Κρίσεις σε μικρή ηλικία

Hello σας!
Καταρχάς συγχαρητήρια για αυτήν την υπέροχη προσπάθεια που κάνετε!Όσο διαβάζω τα διάφορα ποστ τόσο περισσοτερο ανακουφίζομαι!

Είμαι αρκέτα μικρός (17 χρονών) και πάσχω απο διαταραχή πανικού τα τελευταία δύο χρόνια!Όλα ξεκίνησαν από ερωτική απογοήτευση (η βάση) και οριστικοποιήθηκε βράδυ με ένα όνειρο και με μια ισχυρή κρίση πανικού που με κατέντισε να σπαρταράω ολόκληρος και να οδηγηθώ στο νοσοκομείο με έντονο το αίσθημα ανακοπής!Από τότε κάθε βράδυ (εκτός καλοκαιριών) παθαίνω κρίσεις πανικού και δυσκολεύομαι να κοιμηθώ!Αξίζει πιστεύω να αναφερθεί και η γαιδουριά των εκπαιδευτικών διότι εκείνη την χρονιά(1η εννιαίου λυκείου) έμεινα απο απουσιές (325 απο τις οποίες 300 δικαολογημένες με νοσοκομειακό χαρτί)λόγου ανεπαρκής φοίτησης ενώ στο 1ο τετράμηνο είχα Μ.Ο 18,8 και στο 2ο λογω των πολλών απούσιων επεσα κατακόρυφα στο 11,3!

Κυρίως θέλω να αναφερθώ στην κατά περιοδους επιδήνωση της ψυχικής μου υγείας!Αρχικά είχα την αίσθηση ανακοπής, και δυσκολία αναπνοής κ' ελαφριάς μορφής τρεμουλο (το οποιο συνεχίζετε μέχρι σήμερα)!Μέτα απο 2 μήνες κάθε βράδυ βάρος κ' πόνοι στο στήθος!Τον Φλέβαρη του 2006 έπειτα απο γρίπη άρχισα να βλέπω θολά και να νιώθω εντονα μουδιάσματα στα άκρα!Και πρίν δύο βδομάδες άρχισαν η κόμποι στο λαιμό, να νιώθω οτι δέν γίνεται σωστή κατάπωση της τροφής και πολλάριθμες αναγούλες!
Όλα τα προαναφερθέντα συμπτώματα τα αισθανομαι καθημερινά ΜΟΝΟ το βράδυ και μόνο οταν βρίσκομαι στο σπίτι μου κ΄στο σινεμά!
Δεν έχω συναντήσει κάποιον ειδικό γιατρό αλλά για καλή μου τύχη γνώρισα ένα παλικάρι σε διαδικτυακό παιχνίδι στο 4ο χρονο της ψυχολογικής σχολής που είχε και ο ίδιος την ίδια ασθένεια και την αντιμετώπισε και έχουμε αρχίσει κάποιες συναντήσεις!
Κι λόγω της μικρής μου ηλικίας απαγορεύετε η λήψη φαρμάκων για να μήν γίνω "ένα" με το χάπι!

Τώρα που το πα και σε μία μικρή έστω διαδικτυακή κοινώτητα με ανθρώπους που πάσχουν απο ότι και εγώ έχω ανακουφιστει ακόμα περισσότερο!

Ευχαρίστω για τον χρόνο σας και εύχομαι σε όλους μας μικρούς μεγάλους να αναρρωσουμε οσο το δυνατόν πιο γρήγορα!

Γεια σου φιλε.
Τωρα πως ειναι η ζωη σου;Εισαι σε αλλη σχεση η τπτ;Πως θα χαρακτηριζες τη ζωη σου;
Οσο για τα φαρμακα δεν απαγορευονται...Ξερω και περιπτωσεις που παιρναν απο 14 και 15..
Πως εξελισεται η κατασταση σου;Τελος παντων αν μπορεις πες μας γιατι νομιζεις οτι συμβαινει το βράδυ
και τι σου ειπαν οι γιατροι κτλ

