τι να κανω; τον αγαπω....

Εδω και τρια χρονια εχω σχεση με ενα αγορι (26χρ) και εγω ειμαι 24χρ. . Το προβλημα μου ειναι πως ακομα η σχεση μας δεν εχει ξεπερασει το "εφηβικο" σταδιο. Τι εννοω: μενουμε ακομη με τους γονεις μας και οι δυο, ο φιλος μου εργαζεται ενω εγω οχι. Για την ακριβεια κανω καποια ιδιαιτερα μαθηματα ενω βρισκομαι παραλληλα και σε μια αλλαγη κατευθυνσης των σπουδων μου με αποτελεσμα τα οικονομικα μου να μην βρισκονται σε καλη κατασταση (οχι οτι τα δικα του ειναι καλα-αλλα το παλευει). Γενικα στη σχεση μας υπαρχουν καποιες εντασεις και τσακωμοι αλλα ειναι πραγματα που τα ξεπερναμε.

Το μεγαλο μου προβλημα ειναι πως οταν εκανα μαζι του μια κουβεντα για το μελλον της σχεσης μας του ειπα οτι θα ηθελα μελλοντικα να μεινουμε μαζι χωρις να με ενδιαφερει ιδιαιτερα το θεμα του γαμου ή των παιδιων και ηταν αρκετα αρνητικος στην ιδεα. Με τα πολλα μου ειπε πως δεν ειναι σιγουρος οτι θελει δεσμευσεις και οτι δεν ειναι σιγουρος πως ειμαι η γυναικα της ζωης του. Με τα πολλα του ζητησα να χωρισουμε εφοσον δεν ηθελα απο την πλευρα μου να χαλαω τα χρονια μου "ετσι" αλλα και εκεινος απο την πλευρα του να πιεζεται. Λιγες μερες μετα τα ξαναβρηκαμε και το θεμα ουσιαστικα δεν εχει επανελθει προς συζητηση μεταξυ μας. Μονο που πεταει καποιες κουβεντες που και που του στυλ "μην σου μπαινουν ιδεες για γαμο" μεταξυ αστειου και σοβαρου. Προχθες μαλιστα που πηγαμε σε εναν γαμο φιλικου ζευγαριου πεταξε παλι την ιδια ατακα με αποτελεσμα να του ζητησω να μην το ξαναπει ειδικοτερα μπροστα σε φιλους μας αφου μαλιστα εγω δεν του "ζητησα" γαμο. Γενικοτερα η συμπεριφορα του τους τελευταιους μηνες εχει αλλαξει καπως (ειναι λιιιιιιγο απομακρος) και οταν τον ρωτω γιατι μου λεει οτι ακομα σκεφτεται εκεινη την κουβεντα που καναμε περι συμβιωσης και νιωθει πιεση. Τον αγαπω και πιστευω οτι και εκεινος μ'αγαπαει αλλα αξιζει να συνεχισω την σχεση αφου εκεινος δειχνει οτι δεν εχει μελλον;

Γνωριζεται με την οικογενεια μου και εγω με την δικη του αλλα δεν εχουμε ιδιαιτερες σχεσεις περα απο την γνωριμια μας. Επισης απο την δικη μου πλευρα δεν υπαρχει καμια πιεση να "νοικοκηρευτω" και υποψιαζομαι ουτε και απο την δικη του οικογενεια. Δεν βιαζομαι για κατι απλα θελω να υπαρχει μια ελπιδα οτι οταν φτιαξουν τα πραγματα απο οικονομικης αποψης θα μπορουσαμε να προχωρησουμε στη συμβιωση. Συγγνωμη για το τεραστιο μηνυμα!!!

