Being bipolar is like riding the biggest emotional roller coaster... :(

Ειναι μερες σαν χτες κ σημερα που σκεφτομαι οτι δεν παει αλλο... μακαρι να πεθαινα αυτη τη στιγμη, μακαρι να μην ενιωθα... δεν μπορεις να παλευεις συνεχεια με τον εαυτο σου, με το προβλημα σου, με τη δυστυχια, με τα παντα.. ακομα κ ο πιο δυνατος ανθρωπος λυγιζει... τα συναισθηματα δεν ειναι ακαμπτα... νιωθω διαφανη κ σαν να μην το ζω ολο αυτο... αλλα ειναι τοσο αληθινο για να ειναι ψευτικο.... ειναι στιγμες που δεν αντεχεις αλλο... δεν μπορω να ειμαι χαλια, να κυλαω σε εναν γκρεμο χωρις σταματημο κ να με σπρωχνουν κι απο πανω... φιλε αστο, θα πεσω μονη μου ετσι κι αλλιως... μακαρι να μπορουσα να περιγραψω επακριβως το πως ειναι να εισαι διπολικος... δεν ξερω αμα καποιος μπορει να με καταλαβει κ να με νιωσει....
Δεν εχω αλλες δυναμεις, σορρυ κλεισαμε.... παει, τελειωσε ο,τι ηξερες... απο δω κ περα τα πραγματα θα ειναι διαφορετικα... ξεχνα αυτο που ησουν, ζησε αυτο που εισαι... ματωσε, χτυπησε, υποφερε, πονεσε, ΠΕΘΑΝΕ...... ακομη κι αν βιολογικα ζεις, μεσα σου εισαι νεκρος... απλα αναπνεεις κ κινεισαι... μια ακομα ματαιη υπαρξη που προσπαθει να κρατηθει απο κλαδια που το ενα μετα το αλλο σπαζουν... κι εκει ειναι που πεφτεις.... κ δεν εχεις αλλη αντοχη να παλεψεις..... εχεις φτασει στα ακρα, εχεις γνωρισει τα ορια του εαυτου σου... ξερεις πως εισαι κ πως θα επρεπε να εισαι... κλαις γιατι δεν καταφερες, δεν σταθηκες ικανος.... ενα συνονθυλευμα απο αγχος, αβεβαιοτητα, απογοητευση, δυστυχια, απελπισια, απογνωση, οδυνη, επικαλυψη, τρομο.... κι εκει ειναι που αναρωτιεσαι αν πρεπει να φυγεις η να μεινεις.... δεν ξερεις ποιο απο τα δυο ειναι πιο ψυχοφθορο... θες να μεινεις αλλα δεν αντεχεις... θες να φυγεις, αλλα φοβασαι... θες να μεινεις για παντα εδω... αλλα φοβασαι το "εδω".....
αλλα κατι πρεπει να κανεις, κατι να αποφασισεις... δινουν μαχη τα συναισθηματα μεσα σου κι εσυ, ακυβερνητο καραβι σε ωκεανο που απο στιγμη σε στιγμη βυθιζεται.... κ δεν υπαρχει σανιδα σωτηριας.... θες να μην σε αγγιξει τιποτα, να πεθανεις ανωδυνα, να ζησεις με πονο......:(
κ καπου μεσα σε ολα αυτα κατεδαφιζεσαι, γκρεμιζεσαι.... δεν ξερεις ποτε αμα κ ποτε θα ξαναφτιαχτεις... αυτο που ξερεις με βεβαιοτητα ειναι οτι μπορει να ζεις, ΑΛΛΑ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΕΧΕΙΣ ΠΕΘΑΝΕΙ.........:(
Εχω στερεψει απο δακρυα...... δεν βγαινει αλλο...........:(

dedicated to useless and hopeless emotions.........