φιλε μου καλως ηρθες σε αυτη την απαραιτητη κοινοτητα.. τα συμπτωματα που νιωθεις τα βιωνω εδω και 4 μηνες στο συνολο τους γιατι πριν απλα υπηρχαν μεμονωμενα (σαν να προειδοποιουσαν αλλα δεν τους εδινα και πολυ σημασια). πανω απο ολα, οσο δυσκολο και αν φανταζει, δεν χρειαζεται πανικος διοτι τιποτα απο αυτα δεν σου κανει πραγματικο κακο.. κοιτα, στην αρχη ειπα οτι θα το πολεμησω μονος οπως εχω μαθει και με θεωρουσα αρκετα δυνατο, αλλα τελικα δεν εφευγε και απλα γυρναει με καποια ιδια και πολλα διαφορετικα συμπτωματα.. εχω καταληξει πια να καταπολεμω κατι σωματικο αφου πρωτα ανησυχησω πολυ οτι ειναι κατι, μετα αυτο να περασει αλλα να μην προλαβω να ηρεμησω γιατι βγαινει κατι αλλο.. σε αυτη τη φαση πονουν τα χερια μου σε καρπους, ακρα και φλεβες και υπαρχει και καποιο πρηξιμο στις φλεβες με αποτελεσμα να ειμαι παλι στην τσιτα.. συμπερασμα? πολλες φορες οσο δυνατοι και αν ειμαστε, οσο και αν ειμαστε σιγουροι οτι ολα αυτα ειναι απο το αγχος και παμε να αδιαφορησουμε, εχει επελθει μια ορμονικη ανισορροπια που συνδεεται με μυαλο και σωμα και δεν μας αφηνει υποσυνειδητα να ησυχασουμε.. η λυση υπαρχει, ολα λυνονται και καλο ειναι να λυνονται στα αρχικα τους επιπεδα.. απλα φροντισε να επισκεφτεις εναν ψυχιατρο, δεν ειναι ταμπου, ειναι απαραιτητος για αυτο το θεμα, οπου πανω απο ολα θα σε καθησυχασει και θα σου υποδειξει τι χρειαζεται.. φαρμακα δεν ειναι παντα απαραιτητα, αλλα και να χρειαστουν μην τα φοβηθεις, παρενεργειες για τετοιες περιπτωσεις δεν υπαρχουν και εξισορροπουν το σωμα ξανα.. με την ψυχοθεραπεια εξισορροπειται και το πνευμα και θα βγεις 10 φορες πιο δυνατοτερος.. και το βασικοτερο! ..θα αποκτησεις τετοιες αμυνες που στο μελλον τετοιες συναισθηματικες καταστασεις θα σου φανουν παιχνιδακι.. εγω εκλεισα το πρωτο μου ραντεβου με ψυχιατρο για τις 31 οκτ. και ξερω οτι ολα θα πανε καλα.. και υπαρχει οικονομικο προβλημα να ξερεις οτι δικαιεισαι δωρεαν μεσω των εξωτερικων ιατρειων του ψυχιατρειου της περιοχης σου.. προτιμησε πρωτη επαφη με ψυχιατρο και οχι με ψυχολογο και εκεινος θα σε καθοδηγησει.. ενας πρωτος τροπος παντως επιθετικης αντιμετωπισης ειναι πανω απο ολα να μην το κρυψεις, δεν ειναι ντροπη, συμβαινει στους πιο δυνατους και ουτε ειναι κατι τραγικο αν σκεφτεις οτι οι ασθενεια του αγχους σε οποιαδηποτε μορφη της θα ειναι συμφωνα με μελετες το 2010 η νουμερο ενα ασθενεια παγκοσμιως!! αποκτησε τωρα αμυνες για να εχεις κυριολεκτικα το κεφαλι σου ησυχο αργοτερα, και καντο με θαρρος, δεν ειναι ντροπη.. οτι χρειαστες μη διστασεις να επικοινωνεις εδω, ειμαστε παρα πολλοι σαν εσενα, κανε υπομονη........

Οριον,
η φαρμακευτική αγωγή δεν απαγορεύεται σε νεαρές ηλικίες, δεν είναι όμως και κάτι που συνίσταται.
Επιπλέον, η διαταραχή πανικού, μιας και πρόκειται για μια διαταραχή άγχους ή με άλλα λόγια για μια υπερβολική δοσολογία άγχους σε μια δεδομένη στιγμή, αντιμετωπίζεται ιδιαίτερα καλά μέσω ψυχοθεραπείας και μάλιστα σε βάθος χρόνου, κάτι που η φαρμακοθεραπεία αδυνατεί να πετύχει μιας και δε δουλεύει με το άτομο, την προσωπικότητα του και τα βιώματα του αλλά μόνο με τις χημείες του.

Looney, καλώς ήλθες, καλή πορεία να έχεις. Είναι σημαντικό βήμα το ότι μοιράζεσαι το πρόβλημα. Το μοίρασμα είναι θεραπευτικό, ίσως πολύ πολύ περισσότερο από όσο μπορούμε να διανοηθούμε.