Α ηθελα ακομη να σας πω οτι ο φιλος μου ειναι αρκετα εσωστρεφης και μου πηρε αρκετο καιρο να τον γνωρισω καλα και να τον κανω να με εμπιστευτει.
Επισης οπως καταλαβαινετε ειναι φυσικο μετα απο 3χρονια σχεσης να υπαρχει μια καποια φθορα στη σχεση μας και μια βαρεμαρα. Εγω ριχνω τα οποια προβληματα εχουμε τον τελευταιο ενα χρονο στο οτι συναντιομαστε λιγοτερο συχνα λογω ελλειψης χωρου και χρονου και φυσικα το ιδιο συμβαινει και στην ερωτικη μας ζωη(που κατα τ'αλλα ειναι υπεροχη).

μηπως ειμαι υπερβολικη που συζηταω απο τωρα συγκατηκηση; ενω στην πραξη ακομα δεν ειναι εφικτο; ή μηπως να τον χωρισω να βρει και εκεινος την γυναικα της ζωης του αν δεν ειμαι εγω αυτη; κ αν ειμαι πως θα το καταλαβει αν δεν περασουμε παραπανω χρονο μαζι;

Τον άνθρωπο της ζωής σου αν τον βρείς το νοιώθεις πολύ πιο νωρίς απο τα 3 χρόνια, αν δεν θέλει να ακούει για συγκατοίκηση μάλλον δεν βλέπει σοβαρά τη σχέση σας.
Απο τη στιγμή που σου είπε οτι δεν ξέρει αν είσαι η γυναίκα της ζωής του τι ψάχνεις...

Αχ αχ πολυ μαυρα μου τα λες τα πραγματα... Και αμα δεν ειμαι η γυναικα της ζωης του γιατι δεν παραμειναμε χωρισμενοι να παει να την βρει; ουφφφφφφφφφ

Η γνώμη μου είναι απλά, βέβαια δεν σημαίνει οτι δεν μπορεί να κάνει το κλίκ και να σε παντρευτεί κ αύριο ακόμη. Απλά ειναι άσχημο να λές στον σύντροφο σου ότι δεν ξέρεις αν είναι ο άνθρωπος της ζωής σου, ειλικρινές μέν, σκληρό δε.
Απο τη στιγμή που τα ξαναβρήκατε κοιτα να περνάτε καλά και μην αγχώνεσαι με το θέμα του γάμου, μικρούλα είσαι ακόμη, έχεις χρόνια

Το προτιμω ομως που ειναι ειλικρινης και ας με ποναει!! Απ'τη μια αγχωνομαι για το μελλον απ΄την αλλη λεω τι τα σκαλιζω και σκαω οτι ειναι να γινει θα γινει!!! Μικρη ειμαι ετσι; Αλλες κοπελες της ηλικιας μου εχουν ηδη προχωρησει με τις σχεσεις τους...
Κι αν οντως δεν ειμαι η γυναικα της ζωης του πως θα το δουμε αυτο; πως θα το καταλαβει; και εγω πως θα το καταλαβω οτι ειναι ο αντρας της ζωης μου, αν ειναι;

δυσκολες οι σχεσεις πια, ποτε δεν θα βρω αυτο που εχουν οι γονεις μου: 26χρονια γαμου και πιο ερωτευμενοι και απ'τις αρχες...

