Οδηγούμαι στη παράνοια και το νιώθω

...αν δεν έχω οδηγηθεί ήδη.
Γεια σε όλους. Είμαι 20 χρονών και ζω στην επαρχεία. Είχα σκοπό εδώ και πάρα πολύ καιρό να απευθηνθώ σε ειδικούς για τα προβλήματά μου αλλά πριν φτάσω στο σημείο να επισκεφτώ τον ψυχίατρο, θα κάνω το βήμα να μοιραστώ με όποιον άγνωστο σε μένα άνθρωπο διαβάσει αυτό το κείμενο, το τι με απασχολεί. Ο μόνος λόγος που γράφω εδώ είναι επειδή θέλω να ακούσω κι'άλλες απόψεις πριν αποφασίσω να ζητήσω βοήθεια ή να αυτοκτονήσω πριν σκοτώσω πρώτα διψήφιο αριθμό ανθρώπων.
Προσοχή, ότι γράφω το καλοζυγίζω και δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω απο ότι σκέφτομαι καθημερινά, στο σπίτι, στη δουλειά, στο αυτοκίνητο. Σας παρακαλώ μη μου απαντήσει κανείς με εκείνο το στυλ "άσε τις κλάψες και απόλαυσε τη ζωή σου". Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και έχω ακούσει αυτην την απάντηση χιλιάδες φορές.
Το πρόβλημά μου ξεκινά στην ηλικία των 15. Τότε που αποφάσισα ότι θέλω να γίνω σεναριογράφος και σκηνοθέτης κινηματογραφικών ταινιών. Έπαθα σοκ όταν έμαθα τι δουλειά κάνει ο σκηνοθέτης...μετά κοίταξα πίσω σε εμένα και είδα ότι το μόνο πράγμα που έκανα όλη μέρα (απο τότε) ήταν να βλέπω ταινίες και να γράφω μικρές ιστοριούλες τρόμου και περιπέτειας. Κατάλαβα εν τέλει ότι αν καταφέρω αυτό να το κάνω επάγγελμα, τελείωσαν όλα.
Οι γονείς μου βέβαια το απαγόρεψαν, αλλα δε γράφω εδώ για τους γονείς μου. Δεν θα με ένοιαζε τι λέγανε αν είχα το θάρρος και η κοινωνία τις ευκαιρίες, ώστε να φύγω ΤΩΡΑ και να κυνηγήσω το όνειρό μου. Το ότι έχω φτάσει όμως στα 20 και δουλεύω σε μια δουλειά που μισώ, με έναν πατέρα να επιμένει ότι η ζωή είναι ένα τεστ και ότι πρέπει να επιβιώσω και να ταίσω την υποτιθέμενη οικογένεια που θα κάνω δουλεύοντας σε μια δουλειά που θα σιχένομαι, αυτό είναι τραγικό. Αυτό απο μόνο του, το ότι δε μπορώ να κυνηγήσω τα όνειρά μου και είμαι εγκλωβισμένος σε μια άχαρη ανούσια ζωή, με έχει φέρει κάποτε στο κρεβάτι μου με ένα μικρό μαχαίρι, να χαιδεύω με τη λεπίδα του τον καρπό μου, ελπίζοντας και τρομάζοντας ταυτόχρονα ότι θα καταφέρω να βρω τη δύναμη να βάλω τέλος σε αυτό το πανυγήρι βλακείας που ονομάζουν οι γύρω μου "ζωή".
Ακόμα χειρότερα, στη δουλειά μου όλοι είναι άξεστοι, ηλίθιοι άνθρωποι που το μόνο που τους κρατάει ζωντανούς είναι ότι απο μικρούς τους λέγανε (ότι λέν και σε εμένα) "θα κάνεις οικογένεια". Κάνανε οικογένεια, τώρα δεν έχουν 4 ευρώ να πάρουν τσιγάρα για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και κάνουνε τον σταυρό τους κάθε φορά που διασχίζουν μια εκκλησία.
