ΑΠΟΓΝΩΣΗ

Καλησπέρα κι από μένα.

Είμαι γυναίκα 32 χρονών και από τα 18 μου διαπιστώθηκα με διπολική διαταραχή τύπου Β (υπομανία).Πέρασα από αρκετά καταθλιπτικά επεισόδια έως τώρα ακόμα και όταν υπεβλήθη σε συντηρητική αγωγή με λίθιο.
Το 2011 υπήρξε μια εξαιρετικά δύσκολη χρονιά για μενα. Μου συνέβησαν πολλά τα οποία πιστεύω ότι υποσυνείδητα με συμάδεψαν. Καταρχήν μετακόμισα σε δικό μου σπίτι,κάτι το οποίο το περίμενα και το ήθελα πολύ καιρό αλλά που τελικά αποδείχθηκε γολγοθάς μιας και δυσκολεύομαι απίστευτα να μένω μόνη μου.Αισθάνομαι πολύ μοναξιά, το μυαλό μου πέρνει περίεργες στροφές και τον τελευταίο καιρό επισκέπτομαι και πάλι το πατρικό μου και μένω εκεί.Επίσης αρχές της άνοιξης τσακώθηκα άσχημα με την καλύτερη μου φίλη.Την αφορμή σίγουρα την έδωσα εγώ,βρισκόμασταν και οι δύο σε μια πολύ περίεργη φάση ζωής και ποτέ δεν μου συγχώρεσε μια πίστωση χρόνου που της ζήτησα για να βάλω λίγο τη ζωή μου σε τάξη χωρίς αυτό να επηρρεάσει τη σχέση μας.Από τότε έκανα αρκετες προσπάθειες να την πλησιάσω χωρίς κανένα αποτέλεσμα.Είναι κάτι που με έχει στενοχωρήσει πολύ γιατι την θεωρούσα αδερφή μου,αλλά παρόλα αυτά θεωρώ οτι προσπάθησα όσο μπορούσα και πάνω απ'όλα έχω τη συνείδησή μου ήσυχη.
Αυτό που με προβλημάτισε,με εξίταρε και εντέλει με κατέβαλε κατα τη διάρκεια της χρονιάς ήταν η έλξη που ένιωσα για μια ομοφυλή μου. Στην αρχή το θεώρησα παιχνίδι,ήξερα ότι δεν θα γίνει ποτέ κάτι μεταξύ μας και περιοριζόμουν σε απλά και ευχάριστα παιχνιδάκια του μυαλού.Την συναντούσα σε κάποια καλλιτεχνική ομάδα που συμμετείχαμε και οι δύο και σε μια συνάντησή μας μου ανέφερε στο άσχετο ότι είμαι το άλλο της μισό.Από τότε κόλλησα και όλη μου η χρονιά και η σκέψη μου περιστρεφόταν γύρω της.Ερωτεύθηκα,όσο δεν έχω ερωτευθεί εδώ και πολλά χρόνια.Η κοπέλα κάποια στιγμή έφυγε απο την ομάδα και προσπάθησα με διάφορες προφάσεις και την έπαιρνα τηλ. τα οποία συνήθως δεν απαντούσε.Ποτέ δεν ήμουν διαχυτική απέναντί της, ισα-ισα θαύμαζε την ικανότητα μου να κρατάω σε απόσταση τους άλλους.
Η χρονιά προχωρούσε κι εμένα δεν μου έφευγε από το μυαλό.Όποια μέρα κι αν περνούσε ήταν εκεί,έκανα σενάρια πως συναντιόμαστε,πως της τα λέω όλα κτλ.
Κάποια στιγμή μετά από αρκετους μήνες την συνάντησα στη συγκέντρωση της ομάδας.Το ήξερα ότι θα έρθει αλλά παρόλα αυτά δεν ένιωσα τίποτα μόλις την είδα.Συνειδητοποίησα οτι δεν μου αρέσει πια και αισθάνθηκα πολύ ευτυχισμένη και απενοχοποιημένη γι'αυτό.
