Η δυσθυμία?

Εδω και 3 μερες νιωθω λες και ξεπερασα την ηπια καταθλιψη π ειχα. Μου ειχε πει ο ειδικος οτι ειναι ηπιας μορφης και οτι θα φυγει απο μονο του. Αν και δε θελω να με ματιασω νιωθω οτι εφυγε. Δε νιωθω αυτη τη στεναχωρια κια γενικα τα καταθλιπτικα εκεινα συναισθηματα που ενιωθα πριν και εχω ξεφυγει και απο τις εμμονες και τις σκεψεις που με εκαναν να πεφτω ακομα πιο πολυ (περι θανατου κτλ.). Ομως τωρα παρολα αυτα, δε νιωθω ακριβως κανονικα. Νιωθω σαν κατι να με κραταει απο το να νιωσω καλα ενω η κατασταση δεν ειναι οπως πριν, δεν σκεφτομαι τις μαλακιες οπως πριν και γενικα η καταθλιψη υποχωρησε. Νιωθω ομως αυτο και νιωθω σαν να μην εχω ορεξη να μιλησω με ατομα γενικα, σε κουβεντα κανω πιο αργες σκεψεις και γενικα ολα πιο αργα. Η ομιλια μου δεν ειναι πλουσια σαν να μη μπορω να σκεφτω καλα και αυτα που θελω. Αφου σημερα να φανταστειτε λεω "καλα τι επαθα χαζεψα ξερω γω".. Μεχρι και μνημη, ακομα χειροτερα και απο την περιοδο του αγχους. Αν και με τη καταθλιψη προσπαθωντας για να νιωσω καυτερα το καταφερνα λιγο καποιες στιγμες εδω νιωθω σαν να ειμαι καλα μεν αλλα απο την αλλη να μη νιωθω ακριβως οπως θα θελα κατι τετοιο. Σαν κατι να με κραταει ξαναλεω. Με φοβισε η αργη σκεψη και η στενη ομιλια καθως και η απωλεια ορεξης χωρις ομως να νιωθω χαλια η ασχημα. Απλα με προβληματιζει. Ετσι καπου διαβασα για τη δυσθυμια...Ξερει κανεις τιποτα γιαυτο? Αγχος πια εχει φυγει οποτε περισσοτερο αυτα μ0ου κανουν για δυσθυμια, κυκλοθυμικα συμπτωματα. Αυτο που με φοβιζει ειναι μηπως εινα ιστοιχειο του χαρακτηρα μου αυτο και θα ειμαι ετσι.... Δε θελω, οταν ειχε αγχος και τα της καταθλιψης τουλαχιστον με τους φιλους, παρεα κτλ ενιωθα πολυ καλα και συμμετειχα πολυ και ορεξη για κουβεντα και χαιρομουν. Τωρα γιατι? Ενω εφυγε αυτη η καταθλιψη γιατι ετσι?? Μηπως ειναι θεμα ορμονικο αυτη η κατασταση? Βεβαια ειναι κ 2 μερες να δω πως θα παει.... Μα να ειμαι με φιλαρακι μαζι και να νιωθω πως και να μη μιλησω καθολου ολη την υπολοιπη ωρα δε με νοιαζει. Και οταν ειναι να πω να μιλησουμε να κανω φτωχη κουβεντα πολυ και χωρις ζωντανια...

Σπύρο μου μωρό μου γλυκό!!!!:):)
Επειδή κάθε άνθρωπος με τη ξεχωριστή του ψυχολογία είναι διαφορετικός, απέφευγε να βγάζεις μόνος σου συμπεράσματα και ρώτα τον γιατρό σου για την όλη κατάσταση που νιώθεις.......