Δεν ένιωθα όμως πάντα τόσο χάλια. Σαν παιδί και εγώ, πέρασα στις 26 Απριλλίου του 2009 τον μεγαλύτερο πόνο της ζωής μου, μια ερωτική απογοήτευση. Μια κοπέλα που είχα στηρίξει όλο μου το εγώ πάνω της, όπως ήταν επόμενο, το έκανε κομμάτια και με παράτησε. Τότε την αδικούσα και την έβριζα. Τώρα ξέρω ότι και εγώ στη θέση της το ίδιο θα έκανα. Ο πόνος όμως που νιώθω είναι το ίδιο αβάσταχτος. Θα ήθελα να της μιλήσω για 1 ώρα μόνο, να της πω ότι ακόμα νοιάζομαι και ότι θέλω να είναι καλα. Τίποτα άλλο.
Αυτα τα λέω για να δικαιολογήσω το γιατί νιώθω τόσο σάπιος. Όλοι όσοι με ξέρουν λίγο με φωνάζουν τρελό. Μπορώ να σκεπτώ πράγματα που δε μπορούν αυτοί, γι'αυτό. Δε με νοιάζει όμως πως με φωνάζουν η τι γνώμη έχουν για μένα. Ο μόνος λόγος που δεν βουτάω στο γκρεμό με το αυτοκίνητό μου είναι για να μη στενοχωρήσω τους γονείς μου. Μόνο αυτός.
Μόνο αυτός, γιατί δεν ξέρω γιατί ζω. Θαύματα της φύσης είμαστε και η ζωή είναι ωραία και μπλα μπλα μπλα, αλλα γιατί ζω? Τι απολαμβάνω? Τι θα απολαμβάνω σε 20 χρόνια? Θα βρω γυναικα να με αγαπήσει όπως μπορώ να την αγαπήσω εγώ? Θα δουλεύω για να ζω, η θα ζω για να δουλεύω? Τι θα κάνω με τα όνειρά μου? Να τα κυνηγήσω όπως μου λένε οι μισοί, η να "προσγειωθώ στη πραγματικότητα" όπως μου λένε οι άλλοι μισοί? Τι νόημα έχει η ζωή για έναν άνθρωπο σαν και εμένα που δε μπορεί να απολαύσει ένα ποτό επειδή σιχένεται το αλκοολ? Που δε μπορει να κατσει ανετα σε μια παρεα με κοπελες επειδη τις βλεπει όλες ερωτικά? Που μισεί κάθε "όμορφο" συμμαθητή η φίλο του επειδή αυτός ποτέ δεν είχε πέραση μεγάλη στα κοριτσάκια?
Η ψυχανάλυση είναι εύκολη. Η λύση ίσως και αδυνατη. Γράφω εδώ γιατι δε ξέρω πια που αλλου να απευθινθώ. Η ημερομηνία λήξης των φίλων πέρασε. Κανείς δεν καταλαβαίνει έναν 20χρονο εργαζόμενο με ανάγκη να βρει σκοπο στη ζωή του. Απο την άλλη, όλοι επικροτούν έναν 20χρονο φοιτητή που ζει για να βγαινει, να πινει μεχρι τελικης πτωσεως και να καλοπερναει με ξενα χρηματα. Δε ξέρω πια τι είναι σωστό και τι λάθος, δε ξερω αν υπαρχουν πια τετοιες εννοιες. Ξερω μονο ότι πρέπει όλα να τα βαλω σε μια ταξη, αλλιως θα συμβούν άσχημα πράγματα. Με το ζόρι κρατιέμαι.
Σας ευχαριστώ εκ των προττέρων όσους ασχολιθείτε με ότι έγραψα και συγνώμη για τα ορθογραφικά, βιαζόμουν.