Hello!
Είδα φως και μπήκα..:-)
Σύντομα και περιεκτικά: δεν είσαι η γυναίκα της ζωής του.
Στο είπε ξεκάθαρα. Ξέρεις, αυτά που λέμε αυθόρμητα είναι και τα πιο σωστά.
Αλλά μάντεψε!! ούτε αυτός είναι ο άντρας της ζωής σου.
Τρία χρόνια δεν είναι λίγο.
Εγώ ένα χρόνο είμαι σε σχέση και τίθενται κοινοί στόχοι. Και όχι μόνο εγώ, αλλά και όλοι οι γνωστοί μου και φίλοι γουστάρουν συγκατοίκηση. Άσχετα από γάμους κλπ. Συγκατοίκηση είναι πάνω απ'ολα συντροφικότητα.
Μάλλον ο φίλος σου νιώθει ότι θέλει να πάει και με άλλες γυναίκες. Συγνώμη που στο λέω έτσι. Αλλά δε βρίσκω άλλο λόγο για τον οποίο άντρας με τρία χρόνια σχέση να "φοβάται" και να νιώθει "δεσμευμένος" με μια συγκατοίκηση.
Αν είναι τα πράγματα ακριβώς όπως τα περιγράφεις, δεν κάνετε ο ένας για τον άλλον. Δε φταίει κανείς, απλώς δε θα βγει..
Ειλικρινής είναι, ναι. Αλλά και συ φρόντισε τον εαυτό σου. Μην πληγωθείς..
Αυτό που σου εύχομαι είναι να βρεις κάποιον, να συμμερίζεται αυτά που θες, και να μείνετε και μαζί.
Δεν είναι το θέμα του γάμου. Αλλά αυτό που σου είπε.
Μπορείς να επενδύεις σε μια σχέση που ο άλλος σου βάζει όρια και δεν έχει τις ίδιες ανάγκες με σένα?

Quote:

---

Originally Posted by void

Μάλλον ο φίλος σου νιώθει ότι θέλει να πάει και με άλλες γυναίκες.

---

αυτη ειναι μια κουβεντα που χει ειπωθει απο μεριας του αλλα δεν εδωσα ποτε σημασια μιας και δεν αποφασισε να με χωρισει

Quote:

---

Originally Posted by void

Δε φταίει κανείς, απλώς δε θα βγει..

---

δεν ριχνω το φταιξιμο σε καμια απο τις δυο πλευρες απλα δεν ξερω αν θα πρεπει α πιεσω για απαντησεις παλι κ αναλογως να φυγω ή να μεινω..

αυτο που μαλλον δεν τονισα στην κουβεντα μου ειναι οτι η σκεψη μου για ενδεχομενη συγκατοικηση μας αφορα σε 2 ή 3 επομενα χρονια και οχι αμεσα.. δηλαδη μηπως αδικα προσπαθω να εκμαιευσω καποια υποσχεση απο μεριας του με δεδομενο οτι ουτως ή αλλως τα πραγματα μπορει να αλλαξουν μεσα στα επομενα χρονια μεταξυ μας;

Δεν ξέρω βρε κορίτσι..εγώ προσωπικά εάν ο άλλος έδειχνε ότι δεν ενδιαφέρεται για κάτι που εγώ είχα ανάγκη και που είναι και φυσική κατάληξη μιας σχέσης, δε θα έμενα..
Μπορεί να μην είχα τη δύναμη να χωρίσω άμεσα, αλλά σίγουρα δε θα επένδυα στη σχέση...
κοινώς θα είχα τα ματάκια μου ανοιχτά, μήπως τυχόν περάσει ο άντρας της ζωής μου και δεν τον πάρω χαμπάρι..
Ο φίλος σου δε διαφωνώ ότι σε αγαπάει. Αλλά...πόσο πολύ είναι το θέμα?
Ξέρεις, εγώ δεν έχω χειρότερο από το να έχει ο άλλος στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι κάποια στιγμή θα χωρίσει.

ειμαστε και οι δυο πολυ κοινωνικα ατομα και καθημερινα γνωριζουμε νεους ανθρωπους αλλα κανεις απ'οσους εχω γνωρισει δεν μου ταιριαζει οσο ο φιλος μου κ κατι αντιστοιχο πιστευω οτι συμβαινει και απο την δικη του πλευρα. τολμω να πω πως δυσκολα θα βρω καποιον που να τον αντικαταστησει επαξια! δεν νιωθω οτι εχει στο πισω μερος του μυαλου του οτι η σχεση μας εχει ημερ/νια ληξης απλα οτι δεν θελει να πει πραγματα και να δωσει υποσχεσεις που δεν ξερει αν θα πραγματοποιηθουν.




