Διαζύγιο και τρελλα

εδώ και 14 μήνες ζω την προσπάθειά μου να πάρω διαζύγιο..
είμαι 27 και έχω 2 παιδιά 7 και 3. Αν και μετανοιωσα απο τον πρώτο χρόνο το γάμο, δεν τολμούσα να σκεφτώ το διαζύγιο για λόγους θρησκευτικούς και συναισθηματικούς (ήμουν εξαρτημένη σα μωρό από τον άντρα μου, αλλά δεν τον ήθελα ερωτικά και εξαγόραζα με το σεξ την τρυφερότητά του). Όταν έφτασα να είμαι ένα βήμα πριν να πέσω από το μπαλκόνι, έκανα σπασμωδικές κινήσεις, μέσα σε όλα και εξωσυζυγική σχέση. Ολοκλήρωσα αυτή τη σχέση μόνο όταν μίλησα στο σύζυγο για το πως αισθάνομαι τελεσίδικα για το γάμο (το ήξερε και παλιότερα), μα εννοείται ότι θεωρήθηκε αιτία του χωρισμού. Αποτέλεσμα να στραφούν όλοι που θα μπορούσαν να με υποστηρίξουν ενατίον μου. Οι γονείς μου που ζουν στον΄πάνω όροφο και όλοι οι συγγενείς. το μόνο όφελος από το "τρίτο πρόσωπο" ήταν ότι έτυχα (;) να πεσω σε πολύ ανιδιοτελή άνθρωπο ο οποίος αποθάρρυνε κάθε προσπάθειά μου να αγγιστρωθώ πάνω του ενώ με ενθάρρυνε να σταθώ μόνη στα πόδια μου. τώρα πια κρατάμε μια πολύ καλή φιλική σχέση από μακρυά, έχω για πρώτη φορά δική μου δουλειά και φίλικό κύκλο, επιμένω ότι πρέπει να χωρίσω, μα δεν επαρκώ από μόνη μου οικονομικά ούτε για τη δικηγόρο μου! τώρα ζω σε σπίτι που άνηκε στον πατέρα μου και θα μου το έγραφε κάποτε. Όμως εκείνος έχει πάρει το μέρος του συζύγου και μου λένε όλοι: "αν θες, σήκω φύγε και άφησε και τα παιδιά". Παρόλα αυτα προχώρησα σε δικηγόρο , όπου νάναι θα στείλει την αγωγή στον συγκάτοικο σύζυγο και κάποια στιγμή, ακόμα και με αιματοχυσία, ελπίζω πως θα λυθεί αυτός ο γάμος.
Σημασία έχει ότι έχω τρελαθεί. Να τον βλέπω στον ίδιο χώρο. Να μην ορίζω τον χώρο μου και το πρόγραμμά μου. Να με βρίζουν οι δικοί μου και να με ταπεινώνουν συνέχεια. Να πρέπει συνεχώς να σκέφτομαι αν όντως ήθελα να χωρίσω ή αν μου έχουν κάνει μάγια (όπω λέει η μάνα μου). Να μην ξέρω τί θα γίνει την άλλη μέρα. Να ζούμε δήθεν για το καλό των παιδιών μια παράνοια που στην τελική την έχω συνηθίσει σαν τα ίδια μου τα σκ..ά! Δεν ξέρω ποιά είμαι, τί θέλω, αν αγαπώ, αν μισώ, αν μου αξίζει κάτι καλύτερο ή το χάος είναι μέσα μου και πάντοτε θα το κουβαλάω παντού. Βοήθεια...

anitak, χειρότερα δεν μπορούσες να τα καταφέρεις!

Προφανώς είσαι ερωτευμένη με τον φίλο σου και για χάρη του είσαι έτοιμη να εγκαταλείψεις την οικογένειά σου!

Όμως ο έρωτας είναι ενθουσιασμός και κάποια στιγμή πουφ, θα σβήσει...

Και τότε? Θα ζητάς τα παιδιά σου τα οποία θα έχεις πληγώσει αφάνταστα αλλά και αυτά θα είναι εναντίων σου!

Είμαι από τους πρώτους που πιστεύουν ότι δύο άνθρωποι που δεν ταιριάζουν πρέπει να χωρίζουν, και έτσι όπως κατέληξε η σχέση σου δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι για αυτή.

Σου εύχομαι πάντως το καλύτερο, όποιο κι αν είναι αυτό για σένα.