Και από εδώ ξεκινάει όλη η ιστορία:από αρχές Αυγούστου πέφτω σε κατάθλιψη.Πέρασα μαύρες διακοπές.Δεν ήθελα να βγαίνω.Έκλαιγα με το παραμικρό και με βασάνιζε συνεχώς η σκέψη του σεξουαλικού μου προσανατολισμού. Και έχοντας πει όλα αυτά, δεν θα ντραπώ να σας πω και το εξής:είμαι σεξουαλικά ανενεργή 3 χρόνια.Σ'αυτο το διάστημα λίγοι άντρες με έχουν πλησιάσει,οι περισσότεροι για ένα fuck date και τίποτε περισσότερο και μέσα στις φαντασιώσεις μου υπήρχαν γυναίκες.Αλλά ως εκεί.Πότε δεν σκέφτηκα σοβαρά να κάνω σχέση με γυναίκα εκτός από φέτος που το ήθελα σαν τρελή γιατί νόμιζα ότι είχαμε πολλά κοινά με το συγκεκριμένο άτομο και με τραβούσε πολύ σεξουαλικά.
Το συζήτησα με την ψυχολόγο μου και μου είπε μήπως πρέπει να σκεφτώ το γεγονός ότι είμαι αμφιφυλόφιλη και να το ψάξω πιο προσεκτικά.Να πάω δηλαδή σε μέρη που συχνάζουν ομοφυλόφιλες γυναίκες για να δει πώς θα νιώσω.
Θεωρώ ότι αυτό δεν θα με βοηθήσει.Νομίζω ότι οποιαδήποτε γυναίκα μπορεί να θεωρήσει όμορφη ή και τρυφερή μια εικόνα δυο γυναικών να φιλιούνται.αλλά αυτό δεν την κάνει ομοφυλόφιλη.Πώς θα θεωρήσω λοιπόν εγώ ότι είμαι?Δεν θα με μπερδέψει ακόμα χειρότερα?
Προσωπικά βρίσκομαι σε μια φάση που νιώθω ότι είμαι στη ζωή μου θεατής.Πάντα υπήρξα δραστήριο άτομο και φέτος δεν μπορώ να πάρω μια απόφαση στο τι θα κάνω τον ελευθερο χρόνο μου παρόλο που ξέρω πάνω κάτω τι μου αρέσει.Σεμινάρια θεάτρου,κινηματογράφου όλα τα έχω ψάξει και σε όλα βρίσκω κάποιον ανασταλτικό παράγοντα για να μην πάω.Και νιώθω περίεργα ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους,πραγματικά σαν να ανεβάζω τείχη κι ας αποζητώ ενδόμυχα σαν τρελή την ανθρώπινη επικοινωνία.
Δεν αντέχω το βάρος που κουβαλάω μέσα μου κάθε μέρα σχετικά με τον προσανατολισμό μου.Έχω φτάσει σε σημείο να κοιτάζω κάθε άντρα και κάθε γυναίκα που περνάει από δίπλα μου και προσπαθώ να καταλάβω τι νιώθω ή ποιος από τους δύο με ελκύει και τρελαίνομαι.
Η μεγαλύτερή μου φοβία είναι εδώ:θα μείνω ασεξουαλική για πάντα.
Ξέρω ότι ακόμα βρίσκομαι σε φάση κατάθλιψης η οποία διαρκεί βασανιστηκά πολύ καιρό και μπορεί όλα αυτά να πέρνουν μια υπερβολική διάσταση στο μυαλό μου.Περνάω πολύ άσχημες κρίσεις,κυρίως μες στο σπίτι μου που κλαίω ακατάπαυστα και μιλάω μόνη μου στον Θεό ζητώντας να με βοηθήσει.Φυσικά και με παρακολουθεί γιατρός,ο οποίος μου έδωσε εδώ και 15 μέρες λίγο πιο ενισχυμένη αγωγή και τρέμω για το ραντεβού που έχω μεθαύριο μαζί του.
Θυμώνω με τον εαυτό μου γιατί πια έχω μεγαλώσει και θέλω να αντιμετωπίζω κάποιες καταστάσεις μόνη μου κι όχι πάντα σαν μικρό παιδί να το βάζω κάτω.Αισθάνομαι απίστευτα κουρασμένη απ'όλα.

