Απογοητευμενη απο τη ζωή μου

Γεια σας. Μόλις γράφτηκα στο φορουμ σας οπότε συγχωρείστε με αν το θέμα μου δεν είναι απόλυτα κατάλληλο για αυτήν την ενότητα. Νομίζω πως πιάνει ένα γενικότερο φάσμα οικογενειακών και ερωτικών καταστάσεων. Και μπαίνω στο κυρίως.

Έχω φτάσει σε μια ηλικία όπου υποτίθεται έχεις βάλει τις βάσεις για να ξεκινήσεις την ζωή σου. Δηλαδή έχεις ένα πτυχίο (ή και μεταπτυχιακό), μια καλή σχέση με την οποία μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον και τους γονείς σου ξένοιαστους από εσένα και από τις υποχρεώσεις τους προς εσένα. Αντίθετα εγώ παλεύω ακόμα να τελειώσω μια ψωροσχολή στην Πάτρα και αυτό γιατί δεν υπήρχε η δυνατότητα εξαρχής να νοικιάσω εκεί οπότε πηγαινω κυρίως για τις εξεταστικές από Αθήνα. Μέσα σε όλα αυτά έχω δει όλους μου τους φίλους να παίρνουν τα πτυχία τους και τα μεταπτυχιακά τους, έχοντας ευχαριστηθεί τις σπουδές τους και ξεκινώντας όσοι ήταν αρκετά τυχεροί να δουλεύουν. Εγώ έχω στείλει άπειρα βιογραφικά, όχι μόνο σε αγγελίες αλλά και με δική μου πρωτοβουλία αλλά δεν με προσλαμβάνει κανείς. Ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά όσο ασφυκτικά μικρά είναι και τα οικονομικά των γονιών μου. Οι δουλειές τους πάνε πολύ άσχημα (ιδιωτικοί υπάλληλοι με συνεχείς μειώσεις στους μισθούς τους) και φοβόμαστε πολύ για το αύριο. Και εκεί που λες ότι έχω τουλάχιστον κάτι όμορφο να με ξενοιάζει όπως μια σχέση, μέρα με την μέρα ανακαλύπτω ότι ο σύντροφος μου είναι απαθής, υπερβολικά κλειστός και δεν με κάνει να νιώθω σιγουριά δίπλα του. Ξέρω ότι με θέλει και τα λοιπά, αλλά δεν μου το εκφράζει, είναι ακόμα πιο ανασφαλής από ότι είμαι εγώ και προτιμάει να μου δείχνει μηδέν συναισθήματα από το να μου τα δείξει και να τα εκμεταλευτώ ή να φανεί ευάλωτος (είμαι σίγουρη ότι έτσι σκέφτεται.) Θέλω να τον ξεκουνίσω, να τον κάνω να νιώσει ότι έτσι όπως πάει θα με χάσει, να ξυπνήσει επιτέλους!!! Και μετά δειλιάζω γιατί έχει και αυτός τα προβλήματα του. Γενικώς νιώθω ότι η ζωη μου είναι σ**τά. Δεν έχω από που να πιαστώ, το μέλλον μου φαντάζει μαύρο. Νιώθω στο κενό και έχω κουραστεί υπερβολικά πολύ. Ήμουν τόσο αισιόδοξος άνθρωπος και τώρα νιώθω πως δεν μπορώ να κάνω θετικές σκέψεις, ούτε για πλάκα. Συνεχώς λέω στον εαυτό μου να μην είμαι αχάριστη γιατί τουλάχιστον έχουμε την υγεία μας, αλλά για πόσο ακόμα θα νιώθω τόσο στάσιμη και τόσο παγιδευμένη;