ΚΑλώς σε βρήκαμε...

Γιατί δεν πήγες να σπουδάσεις κινηματογράφο όπως ήθελες?

Κι αν υπήρχαν εμπόδια, ποιο εμπόδιο σε κρατάει κι αυτή τη στιγμή που μιλάμε?

Γιατί ο πατέρας μου είναι πολύ, πολύ περίεργος. Απο τη μία οι απόψεις του είναι αντιφατικές και θέλω να μην τον ακούω, απο την άλλη φοβάμαι και πιστεύω πια ότι έχει δίκιο και ότι δε γίνεται να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, όχι αυτό τουλάχιστον. Απο την αρχή ήταν ενάντια στο να σπουδάσω κινηματογράφο. Μου έχει πει τα πάντα για να με αποτρέψει και τα καταφέρνει. Πηγαίνω με τα νερά του, όπως βλέπω. Δέν είναι κακός άνθρωπος, απλά έχει "ψηθεί" στη δουλειά απο πολύ μικρή ηλικία και βλέπει τον κόσμο ρεαλιστικά. Ο κινηματογράφος μου για αυτόν είναι κάτι αδιανόητα ανέφικτο.
Τώρα θα μου πεις, γιατί δεν το βάζω μπροστά μόνος, χωρίς τη συγκατάθεση κανενός. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, γι'αυτό. Αμφιβάλλω αν θα καταφέρω έστω να επιβιώσω, για το ότι δε θα γίνω ο σπουδαίος δημιουργός που ονειρεύομαι είμαι πια σχεδόν σίγουρος (αλλα ακόμα το ονειρεύομαι). Αυτή τη στιγμή δουλεύω σερβιτόρος, είμαι απλήρωτος και ακόμα και τα τσιγάρα μου τα αγοράζω με λεφτά του πατέρα μου. Για να μετακομίσω σε άλλη πόλη, βάλε πόσα έξοδα θέλω.
Πολλοί κατα καιρούς μου έχουν πει ότι "σε ένα όνειρο δεν υπάρχουν εμπόδια αν δεν τα δημιουργείς μόνος σου" και ότι "τίποτα δεν είναι αδύνατον".
Όπως είπα και πριν, δε ξέρω πια τι να πιστέψω.

Ωραία, από τη μια έχουμε το ανεκπλήρωτο όνειρό σου και γενικά τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες σου (προς το παρόν ;) )

Υπάρχει όμως και οργή, θυμός... Αποστροφή για το περιβάλλον σου.
Αυτά τα συναισθήματα που έβγαλες στο γραπτό σου ήταν της στιγμής ή βρίσκεσαι σε τέτοια συναισθηματική κατάσταση καιρό και για μεγάλα διαστήματα?

Happythoughts, να σε ρωτήσω γιατί επέλεξες αυτό το nickname?
Οπως καταλαβαίνεις όλο το μήνυμα είναι badthoughts.
Ισως αυτό σημαίνει ότι θέλεις πραγματικά να κάνεις ευχάριστες σκέψεις.
Τώρα γράφεις ότι θέλεις να μοιραστείς το προβλημά σου με αγνώστους στο forum και θέλεις τις απόψεις τους, αλλά μην σου πει κανένας "απόλαυσε την ζωή σου"
Τι να σου πούμε? Να φουντάρεις?
Αν θέλεις διάβασε τις απόψεις των μελών. Ισως σε βοηθήσουν.
Νομίζω ότι είσαι σε μια κατάσταση άγριας κριτικής κατά του εαυτού σου.
Οπως εγραψε και η Natasha παραπάνω βγάζεις πολύ θυμό και οργή.
Είναι δηλητήριο.
Πρέπει να τα βρεις με τον εαυτό σου. Οχι μόνο εσύ, όλοι μας.
Αυτό είναι το πρόβλημα του ανθρώπου.
Οσον αφορά τα περί σκοπού στη ζωή, θα αναρωτιέσαι μια ζωή.
Τώρα το νόημα της ζωής είναι αυτό που του δίνει ο καθένας.
Να θυμάσαι ότι λύσεις μαγικές δεν υπάρχουν.
Ούτε το μαχαίρι στο καρπό είναι λύση.
Περνας μια δύσκολη περίοδο.
Τα πραγματα θα αλλάξουν μόνο εάν το αποφασίσεις εσύ.
Νασαι καλά με αυτά που έχεις. Είσαι μικρός μην βιάζεσαι.
Μια βοήθεια από ειδικό θα μπορούσε να βοηθήσει.
Μην απογοητεύεσαι.

