ο εαυτός μας πριν την κατάθλιψη...

Συγνώμη που επαναλαμβάνω τη λέξη κατάθλιψη... εχω βαρεθεί να την λέω...

στο θέμα μας...

σήμερα γίναν διάφορα θέματα στην δουλειά και κάτι άλλες κουβέντες με τον πατέρα μου...

και μετά απο πολύ καιρό ένιωσα έτσι όπως ήμουν παλιά...

όταν με θίγαν δηλαδή και πείσμωνα και το έπερνα προσωπικά...

πραγματικά θυμήθηκα για λίγο τον παλιό μου εαυτό...

δεν ξέρω ρε παιδιά μετά απο όλο αυτό και το αντικαταθλιπτικό που πέρνω νομίζω ότι είμαι σε καταστολή... αλλά σε σχέση με πριν καμία σχέση...τώρα μπορώ να βγαίνω έξω να κάνω διάφορα πράγματα...

δεν ξέρω πιστεύω πως μεταξύ του πριν και του τώρα υπάρχει ένα κενό...

δυστυχώς έκανα και καιρό να πάω σε γιατρό και είχα πιάσει πάτο για πολύ καιρό...

ίσως αν είχα πάει νωρίτερα να θυμόμουν περισσότερα πράγματα...

αλλά νιώθω λές και σκότωσα τον παλιό μου εαυτό...

και τώρα αυτό που είμαι είναι απροσδιόριστο...

όποιοι καταλαβαίνουν ας ποστάρουν οτιδήποτε...

α και κάτι τελευταίο...

δεν είναι μαλακία οι άλλοι να θυμούνται τον εαυτό τους ολοκληρωτικά σαν μια πορεία?

να θυμούνται σχεδόν όλα τα συναισθήματα τους αλλά εγώ να νιώθω σα να κόπηκε κάπου η πορεία της ζωής (σαν μια ταινία που είναι κομμένη κάπου στη μέση)...

και οι άλλοι που σε ξέρουν καταλαβαίνουν αυτή την διαφορά??

η εμείς αλλάξαμε και νομίζουμε πως αλλάξαν όλοι??? μπέρδεμα...

πάντως ένα έχω να πώ παλιά ήμουνα φουλ συναισθηματική... τα έπερνα όλα κατάκαρδα...

αυτά... :-)

Επειδή με μπερδεύεις πολύ ένα θα σου πω είναι πολύ φυσιο-λογικο να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σαν μια συνέχεια. Δεν είμαστε χρυσόψαρα άνθρωποι είμαστε. Το κυριότερο χαρακτηριστικό του ανθρώπου είναι η μνήμη αλλιώς θα είμασταν κινούμενα κουφάρια.

Κι εγώ το έχω νιώσει αυτό που λες..να έχω χάσει λίγο από τον παλιό μου εαυτό.Σκέψου όμως ότι πιάνοντας πάτο και περνόντας από κατάθλιψη, είναι δυνατόν να μην αλλάζουν κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μας και να είμαστε όπως ακριβώς πρίν? Νομίζω πως όχι.Κάθε φορά που παθαίνω εγώ τουλάχιστον,αισθάνομαι σαν κάτι να λείπει ακόμα κι όταν είμαι καλά, εννοώ όχι σε κατάθλιψη.Αυτό εγώ το ονομάζω εμπειρία.Κι έτσι είναι.Εξάλλου μην ξεχνάς πως μεγαλώνουμε..Μακάρι να ήμουν πάλι όπως ήμουν 8 χρόνια πριν!

Φυσικά και μας αλλάζει η κατάθλιψη και νομίζω πως μερικά πράγματα είναι για καλό. Το κακό με εμενα είναι ότι ωριμασα πολύ χωρίς να έχω ερωτευτεί...

Ο έρωτας είτε είσαι ώριμος είτε όχι για μένα πάντα ο ίδιος είναι...

Quote:

---

Originally Posted by HaMLeT-MachiNe

Ο έρωτας είτε είσαι ώριμος είτε όχι για μένα πάντα ο ίδιος είναι...