Aυτο το τρενακι το καβαλαω κι εγω τον τελευταιο καιρο, δεν ειναι τοσο αποτομο ομως το δικο μου οσο το δικο σου. Για αυτο μπορω να σε καταλαβω σε ενα μικρο βαθμο.. Προσπαθησε να μη σκεφτεσαι... Μιλα με φιλους, φιλες, φλερταρε, κανε κατι για να μην σκεφτεται το μυαλο σου συνεχεια, να ξεχνιεσαι.. Εγω δεν παιρνω φαρμακα, ακομα τουλαχιστον, εσενα η αγωγη δε σε βοηθαει;; Εχω καταλαβει οτι αυτο που με κανει να αισθανομαι ασχημα ειναι το αγχος και οι καταθλιπτικες μου τασεις, και η εξαρτηση που εχει η ψυχολογια μου απο ανθρωπους και πραγματα εξω απο μενα.. Ελπιζω να περνανε ολα αυτα, στα αληθεια, και για σενα, και για μενα, και για ολους..

Δεν ξερω αμα θα περασει αυτο ποτε... μαλλον οχι... απ τη στιγμη που σου τυχαινει κατι τα πραγματα ποτε δεν θα ειναι οπως πριν... θελω να προσπαθησω, αλλα πλεον δεν μπορω... εχω εξαντληθει κ νιωθω τα φτερα μου κομμενα... εχω παγωσει συναισθηματικα κ μακαρι να παγωσω κ κυριολεκτικα.. δεν ξερω αν εχει νοημα μια τετοια ζωη... μη υποφερτη κ ματωμενη.... εχω βαρεθει κ κουραστει απ τα παντα... δεν θελω να ζησω αλλο, δεν μπορω αλλο πονο... αλλα ξερω οτι θα ζησω.... κ δεν θα τα βγαλω περα ευκολα.... εχει δειξει η πραγματικοτητα το σκληρο της προσωπο κ δεν μπορω να βυθιζομαι σε αυταπατες....

Δεν επεσα απλα το πατωμα χρειαζοταν μια αγκαλια.

Λακρυ, ακομα και αν αυτη τη στιγμη νιωθεις εντελως χαλια, τι σε κανει να πιστευεις οτι πρεπει να αποφασισεις ΤΩΡΑ το αν θες να συνεχισεις ετσι ή οχι? Γιατι πρεπει να πιεζομαστε παντα για αμεσες απαντησεις στη ζωη μας. Γιατι δεν μπορουμε απλα να τρωμε να κοιμομαστε και να ξυπναμε για μερες και μηνες ετσι χωρις να πρεπει να αποφασισουμε για τιποτα, ουτε αν αξιζουμε ουτε αν θα λειψουμε σε καποιον ουτε αν θα αγαπησουμε ... τιποτα το απολυτο κενο, γιατι ειναι τοσο κακο το Κενο?

δεν ειπα οτι ειναι κακο το κενο... πολλες φορες ειναι μονοδρομος κ δεν εχουμε αλλη επιλογη...μετα γινεται συνηθεια κ δεν ζεις, απλως υπαρχεις... αλλα ποναει να πονας.... να αισθανεσαι οτι πρεπει να αποφασιζεις να προχωρησεις η να σταματησεις.... να ζεις με το φοβο, την απογνωση, το αισθημα ματαιοτητας οτι δεν αξιζεις.. ειναι μια πλανη ολα.....

Quote:

---

Originally Posted by Lacrymosa

Δεν ξερω αμα θα περασει αυτο ποτε... μαλλον οχι... απ τη στιγμη που σου τυχαινει κατι τα πραγματα ποτε δεν θα ειναι οπως πριν... θελω να προσπαθησω, αλλα πλεον δεν μπορω... εχω εξαντληθει κ νιωθω τα φτερα μου κομμενα... εχω παγωσει συναισθηματικα κ μακαρι να παγωσω κ κυριολεκτικα.. δεν ξερω αν εχει νοημα μια τετοια ζωη... μη υποφερτη κ ματωμενη.... εχω βαρεθει κ κουραστει απ τα παντα... δεν θελω να ζησω αλλο, δεν μπορω αλλο πονο... αλλα ξερω οτι θα ζησω.... κ δεν θα τα βγαλω περα ευκολα.... εχει δειξει η πραγματικοτητα το σκληρο της προσωπο κ δεν μπορω να βυθιζομαι σε αυταπατες....