Υ.Γ. ακομα κ αν δεν εκφραζω αυτη τη στιγμη οσα σκεπτομαι ευχαριστω που με τις απαντησεις σας με κανετε να προβληματιστω περισσοτερο (ευχαριστα!!!)
Υ.Γ.2 δεν εννοω οτι γνωριζω ατομα με σκοπο την σχεση, απλα κρινω και αξιολογω με την απαιτουμενη αποσταση. δεν εχω σκοπο να απατησω τον φιλο μου!:p

χαίρομαι που κατέληξες σε συμπέρασμα.
Αυτό είναι το βασικότερο.
Καταλήγουμε σε κάτι και παλεύουμε!

ωραια τα λεμε απο δω αλλα στην πραξη;;;

ενι γουεη ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις και το χρονο σας!!!!!!! θα αφησω για λιγο τον χρονο να κυλησει αλλα θα επανελθω στο θεμα αφου δημιουργηθουν οι καταλληλες συνθηκες!!

Quote:

---

Originally Posted by lucky

αυτη ειναι μια κουβεντα που χει ειπωθει απο μεριας του αλλα δεν εδωσα ποτε σημασια μιας και δεν αποφασισε να με χωρισει


δεν ριχνω το φταιξιμο σε καμια απο τις δυο πλευρες απλα δεν ξερω αν θα πρεπει α πιεσω για απαντησεις παλι κ αναλογως να φυγω ή να μεινω..

αυτο που μαλλον δεν τονισα στην κουβεντα μου ειναι οτι η σκεψη μου για ενδεχομενη συγκατοικηση μας αφορα σε 2 ή 3 επομενα χρονια και οχι αμεσα.. δηλαδη μηπως αδικα προσπαθω να εκμαιευσω καποια υποσχεση απο μεριας του με δεδομενο οτι ουτως ή αλλως τα πραγματα μπορει να αλλαξουν μεσα στα επομενα χρονια μεταξυ μας;

---

εμ κακως δεν εδωσες σημασια αν σου ειπε οτι θελει κι αλλες εμπειριες, ειναι πολυ σημαντικη δηλωση..
το οτι δεν σε χωριζε, δεν λεει και πολλα, δεν χωριζει κανεις αν περναει καλα και δεν εχει βρει και κατι αλλο, αλλα το να εχει αλεργια σε συζητησεις για συγκατοικηση (ουτε καν για δεσμευση) νομιζω ειναι πολυ χαρακτηριστικο του οτι το παιδι ειναι υπ ατμον...
αληθεια, εχοντας ακουσει κατι τετοιο, πως συζητας για κοινη ζωη? θα μπορουσες να συζεις και ο αλλος να εχει κι αλλες σχεσεις? εχει νοημα για σενα?

κατι αλλο πολυ σημαντικο, ειναι το οτι μας λες οτι στα 3 χρονια υπαρχει φθορα και σχετικη βαρεμαρα στην σχεση. τρια χρονια ειναι παρα πολυ λιγα για να αρχισει η βαρεμαρα, οταν μιλαμε για μια σχεση που σκεφτεσαι μηπως ειναι η σχεση της ζωης σου...

εγω πιστευω οτι ουτε για σενα ειναι ο ανδρας της ζωης σου και απλα νοιωθεις ανασφαλεια στην σκεψη οτι ισως χωρισετε οριστικα.

στο αν ειναι ατοπο να συζητας για κοινη ζωη σε 2-3 χρονια.
θα ηταν ατοπο ακομα κι αν ολα ηταν τελεια σημερα, εφοσον τωρα κοντα δεν ειναι εφικτο, ποσο μαλλον που δεν ξερεις καν αν θα ειστε μαζι τοτε και μαλιστα αυτος αρρωσταινει με την συζητηση...
εννοειται οτι δεν χρειαζεται να βαραινεις περισσοτερο το κλιμα με τετοιες συζητησεις.