παντα μου βαζανε τρικλοποδιες για να αποτυχω και να γυρισω πισω αλλα παντα παλευα .... δεν εχω κουραγιο..τα καταφεραν.. μετα απο τρεις μηνες ψυχολογικου πολεμου που απορω πως δεν τρελλαθηκα, προφανως θα γυρισω πισω .... εκει που ποτε δεν ενιωσα ασφαλεια εκει που ποτε δεν ειχα φωνη...μισω τον εαυτο μου που τοσα χρονια δεν διεκδικουσα τα ονειρα μου γιατι ειχα μαθει οτι οι αναγκες οι δικες μου δεν εχουν αξια....νιωθω να μου εχουν ξεριζωσει την καρδια...οσο σκεφτομαι να μπαινω στο αεροπλανο και να αφηνω πισω , προσωπα που αγαπαω πολυ και τοσες αναμνησεις ποναει οσο δεν μπορειτε να φανταστειτε.....κι αυτη η καταθλιψη με εχει εξουθενωσει ,νιωθω ρακος ..... πως θα περασουν τα βραδια που θα σκεφτομαι οσους και οσα αγαπαω?
το μονο που με κραταει ειναι οτι θα εχω δουλεια και θα μπορω να βαλω λεφτα στην ακρη για να ξαναγυρισω και να πραγματοποιησω αυτα που θελω..αλλα ποιος αντεχει...? τα ματια μου εχουν γινει χαλια απτο κλαμα ... μακαρι να ημουν οταν επρεπε οπως τωρα ... δεν θα αφηνα κανεναν να με πονεσει τοσο ..θα τους εγραφα ολους στο διαολο και θα ζουσα την ζωη μου οπως ακριβως ηθελα ...