---

Τα πραγματα δεν ειναι καλυτερα σημερα αναφορικα με χθες απ'οτι αντιλαμβανομαι κι εχεις μπει στη διαδικασια ενος γενικοτερου απολογισμου σχετικα με την ασθενεια σου.

Θα σου μιλησω λιγο ποιητικα και αφηρημενα γιατι ισως σ'αυτες τις περιπτωσεις να ειναι λιγο πιο "ηχηρη" αυτου του ειδους η εκφραση και να την αφουγκραστεις καλυτερα...

Η καρεκλα που βρισκεται στην γωνια του δωματιου σου, δεν αλλαζει χρωμα οσο και να προσπαθεις να τη βαψεις με κατι διαφορετικο. Σπαταλας ασκοπα την ενεργεια σου ενω θα μπορουσες να την εναποθεσεις καπου αλλου. Στο τελος εκνευριζεσαι, σπαραζεις, την πετας αλλα εκεινη εκει.. αμετανοητη, πεισματαρα, δεν καταδεχεται να κατακερματιστει για κανενος το χατιρι.

Αποδεξου το χρωμα της καρεκλας και την παρουσια της εκει οσο κι αν σου χαλαει την αισθητικη και δωσε της ενα τεραστιο χαμογελο που ομοιο του δεν εχει ξαναυπαρξει προκαλωντας της μια αβασταχτη πικρια που δεν καταφερε να σε εξολοθρευσει!

Εν ολιγοις, μεχρι σημερα δεν υπαρχει οριστικη ιαση της διπολικης, μπορει να επιτευχθει ομως ελεγχος της συμπτωματολογιας και σταθεροποιητικη κατασταση μεσω του γιατρου σου, της ψυχοθεραπειας, της φαρμακευτικης αγωγης αλλα προπαντων ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΔΙΚΙΑΣ ΣΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΓΚΑΤΑΛΗΨΗ!!

Προσπαθω αλλα δεν μπορω να απαλλαγω απο τις σκεψεις... θα ηθελα πολυ αυτη η νυχτα να ειναι η τελευταια μου.. ειλικρινα δεν εχω αλλη δυναμη... κ να αντεξω τωρα ξερω πως θα ειναι προσωρινο κ την επομενη φορα που θα πεσω θα ειμαι ακομα πιο αποδυναμωμενη κ αδυναμη ψυχικα... ανισχυρη κ φοβισμενη... βγηκα στο μπαλκονι να κανω τσιγαρο κ ετσι οπως φυσουσε ο αερας σκεφτομουν διαφορα..... δεν γινεται ολα στη ζωη να ειναι δυστυχια... καπου θα υπαρχει κρυμμενο κ κατι καλο.. αλλα μαλλον ειναι βαθια κρυμμενο κ πρεπει να καταβαλλεις τεραστια προσπαθεια για να το βρεις....
Προσπαθω να κοιμηθω κ δεν μπορω με τιποτα.... θελω να κοιμηθω κ να παγωσω... να μην ξυπνησω ποτε η οταν ξυπνησω να ειναι ολα τελειως διαφορετικα........

και μετά λες εμένα. Δεν ξέρω πως θα σου φανεί αλλά χθες ξέρεις τι σκεφτόμουν; Πως θα ήταν καλύτερα να είμαι διπολική για να βιώνω καμιά φορά και αυτήν την ανεξέλεγκτη χαρά. Δεν ξέρω πως είναι η χαρά. Με το αγόρι σου τι έκανες Λάκρυ; Τα ξαναβρήκατε; Είναι παρηγορητική μια τρυφερή αγκαλιά τέτοιες στιγμές.

