Ένα γεια και από εμένα

Φίλοι, φίλες,

Είμαι κι εγώ, ακόμη, ένα από τα ΄θύματα' του μυαλού τους. Ήμουν πάντα έτσι, απλά οι κρίσεις πανικού σε συνδυασμό με τη σωματική κατάρρευση με κάνανε να συνειδητοποιήσω την κατάστασή μου προ διετίας στα 28 μου. Εξωτερικά, όπως και οι περισσότεροι από εμάς, δε θυμίζω το θύμα κάποιου, πόσο μάλλον του ίδιου του του μυαλού ή κάτι αντίστοιχο και οι περισσότεροι που δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει μέσα μου, θα με θεωρούσαν, τουλάχιστον, φυσιολογικό… Καλό παιδί, καλός στη δουλειά του, με την κοπέλα του, ευχάριστος και ομιλητικός, με πολλά ενδιαφέροντα και εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, λίγο περίεργος κάποιες φορές, αλλά όλοι δεν έχουμε τα στραβά μας; Κι όμως τα φαινόμενα απατούν…

Δύο χρόνια, λοιπόν, με κατάθλιψη, άγχος και υπερβολική έννοια για τη σωματική μου υγεία… Δύο χρόνια συνειδητοποίησης της καταστάσεως, γιατί το πράγμα πάει πιο παλιά… Πολύ πιο παλιά! Τα δοκίμασα όλα και να τι πιστεύω:

* Ψυχανάλυση
Ποτέ δε μ' έπεισε η ιδέα ότι υπάρχει ένα διαβολάκι μέσα μας, που όταν του πάμε κόντρα κάνει τα δικά του. Θεωρώ ότι κάθε επιλογή μας είναι συνειδητή ή αυτόματη, αλλά σπάνια ή ποτέ υποσυνείδητη και δη συμβολική.

* Αντικαταθλιπτικά
Βοηθάνε για να πάρεις τα πάνω σου, αλλά αν δεν κάνουν άμεσα δουλειά δεν είναι η λύση. Εξάλλου είναι μεταγνωσιακή η αιτία της κατάθλιψης τις περισσότερες φορές: 'Εχω κατάθλιψη, γιατί έχω κατάθλιψη. Αν σου πω με επιχειρήματα, που εσύ θα πιστέψεις, βάσει των μέχρι τότε πεποιθήσεών σου, ότι δεν έχεις κατάθλιψη, θα πάψεις να έχεις κατάθλιψη. Η κατάθλιψη είναι σύμπτωμα της υπερβολικής αρνητικής αυτοπαρατήρησης.

* Συμπεριφορική θεραπεία
Πολύ καλή προσέγγιση του προβλήματος μιας και υπάρχουν κάποιες καταστάσεις που σε οδήγησαν εδώ που είσαι και θα μπορέσεις στο μέλλον, όταν ξαναπαρουσιαστούν να τις χειριστείς καλύτερα. Όμως πολλοί ιατροί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι άλλα πράγματα σε οδηγούν στην κατάθλιψη/διαταραχή και άλλα σε κρατάνε μέσα της…

*Αγχολυτικά
Ίσως η μόνη κατηγορία φαρμάκων που φαίνεται να κάνει δουλειά για μένα… Μείωσε μου τη δραστηριότητα - απόκριση σε ερεθίσματα του νευρικού μου συστήματος και γίνομαι αμέσως καλύτερα! Δεν μπορείς, όμως, να τα παίρνεις για πάντα και παρουσιάζεις ανοχή μετά από ένα σημείο συστηματικής χρήσης…

* Αντιψυχωσικά
Με παρότρυνε ένας γιατρός να τα δοκιμάσω, αλλά αν πεις σε έναν αγχώδη τύπο, ότι χρειάζεται φάρμακα που παίρνουν οι σχιζοφρενείς (με τους οποίους δεν έχω απολύτως τίποτα, αλλά προς το παρών - γιατί ποτέ δεν ξέρεις - δεν είμαι ένας από αυτούς), το μόνο που θα τα καταφέρεις είναι:
- Να μην τα δοκιμάσει
- Να τα δοκιμάσει και να γίνει χειρότερα, λόγω των πεποιθήσεών που έχει για αυτά

Άρα δεν υπάρχει σωτηρία; Δεν ξέρω ειλικρινά και πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι αν στο ξεκίνημα της όλης διαδικασίας η θεραπευτική προσέγγιση ήταν διαφορετική και εξατομικευμένη, ίσως να είχαμε καλύτερα αποτελέσματα. Το τυφλοσούρτι με τα φάρμακα και την ψυχανάλυση που ψάχνει (και σίγουρα θα βρει), προϋποθέτει πίστη στην όλη διαδικασία (η πίστη, κάτι που λείπει από τις τελειομανείς φύσεις των ιδεοψυχαναγκαστικών, ως θεραπευτικό συστατικό μιας γενικότερης διαδικασίας μπορεί και κάνει θαύματα), ηρεμία και ανασύνταξη των δυνάμεών σου. Ο γιατρός είναι υποχρεωμένος να σου πει και να σε κάνει να το πιστέψεις από την πρώτη κιόλας στιγμή ότι αυτό το οποίο σου συμβαίνει ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΕΙ.