---

ελπίζω! Δεν αντέχω τους νυσταγμένους οργασμούς.. λολ

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Φυσικά και μας αλλάζει η κατάθλιψη και νομίζω πως μερικά πράγματα είναι για καλό. Το κακό με εμενα είναι ότι ωριμασα πολύ χωρίς να έχω ερωτευτεί...

---

Το καλό είναι ότι για να ερωτευτείς ( ποιοτικά ) πρέπει να ωριμάσεις. :)

Quote:

---

Originally Posted by Clown

Το καλό είναι ότι για να ερωτευτείς ( ποιοτικά ) πρέπει να ωριμάσεις. :)

---

έτσι νομίζω και γω. Μ' αρέσει η υπογραφή σου.

{δεν είναι μαλακία οι άλλοι να θυμούνται τον εαυτό τους ολοκληρωτικά σαν μια πορεία?}
Το συνηθες ειναι να διατηρει κανεις μια συνεχεια στη ζωη του ,,οι ασυνεχειες βαζουν σε δυσχερη θεση τον μεσο ανθρωπο και δεν τολμα να τις 'ενταξει' στη ζωη του ,, ειναι οι συνηθειες της ζωης του, ειναι οικιες και καθως λενε 'η συνηθεια δευτερη φυση"...
Απ την αλλη καποιοι το αισθανονται σαν εγκλωβισμο ,'περιορισμενοι' αναζητουν το νεο, το κατι "αλλο" και αρχιζουν να πειραματιζονται με αυτο το αλλο,,εκει αρχιζει καποιος να βγαινει απ τα 'ασφαλη' ορια του. Και το ποσο θα ανοιχτει μετα θα μετρησει αν θα γινει μια εμπειρια που θα εμπλουτισει τη ζωης του η δυστυχως ενα ριγμα με το παρελθον του,,,ενα χασμα που με κοπο κ πονο θα καταφερει να γεφυρωσει.

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

έτσι νομίζω και γω. Μ' αρέσει η υπογραφή σου.

---

Eυχαριστώ.:)

ουτε εγω θυμαμαι τον εαυτο μου ακριβως σαν μια συνεχεια. ενω αρχικα ημουν αλλιως, πολυ κοινωνικος, πολυ του εξω, πολυ αδιαφορος με τα αισθηματα, μετα καπου αρχισα να γινομαι το ακριβως αντιθετο, να κλεινομαι, να γινομαι ευαισθητος κι αδιαφορος. βασικα θυμαμαι τη ζωη μου να σταματαει μετα τη πρωτη μου μεγαλη σχεση καπου το 2004. απο κει και περα ενω εκανα κι αλλες, καμια δεν ηταν τοσο μεγαλη, και καπου νιωθω πως χαθηκα και χαραμιστηκα. κανενα αλλο σπουδαιο γεγονος δε συνεβη, μπορω να πω πως εξαφανιστηκα τελειως κι απ'τη ζωη.

ετσι ειναι ο ερωτας κενο , σε ανεβαζει στα ουρανια ,αλλα μπορει να σε στειλει και στο πυρ το εξωτερο....
κοιτα να συρθεις ξανα στη ζωη ...

νομίζω πως η λύση είναι να ξεχάσουμε το πριν και να επικεντρωθούμε στο τώρα...έχοντας μαζί μας την εμπειρία του παρελθόντος...

άλλα συναισθήματα παραμερίζονται...άλλα βγαίνουν στην επιφάνεια... αυτό σηματοδοτεί μια εξέλιξη...

το θέμα είναι να ζείς όσο πιο πολύ μπορείς αυτό που έχεις... να έχεις να θυμάσαι...

Δεν ειναι καθόλου ευκολο φίλη Μαριαφιλ να ξεχάσουμε το πριν και να επικεντρωθούμε στο τώρα. Στη θεωρία ωραία ακούγεται και σαν στόχος ότι καλύτερο. Όπως λέιε και ο Χαμλετ Μαshine μακάρι να μασταν όπως 8 χρονια πριν, εγώ λέω μακάρι να μποορούσα να ξανακανα τη ζωή μου από τα 6 μου χρόνια.