Ειρηνακι μου γλυκο,
ολοι οι διπολικοι στον πλανητη που εχουν προσεγγισει την νορμοθυμια (και δεν ειναι λιγοι ) τι παραπανω απο σενα εχουν?
ευφυια???δεν νομιζω....
μαχητικοτητα????ουτε αυτο το νομιζω.
αυτο που εχω καταλαβει για σενα καλη μου- τοσο απο δω οσο κι απ' τις πιο προσωπικες μας συζητησεις-ειναι οτι διαθετεις και τρομερες ικανοτητες και μαχητικοτητα, απλα δεν εχεις αποδεχτει ακομα οτι, οπως ολοι οι ανθρωποι κουβαλανε ενα σταυρο, εσενα σου εμελε να ειναι αυτος της διπολικης διαταραχης.
και ειναι εν μερει λογικο γιατι η διπολικη ειναι μια δυσκολη ασθενεια.
ειναι λογικο γιατι σου διαγνωστηκε σε μια τοσο τρυφερη ηλικια.
ειναι λογικο γιατι σου διαγνωστηκε προσφατα.
δεν θελω να σε βυθιζω σε αυταπατες....πληρης αποθεραπεια ισως να μην ερθει ποτε....ΜΠΟΡΕΙΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΜΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΝΑ ΧΤΙΣΕΙΣ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ, ΔΑΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΤΗΣ ΔΙΠΟΛΙΚΗΣ.
ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΑΧΗ-ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΜΑΧΗ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ- ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΗΤΤΗΜΕΝΗ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΜΑΧΕΣΑΙ!!!

τζιπσι με το αγορι μου δυστυχως δεν τα ξαναβρηκαμε.. του αφησα το πεδιο ελευθερο κ δεν εκανε καποια κινηση... δεν θα πεσω κ να τον παρακαλαω... ειχε ολο το χρονο κ τον τροπο αμα ηθελε να τα ξαναβρουμε.. εγω το μπαλακι του το πεταξα, απο κει κ περα ας ειναι καλα δεν θα πεθανω κι ολας...
αμελι σε ευχαριστω πολυ για τα παρηγορα σου λογια... αποτελει μεγαλο στηριγμα για μενα... σχετικα με την μαχητικοτητα δεν ξερω κατα ποσο ειμαι σε θεση για αλλες επικειμενες "μαχες", αλλα τι να το κανεις οταν εξασφαλιζεις "πυρρειο νικη", δλδ οι παραπλευρες απωλειες ειναι ασυγκριτα περισσοτερες?? σιγουρα παντως με καποιες μαχες ουτε χανεις ουτε κερδιζεις τον πολεμο.....

καταλαβαινω απολυτα αυτο που λες περι "πυρρειου νικης με πολλαπλες παραπλευρες απωλειες".
τουλαχιστον ομως ας προσπαθησουμε στον αγωνα μας, να εχουμε συμμαχο τον εαυτο μας ...
να παψουμε να τον πολεμαμε...
δυσκολο.
το ξερω...

την καταλαβαινω τη πριγκιπισσα γιατι αισθανομαι το ιδιο συνεχεια εκλαιγα και τα δακρυα στερεψαν καποια στιγμη.συνεχεια προσπαθω μα δε κανω τιποτε.απλα δε ζω πια.

Quote:

---

Originally Posted by Lacrymosa

δεν ειπα οτι ειναι κακο το κενο... πολλες φορες ειναι μονοδρομος κ δεν εχουμε αλλη επιλογη...μετα γινεται συνηθεια κ δεν ζεις, απλως υπαρχεις... αλλα ποναει να πονας.... να αισθανεσαι οτι πρεπει να αποφασιζεις να προχωρησεις η να σταματησεις.... να ζεις με το φοβο, την απογνωση, το αισθημα ματαιοτητας οτι δεν αξιζεις.. ειναι μια πλανη ολα.....

---

ολα ειναι ματαια πλεον δεν εχει νοημα πια........................τιποτε δεν εχει πια νοημα.