Αν το καλοσκεφτούμε η κρίση του άγχους είναι ο φόβος του θανάτου, αλλά όχι του επικείμενου σε 15, 20, 30, 50 χρόνια, αλλά τώρα… Κάτι ξύπνησε μέσα μας ένα μηχανισμό επιβίωσης, ο οποίος σε λανθάνουσα κατάσταση, πλέον, θεωρεί πως όλα τον απειλούνε και πρέπει, με το δικό του τρόπο ο καθένας, να τον κλείσει… Ναι θεωρώ ότι είναι κάτι τόσο απλό!

Ο φόβος γεννάει φόβο και η κατάσταση είναι αυτό-τροφοδοτούμενη, όπως ο σκύλος που κυνηγάει την ουρά του. Τί από τα δύο πρέπει να γίνει: Να σταματήσει ο σκύλος ή η ουρά; Αν σταματήσει ο σκύλος, η ουρά πλέον είναι σταματημένη και ο σκύλος θέλει να της επιτεθεί, γιατί έτσι έμαθε να κάνει και η ουρά σταματάει όταν σταματήσει ο σκύλος, όλες τις άλλες στιγμές τρέχει για να μην την πιάσει ο σκύλος ή έτσι νομίζει αυτός… Πέτα ένα κοκαλάκι στον σκύλο, όμως και θα ξεχάσει την ουρά του και αυτή αυτόν… ;)

Σκέφτομαι να αρχίσω να συστηματοποιώ τον τρόπο αποθήκευσης της γνώσης που αποκόμισα όλον αυτόν τον καιρό με κάποιο blog ή κάτι παρόμοιο, μήπως και βγει κάτι καλό για μένα και για άλλους. Δε θέλω, όμως, να κάνω το ίδιο λάθος που έκανα και στην πραγματικότητα: Να το 'μπουκώσω' με πληροφορίες από παντού, πολλές από τις οποίες είναι αντιφατικές μεταξύ τους και δύσκολα επεξεργάσιμες.

Επίσης, όντας προγραμματιστής στο επάγγελμα και με προϊστορία στον χώρο της έρευνας, σκέφτηκα ότι εφόσον υπάρχει ένα μοτίβο (συμπεριφορικό και βιολογικό) στους ανθρώπους με ψυχολογικές διαταραχές ίσως ένα καλά δομημένο ερωτηματολόγιο θα μπορούσε να δώσει ορισμένες απαντήσεις (μιας και δεν μπόρεσα τουλάχιστον στα ελληνικά να βρω κάτι παρόμοιο) και σκέφτομαι να ξεκινήσω τη σύνταξή του (το λογισμικό για την ανάκτηση και την επεξεργασία το έχω ήδη κατασκευάσει) με τη βοήθεια οποιουδήποτε θα ήθελε να βοηθήσει και να μοιράσω δωρεάν τα αποτελέσματά του, αφού βεβαιωθώ για την επιστημονική (στο βαθμό που επιτρέπει η online διεξαγωγή έρευνας) του εγκυρότητα.

Νομίζω ότι είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο και μέσα από αυτή τη διαδικασία να βοηθηθούμε και οι ίδιοι…

Οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται για αυτά που είπα ας μου στείλει μήνυμα και από εκεί μπορώ να του πω περισσότερα, όπως και τα πραγματικά μου στοιχεία!

ΥΓ.

Ένα πολύ καλό βιβλίο για όσους γνωρίζουν αγγλικά είναι το "Metacognitive therapy for anxiety and depression", το οποίο αν και απευθείνετε σε επαγγελματίες υγείας παρουσιάζει, νομίζω, το καλύτερο μοντέλο της διαταραχής και η ιδέα του ότι η διαταραχή αυτή είναι αναγνωρίσιμη και ίσως και μετρήσιμη και όχι ένας αόρατος εχθρός είναι από μόνο του ανακουφιστικό!

ΥΓ2.

Συγχωρέστε μου τον μη δραματικό τρόπο της γραφής μου, αλλά βαρέθηκα (κι οι γύρω μου) να γίνομαι δραματικός! :)

καλως ορισες!
Διαβασα πολυ προσεκτικα τι εγραψες αλλα ειλικρινα δεν εχω καταλαβει τι θες να πεις η τι ζητας απο το φορουμ(αν ζητας κατι)....

