Πρόβλημα?

Σε μια παρέα που βρέθηκα υπήρχε μια κοπέλα η οποία είχε τα κάτωθι χαρακτηριστικά και την εξής συμπεριφορά.

Μιλούσε με κοφτό και απόλυτο τρόπο και απέρριπτε κατηγορηματικά οτιδήποτε δεν συμφωνούσε με τις απόψεις της αδιαφορώντας για το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να είχε άλλη άποψη. Το ύφος της ήταν εχθρικό για τους συνομιλητές της όταν διαφωνούσε και το χαμόγελό της περιοριζόταν στο στόμα όταν συμφωνούσε.

Στο πρόσωπό της είχε διαρκώς αποτυπωμένη μια αίσθηση δυστυχίας(αργότερα έμαθα ότι είναι μόνιμο φαινόμενο).

Μετέβαλε διαρκώς, με ταχύτατο ρυθμό και διαδοχικές εναλλαγές, την στάση του σώματός της, άλλοτε \"ανοίγοντας\" εντελώς και άλλοτε \"μαζεύοντας\" τον κορμό και τα μέλη της και σφίγγοντας έντονα τα χέρια της και το πρόσωπό της.

Οι κινήσεις της ήταν νευρικές, έδειχνε να μην χαλαρώνει καμμία στιγμή και κάποιες φορές απομονωνόταν στον \"κόσμο της\" αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους (μια φορά νόμισα ότι θα κοιμηθεί γιατί ξάπλωσε στον καναπέ), χωρίς όμως να χάνει και κάτι από τα διαδραματιζόμενα δίπλα της, όπως έδειξαν οι παρεμβάσεις της.

Ας σημειώσω ότι με εξαίρεση εμένα η συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων απετελείτο από τους πλέον στενούς φίλους της.

Δεν ξέρω που θα μπορούσε να τεθεί το συγκεκριμένο θέμα, ούτε φυσικά αν η συγκεκριμένη κοπέλα αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα. Η συμπεριφορά της πάντως ήτο επιεικώς ασυνήθιστη και μου κίνησε την περιέργεια. Αν κάποιος έχει γνώμη - εξήγηση δεκτή.

Ηι!

Η περιγραφή σου μου θυμίζει ακριβώς κάποιον που είχα γνωρίσει και ζήσει παλιοτερα!

Μου κίνησε την περιέργεια αυτή η ασυνήθιστη για τα δικά μου δεδομένα συμπεριφορά και άρχισα να αναρωτιέμαι τι background είχε, αν οι αντιδράσεις ήταν θέμα άμυνας, αν έκρυβε κατι κλπ, κλπ.
Just for the history, είχε μια φυσιολογική ζωή, φυσιολογική οικογένεια, χωρίς χωρισμους, κακοποιήσεις, ναρκωτικά, προβλήματα υγείας ή οτιδήποτε κακό.

Το αστείο είναι πως ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του και τις αντιδράσεις του φυσιολογικές. Μάλιστα δε εβρισκε στον εαυτό του κανένα ψεγάδι!

Στο τέλος έβγαλα το συμπέρασμα πως είναι υπερόπτης και συναισθηματικά μπλοκαρισμένος και έπαψα να ασχολούμαι, γιατί μου προκαλουσε κατάθλιψη.

Hi candygirl,

δυστυχώς δεν γνωρίζω αρκετά για το παρελθόν της κοπέλας στην οποία αναφέρομαι. Δεν ξέρω καν - μη έχοντας τις αναγκαίες γνώσεις - αν υποκρύπτει κάποιο (σημαντικό) πρόβλημα η συμπεριφορά της. Βέβαιος, πάντως, είμαι, ότι η στάση της εκφεύγει αυτού που θα χαρακτήριζε κάποιος σύνηθες ή αναμενόμενο, με βάση τους επικρατούντες \"κώδικες\" συμπεριφοράς.

Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να δώσουμε έναν τίτλο, μια ταμπέλα κάτω από την οποία ο τάδε ή ο δείνα, έχει την \"χ\" διαταραχή/ψυχοπαθολογία.
Ομως, επί της ουσίας τι κερδίζουμε με τις ταμπέλες?
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος έχει μια διαταραχή μανιοκατάθλιψης. Με ή χωρίς την ταμπέλα, το point είναι να δούμε αν μας \"κάνει\" αυτός ο άνθρωπος, αν μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί του, αν θέλουμε να έχουμε οποιασδήποτε μορφής σχέση μαζί του, αν μας ταιριάζει ο τρόπος που σκέφτεται και δρα.
Οι ταμπέλες -και ίσως εδώ κάποιοι συνάδελφοι μου διαφωνήσουν- έχουν μία μόνο αξία: να συννεονοούνται οι επαγγελματίες της ψυχικής υγείας μεταξύ τους.