Συγγνώμη για την κούραση..
Μια γνώμη θα ήταν παραπάνω από επιθυμητή

Quote:

---

Originally Posted by HaMLeT-MachiNe

Καλησπέρα κι από μένα.

Είμαι γυναίκα 32 χρονών και από τα 18 μου διαπιστώθηκα με διπολική διαταραχή τύπου Β (υπομανία).Πέρασα από αρκετά καταθλιπτικά επεισόδια έως τώρα ακόμα και όταν υπεβλήθη σε συντηρητική αγωγή με λίθιο.
Το 2011 υπήρξε μια εξαιρετικά δύσκολη χρονιά για μενα. Μου συνέβησαν πολλά τα οποία πιστεύω ότι υποσυνείδητα με συμάδεψαν. Καταρχήν μετακόμισα σε δικό μου σπίτι,κάτι το οποίο το περίμενα και το ήθελα πολύ καιρό αλλά που τελικά αποδείχθηκε γολγοθάς μιας και δυσκολεύομαι απίστευτα να μένω μόνη μου.Αισθάνομαι πολύ μοναξιά, το μυαλό μου πέρνει περίεργες στροφές και τον τελευταίο καιρό επισκέπτομαι και πάλι το πατρικό μου και μένω εκεί.

---

Δώσε εσύ αυτη τη φορά πίστωση χρόνου στον εαυτό σου, δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι ψυχαναγκαστικά.Λογικό αυτήν την περίδο που περνας καταθλιπτικό επεισόδια, να μην νιώθεις καλά μόνη σου...Δεν χρειάζεται να αισθάνεσαι άσχημα, συμβαίναι συχνά.Tα super-girls ειναι για τα κομικς....

Quote:

---

Επίσης αρχές της άνοιξης τσακώθηκα άσχημα με την καλύτερη μου φίλη.Την αφορμή σίγουρα την έδωσα εγώ,βρισκόμασταν και οι δύο σε μια πολύ περίεργη φάση ζωής και ποτέ δεν μου συγχώρεσε μια πίστωση χρόνου που της ζήτησα για να βάλω λίγο τη ζωή μου σε τάξη χωρίς αυτό να επηρρεάσει τη σχέση μας.Από τότε έκανα αρκετες προσπάθειες να την πλησιάσω χωρίς κανένα αποτέλεσμα.Είναι κάτι που με έχει στενοχωρήσει πολύ γιατι την θεωρούσα αδερφή μου,αλλά παρόλα αυτά θεωρώ οτι προσπάθησα όσο μπορούσα και πάνω απ'όλα έχω τη συνείδησή μου ήσυχη.

---

Τώρα εδώ τι να πω....Αν της ζήτησες πίστωση χρόνου και στη διάρκεια αυτής, η φίλη σου σε χρειάστηκε για καποιο λόγο κι εσύ δεν ήσουν εκεί, ίσως πληγώθηκε....Αυτό ίσως θελει λίγη κουβεντα...

Quote:

---

Αυτό που με προβλημάτισε,με εξίταρε και εντέλει με κατέβαλε κατα τη διάρκεια της χρονιάς ήταν η έλξη που ένιωσα για μια ομοφυλή μου. Στην αρχή το θεώρησα παιχνίδι,ήξερα ότι δεν θα γίνει ποτέ κάτι μεταξύ μας και περιοριζόμουν σε απλά και ευχάριστα παιχνιδάκια του μυαλού.Την συναντούσα σε κάποια καλλιτεχνική ομάδα που συμμετείχαμε και οι δύο και σε μια συνάντησή μας μου ανέφερε στο άσχετο ότι είμαι το άλλο της μισό.Από τότε κόλλησα και όλη μου η χρονιά και η σκέψη μου περιστρεφόταν γύρω της.Ερωτεύθηκα,όσο δεν έχω ερωτευθεί εδώ και πολλά χρόνια.Η κοπέλα κάποια στιγμή έφυγε απο την ομάδα και προσπάθησα με διάφορες προφάσεις και την έπαιρνα τηλ. τα οποία συνήθως δεν απαντούσε.Ποτέ δεν ήμουν διαχυτική απέναντί της, ισα-ισα θαύμαζε την ικανότητα μου να κρατάω σε απόσταση τους άλλους.
Η χρονιά προχωρούσε κι εμένα δεν μου έφευγε από το μυαλό.Όποια μέρα κι αν περνούσε ήταν εκεί,έκανα σενάρια πως συναντιόμαστε,πως της τα λέω όλα κτλ.
Κάποια στιγμή μετά από αρκετους μήνες την συνάντησα στη συγκέντρωση της ομάδας.Το ήξερα ότι θα έρθει αλλά παρόλα αυτά δεν ένιωσα τίποτα μόλις την είδα.Συνειδητοποίησα οτι δεν μου αρέσει πια και αισθάνθηκα πολύ ευτυχισμένη και απενοχοποιημένη γι'αυτό.

---

Γιατί "ευτυχισμενη και απενοχοποιημενη";Επειδή τελικλα δεν είσαι ομοφυλόφιλη;

Quote:

---

Και από εδώ ξεκινάει όλη η ιστορία:από αρχές Αυγούστου πέφτω σε κατάθλιψη.Πέρασα μαύρες διακοπές.Δεν ήθελα να βγαίνω.Έκλαιγα με το παραμικρό και με βασάνιζε συνεχώς η σκέψη του σεξουαλικού μου προσανατολισμού. Και έχοντας πει όλα αυτά, δεν θα ντραπώ να σας πω και το εξής:είμαι σεξουαλικά ανενεργή 3 χρόνια.Σ'αυτο το διάστημα λίγοι άντρες με έχουν πλησιάσει,οι περισσότεροι για ένα fuck date και τίποτε περισσότερο και μέσα στις φαντασιώσεις μου υπήρχαν γυναίκες.Αλλά ως εκεί.Πότε δεν σκέφτηκα σοβαρά να κάνω σχέση με γυναίκα εκτός από φέτος που το ήθελα σαν τρελή γιατί νόμιζα ότι είχαμε πολλά κοινά με το συγκεκριμένο άτομο και με τραβούσε πολύ σεξουαλικά.
Το συζήτησα με την ψυχολόγο μου και μου είπε μήπως πρέπει να σκεφτώ το γεγονός ότι είμαι αμφιφυλόφιλη και να το ψάξω πιο προσεκτικά.Να πάω δηλαδή σε μέρη που συχνάζουν ομοφυλόφιλες γυναίκες για να δει πώς θα νιώσω.
Θεωρώ ότι αυτό δεν θα με βοηθήσει.Νομίζω ότι οποιαδήποτε γυναίκα μπορεί να θεωρήσει όμορφη ή και τρυφερή μια εικόνα δυο γυναικών να φιλιούνται.αλλά αυτό δεν την κάνει ομοφυλόφιλη.Πώς θα θεωρήσω λοιπόν εγώ ότι είμαι?Δεν θα με μπερδέψει ακόμα χειρότερα?

---

Εμένα καλή ιδέα μου ακούγεται, γιατί να μην το κάνεις;Άντρας, γυναίκα, εξωγήινος, τι σημασία έχει;Δες το σαν πείραμα,σαν παιχνίδι....τι έχεις να χασεις;

Quote:

---

Προσωπικά βρίσκομαι σε μια φάση που νιώθω ότι είμαι στη ζωή μου θεατής.Πάντα υπήρξα δραστήριο άτομο και φέτος δεν μπορώ να πάρω μια απόφαση στο τι θα κάνω τον ελευθερο χρόνο μου παρόλο που ξέρω πάνω κάτω τι μου αρέσει.Σεμινάρια θεάτρου,κινηματογράφου όλα τα έχω ψάξει και σε όλα βρίσκω κάποιον ανασταλτικό παράγοντα για να μην πάω.Και νιώθω περίεργα ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους,πραγματικά σαν να ανεβάζω τείχη κι ας αποζητώ ενδόμυχα σαν τρελή την ανθρώπινη επικοινωνία.
Δεν αντέχω το βάρος που κουβαλάω μέσα μου κάθε μέρα σχετικά με τον προσανατολισμό μου.Έχω φτάσει σε σημείο να κοιτάζω κάθε άντρα και κάθε γυναίκα που περνάει από δίπλα μου και προσπαθώ να καταλάβω τι νιώθω ή ποιος από τους δύο με ελκύει και τρελαίνομαι.

---

Καμιά φορά, προσπαθουμε να καλύψουμε καποια κενά με υποκατάστατα, αλλά δεν μας κάθεται καλά...Δεν φταιμε εμεις, αλλά τα υποκατάστατα....

Quote:

---

Η μεγαλύτερή μου φοβία είναι εδώ:θα μείνω ασεξουαλική για πάντα.
Ξέρω ότι ακόμα βρίσκομαι σε φάση κατάθλιψης η οποία διαρκεί βασανιστηκά πολύ καιρό και μπορεί όλα αυτά να πέρνουν μια υπερβολική διάσταση στο μυαλό μου.Περνάω πολύ άσχημες κρίσεις,κυρίως μες στο σπίτι μου που κλαίω ακατάπαυστα και μιλάω μόνη μου στον Θεό ζητώντας να με βοηθήσει.Φυσικά και με παρακολουθεί γιατρός,ο οποίος μου έδωσε εδώ και 15 μέρες λίγο πιο ενισχυμένη αγωγή και τρέμω για το ραντεβού που έχω μεθαύριο μαζί του.

---

Ναι, η καταθλιψη ειναι μια bitch που δε λέει να ξεκουμπιστεί...Αλλά θέλει υπομονή....Γιατί τρεμεις το ραντεβου με το γιατρό;

Quote:

---

Θυμώνω με τον εαυτό μου γιατί πια έχω μεγαλώσει και θέλω να αντιμετωπίζω κάποιες καταστάσεις μόνη μου κι όχι πάντα σαν μικρό παιδί να το βάζω κάτω.Αισθάνομαι απίστευτα κουρασμένη απ'όλα.

