Καποιου Οκτωμβρη την αυγη...

Γεια σας παιδια...
Δεν ξερω με ποιον ακριβως τον τροπο να εκφραστω για το τι συμβαινει...Μην σας φοβησω δεν συμβαινει τπτ καταστροφικο στην ζωη μου. Απλα εχω επηρεαστει καπως περιεργα απο το παρελθον. Τωρα τελευταια συνεχεια σκεφτομαι πως ειμασταν με το αγορι μου και τωρα με τα σημερινα δεδομενα καμια σχεση...
Εχω και εχει παραδεχτει οτι παρολο που εγω εχω παραμεινει σχετικα η ιδια συμπεριφορικα/εμφανησιακα εκεινος εχει αλλαξει. Οταν τον γνωρισα ηταν φοιτητης τωρα δουλευει.Εχει αλλαξει πολυ.
Δεν μπορω να σταματησω να σκεφτομαι ομως τις ομορφες στιγμες του τοτε...Τις βολτες με το αμαξι...το πως μου εδειχνε να με αγαπαει, το οτι μαγειρευαμε μαζι...Το οτι ειμασταν ερωτευμενοι...Τοση ομορφια στο παρελθον και τοσα συναισθηματα.
Τωρα που σας γραφω δεν ξερω καν τι νιωθω...Μ'αρεσει που νιωθω σχεδον κενη και δεν με ποναει κατι, ειναι πιο βολικο ετσι...Νιωθω πολυ μονη μου απο την αποψη οτι...δεν εχω κανεναν να μου λειπει και κανεναν να αγαπαω...Με τους γονεις το εχω ξανα πει με το ζορι μιλαω με τον πατερα μου με την μητερα μου εχουμε να μιλησουμε πολυ καιρο...Και γενικα νιωθω πολυ αδεια...Μακαρι να μπορουσα να γυρισω παλι στο τοτε...

Εγώ θα προσπαθούσα να φτιάξω τις σχέσεις μου με τους γονείς μου πρώτα, μετά θα έβαζα κάτω τη σχέση μου, τί μου λείπει? τί δεν έχω? Βαρέθηκα? αυτο το τί και μετα θα έπραττα ανάλογα

Quote:

---

Originally Posted by Konstantinoss

Εγώ θα προσπαθούσα να φτιάξω τις σχέσεις μου με τους γονείς μου πρώτα, μετά θα έβαζα κάτω τη σχέση μου, τί μου λείπει? τί δεν έχω? Βαρέθηκα? αυτο το τί και μετα θα έπραττα ανάλογα

---

Τι να φτιαξω ακριβως και γιατι? Και οι 2 εχουν αλλες οικογενειες και αλλα "κανουργια" παιδια...Για εμενα χεστικαν πλεον, δεν φταιω εγω σε κατι.

Νομίζω ότι αυτό που έχεις ανάγκη είσαι εσύ. Να τα βρεις με τον εαυτό σου, να του δώσεις ό,τι χρειάζεται κι αφού νιώσεις γεματη μετά να δώσεις στους άλλους. Στηρίζεσαι πολύ στους άλλους. Πρέπει να καταλάβεις ότι αυτά που ψάχνεις σ' αυτούς μόνο σε σένα θα τα βρεις. Αυτό έχεις ανάγκη.

Γιατί όπως και νάχει είναι οι μόνοι "δικοί σου" άνθρωποι, χεσμένη αμφιβάλλω να σε έχουν, μάλλον χαλαστήκατε πολύ, η ζωή είναι πολύ μικρή, κακίες κλπ. δεν χωράνε

τι να βρω δλδ? Το ξερω οτι πρεπει να στηριζομαι στον εαυτο μου...Αλλα σε εμενα τι να βρω?ενα ατομο ειμαι, εχω μαθει πλεον να δεχομαι χωρις κλαμματα την αποριψη και τις κακουχιες και αυτο. τι αλλα χρειαζομαι ή τι μου λειπει?

@Κωσταντινος: Πριν 2 μηνες ειχα παρει τηλ την μανα μου κλαιγοντας για να της πω οτι ηθελα μονο να την ακουσω...Και το μονο που βρηκε να μου πει ειναι "Ποτε γυρνας?...αααα...." και μετα το κλεισαμε...Ουτε καν να με ρωτησει αν ειμαι καλα...Οποτε ναι πιστευω οτι με εχει αρκετα πεθαμενη.Δεν υπαρχουν γονεις για μενα.Ουτε παπουδες ουτε γιαγιαδες

Λυπάμαι τότε..

μακαρι να υπηρχε ραβδι να γυριζαμε πισω.........μακαρι..............αλλ� � δεν .