ΧΩΡΙΣΑ ( ή τουλάχιστον προσπαθώ)
Εχθές το βράδυ πήγαμε στο γάμο ενός συναδέλφου του φίλου μου.
Ήταν λίγο αμήχανη η όλη φάση εφόσον δεν ήξερα σχεδόν κανέναν και γενικότερα δεν αισθανόμουν άνετα.
Στο τραπέζι καθόμουν δίπλα σε μια κυρία η οποία ήταν δημοσιογράφος. Αφου συστηθήκαμε πιάσαμε κουβέντα σχετικά με τα επαγγέλματα. Εγώ της είπα ότι είμαι δικηγόρος αλλά ότι το αφήνω σιγά σιγά εφόσον δεν έχει προοπτική. Αυτή από τη μεριά της, η κυρία ξερόλα, έσπευσε να μου πει ότι δεν μου πάει αυτό το επάγγελμα, ότι δεν το έχω που λέμε. Προφανώς επειδή αισθάνθηκα για άλλη μια φορά να απειλούμαι, της απαντούσα επιχειρηματολογώντας εννοείται. Μετά είχαμε κουβέντα γενικά για πολιτική, όπου και εκεί έλεγα τις απόψεις μου.
Αυτό βέβαια είχε σαν αποτέλεσμα να μου την πει ο φίλος μου αφού φύγαμε. Ότι δήθεν ήμουν επιθετική..και να μη μιλάω έτσι στους ανθρώπους. Εγώ φυσικά θύμωσα αρχικά, εφόσον κάθε φορά που βγαίνουμε μετά τρώω παρατήρηση για την υποτιθέμενη επιθετικότητά μου. Κάθε φορά όμως. Του είπα ότι δε θα με ξαναδεί στο περιβάλλον του διότι δε γίνεται να έχω το άγχος πως θα μιλήσω κάθε φορά. Ο θυμός βέβαια μετατράπηκε σύντομα σε θλίψη και γοερό κλάμα. Μετά στο σπίτι έκανε προσπάθεια να με αγκαλιάσει αλλά εγώ αισθανόμουν τόσο απαίσια που δε μου έβγαινε. Σήμερα το πρωί τσακώθηκαμε και μου είπε χαρακτηριστικά ότι καμία άλλη κοπέλα δεν συμπεριφερόταν έτσι όπως εγώ, να πάω στον ψυχίατρο να κοιταχτώ, ότι είμαι αγοραφοβική, κομπλεξική, ότι τον κάνω ρόμπα, ότι δε θα ξαναπάμε πουθενά μαζί, ότι έχει κάνει πολύ υπομονή μαζί μου, ότι είμαι κακομαθημένη, ότι δεν ξέρω να συμπεριφέρομαι, ότι τον εκθέτω.
Γενικά μου μίλησε πολύ απαίσια και ήταν πολύ άδικος μαζί μου. Γι'αυτό και είπα τέλος.
Δεν ξέρω γιατί τα γράφω αυτά. Ούτως ή άλλως δεν με ξέρετε εσείς για να μου πείτε αν όντως είμαι όλα αυτά. Απλώς ήθελα το πω σε κάποιον.