Συγγνώμη για την κούραση..
Μια γνώμη θα ήταν παραπάνω από επιθυμητή

---

Δεν το βάζεις κάτω....Απλά ανιτδρας διαφορετικά απο αυτό που περιμενεις/απαιτεις απο τον εαυτό σου...Μήπως να αναθεωρήσεις κάποια πράγματα;

Είσαι λιγάκι αυστηρή με τον εαυτό σου;;;:)

εγινε μια ερευνα βαλανε σε αντρεσ κ γυναικεσ αισθητηρεσ στα γεννητικα και τουσ δειχναν βιντεο ερωτικου περιεχομενου τουσ δωσανε και ενα κουμπι να πατανε οποτε νιωθουν οτι τουσ κανει κουκου με τουσ αντρεσ τα πραγματα ηταν απλα οι στρειτ μολισ βελεπαν ετεροφυλοφιλα ζευγαρια τουσ σηκωνοταν με τουσ γκει τουσ επεφτε πατουσαν σωστα το0 κουμπι κι ολα καλα με τισ γυναικεσ ομωσ ειτε στρειτ ηταν ειτε γκει οι αισθητηρεσ εδειχνε οτι οταν τουσ σηκωνοταν οτι κ να βλεπαν δεν επαιζε ρολο επισησ αλλου τουσ σηκωνοταν κι αλλου πατουσαν το κουμπι

Καταρχήν μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι είσαι 32 ετών και σου συνέβη πρώτη φορά αυτό. Συνήθως ακόμα και μπερδεμένοι να αισθανόμαστε γύρω στα 24-25 έχουμε κατασταλλάξει σχετικά με τον ερωτικο-σεξουαλικό μας προσανατολισμό. 2ον μην νιώθεις ενοχές και απλά λέγε το σε όσους εμπιστεύεσαι μόνο. 3ον η γιατρός σου σου είπε αμφιφυλόφιλη όχι ομοφυλόφιλη, έχουν μεγάλη διαφορά μεταξύ τους.


Με την φίλη σου, πιστεύω πως είναι μια μικρή παρεξηγησούλα εκτός κι αν υποβόσκει και κάτι άλλο που δεν ξέρουμε. Μην αισθάνεσαι ενοχές που δεν είσαι καλά. Έτσι κι αλλιώς η διαταραχή σου είναι δύσκολη και μόνο αυτοί που την περνάνε ξέρουν τι είναι. Βρες παρεούλα για τις μοναχικές βραδιές και have a nice time :). Αδέρφια έχεις; Πως τα πηγαίνετε;

Quote:

---

Originally Posted by pad

εγινε μια ερευνα βαλανε σε αντρεσ κ γυναικεσ αισθητηρεσ στα γεννητικα και τουσ δειχναν βιντεο ερωτικου περιεχομενου τουσ δωσανε και ενα κουμπι να πατανε οποτε νιωθουν οτι τουσ κανει κουκου με τουσ αντρεσ τα πραγματα ηταν απλα οι στρειτ μολισ βελεπαν ετεροφυλοφιλα ζευγαρια τουσ σηκωνοταν με τουσ γκει τουσ επεφτε πατουσαν σωστα το0 κουμπι κι ολα καλα με τισ γυναικεσ ομωσ ειτε στρειτ ηταν ειτε γκει οι αισθητηρεσ εδειχνε οτι οταν τουσ σηκωνοταν οτι κ να βλεπαν δεν επαιζε ρολο επισησ αλλου τουσ σηκωνοταν κι αλλου πατουσαν το κουμπι