Χαίρομαι πάντος που νιώθεις καλύτερα, έστω και λίγο μπερδεμένος!
Όλα έχουν μιαν ανάλογη απάντηση...........
Ρώτα για να την λάβεις και να ισορροπίσεις.........;)


ΦΙΛΙΑ!!!:):)

Σπύρο,
έχω την αίσθηση ότι υπερασχολήσαι με τις σωματικές λειτουργίες και τις ψυχικές διαδικασίες.
2 μέρες ανορεξίας ή κακής διάθεσης, δεν σημαίνουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Μοιάζει να ψάχνεις να ανακαλύψεις ότι κάτι δεν πάει καλά, στον οργανισμό ή στην ψυχή σου.
Αν κάτι έχει νόημα, είναι να πας αυτό ακριβώς το πράγμα σε έναν θεραπευτή και να το επεξεργαστείς. Το να πας τις ανορεξίες σου στη διάθεση ή στο φαγητό, δεν έχει νόημα γιατί κι αν ακόμη πάψουν αυτές μετά από λίγες μέρες, είμαι βέβαιος ότι κάτι άλλο θα ανακαλύψεις για να σε ανησυχεί.
Δεν έχει ακόμη νόημα να πηγαίνεις σε κάποιον γιατρό ή εστω να έρχεσαι εδώ για να σε καθησυχάσουμε. Οχι γιατί κάτι έχεις, αλλά γιατί κάθε φορά που καθησυχάζουμε τις ανησυχίες σου, θα έρχεσαι μετά από λίγες μέρες με νέες, θα τις ξανακαθησυχάζουμε, θα ξανα-ανακαλύπτεις άλλες και έτσι θα μπούμε σε ένα παιχνίδι χωρίς τέλος και χωρίς νόημα που μόνο βοηθητικό δεν θα είναι για σένα.
Επιμένω, θα είναι πραγματικά βοηθητικό για σένα να πας σε έναν ψυχολόγο την ανάγκη σου να ψάχνεσαι, τους φόβους και τις ανησυχίες που κρύβονται κάτω από αυτή.

Αυτο θα κανω θα το συζητησω με το γιατρο μου. Ισως ειναι οτι ψαχνομαι συνεχεια ακομα και οταν ειμαι καλα ψαχνομαι να δω ειναι οντως ετσι? Και το παραμικρο το μεταφραζω οτι δεν ειναι φυσιολογικο αλλα κατι συμβαινει παλι. Επισης επειδη θελω να ειμαι οπως παλιοτερα, που σχεδον καθε μερα ενιωθα πολυ χαρουμενα τωρα μου φαινεται καπως να μην ειμαι ετσι. Και ενταξει αυτα αλλα πραγματικα δε θελω με τιποτα νε δεκτω οτι ειναι ετσι ο χαρακτηρας μου γιατι δεν ειναι το ξερω... Και θα το αποδειξω πηγαινοντας σε ενα ψυχολογο και συζητωντας το και με το γιατρο τωρα που πηγαινα. Σας ευχαριστω παντως παρα πολυ ρε παιδια παρα πολυ..... Παιξατε το 50% στον να \"ξεφυγω\" αν οντως ειναι ετσι απο το μεγαλυτερο μερος τουλαχιστον της καταστασης που βιωνα..

Σπύρο, για να ξεπεράσεις την κατάθλιψη χρησιμοποίησες φαρμακευτική αγωγή? Ισως αυτά να είναι κάποιες παρενέργειες οπότε και θα ξεπεραστούν σύντομα. Θέλει αρετή και τόλμη η θεραπεία!!