Γιατί το παρελθόν όπως ξεκίνησε να γραφεται στο τοτε με όλα αυτα που με καταρράκωσαν σαν χαρακτήρα τα βιώνω στο σημερα και παλεύω κάθε μερα που παιρνα να τα ξεπεράσω. Και μενα στοχος μου είναι να επικεντρωθω στο τωρα, και αυτο έχω πάντα σαν στόχο, όμως το παρελθόν μου έχει αφήσει μεγάλες πληγές. Ούτε κενό, ούτε ασυνέχεια, για εμενα είναι μια αδιάλειπτη πορεία το παρελθον. Το βλέπω καθημερινα στη ζωή μου να επαναλαμβάνεται με μονο καποιες βελτιωσεις. Επειδή κάποιοι καταφεραν να μου κάνουν ζημια, ειρωνείες, χλετασμοί, κοροιδείες, φοβερισμοί, βία, υποτιμήσεις, φωνες, όταν ήμουν σε παιδική ηλικία. Δεν είναι τραυματική εμπειρία, ένα δλδ μεμονομενο συμβαν σε ένα κατα τα λοιπα σωστα διαμορφωμενο χαρακτηρα όπως συμβαίνει με αρκετους από εδώ. Για μενα προκειται για καλούπι, συν καλα χαρακτηριστικα που έχουν μεινει καταπιεσμενα μεσα μου, που θα μπορουσα να κανα πολλα με αυτα, για ένα καλουπι το οποίο διαμορφωνει το όλο. Και είναι ότι χειροτερο να χεις να αλλάξεις καλουπι παρα μεμονομενο τραυμα. Να πάρω εκδίκηση από όλους αυτούς, να γινω επιθετικος σε οποιον προσπαθησει να με πειράξει, μισω πολλή κόσμο γι αυτη του τη σταση. Μου εκαναν ζημια και έχασα πολλά.

Στις διαπροσωπικες μου σχεσεις νοιωθω να κρατω άμυνα, να μαι απόμακρος, να προσεχω μην με ξεγελάσουν, να γινομαι απόμακρος, να μην τα καταφερνω να δημιουργησω φιλίες, αλλά να μένω πάντα στη γνωριμία, να μαι ανιαρός, πεζός και απόμακρος, που κανενας δε με θυμαται αν δεν τον θυμηθω εγω. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε με την περιγραφη μου που δίνω όσο με γνωριζεται απ εδώ.

Ακόμα και φαρμακα να πάρω, που δεν έχω πάρει ποτε, απλά πιστευω ότι θα με ηρεμήσουν, δεν θα με αλλάξουν. Παλεύω καθημερινα την αλλαγή, δεν θα είμαι όμως για πάνατα νεος για να χω ευκαιρίες. Τα περιθώρια στενεύουν. Για αυτό γραφω κάποτε και σε καποιους εδω με έντονο υφος άμα είναι αρκετα νεαρής ηλικίας. Και δε θα θελα ποτε να φτασω μετα από χρονια σε μια ηλικία όπου θα βιώσω την όντως καταθλιψη για όσα μου συνέβησαν και τα όσα έχασα. Απλά προσπαθω με τη σκεψη να δημιουργω ωραίες στιγμες για να νοιωθω ωραία.

η καταθλιψή δεν είναι σαν ενας θάνατος μικρός; ο νεκρός δεν θυμαται...ετσι κι εγω θυμαμαι τα παιδικα μου χρονια...και θυμαμαι και την αρχη της καταθλιψης...στο σταδιο που είχα μεγαλο προβλημα δεν θυμαμαι και πολλα .εκτως και αν ερχονται γεγονοτα που μου θυμιζουν πραγματα η καποιος μου μιλησει για το παρελθον.μετα ναι θυμαμαι...
επισης έχω καταλαβει οτι αν δεν σκεφτεσαι πραγματα του παρελθοντος αυτα χανονται απο τη μνημη σου εκτος αν στα θυμισει καποιος οπως ειπα και πριν...
και οταν έχει καταθλιψη...οταν πονάει τοσο πολυ η ψυχη σου τι να πρωτοθυμιθεις και τι να πρωτοσκεφτεις...