Καλημέρα και καλώς σας βρήκα, επίσης. Ίσως τα μεγάλα κείμενα να χάνουν στη μετάφραση, έχεις δίκιο προς αυτό. Απλά προσπάθησα να παρουσιάσω τον εαυτό μου, να εκφράσω τις ανησυχίες μου και να προτείνω κάποια πράγματα κι όλα αυτά με το σχετικό άγχος που σε διέπει όταν κάνεις κάτι πρώτη φορά, οπότε ίσως να μην έγινα κατανοητός. Χαίρομαι πάντως που ρωτάς!

Το γενικότερο μήνυμά μου είναι ότι, θεωρώ πως, υπάρχει ένα μοτίβο, όπως αναφέρω και στο μήνυμά μου στους ανθρώπους με αγχώδεις διαταραχές και δη στην ΙΨΔ και το οποίο, σχεδόν, ουδείς δεν του δίνει σημασία. Αν δηλαδή κάνουμε ένα βήμα πίσω και παρατηρήσουμε ποιοι είναι αυτοί που τις εκδηλώνουν, πιστεύω ότι θα βρούμε κάτι κοινό: Ικανότητα στην αφαιρετική σκέψη και την ανάλυση, αχαλίνωτη φαντασία ειδικά στην επίλυση προβλημάτων, τάση στους εθισμούς (βιολογικούς & ψυχολογικούς), έφεση στις τέχνες, σκεπτικισμός και δυσπιστία, αλλά με (σχεδόν) άκαμπτη ηθική και θέλω πάρα πολύ να ακούσω και τη γνώμη άλλων περι αυτού, αλλά και ενός βιολογικού μοτίβου που ίσως να υπάρχει πχ οι περισσότεροι άνθρωποι με ψυχολογικές διαταραχές, που ξέρω, δε βύζαξαν σα μωρά και ίσως αυτό να παίζει ρόλο, ίσως και όχι, βέβαια.

Αυτά και άλλα πολλά θέλω να συζητήσω, όπως άλλες προσεγγίσεις στο θέμα: Η ματιά στις αγχώδεις διαταραχές από εξελικτική σκοπιά: είναι μια γονιδιακή 'αδυναμία' ή μήπως όλο αυτό το πράγμα είναι μια εξελικτική προσαρμογή σε λανθάνουσα κατάσταση, όπως πχ ο καρκίνος; Το μεταγνωσιακό μοντέλο, που στηρίζεται στη συμπεριφορική θεραπεία, αλλά την ξεπερνάει, θεωρώντας πως δε φταίει το περιεχόμενο των σκέψεων, οπότε δε προσπαθεί να τις αλλάξει ή να τις διαψεύσει, κτλ, αλλά η αντίδραση σε αυτές και άλλες τέτοιες προσεγγίσεις.

Σκοπός μου είναι (το αναφέρω και στο μήνυμά μου) να συστηματοποιήσω λίγο τη συγκέντρωση στοιχείων που αφορούν, όμως, απόψεις και εμπερίες ανθρώπων, με τέτοιο τρόπο που να μπορούν να διεξαχθούν, στο μέτρο που είναι δυνατόν, συμπεράσματα από αυτές, μήπως και βοηθήσουμε λίγο την κατάσταση ή τουλάχιστον να πούμε ότι προσπαθήσαμε.

Ένα τέτοιο σύστημα που έχω στο νου μου είναι η διεξαγωγή ερευνών μέσω ερωτηματολογίων και η δημοσίευση των αποτελεσμάτων σε κάποιο blog. Αυτό, λοιπόν, που ζητάω και ήδη έχω αρχίσει να το κάνω από μόνος μου είναι κάποιες υποθέσεις σχετικές με την προέλευση αυτών των διαταραχών, τη φύση τους από συμπεριφορική και βιολογική σκοπιά και οτιδήποτε άλλο θεωρεί κάποιος ότι μπορεί να έχει σημασία.

Εν ολίγοις αν κάποιος θεωρεί ότι οι απαντήσεις που είναι εκεί έξω δεν του φτάνουν ή θεωρεί πως δεν είναι σωστά ταξινομημένες και θέλει να μιλήσει με κάποιον αντίστοιχο είμαι εδώ!

ΥΓ.

Έχω διαβάσει αρκετές περιγραφές καταστάσεων ανθρώπων με ψυχολογικές διαταραχές και πάντα ή θα σχετιζόμουν ακριβώς ή περίπου ή πολλές φορές και καθόλου. Δεν είναι κακό να μη συμμερίζεται κάποιος τις απόψεις μου ή να τις θεωρεί εξ ολοκλήρου ή μερικώς λανθασμένες και γω το 'χω σκεφτεί για κάποιους αυτό και έτσι λειτουργεί η ζωή γενικά!

ΥΓ2.

Sorry για το τεράστιο μήνυμά μου για άλλη μια φορά! :)