Ώρες ώρες νιώθω τόσο πολύ την ανάγκη να γυρίσω πίσω την ζωή μου και να την ξαναφτιάξω από την αρχή και τρελαίνομαι που δεν μπορώ. Επίσης δεν ξέρω αν θα σας φανεί χρήσιμο αλλά κατά την ενηλικίωση μου είχα περάσει από ένα πολύ δυσάρεστο στάδιο, είχα δυσθυμία και κρίσεις πανικού τα οποία ξεπέρασα μόνη μου. Πάλεψα με τις τότε φοβίες μου και στον ένα χρόνο ήμουν καλά, ήρεμη και ξένοιαστη. Δεν θα έλεγα πως και τώρα έχω κάτι ανάλογο, σε καμία περίπτωση, γιατί και όρεξη να ζήσω έχω και να δημιουργήσω και να προχωρήσω αλλά νιώθω παγιδευμένη από τις καταστάσεις γύρω μας. Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας και συγνώμη για το μεγάλο μήνυμα αλλά πραγματικά έχω την ανάγκη να μιλήσω και να ακουστώ και δεν θέλω να βαρύνω τους δικούς μου ακόμη παραπάνω. Οποιαδήποτε συμβουλή θα την εκτιμούσα απεριόριστα.

κατ'αρχας καλοσώρισες στο forum. Αν επιτρέπεται πόσο είσαι?

Σε ευχαριστώ πολύ. Είμαι 24.

Aχ βρε κορίτσι μου... είσαι στην ανατολή της ζωής σου και σκεφτεσαι έτσι?Και τι δε θα'δινα να ήμουν και εγώ στην ηλικία σου.Αν σε παρηγορεί μάθε πως δεν είσαι η μόνη που έχει αυτές τις φοβίες και τις ανασφάλειες. Δεν είσαι η μόνη που νιώθει παγιδευμένη.Στη μετέωρη αυτή εποχή οι περισσότεροι νέοι αγωνιούν για το μέλλον Έχω 2 παιδιά φοιτητες ,ζω καθημερινά και ακούω από τα χειλη τους τα ίδια ακριβώς λογια Διαβάζοντας λοιπόν το θέμα σου συναισθάνθηκα τις ανησυχίες σου . Θα σου πω ό,τι λέω και στα παιδιά μου. Έχε πίστη και αισιοδοξία μέσα σου.( χωρίς πίστη στους στόχους μας δεν πάμε πουθενά). κάνε θετικές σκέψεις και μη μιζεριάζεις εξαιτίας κάποιων βιογραφικών χωρίς ανταπόκριση (ακόμα και η απόρριψη είναι κάτι που έχουν βιώσει όλοι.) Χαμογέλα(αποδεδειγμένα η τύχη ευνοεί τους ευδιάθετους) κι όσο για τη σχέση σου...οκ μοιράσου μαζί του τους προβληματισμούς σου αλλά μη μένεις μόνο εκεί. Μην του δείχνεις ότι επενδύεις μακροπρόθεσμα σ'αυτή τη σχέση -μπορεί να το εκλάβει σαν προσπάθεια να κρεμαστείς πάνω του κι ισως δεν το αντέχει.Κάνε πιο ανάλαφρη την ατμόσφαιρα όταν είστε μαζί, διασκεδάστε, περάστε καλά, μην κατηφειάζετε,και σίγουρα θα βελτιωθεί η ζωή σου και σ'αυτόν τον τομέα.Αν πάλι δενσυμβεί αυτό don't worry..... από άντρες είναι γεμάτος ο κόσμος... έχεις μπροστά σου τοοοοοοοσα χρόνια.....!!!!

μαζι με τους προβληματισμους σου και τις δυσκολιες που αντιμετωπιζουν τα περισσοτερα νεα παιδια σ΄εχει ριξει ψυχολογικα και η σταση του συντροφου σου.νομιζω κι εγω οτι αυτοι που δεν εκφραζονται ειναι λογω φοβου και ανασφαλειας.υπαρχει κατι πιο ομορφο απο το να λες αυτο που αισθανεσαι;
κι αν βλεπεις οτι συνεχιζει αυτη τη σταση καλα σου λεει η Χριστινα κοιτα μπροστα σου.απο τετοιους αντρες γνωριζουμε και δεν θα σου προτεινα να συνεχισεις.