Και κάτι ακόμη: στην ψυχολογία, αυτό που περισσότερο κάνει την \"διαταραχή\", δεν είναι η συμπεριφορά που αποκλίνει από έναν μέσο όρο, αλλά αυτή που αν και κοινότυπη, εμφανίζεται με μεγάλη συχνότητα και σε μεγάλη ένταση.
Εν απλοϊκό παράδειγμα: όλοι κλαίμε κατά καιρούς ή είμαστε ανορεκτικοί. Ομως, η υποψία κατάθλιψης, υπάρχει όταν κλαίμε πάρα πολύ συχνά, χωρίς προφανή λόγο και αιτία και όταν η ανορεξία επιμένει για μεγάλο χρονικό διάστημα, τουλάχιστον 4-6 μηνών.

:) dodoni,

δεν ξέρω ποιές \"ταμπέλες\" θα έβαζε κάποιος ειδικός και θα συμφωνήσω μαζί σου ότι δεν έχουν σημασία και σίγουρα δεν αφορούν εμένα. Το ζητούμενο είναι με ποιό τρόπο θα μπορούσε καθένας από τους φίλους της να σταθεί δίπλα της, αν αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα. Αν πάλι δεν αντιμετωπίζει θεωρώ προφανές ότι οι φίλοι της, για να΄είναι φίλοι και όχι απλοί γνωστοί, έχουν ήδη βρει μέσα από την μακρόχρονη κοινή πορεία ένα κώδικα επικοινωνίας.

Αυτό φυσικά δεν αναιρεί τις διαπιστώσεις μου.

Ούτε την χρησιμότητα στην βοήθεια που θα μπορούσαν οι οικείοι της να της παράσχουν - εφ\' όσον την έχει ανάγκη - αν γνώριζαν τον τρόπο. Και αυτόν νομίζω μόνο η¨\"συνομοταξία\" ( :P ) σας θα μπορούσε να υποδείξει.

Εδώ ίσως θα πρέπει να δούμε τι είνάι \"φυσιολογική\" και τι \"αποκλίνουσα\" συμπεριφορά, γιατί μη ξεχνάμε ότι ο τρόπος που θεωρούμε \"φυσιολογικός\" για να συμπεριφερόμαστε, είναι ο μέσος επικρατών σε μια συγκεκριμένη κοινωνία με βάση τα πολτισμικά πρότυπα και οποιοσδήποτε ξεφεύγει από τον κοινά αποδεκτό τρόπο συμπεριφοράς θεωρείται ότι έχει κάποιο πρόβλημα. Ας πούμε, π.χ σε μια κοινωνία μη δυτικού τύπου, όπου οι νόρμες είναι διαφορετικές, ενδεχομένως η δυτική συμπεριφορά να \"ξενίσει\".
Αυτό που κατ\' εμέ καθιστά μια συμπεριφορά προβληματική είναι όταν δημιουργεί δυσχέρειες στο φέροντα αλλά και στους άλλους.

:) Συμφωνώ corazon. Στην συγκεκριμένη περίπτωση την συμπεριφορά την περιέγραψα. Κρίνε μόνος/η σου.

Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε οτι αν η κοπέλα δεν ζητήσει βοήθεια, κανείς δεν μπορεί να τη βοηθήσει! Αποτελεί κανόνα της ψυχοθεραπείας ή συμβουλευτικής.
Είναι μάταιο να ψάχνουμε να βρούμε χαρακτηρισμούς για τη συμπεριφορά της. Για να μπορεί να μιλήσει κανείς με σιγουριά δεν του φτάνει ούτε μια τυχαία συνάντηση μαζί της και ασφαλώς ούτε μια απλή περιγραφή. Ούτε διάγνωση μπορούμε να κάνουμε, ούτε να βγάλουμε συμπεράσματα. Συνεπώς δεν μπορούμε να συστήσουμε και έναν τρόπο παρέμβασης!!!
Εγώ στο ερώτημά σου θα σου απαντούσα πολύ απλά οτι η κοπέλα είναι διαφορετική απο αυτό που πολλοί θεωρούμε σύνηθες....

Δεν ξέρω αν θα\'πρεπε να διατυπώσω εδώ την απορία μου αλλά τέσπα...

Αρκετοι απο εμάς έχουμε μια τάση να μαγνητιζόμαστε απο ατομα \"διαφορετικά\", κατά τα δικά μας πρότυπα, να προβληματιζόμαστε και να θέλουμε να τους \"σώσουμε\" ή να τους \"αλλάξουμε\" και αναρωτιέμαι, τελικά ποιός έχει το \"πρόβλημα\" (?) και τι είναι αυτό που μας ωθεί σε τέτοιες σκέψεις και προσπάθειες βοήθειας (βοήθειας που δεν μας έχει ζητηθεί) ?