---

Αυτή η έρευνα κάνει θραύση σ' αυτό το φόρουμ! λολ

Δεν ξέρω αν κάνω κάτι ψυχαναγκαστικά.Απλά δεν μπορώ να βρίσκομαι συνέχεια με άλλα άτομα.Γέννησε η αδερφή μου πρόσφατα και το πατρικό μου περιτριγυρίζεται από μωρά και φυσικό είναι να ασχολούνται μαζί τους.Όλοι γνωρίζουν το πρόβλημά μου.Η μητέρα μου και η αδερφή μου η μεγάλη είναι αυτές που μου στέκονται πιο πολύ.Σαν γιατρός η μητέρα μου έχει κυρίως εμπιστοσύνη στον γιατρό μου και θεωρεί ενδόμυχα ότι μόνο με τα φάρμακα μπορεί να διορθωθει η κατάστασή μου αν και γνώρισε τελευταία την ψυχολόγο μου και τη συμπάθησε αρκετά.Με τη μεγάλη μου αδερφή έχω συζητήσει και το θέμα με τη κοπέλα και πραγματικά είναι πολύ ανοιχτή σε όλο αυτό και θεωρεί ότι όποια κι αν είναι η αποφασή μου σχετικά με την επιλογή συντρόφου δεν πρέπει να αισθάνομαι ενοχικά.
Το έχω συζητήσει με φίλους που εμπιστεύομαι και μου λένε πάνω κάτω τα ίδια αν και αισθάνομαι ότι μερικοί από αυτούς δεν έχουν και τόσο απελευθερωμένες απόψεις.
Σουέλ, ένιωσα ευτυχισμένη και απενοχοποιημένη γιατί διαπίστωσα τότε ότι αυτή η κοπέλα δεν ήταν όλο αυτό που είχα πλάσει στο μυαλό μου.Παρόλα αυτά, η σκέψη της συνέχιζε να υπάρχει μέσα μου κατά έναν τρόπο πολύ διεστραμμένο εφόσων το είχα συνειδητοποιήσει αυτό.Ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω αν είναι η "παράλογη" εμμονή μου με αυτό το άτομο που με κάνει να αισθάνομαι άσχημα, ή αυτό που αντιπροσωπεύει αυτό το άτομο,δλδ την περίπτωση να με τραβάνε σεξουαλικά και οι γυναίκες.Προσπαθώ να με φανταστώ σε σχέση με γυναίκα και μου φαίνεται αρκετά δύσκολο όχι μόνο κοινωνικής κατακραυγής και γενικότερα μιας αλφα αλλαγής τρόπου ζωής,αλλά γιατί δεν είμαι σίγουρη αν αυτό είναι τελικά που θέλω.Ίσως το να το δοκιμάσω, τουλάχιστον να βρεθώ με ομοφυλόφιλες γυναίκες, μου δώσει μια απάντηση,αλλά αυτή τη στιγμή φοβάμαι πάρα πολύ να κανω κάτι τέτοιο.
Όσον αφορά για τις παρεούλες τα μοναχικά βράδια θεωρώ ότι είναι κάτι που δεν γίνεται.Οι φίλες μου είναι δεσμευμένες και έχουν το δικό τους πρόγραμμα.Και από την άλλη κάθε φορά που βρισκόμαστε έστω και για καφέ αισθάνομαι πολύ αμήχανα γιατί δεν έχω κάτι να τους πω.Δεν συμβαίνει κάτι ενδιαφέρον στη ζωή μου.Είμαι όλη μέρα δουλεια-σπίτι και σίγουρα δεν θέλω να τις ζαλίζω με τα ίδια και τα ίδια, στα οποία πολλές φορές μου φέρνουν λογικές απαντήσεις (π.χ ξεκίνα τα σεμινάρια θεάτρου) αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι εγώ σε αυτή τη φάση δεν μπορώ να κάνω τίποτα.Αισθάνομαι οτι ακόμαι και να πάω να παρακολουθήσω κάτι τέτοιο θα γίνει με το ζόρι και δεν θα μπορώ να συγκεντρωθω.
Όπως είπα έχω αδερφές,δεν είναι άσχημη η σχέση μας, αλλά ούτε η καλύτερη.Η μεγάλη,που έχω καλύτερη σχέση,παρόλο που έχουμε κοινά σημεία είναι ένα άτομο ιδιαίτερα κοινωνικό αλλά και τόσο δυναμικό και θέλει να επιβάλλει τη γνώμη της σε οτιδήποτε κάτι που εμένα με κουράζει.Επίσης πολλές φορές αισθάνομαι να με "καπελώνει".Με τη μεσαία που εχέι τα μωρά,είναι μια σχέση τελειώς τυπική.Την αγαπώ αλλά ως εκεί.Είναι ένας άνθρωπος πολύ πρακτικός και λογικός και δεν της έχω εκμυστηρευτεί ποτε τίποτα,ούτε θέλησε να μάθει.

Ναι, είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου γιατί βλέπω ότι πάντα δυσκολευόμουν να πάρω αποφάσεις για τον εαυτό μου.Γνωρίζω άτομα που έχουν παρατήσει πολλά πράγματα που διευκόλυναν τη ζωή τους προκειμένου να ασχοληθούν με κάτι που αγαπούν.Εγώ δεν τολμώ να χαλάσω την ασφάλεια μου,κάτι που εν μέρει το θεωρώ λογικό,και πάντα συμβιβάζομαι με μεσαίες λύσεις.
Νιώθω ότι χρειάζομαι φροντίδα και κάποιον να με αγαπάει.Αυτό που έχω νιώσει κατα καιρούς για ανθρώπους να το πάρω πίσω.Δεν ξέρω τι φταίει.Ίσως το ότι γκρινιάζω συνέχεια και δεν βλέπω τα πράγματα πιο απλά και λογικά αλλά λειτουργώ με το συναίσθημα.
Κι αυτό που με τρομάζει πιο πολύ είναι ότι βιώνω καταθλίψεις σε φάσεις που δεν μου έχει τύχει κάτι σοβαρό.Τι θα γίνει όταν πεθάνει ένα δικό μου πρόσωπο?Η' όταν αποκτήσω ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας?

Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να επεξεργαστεί αυτό που του συμβαίνει και μην αγχώνεσαι. Μπορεί σε τελική ανάλυση να είναι μια ιδέα που σου κόλλησε στο μυαλό και να μην είσαι ομοφυλόφιλη. Σε κάθε περίπτωση, μην προσθέτεις καινούριες έγνοιες στο κεφάλι σου.


Είναι φυσιολογικό να παθαίνεις καταθλίψεις με τόση αποξένωση που υπάρχει. Δεν είσαι "προβληματική". Οι φίλες σου είναι χρόνια φίλες; Γνωρίζουν για την διπολική διαταραχή; Όσο χρόνο κι αν αφιερώνουν στις σχέσεις τους δεν θα έπρεπε να φροντίζουν και για σένα;


Το γεγονός ότι δεν μπορείς να συγκεντρωθείς στα ενδιαφέροντα σου το έχεις αναφέρει στον γιατρό; Αν ξεκινήσεις να είσαι πιο δραστήρια στην ζωή σου τότε θα αισθανθείς και συ η ίδια καλύτερα και περισσότερα πράγματα θα έχεις να συζητήσεις με τις φίλες σου. Βοήθησε εσυ η ίδια τον εαυτό σου και όλα θα πάνε καλύτερα. Αλυσίδα είναι όλα. :)



Και μην σκέφτεσαι τι θα συνέβαινε αν είχες πρόβλημα σοβαρότερο στην ζωή σου. Άσε τις υποθέσεις και ζήσε όσο περισσότερο μπορείς!

Οι φίλες που έχω αυτή τη στιγμή στη ζωή μου είναι 2-3 χρόνων και αυτή που κάνω πιο στενή παρέα τη γνώρισα στα σεμινάρια θεάτρου που έκανα πέρυσι.Γνωρίζουν όλες για τη διπολική διαταραχή αλλά θεωρώ ότι επειδή δεν έχουν ζήσει παρόμοια κατάσταση.δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο άσχημα αισθάνεται ο άλλος.Κι εγώ το σκέφτομαι συχνά αυτό που λες και θυμώνω όταν ενω ξέρουν ότι δεν είμαι καλά δεν επικοινωνούνε.Και αν το θες είτε από αντίδραση,είτε από εγωισμό αποφεύγω κι εγώ να τις πολυενοχλώ γιατί με πληγώνει το οτι ξέρουν οτι δεν είμαι καλά και δεν ασχολούνται,είτε γιατί μερικές φορές πραγματικά δεν θέλω να με βλέπει κανείς στο χάλι που είμαι γιατί τον φέρνω σε δύσκολη θέση.Μερικές φορές όταν κανονίζεται κάτι με αρκετά άτομα επιχειρώ να βγω έξω,αλλά είναι ευδιάκριτο ότι δεν είμαι καλά,με ρωτάνε όλοι τι έχω και πραγματικά έρχομαι σε δύσκολη θέση.Μερικοί που κατανοούν παραπάνω την κατάσταση απλά με παρηγορούν και μου λένε ότι δεν χρειάζεται να δώσω εξηγήσεις για τίποτα και σε αυτό το σημείο σταματάνε όλα.

Εχω συνειδητοποιήσει ότι χρειάζεται να διευρύνω το κοινωνικό μου κύκλο.Δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο για μένα όχι γιατί είμαι αντικοινωνική αλλά γιατί είμαι δυσπρόσιτη.Κρατάω τους άλλους σε μια απόσταση,είμαι τυπική μέχρι να νιώσω κάποια εξικοίωση και ασφάλεια με τον άλλον.Πολλοί πειραχτικά με λένε "ξυνή" αλλά ξέρω ότι δεν ισχύει γιατί όταν νιώσω άνετα σε ένα κοινωνικό σύνολο δείχνω τα καλύτερα σημεία του εαυτού μου απλά χρειάζομαι χρόνο.

Με τον γιατρό μου έχω συζητήσει για το θέμα συγκέντρωσης και με την ψυχολόγο μου και οι δυο μου λένε ότι οφείλεται καθαρά στην κατάθλιψη.Ότι σε τέτοιες φάσεις πρέπει να είμαι πιο επιεικής με τον εαυτό μου και να του δώσω χρόνο.Το θέμα είναι ότι όσο κάθομαι απραγής, τόσο περισσότερο σκέφτομαι και μπερδεύομαι και δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος.
Έτσι αποφάσισα παρόλο που δεν είμαι 100% σίγουρη αν είναι αυτό που θέλω να ασχοληθώ, την επόμενη εβδομάδα να ξεκινήσω μια δραστηριότητα.Και όπου με βγάλει.Στη χειρότερη αν δω οτι δεν μου αρέσει καθόλου τη σταματάω και ψάχνω κάτι άλλο.Τι χειρότερο μπορεί να συμβεί?