Γενικά κάθε φορά που λέω σε κάποιον τι μου συμβένη μου βγαίνει αυτη η αγανάκτηση. Είναι το ένα απο τα δύο κύρια συναισθήματα που νιώθω. Αγανάκτηση και αηδία. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας νιώθω ευάλωτος στο περιβάλον μου. Επίσης είμαι πολύ νευρικός. Πάρα πολύ, μπορώ να πω. Υπάρχει βέβαια και η καλή πλευρά (για μενα τουλάχιστον). Φέρομαι ακριβώς όπως μου φέρονται. Αν μου φερθείς καλά, θα σου φερθώ καλύτερα. Αν όμως μου φερθείς άσχημα θα σου φερθώ χειρότερα, τόσο όσο χρειάζεται για να πονέσεις. Κάποιες φορές ξεσπάω άσχημα σε πράγματα που μου έχουν πει άλλοι ότι θα αγνοούσαν. Μου είναι όμως πολύ σημαντικό ακόμα και το παραμικρό σχόλιο που θα ακούσω για κάτι. Με λίγη σκέψη, καταλίγει στο γιατί αυτός ο άνθρωπος έχει αυτην την άποψη για αυτό που σχολίασε, κάτι που αν μου φένεται λάθος, θα του το πώ. Η θα αρχίσω να το καταπίνω, να υπενθιμίζω στον εαυτό μου ότι δεν γίνεται να τους αλλάξεις και θα βυθιστώ σε άλλο ωκεανό σκέψεων.
Το πόσο καιρό νιώθω έτσι μπορώ να το υπολογίσω. Έχει κοντά 3 με 4 χρόνια, απο τότε που ξεκίνησα να εργάζομαι, να σκέπτομαι περισσότερο. Τότε που άρχισα να "μηδενίζω το κοντερ" και να γκρεμίζω αρχές και αξίες που τις είχα για standard, όπως το να κυνηγάς τα όνειρά σου και ότι ο έρωτας πρέπει να είναι ένα αμοιβαίο αίσθημα, αλλιώς το άτομο για το οποίο ενδιαφέρεσαι είναι κακός χαρακτήρας. Δέν είναι απαραίτητα. Και πίστεψε με, έχω ξοδέψει πολλές ώρες στο παρελθόν να κατηγορώ στο κεφάλι μου την πρώην κοπέλα που τα είχα επειδή με "βαρέθηκε", μέχρι να συνειδιτοποιήσω ότι και εγώ κατα καιρούς έχω βαρεθεί άλλες.
Συγνώμη για τη λογοδιάρροια, θα μπορούσα να γράφω 2 μήνες και ακόμα να έχω κι'άλλα να γράψω...

Βγάλε όλο αυτό που νιώθεις μιλώντας για αυτό, κάντο εδώ αν δε μπορείς, αν δεν το εκτονώσεις δε θα το ξορκίσεις.
Και είναι αυτή η ισορροπία που χρειάζεται να ξαναβρεις για να φτιάξεις τη ζωή σου. Καταλαβαίνω πως είναι να ζεις αναγκαστικά σε ένα περιβάλλον που όχι μόνο δε σου προσφέρει πολλά αλλά σε επηρεάζει και αρνητικά, και που να ξεφύγεις. Μπορείς να φτιάξεις καλές άμυνες και να καταφέρεις να μην επηρεάζεσαι σε αυτό το βαθμό, είναι εφικτό! Αφού το κάνω εγώ μπορεί ο οποιοσδήποτε.
Ακόμα κι αν τώρα έχεις δει κυνικά τη ζωή και φοβάσαι πως έχεις χάσει το ενδιαφέρον που της είχες παλιότερα, εγώ βλέπω πως κατά βάση είσαι ένας dreamer και απλά τώρα κυριαρχεί η αρνητικότητα. Το πέρασα και ξαναβρήκα την όρεξη για ζωή. Αφού πρώτα βρεις τον τρόπο να επεξεργαστείς την αρνητικότητα.