Αχ σας ευχαριστώ πολύ για τα λόγια συμπαράστασης. Τουλάχιστον τώρα νιώθω κάπως καλύτερα. Ναι προσπαθώ όσο γίνεται να σκέφτομαι θετικά. Γενικώς προσπαθώ να ζυγίζω τα πράγματα στην ζωή μου όσο μπορώ, πχ: μπορεί να μην έχω οικονομική άνεση αλλά έχω υπέροχους γονείς που μου δίνουν το ελεύθερο να κάνω αυτό που θέλω στη ζωή μου, και πάει λέγοντας. Απλά έφτασα στο "αμην" μου. Αυτό το "έχεις μπροστά σου τοοοσα χρόνια" μου έδωσε πολύ δύναμη, ίσως γιατί εγώ στην φάση που βρίσκομαι τώρα δεν βλέπω και τόσο καθαρά τα πράγματα και νιώθω τον χρόνο να τρέχει απειλητικά. Όσο για τον σύντροφο Γιώτα και εγώ αυτό αναρωτιέμαι και πολλές φορές σκέφτομαι ότι μήπως τελικά δεν αισθάνεται και τίποτα και απλά έχει συμβιβαστεί; Ή είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί του που με έχει πνίξει η ανασφάλεια και δεν βλέπω τα δικά του συναισθήματα; Αντικειμενικά είναι κλειστός, αλλά πολλές φορές αναρωτιέμαι μήπως δεν μπορώ να αναγνωρίσω σωστά τα σημάδια γιατί ο προηγούμενος σύντροφος ήταν το εντελώς αντίθετο. Δηλαδή απίστευτα εξαρτημένος από εμένα. Christina σε ευχαριστώ για τις συμβουλές, προσπαθώ να είμαι όσο πιο χαλαρή δίπλα του, δεν νομίζω να του έχω δείξει σημάδια εξάρτησης, ίσα ίσα πολλές φορές μου έχει πει μέσες άκρες πως τον αγνοώ. (ναι το κάνω από αντίδραση) Μου έχει πει ότι περνάει τέλεια μαζί μου και λίγες είναι οι φορές που θα γκρινιάξω για προσοχή αλλά ευτυχώς το παίρνει ως κάτι "χαριτωμένο". Όμως ρε γαμ*το υπάρχει κάτι πιο βαθύ; Αυτό αναρωτιέμαι και σκέφτομαι να τον ρωτήσω ευθέως. Το περίεργο είναι ότι με έχει ρωτήσει κάποιες φορές αν τον αγαπώ, του έχω απαντήσει θετικά, αλλά εκείνος ποτέ δεν μου το έχει πει και δεν τολμάω να τον ρωτήσω. Ντρέπομαι πολύ να κάνω κάτι τέτοιο. Το να τον χωρίσω δεν το σκέφτομαι σοβαρά γιατί έχω παλέψει πολύ για αυτήν την σχέση, τον θέλω όσο τίποτα άλλο και μου αρέσει σαν άνθρωπος. Κ περνάω καλά μαζί του αλλά όπως σας είπα το μόνο πρόβλημα είναι ο κλειστός του χαρακτήρας. Συγνώμη αν σας κουράζω με το πολυδιάστατο θέμα μου. Ελπίζω ότι θα νιώσω πολύ καλύτερα όταν τα πράγματα στη ζωή μου αρχίσουν να μπαίνουν σε μια σειρά.

μα οταν εισαι ερωτευμενος δεν χρειαζεται πιστευω να προσπαθησεις για να σου βγουν οι λεξεις.ειναι κατι που γινεται αυθορμητα κι εχεις την αναγκη να το πεις, να ρωτησεις και να σου το επιβεβαιωνει ο συντροφος με διαφορους τροπους ή λογια.δεν ξερω αν μιλαω σωστα ή με παρασυρει το γεγονος οτι δεν το ακουσα ποτε κι εγω αλλα παντα ειχα την αναγκη οπως νομιζω καθε ανθρωπος.δεν αξιζει να ζεις μ΄εναν τσιγγουνη στα αισθηματα.πιστευω οτι αυτοι που δεν εκφραζονται εχουν οι ιδιοι προβλημα και μετα το αποκτας κι εσυ αν συνεχισεις....

join the club... θα σου έλεγα να διαβάσεις το μπροστά στα 30 από τις εκδόσεις Νίκη αλλά μάλλον θες λίγα χρόνια ακόμη μέχρι να περάσεις και από το λούκι της κρίσης των 30... κουράγιο... δεν είναι τίποτα είναι η πραγματικότητα....