Επίσης σήμερα όταν άρχισε το μυαλό μου να αναλύει και να ξεψυρίζει καταστάσεις και σκέψεις που δεν βγάζουν πουθενά και απλά με αγχώνουν περισσότερο και με στενοχωρούν,το σταμάτησα και είπα από μέσα μου ότι δεν μπορώ να υποθέτω τίποτα και ότι στην τελική είμαι αυτή που είμαι και αν διαπιστώσω ότι μου αρέσουν και τα 2 φύλα δεν είναι και το πιο τραγικό.Προσπαθώ να δώσω στο πρόβλημα την πραγματική του διάσταση

Το ότι είσαι δυσπρόσιτη είναι ίδιον του χαρακτήα σου και δεν είναι κάτι που αλλάζει γι' αυτό μην αγχώνεσαι γι' αυτό. Μπορείς απλά να είσαι πιο χαμογελαστή (τουλάχιστον όταν μπορείς). Στην παρούσα φάση δεν πιστεύω πως η περαιτέρω κοινωνικοποίηση είναι η λύση. Αυτό που χρειάζεται είναι να έρθεις πιο κοντά με τ' αδέλφια σου και τις ήδη υπάρχουσες φίλες σου αν το προσπαθούν φυσικά και αυτές.

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Το ότι είσαι δυσπρόσιτη είναι ίδιον του χαρακτήα σου και δεν είναι κάτι που αλλάζει γι' αυτό μην αγχώνεσαι γι' αυτό. Μπορείς απλά να είσαι πιο χαμογελαστή (τουλάχιστον όταν μπορείς). Στην παρούσα φάση δεν πιστεύω πως η περαιτέρω κοινωνικοποίηση είναι η λύση. Αυτό που χρειάζεται είναι να έρθεις πιο κοντά με τ' αδέλφια σου και τις ήδη υπάρχουσες φίλες σου αν το προσπαθούν φυσικά και αυτές.

---

Οι σχέσεις με τα αδέρφια μου δεν αλλάζουν.Δεν ξέρω αν έχεις αδέρφια αλλά δεν μπορείς μετά από κάποια χρόνια ξαφνικά να προσπαθήσεις παραπάνω απ'ότι το έχεις κάνει ήδη να φτιάξεις τις σχέσεις σας.Περνάω αρκετές ώρες όπως ανέφερα πιο πάνω στο πατρικό μου λόγω των ανιψιών μου αλλά με τις αδερφές μου συζητάω σπάνια τα προσωπικά μου.Και στην κατάθλιψη δεν έχεις να πεις πολλά.Είναι τόσο συγκεγχιμένα όλα αυτα που σε προβληματίζουν που δεν μπορείς να εξηγήσεις τίποτα σε κανέναν.Κι όταν ο άλλος δεν έχει περάσει κάτι αντίστοιχο και δεν έχει ιδιαίτερη διάθεση να ακούσει κάποιον άλλον, έστω και την αδερφή του, γιατί έχει τις δικές του σκοτούρες, δεν μπορείς να κάνεις κάτι.
Με τη μεγάλη μου αδερφή έχω μια σχέση καλύτερη,ξέρω τη γνώμη της γι'αυτά που με προβληματίζουν αλλά είναι αδύνατον λόγω καθημερινών συνθηκών να είμαι συνέχεια δίπλα της.Δεν το θέλω κιολας.
Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τις φίλες.

Γι'αυτό πιστεύω ότι τώρα, αυτές τις μέρες που αρχίζω και νιώθω λίγο καλύτερα και πιο δυνατή, πρέπει να αδράξω την ευκαιρία και να δραστηριοποιηθώ.Νομίζω ότι είναι αρκετά καλό αντικαταθλιπτικό αυτό.Και θα προσπαθήσω με νύχια και με δόντια να την τηρήσω αυτή μου την απόφαση.

Επίσης,πήγα με έναν φίλο gay σε μαγαζί που συχνάζουν ομοφυλόφιλες.Η αίσθηση που πήρα ήταν μάλλον χλιαρή, αν μπορώ να δώσω τέτοιο χαρακτηρισμό.Ούτε κρύο, ούτε ζέστη.Είπα στον εαυτό μου να μην αγχώνεται,δεν βιάζομαι να βγάλω κανένα συμπέρασμα και θα ξαναπάω σε κάτι ανάλογο για να τσεκάρω πάλι την ψυχολογία μου.

Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί?

.............λες και διαβασα την ιστορια της ζωης μου (με λιγες διαφορες)!