Επέλεξα το όνομα Happythoughts γιατί ήταν η ατάκα στη διαφημιστική καμπάνια του Condemned 2...αντιφατικό είναι, δε σημαίνει κάτι.
Δεν θέλω εννοείται κανείς να μου πεί "άιντε, τράβα κόψε φλέβα" αλλα επίσης δε θέλω και την αντιμετώπιση που έχουν οι περισότεροι (μεγαλύτερη των 37 οι περισσότεροι) που που λένε "άσε τις βλακείες και μη σκέφτεσαι τέτοια". Δεν πιστεύω ότι σκέφτομαι κάτι που δε θα έπρεπε. Αν δεν τα σκέπτομαι τώρα, να προνοήσω για το τι θα συμβεί, όταν θα φτάσω στα 30 θα είναι αργά (σαν πολλούς που γνώρισα). Πιστεύω ότι αυτοί οι προβληματισμοί, μπορεί μεν να έχουν επίπτωση στη ψυχολογική μου υγεία, αλλα επίσης μπορεί να με φέρουν σε καλύτερη θέση κάποια στιγμή απο τους άλλους αν δράσω.
Η αλήθεια είναι πως ναι, βγάζω πολύ μεγάλη οργή κατα του εαυτού μου. Είμαι πολύ σκληρός με εμένα και δε μου συγχωρώ λάθη. Παλιότερα, αυτό μου έχει κοστίσει ακριβά. Αλλα δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει το "πρέπει να τα βρω με τον εαυτό μου". Το έχω ξανα ακούσει αλλα μου φαίνεται αδιανόητο. Τι να βρω? Μήπως να αποκτήσω αυτοπεποίηθηση? Το έχω ακούσει τόσες φορές αυτό που έχει καταντήσει κλισέ. Όταν μου λένε "πρέπει να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση" μου έρχεται να αρχίσω να βαράω τουφεκιές. Αμάξι είναι και θα την αποκτήσω? Πρέπει να γίνουν αλλαγές για να γίνει αυτό. Πρέπει να βρω ανθρώπους να με κάνουν να νιώσω ότι κάτι σε εμένα μπορεί να κινήσει το ενδιαφέρον κάποιων γύρω μου. Επίσης, μια σχέση θα βοηθούσε τα πράγματα. Μέχρι να γίνει κάτι απο αυτά όμως, την αυτοπεποίθηση δε τη βρίσκουμαι στο δρόμο.
Τέλος, δε ψάχνω το νόημα της ζωής, ψάχνω να βρω νόημα για την ζωή μου (και η διαφορά είναι τεράστια...). Στην πραγματικότητα πολύ απλά πράγματα θα τα έλυναν όλα. Αν μπορούσα να κάνω μια δουλειά που μου αρέσει η να βρω μια όμορφη, έξυπνη (πανω απο ολα) κοπελα θα ημουν πολυ καλυτερα. Ομως όχι απλα δεν έχω ότι χρειάζομαι, έχω τον φόβο ότι ποτε δεν προκειται να τα αποκτησω. Ενας φοβος μαλιστα, που μου λενε οτι πρεπει να συμβιβαστω με αυτα τα πραγματα. "Ετσι ειναι η ζωη". "Η ζωη ειναι μια δοκιμασια". Η ζωή αυτό, η ζωή εκείνο, η ζωή το άλλο...τη ζωή μου τη θέλω όπως τη φαντάζομαι και γι'αυτό είμαι τόσο ακραίος, γιατί προτιμώ εδώ και τώρα να τη χάσω παρά να ζω και να βλαστημάω όλη μέρα για το πώς ζω.
Εν τάχει, δυο σημειώσεις: Πρώτον, ναι, είμαι μικρός, αλλα δε θα είμαι για πολύ. Ή τώρα θα πάρω τον δρόμο μου, η θα τον κοιτάω απο άλλον δρόμο και θα κλαίγομαι που δεν τον πήρα....και δεύτερον, δε θέλω πραγματικά καθόλου να απευθηνθώ "έξω". Και αν το κάνω κάποια μέρα, δε θα το ξέρει κανείς. Έχω ένα standard nickname που χρησιμοποιώ, αλλα ακόμα και εδώ χρησιμοποίησα άλλο. Κανείς δε θέλω να ξέρει αυτά που σας λέω εδώ. Όλοι δηλαδή όσοι με ξέρουν, ξέρουν ότι σκέφτομαι τέτοια, ποτέ και σε κανέναν όμως δεν τα εξήγησα τόσο πολύ. Ο λόγος δεν είναι άλλος απο το ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται.
Να γράψω επίσης ότι αν με γνωρίζατε, δεν είμαι ο κλάψας της παρέας που δε μπορείς να κάτσεις μαζί του επειδή δε σταματάει τη γκρίνια. Πολύ σπάνια μιλάω έξω για αυτά, σχεδόν ποτέ. Προσπαθώ να δείχνω όσο το δυνατόν πιο "φυσιολογικός" γίνεται. Γι'αυτό και έχω αρχίσει να ανυσηχώ μήπως η μάσκες πέσουν χωρίς να το καταλάβω γίνει η συμπεριφορά μου νευρασθενική απο τη μια στιγμή στην άλλη. Το λέω αυτό γιατί νομίζω ότι δίνω την εντύπωση πως μόνο για αυτά μπορώ να μιλάω. Θα σας απαντούσα και εγώ, πιστέψτε με, με χαμογελαστά προσωπάκια, απλά δεν το κάνω γιατί θέλω να καταλάβετε πλήρως τι συμβαίνει, χωρις φρου-φρου και αρώματα. Μέχρι στιγμής πάντως, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας.

