Originally Posted by
ταχτσι
Από μικρή έβρισκα συναισθηματική διέξοδο στο κλάμα..Χαρά, στενοχώρια, θυμός..όλα συνοδευόταν από δάκρυα..Τώρα είμαι 26 ετών και όπως οι περισσότεροι συνολήλικοι αντιμετωπίζω την υπάρχουσα ελληνική κατάσταση με αβεβαιότητα.. Υφίσταμαι υψηλό βαθμό πίεσης στη δουλειά μου, ο εργοδότης με αφορμή την κρίση έχει ανυπόστατες απαιτήσεις για 300 ευρώ που μας δίνει.. Εννοείται πως όταν τελείωνα το πανεπιστήμιο δεν ονειρευόμουν καριέρα τηλεμάρκετινγκ αλλά τώρα λέω κι ευχαριστώ, όπως όλοι οι συνάδελφοί μου.. Αυτό σε συνδυασμό με τρέχοντα δάνεια της οικογένειάς μου, και την εφεδρεία να κρούει την πόρτα στους γονείς μου έχει κάνει την ψυχολογία μου να πιάσει πάτο(εγώ που αιθεροβατούσα συνεχώς, που έφτιαχνα τη μέρα σε όλους).. Νιώθω απίστευτη πίεση στο στήθος, θέλω να ξεριζώσω την καρδιά μου για να φύγει αυτό το πλάκωμα και για να μπορέσω να ξαναβρώ το χαμένο μου εαυτό. Κλαίω συνέχεια, ψάχνω ευκαιρία για να ξεσπάσω στο φίλο μου, νομίζω ότι δε με συμπαθεί κανείς από τον κύκλο του(συμβαίνει το αντίθετο, αποδεδειγμένα!!!)και ότι θα τον επηρεάσουν όλοι εναντίον μου και θα τον χάσω... Γενικά, δεν είμαι ο εαυτός μου..Είναι η πρώτη σχέση μου που είναι τόσο δυνατή και φοβάμαι όλα όσα νιώθω...Είναι στιγμές που νιώθω ότι δεν μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό.. Χθες μ έπιασαν πάλι τα κλάμματα και του ζήτησα να χωρίσουμε..Νιώθω ότι δεν του αξίζει τέτοια συμπεριφορά..Τον αγαπάω όσο τίποτε άλλο και το μόνο που θέλω είναι να είναι καλά, αλλά εγώ δε νιώθω καλά μέσα μου..Προσπάθησα πολλές φορές να εξηγήσω όλη αυτήν την κατάσταση και να τη λύσω μόνη μου αλλά δε γίνεται..Για την ιστορία, ο φίλος μου δε δέχτηκε να χωρίσουμε...Μου είπε ότι του έχω δώσει πάρα πολλά, ότι αξίζω όλη του την αγάπη και ότι σε όλο αυτό θα είναι δίπλα μου, κι εκεί φυσικά ξαναέβαλα τα κλάματα..Τι να κάνω για να ξαναγίνω ο παλιός μου εαυτός και να μη χάσω καποιον που μου χάρισε τον πιο όμορφο χρόνο της ζωής μου? Ευχαριστώ εκ των προτέρων..