Οταν σε ενα γαμο καταλληγουμε να ειμαστε συγκατικοι και οχι συντροφοι τοτε οντως καλο ειναι το τελειωνουμε αυτο το σεναριο φρικης.
Το μονο που με ανησυχει ειναι πως μαλλον δεν επραξες σωστα απεναντι προς τα παιδια σου, πρεπει να εισαι πιο προσεχτικη...αν μεγαλωσουν και παρουν πληροφοριες του τυπου¨\"με κερατωσε για αυτο χωρισαμε\"? μηπως αλλαξουν τα συναισθηματα τους απεναντι σου διοτι τα παιδια δεν μπορουν να ξερουν τι πραγματικα βιωνες?
Προσεχε τις κινησεις σου οσο αναφορα το κομματι του γονεα!!!
Ο συζυγος μας πρεπει να ειναι ο συντροφος μας, ο φιλος και ο εραστης...αν ειναι ξενος η\' απλως συγκατοικος ειναι καλα να συνεχισεις την ζωη σου εστω και αν αυτο σημαινει διαζυγιο!
Δεν μπορεις να ζεις μια συμβατικη ζωη! οδηγει στην τρελλα...
σου ευχομαι καλο κουραγιο στη νεα σου ζωη...
καλη συνεχεια...

Quote:

---

Originally posted by anitak
Δεν ξέρω ποιά είμαι, τί θέλω, αν αγαπώ, αν μισώ, αν μου αξίζει κάτι καλύτερο ή το χάος είναι μέσα μου και πάντοτε θα το κουβαλάω παντού. Βοήθεια...

---

Είσαι σε καλό δρόμο, προχώρα!!!

Οταν κάτι δεν λύνεται, κοβεται! Η ζωή είναι μπροστά και τρέχει με ιλλιγιώδη ταχύτητα, μην την χάσεις!!

Ευχαριστώ όλους! γενικά πάω καλά δηλαδή;;
Μιχάλη δεν παίζει αυτό που λες για τα παιδιά, καθώς εκείνα ήταν και ο σημαντικότερος λόγος να χωρίσω! έχοντας καταντήσει έπιπλο-διακοσμητικό στοιχείο, μόνο δικά μου δεν τα ένιωθα. Πιστεύω πια πως για να είσαι γονιός πρέπει να έχεις μια ταυτότητα, ένα παράδειγμα ζωής να δώσεις στα παιδιά σου. Ζώντας σαν γερασμένο 15χρονο, κόντευα να νοιώθω το γιο μου σα γονιό και όχι εμένα! Ο αγώνας μου επικεντρώθηκε εξαρχής στο πώς θα βοηθηθώ ώστε να καταφέρω να γίνω η μαμά που ονειρευόμουν. Ο φίλος μου (που όχι, δε νομίζω ότι βασίστηκε σε κεραυνοβόλο έρωτα, αλλά σε σοβαρή πνευματική συνάφεια) ήταν ο μόνος άνθρωπος που νοιάστηκε για το πώς θα το καταφέρω και για το λόγο αυτό \"νεκρώσαμε\" και την όποια ερωτική εξέλιξη μεταξύ μας.
Δυστυχώς όμως, φαίνεται πως τα 27 χρόνια είναι λίγα για να αποχαιρετίσω τη γυναικεία μου πλευρά και έρχονται στιγμές που νοιώθω πολύ πιεσμένη από την έλλειψη συντροφιάς και σεξουαλικής ζωής. Και δυσκολεύει περισσότερο όταν όλο το θέμα επενδύεται με ενοχές και ηθικά κωλύμματα...

όλα έχουν κάποιο τίμημα τελικά (αστειάκι)

anitak, προφανώς είσαι πολύ μικρή για να χαραμίσεις την υπόλοιπη ζωή σου με κάποιον που δεν σημαίνει τίποτα για σένα.

Τα παιδιά σου δεν είναι όμως πολύ μικρά για να στερηθούν τη μητέρα τους?