Quote:

---

Originally Posted by Happythoughts

Ο μόνος λόγος που δεν βουτάω στο γκρεμό με το αυτοκίνητό μου είναι για να μη στενοχωρήσω τους γονείς μου. Μόνο αυτός.
Μόνο αυτός, γιατί δεν ξέρω γιατί ζω. Θαύματα της φύσης είμαστε και η ζωή είναι ωραία και μπλα μπλα μπλα, αλλα γιατί ζω? Τι απολαμβάνω? Τι θα απολαμβάνω σε 20 χρόνια? Θα βρω γυναικα να με αγαπήσει όπως μπορώ να την αγαπήσω εγώ?

---

Γεια σου κι από μένα!
Μου αρέσει ο τρόπος που εκφράζεσαι, και μου βγάζεις ότι είσαι πολύ συναισθηματικός με την έννοια ότι έχεις πάθος για όσα αγαπάς... Το κακό βέβαια με αυτό είναι ότι αυτό το πάθος μπορεί να σου βγει σε μεγάλη απογοήτευση, γιατί όπως λες και συ, οι περισσότεροι σήμερα δεν έχουν ιδανικά, όνειρα, ζωή. Εσύ που έχεις όμως, με την έννοια ότι παθιάζεσαι με πράγματα, ότι μπορείς να αγαπήσεις πολύ, να νιώσεις τόσο δυνατά συναισθήματα, δεν είναι κρίμα να θες απλά να τα πετάξεις; Δε λεω ότι δεν έχεις τους λόγους σου ή ότι δεν πιέζεσαι, απλά σχολιάζω ότι είναι κρίμα.
Ωραίο θα ήταν να ακολουθήσεις τα όνειρά σου, αλλά... η φάση που ζούμε είναι τέτοια που μπορούμε μόνο να αγαπήσουμε ό,τι έχουμε και όχι να έχουμε ό,τι αγαπάμε, σε πολλές περιπτώσεις. Επιπλέον, αυτό είναι η ζωή, το ρίσκο. Θα βρω κάποιον να με αγαπήσει; Αυτός που θα βρω και αγαπήσω και επενδύσω, πώς θα ξέρω ότι αύριο δε θα με πουλήσει; Κι αν όταν τα έχω όλα, έρθει κάτι και τιναχτούν στον αέρα; Ποτέ δεν το ξέρουμε, είναι παιχνίδι. Ποτέ δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, κι ας κάνουμε το παν για να το ξεχάσουμε.
Και η ευτυχία είναι να αφήνεσαι σε όλο αυτό, να το ζεις... Άλλοτε εύκολα κι άλλοτε δύσκολα. Άλλοτε απογειωνόμαστε κι άλλοτε απλά επιβιώνουμε.

