στα πρόθυρα της κατάθλιψης ή το σώζουμε?
καλησπέρα σε όλους, είμαι καινούριο μέλος, τυχαία έπεσα πάνω στο Forum, αλλά βρίσκω πραγματικά πολύ ενθαρρυντικό το να μπορεί να μοιραστεί κανείς όσα σκέφτεται με άλλους "συμπάσχοντες" :)
Η κατάστασή μου δεν κατατάσσεται σίγουρα στην κατηγορία "κατάθλιψη", φοβάμαι όμως μήπως οδεύει προς τα κει και αυτό, γιατί τον τελευταίο χρόνο δεν αισθάνομαι καθόλου καλά. Γενικά είμαι πολύ εύθυμο άτομο, με αρκετούς φίλους, πολύ καλή οικογένεια, έχω δουλειά, η υγεία μου είναι μια χαρά, αυτό όμως που φταίει είναι ότι δεν έχω ένα σύντροφο να μοιραστώ την καθημερινότητά μου και αυτό όσο απλοΪκό και αν ακούγεται, για μένα έχει γίνει πλέον δυσβάστακτο.
Γενικά είχα σχέσεις μακροχρόνιες στη ζωή μου, μου έχουν και έχω φερθεί πολύ καλά, τα τελευταία 3 χρόνια όμως δυσκολεύομαι να κάνω μια σχέση φυσιολογική. Πέρσι το σεπτέμβριο μία σχέση που ξεκίνησε πολύ καλά, κατέληξε με το να εξαφανιστεί ο άλλος χωρίς καν εξήγηση και αυτό έχει ρίξει αρκετά την αυτοπεποίθησή μου σε σημείο που να φοβάμαι να εμπιστευτώ ξανά και να θεωρώ ότι δε θα βρω κάποιον να ζήσω μαζί του όπως θέλω. Δεν ξέρω αν φταίει η κρίση ηλικίας (είμαι 31), πείτε μου όμως σας παρακαλώ μια γνώμη γιάτί ειλικρινά δε μου αρέσει ο εαυτός μου όπως εξελίσσεται, το βράδυ που πέφτω να κοιμηθώ αισθάνομαι πολύ άσχημα και δεν ξέρω μήπως χειροτερέψει το πράγμα. Αντιλαμβάνομαι ότι το θέμα μου είναι ήσσονος σημασίας σε σχέση με τα περισσότερα εδώ μέσα, αν πήγαινα όμως σε ένα ψυχολόγο, αυτά θα έλεγα! Σας ευχαριστώ πολύ!