Looney μου καλησπέρα και καλώς ήρθες στην παρέα μας! Χαίρομαι που βρίσκεις τη συνδρομή των μελλών εδώ ενθαρυντική προς εσένα !:):)

Αυτό που αναφέρεις περί σινεμά το έχω και εγώ, παρόλο που δεν είμαι κλειστοφοβική!!! Ενώ σε άλλους κλειστούς χώρους ή ακόμα και σε ασανσέρ πχ που έτυχε να κλειστώ για μισή ώρα δεν είχα κρίσεις πανικού........στο σινεμά ακόμα και κωμωδία να πάω να δω με πιάνουν γρήγορα τα σκασμένα τα συμπτώματα.........:(

Παιδί.......εύχομαι να βρεις γρήγορα αυτό που σου ταιριάζει για την προσωπική σου ψυχική ισορροπία και σε θεωρώ ιδιαίτερα συνειδητοποιημένο άτομο που δεν άφησες το θέμα στην τύχη, αλλά το ψάχνεις με τον καλύτερο δημιουργικό τρόπο , με σκοπό την ουσιαστική του προσέγγιση και επίλυση!!!!:):)

Μπορεί να αναφέρεις το μικρό της ηλικίας σου, αλλά εγώ με τη στάση σου σε θεωρώ μεγάλο και στον τρόπο σκέψης σου, αλλά και στον τρόπο αξιολόγισης κρίσεων.........
Θα είναι χαρά μου να σε συναντήσω και στο chat ζωντανά! Φιλιά........Όλγα:):)

Μικρέ μου Looney είμαι και γω ένα νέο μέλος στο forum και ήδη έχει αρχίσει η όλη φαση της ανταλλαγης μηνυματων να με βοηθαει σημαντικά.
ειλικρινά το post σου με αγγιξε πολυ γιατι ξερω πως είναι να μην μπορεις να αποδωσεις το maximun των δυνατοτητων σου στο σχολειο η τις σπουδες
ημουν και γω αριστη ως μαθητρια και απο την στιγμη που αρχισαν τα προβλήματα μου(στα 19) οι φοιτητικές μου επιδόσεις εφτασαν κατω απο τον πατο!
όλη αυτη η ιστορια ειχε σαν συνεπεια να χασω πολυτιμο χρονο απο τις σπουδες μου(τωρα ειμαι 32 και αισιως τελειωνω) και απο την ζωη μου γενικοτερα...
παρολα αυτα υπαρχουν στιγμες που νοιωθω πως η ζωη είναι ομορφη και σου ευχομαι ολοψυχα να το νοιωσεις συντομα και εσύ.τα συμπτωματα που περιγραφεις είναι καθαρα ψυχοσωματικης φυσης και ορισμενα απο αυτα τα εχω και εγω ανα περιοδους.οφειλονται στο αγχος.
πιστευω παντως οτι εισαι τυχαιρος γιατι
1.εισαι πολυ εξυπνο ατομο(φαινεται απο τον τροπο που γραφεις)
2.βρηκες αυτον τον φιλο-ψυχολογο που σε βοηθα
3.την παλευεις χωρις φαρμακα(ελπιζω να τα καφερω και γω καποτε...)
4.εχεις όλη τη ζωη μπροστα σου και πιστεψε με μπορει να είναι δυσκολη ωρες ωρες αλλα σου επιφυλασει εκπλήξεις που
ουτε καν τις φανταζεσαι σήμερα!!!

πολλα φιλακια και θα χαρω πολυ να μάθω νεότερα σου!!!

Looney, Καλωσήρθες στη παρέα μας!

Καταρχάς να σου πώ να μην φοβάσαι καθόλου, δεν πρόκειται να πάθεις τίποτα και αυτό στο λέω κατηγορηματικά.
Μην αισθάνεσαι άσχημα σε κάθε ενόχληση/κούραση/ζαλάδα που θα έχεις, δεν είναι τίποτα και μη του δίνεις καθόλου σημασία, αν το κάνεις αυτό σιγά σιγά δεν θα σε φοβίζουν τόσο και με τον καιρό ούτε καν θα τα καταλαβαίνεις!

Βλέπεις έχεις \"μάθει\" τον εαυτό σου να αγχόνεται εύκολα, ξε-μάθε τον λοιπόν με το να μην δίνεις σημασία. \"Μπόρα είναι και θα περάσει\" όπως λένε.

Σου εύχομαι καλή τύχη,
Γιάννης.