I've always liked that quote because my mind has been on some really amazing journeys and learned much along the way!
Of course there is life after diagnosis. You take your meds and if your quality of life is still bad, tell your pdoc and let him/her know that the meds aren't working. Then you take more meds and hope for a life. This disorder does more than mess with your moods, it steals life and one's sense of self.
It's taken me 11 years to really get a quality of life back and it's better than ever now. You can't go back to your old life as though nothing has ever happened to you. You have to move forward, one slow step at a time until bipolar is only one small part of your life. Do NOT let the disorder overtake you or define you.
You can have a life that includes the occasional discomfort and inconvenience of bipolar without being defined by it. It starts with you. How do you define yourself? I define myself as an intelligent, compassionate person who just happens to have bipolar--NOT as a bipolar who happens to be intelligent.
Try writing down all of the things that make up you, and see where the bipolar lands on that list. I bet it's a real eye opener.
Always be yourself.

Και ακολουθει και η μεταφραση στα ελληνικα!!!


Παντα μου αρεσε αυτό το γνωμικο επειδη το μυαλο μου εχει κανει μερικα πραγματικά εκπληκτικα ταξιδια και εχω μαθει πολλα μεσα από αυτή τη διαδρομη!
Φυσικα κ συνεχιζεται η ζωη σου μετα τη διαγνωση. Παιρνεις τα φαρμακα σου κ αν η ποιοτητα ζωης σου εξακολουθει να μην είναι καλη, ενημερωσε το γιατρο σου και πες του/της ότι τα φαρμακα δεν σε πιανουν. Στη συνεχεια, παιρνεις αλλα φαρμακα κ ελπιζεις σε κατι καλυτερο. Αυτή η διαταραχη (διπολικη) κανει ανω κατω τα συναισθηματα κ τη διαθεση σου, σου χαλαει τη ζωη, και την αισθηση του ευατου σου.
Μου πηρε 11 χρονια για να ανακτησω πραγματικά την ποιοτητα ζωης μου και τωρα είναι καλυτερη από ποτε. Δεν μπορεις να επιστρεψεις στην παλια σου ζωη (πριν τη διπολικη) σαν να μην εχει συμβει τιποτα απολυτως σε σενα. Πρεπει να προχωρησεις μπροστα, ένα μικρο βηματακι τη φορά μεχρι που η διπολικη να γινει απλα ένα μικρουλι μερος της ζωης σου. ΜΗΝ επιτρεψεις να σε ξεπερασει η ασθενεια η να καθορισει το ποιος θα εισαι.
Μπορεις να ζησεις μια ζωη η οποια θα περιλαμβανει την περιστασιακη δυσφορια και ενοχλησεις της διπολικης χωρις όμως εσυ να καθοριζεσαι από αυτά. Από σενα εξαρταται. Πως οριζεις τον εαυτο σου? Εγω οριζω τον εαυτο μου ως ένα εξυπνο, ανετο ατομο που απλα τυχαινει να εχει και διπολικη – ΟΧΙ ως ενας διπολικος που τυχαινει να είναι εξυπνος.
Προσπαθησε να καταγραφεις ολες τις σκεψεις κ τα γεγονοτα που σε απασχολουν, ώστε να δεις που σε οδηγει η διπολικη μεσα από αυτή την λιστα καταγραφης. Ειμαι σιγουρος ότι κατι τετοιο σου ανοιγει οριζοντες γυρω από το προβλημα σου.
Παντα να σαι ο εαυτος σου.


Λακρυ σου ποσταρα παραπανω ενα ελπιδοφορο μηνυμα που ειχες λαβει απο ενα παιδι που εχει διπολικη.
τοτε μεσω του κουραγιου που ειχες παρει απο αυτο το μηνυμα, εδωσες κουραγιο και μια πνοη αισιοδοξιας σε ολους τους διπολικους του φορουμ.
ελπιζω και ευχομαι και προσευχομαι, ξαναδιαβαζοντας το, να εισπραξεις ΕΛΠΙΔΑ !!! :) :) :)