Και η ελευθερία επίσης!
Για τη δυσθυμία... δεν μου το έχει πει κανείς, ούτε καν ο ειδικός, αλλά νομίζω ότι από αυτό έπασχα/πάσχω. Η δυσθυμία λοιπόν δεν έχει οργή, αγάπη, προσπάθεια.... μόνο μία μελαγχολία αλλά κυρίως... απώλεια συναισθημάτων.... flat line. Δεν ξέρω αν αυτό αισθανόσουν εγώ πάντως αυτό είχα.... (έτσι νομίζω τουλάχιστον) Η απώλεια συναισθημάτων σημαίνει και απώλεια προσπάθειας. Και ούτω καθεξής... Γι\' αυτό τώρα αισθάνομαι να ζω. Έχω συναισθήματα. Δεν τα φοβάμαι ακόμα κι αν πληγώνουν. Η έξοδος από αυτή τη κατάσταση είναι λίγο περίεργη αλλά έχει πολύ πλάκα. Πρώτα συνειδητοποιείς τη θέση σου. Που βρίσκεσαι, τι κανεις. Είναι η στιγμή που βγαίνεις από τον \"αυτόματο πιλότο\". Παίρνεις τα πράγματα στα χέρια σου. Τη δουλειά σου, τις σχέσεις σου, τον εαυτό σου, την πραγματικότητα σου. Και βέβαια αισθάνεσαι. Αλλά όχι μ\'ένα τρόπο σαν να \"αντιδράς\" σε ερεθίσματα. Εσύ δημιουργείς και μετά ανταποκρίνεσαι και κυρίως συνειδητοποιείς. Γιατί αισθάνεσαι έτσι, τι συμβαίνει... ΄
Τώρα για την έλλειψη της ζωντάνιας δεν ξέρω... Ας πούμε ότι η απώλεια της δυσθυμίας μάλλον σε κάνει πιο ειλικρινή με τον εαυτό σου. Οπότε αν δεν έχεις κάτι να πεις, δεν το λες! Πάντως όχι δεν έχει έλλειψη ζωντάνιας. Έλλειψη προσποίησης, ναι.
Διαβάζοντας πιο προσεκτικά το πρώτο μήνυμα, να πω ότι όχι, η δυσθυμία (αν αυτό είχα) δεν έχει να κάνει με αργές σκέψεις, ή με ανεκφραστικότητα στις διαπροσωπικές σχέσεις. Μπορείς να είσαι η ψυχή της παρέας και να έχεις δυσθυμία. Έχει να κάνει με το πως αισθάνεσαι εσύ. (ή δεν αισθάνεσαι, ή προσπαθείς να μην αισθάνεσαι, ή αυτά που αισθάνεσαι είναι δυό λαλούν και τρεις χορεύουν, ή δεν ξέρεις που πας και που πατάς - ο,τιδήποτε μη συνειδητοποιημένο).

Παιδια αυτα είναι καταστάσεις οι οποίες με τον ενα η τον αλλο τροπο θα ξεπεραστούν. Θα πρεπει ομως μετά να γινει προσπάθεια ωστε να μην ανακαμψουν τα συμπτωματα. Αυτο δεν γινεται με φαρμακευτική υποστήριξη αλλά με αλλαγη σκέψης και στασης ζωής.

Κι εγώ αυτό νομίζω... αν γίνει η αλλαγή του τρόπου σκέψης και της στάσης ζωής, δεν επανέρχονται όλα αυτά. Χτίζεις... Ξέρεις...

Oxι για την καταθλιψη δε πηρα καμια αγωγη οποτε δεν ειναι παρενεργειες της αγωγης. Εγω πιστευω οτι ειναι ο τροπος σκεψης και συμπεριφορας που πρεπει να αλλαξει.. Ισως ειναι οτι νιωθω μην πω κατι που θα παρεξηγηθει, η οταν γενικα στη παρεα μπορει καποις να μου κανει πλακα οπως κ εγω κανω κτλ. να νιωσω οτι το κανει για να με μειωσει κτλ. και ισως να ειναι η επιγυλακτικοτητα αυτο που με κανει ετσι. Τι να πω ειναι πολλα, ισως δεν πρεπει να σκεφτομαι τοσο πολυ και να ξαναγινω αυθορμητος οπως πιο παλια.. Εννοειτε πως θα επισξεφτω ψυχολογο, θελω να χτισω εναν γερο Σπυρο τωρα που δε θα μασαει και θα ξερει καλα πιοιος ειναι