Νομίζω πως το πρόβλημα το έχουμε εμείς που προσπαθούμε να αλλάξουμε έναν άνθρωπο (χωρίς ο ίδιος να το θέλει ή να το έχει ζητήσει). Αν το έκαναν σε εμάς, θα ενοχλούμασταν αφάνταστα, τουλάχιστον εγώ. Άλλωστε η διαφορετικότητά του είναι αυτή που μας προκάλεσε και μας γοήτευσε.

Αυτό όμως που μας ωθεί, πιστεύω πως είναι η ανάγκη μας να φέρουμε στα μέτρα μας το \"θύμα\" για να μπορούμε να το \"κουμαντάρουμε\" καλύτερα.

Εν τω μεταξύ το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό (όπως και να ΄χει) διότι αν τελικά καταφέρουμε και το αλλάξουμε θα το κάνουμε ίδιο με εμάς...Ταυτόχρονα ακρωτηριάζουμε το άτομο ως προσωπικότητα και το στοιχείο αυτό που βασικά ξεχωρίσαμε πάνω του.

Quote:

---

Originally posted by candygirl
Δεν ξέρω αν θα\'πρεπε να διατυπώσω εδώ την απορία μου αλλά τέσπα...

Αρκετοι απο εμάς έχουμε μια τάση να μαγνητιζόμαστε απο ατομα \"διαφορετικά\", κατά τα δικά μας πρότυπα, να προβληματιζόμαστε και να θέλουμε να τους \"σώσουμε\" ή να τους \"αλλάξουμε\" και αναρωτιέμαι, τελικά ποιός έχει το \"πρόβλημα\" (?) και τι είναι αυτό που μας ωθεί σε τέτοιες σκέψεις και προσπάθειες βοήθειας (βοήθειας που δεν μας έχει ζητηθεί) ?

---

:) candy, πολύ συχνά είναι ισχυρός ο πειρασμός να παραστήσουμε τους \"μικρούς θεούς\". Νομίζω πως απαιτείται αυτογνωσία, συγκρότηση και αυτοσυγκράτηση για να αποφύγει κάποιος τον πειρασμό. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην μη ζητηθείσα \"βοήθεια\". Που πράγματι κι εγώ νομίζω sougar ότι υποκρύπτει μια τάση να φέρουμε κάπιον \"στα μέτρα\" μας.

:) Όσο για την όποια \"βοήθεια\". Θαρρώ ότι το μόνο που μπορεί να κάνεις είναι να είσαι \"εκεί\". Και αν ζητηθεί, να την παράσχεις. Διαφορετικά, απλώς, να στέκεσαι δίπλα.

Φοβούμαι πως η ανάγκη μας να \"σώσουμε\" ή να αλλάξουμε κάποιον, είναι κατ ουσίαν άρνηση να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας και να \"σώσουμε\" ε-αυτόν πρώτα και καλύτερα. Ετσι αποφεύγουμε να δούμε τον εαυτό μας κατάματα και παλληκαρίσια και κάνουμε δικό μας πρόβλημα το πρόβλημα κάποιου άλλου.

Βρίσκω τους \"σωτήρες\", ή αυτούς που επιζητούν να αλλάξουν την ζωή κάποιου, νάρκισσους και ανασφαλείς.

Οι άνθρωποι δέν έχουμε ανάγκη απο κάποιον που θα μας διορθώσει, μόνο απο αγάπη και κατανόηση. Σε κάθε περίπτωση, άν δέν είμαστε αποστασιοποιημένοι απο το πρόβλημα, δέν μπορούμε να βοηθήσουμε καθόλου, μα καθόλου.

Είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς τον πραγματικό χαρακτήρα κάποιου ή κάποιας με μιας φοράς συναναστροφή.
Υπάρχουν όμως κάποια στοιχεία που ακολουθούν την προσωπικότητα μας κάθε φορά και μας καθορίζουν, τόσο εμφανή και τόσο υπερισχύοντα που παύουν να είναι τυχαία.
Ακόμα κι αν η κοπέλα αυτή βρισκόταν σε ψυχολογικά δύσκολη περίοδο όταν την είδες, δεν σημαίνει πως το απότομο της συμπεριφοράς της δεν διατρέχει όλη της την ψυχοσύνθεση.

Εκείνη ξάπλωσε στο καναπέ, όταν η ψυχή της έβγαλε την μάσκα...κουρασμένη πια να υποκρίνεται μια ψυχική ισορροπία που ξεχύλιζε ανασφάλεια...

χαχαχα εδω ειμαστε ολοι στην ψυχιατρικοποιηση ε;οκ δευτερογενη ναρκισσισμο διεκρινα,ποιος θα την αναλαβει;