Γιατί είναι σίγουρο πως θα χάσει την επιμέλεια και των δύο παιδιών της;

συγγνώμη, πού σας ήρθε αυτό για την επιμέλεια;;
φυσικά και θα την πάρω εγώ. Οσο και να το χρησιμοποιει εκφοβιστικά ο σύζυγος, τελικά οδεύουμε προς συνεννόηση ως προς αυτό. Δε σκοπεύει να τα διεκδικήσει. Αλλά και να το έκανε, έχω πια αρκετή αυτοπεποίθηση ότι αξίζω την επιμέλειά τους! Εκτός αυτού, έχω εξαντλήσει και κάθε προσπάθεια να τον πείσω να μη φύγει σε άλλη πόλη, τουλάχιστον το πρώτο διάστημα, ακόμη και κοινή επιμέλεια έχω προτείνει! Απλά ο άνθρωπος αδυνατώ να πιστεψω οτι νοιαζεται πραγματικά για τα ίδια τα παιδιά όσο για το πώς μέσω αυτών θα μου δημιουργήσει τις περισσότερες ενοχές.

anita νομίζω πως κάνεις καλά και χωρίζεις- είναι μονόδρομος. Αυτό που έγραψες, πως σα γονιός πρέπει να έχεις μια ταυτότητα, ένα παράδειγμα ζωής να δώσεις στα παιδιά σου, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη.

Μονάχα πρόσεξε τα μικρά σου, να μη πληγωθούν από άσχημα λόγια. Καλά έκανες και απομάκρυνες το φίλο σου από όλα αυτά, και έτσι να το κρατήσεις. Αυτό που προέχει είναι να σταθείς στα πόδια σου. Μόνη σου. Είσαι πολύ μικρή και θα την ξαναφτιάξεις τη ζωή σου.
Σου εύχομαι το καλύτερο

σε καταλαβαίνω. δλδ, νομίζω πως καταλαβαίνω ότι την πραγματική αιτία χωρισμού σου δεν την έχεις πει ακόμη. έτσι νιώθω. άλλωστε, αυτοί οι γαμοι με τη μαμά και τον μπαμπά πάνω από το κεφάλι μας, (πάνω όροφος), είναι γάμοι που ακόμη κι αν επιβιώνουν, καταδικασμένοι είναι. θες ανεξαρτησία. και επειδή δεν την έχεις ποτέ από τους γονείς σου, την αναζητάς από τον άντρα σου. ίσως για πρώτη φορά τη βρίσκεις μέσω του φίλου σου. φυσικά κι αυτός είναι απλώς ένας δρόμος. 27 χρόνων, 2 παιδιά, οικονομικά εξαρτημένη. ναι, είσαι νέα, καιρός να σταθείς στα πόδια σου. μη ξεχνάς, στο δρόμο της ανεξαρτησίας που προσπαθείς να κατορθώσεις, να έχεις ένα εφόδιο αγάπης για όλους. για σένα, για τα παιδιά σου, για τον καθένα. ο θεός μαζί σου.

επειδή για την καθημερινή φροντίδα δύο μικρών παιδιών χρειάζονται συμπαραστάτες, κατανοώ ότι τα πράγματα είναι δύσκολα.
αλλά ούτε οι γονείς ούτε ο σύζυγος έχουν δικαίωμα να ζητούν σαν αντάλλαγμα την απόλυτη εξάρτησή σου.

λάθη και κακούς χειρισμούς όλοι κάνουμε και σίγουρα δεν μπορούμε να αποποιηθούμε τις ευθύνες.
ούτε όμως μπορούμε να ζούμε με ενοχές και συμβιβασμούς.

ξεκίνησες το δρόμο προς την ανεξαρτησία και σιγα-σιγά θα τα καταφέρεις, κατά τ\'άλλα συμφωνώ με το προηγούμενο μήνυμα.

Καλά σου είπε κάποιος ότι χειρότερα δεν μπορούσες να τα κάνεις...
Συγχαρητήρια πάντως, σε ζηλεύω.
Κι εγώ στα ίδια είμαι με μοναδικό όμως εχθρό τον εαυτό μου, χωρίς οποιοδήποτε από τα προβλήματα που ανέφερες..
(ούτε καν παιδιά δεν έχω)
Μη ρωτήσεις γιατί ούτε θέλω άποψη επί του θέματος.
Μόνο ένα θα σου πω: είναι υπέροχο που βρήκες έναν άλλον άνθρωπο να νιώθεις όμορφα μαζί του, αλλά από εδώ και μπρος σχεδίασε τη ζωή σου και πάρε τις σημαντικές αποφάσεις σαν να μην υπήρχε.Κάνε αυτή τη χάρη σε αυτόν και σε σένα.Γιατί όπως έχεις σίγουρα καταλάβει ο μόνος που σου συμπαραστέκεται στη ζωή είναι ο ίδιος σου ο εαυτός(ίσως είμαι και λίγο υπερβολικός).
Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις πολύ καλά..