Το κλισέ βρες τον εαυτό σου σου ταιριάζει γάντι γιατί τον εαυτό σου έχεις χάσει.Ψάξε να τον βρεις με το να έχεις ως βασικό σκοπό να βρίσκεις ηρεμία με κάθε μέσο. Η αρνητικότητα και η συσσωρευμένη σου οργή δε θα σε ηρεμήσουν για να φτιαξεις τη ζωή σου. Πιο απλά δεν γίνεται να στο πω

χαπυ.....(μου αρέσει πιο πολύ έτσι)....έχω να σου πω μια ιστορια που νομίζω την είχα ξαναγράψει παλιά εδώ.
Πριν δέκα χρόνια ήρθε στη χώρα μας μια κοπέλα, η οποία δεν ήξερε καν ελληνικά και ήταν από τη Σερβία.
Στην αρχή δούλεψε ως εσωτερική καθαρίζοντας σπίτια. Στη συνέχεια, αφού έμαθε κάποια ελληνικα έπιασε δουλειά ώς εργάτρια.
Παράλληλα μελετούσε ελληνικά με μανία και μετά από καιρό την έβαζαν να κάνει τα ρεπό της γραμματέας του αφεντικού.
Μαζί με τα ελληνικά μάθαινε τιμολόγια.
Εκείνες τις εποχές έμενε σε μια τρύπα 14 τετραγωνικών. Παρόλα αυτά ερχόταν ως εθελόντρια στην Κιβωτό του κόσμου, όπου και γνωριστήκαμε.
Λιγο καιρό μετά έπιασε δουλειά σε μια εταιρία ως βοηθός λογίστριας και αργοτερα έκανε μόνη της τα λογιστικά του τότε εργοδότη της που είχε τρεις εταιρίες.
Έδωσε εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο και μπήκε στο Οικονομικό της Νομικής όπου φέτος τελειώνει.
Τι θέλω να πω με αυτό?
Σκέψου πόση δύναμη είχε αυτή η κοπέλα που ήρθε σε μια χώρα που δεν ήξερε καν τη γλώσσα και κατάφερε να μπει στο Πανεπιστήμιο, όπου στους αλλοδαπούς η πρώτη εξέταση είναι...γλώσσα.
Τώρα δουλεύει σε μια πολυεθνική και πρόσφατα παντρεύτηκε

Κυνήγα το όνειρο σου όσο μακρινό και αν είναι. .
Οπως έχει πει και κάποιος σοφός: "Οταν βάζεις στόχο το φεγγάρι, και να αποτύχεις το πολύ-πολύ να φτάσεις στ' αστέρια".

εγω πιστευω οτι εισαι συναισθηματικο και φιλοτιμο ατομο και για αυτο σε επηρεαζει τοσο πολυ η γνωμη του πατερα σου αλλα αυτο ακριβως ειναι που δημιουργει το προβλημα ... ο πατερας σου ειναι αυτος που ειναι, περασε αυτα που περασε και εχει αυτη την αποψη για την ζωη ... εσυ ομως δεν εισαι ο πατερας σου ... εισαι ο happythoughts και εχεις αλλα ονειρα ... μαθε να τα διαχωριζεις ... δεν πρεπει να αφηνεις τριτους να κρινουν τα ονειρα σου , γιατι τις επιτυχιες η τις αποτυχιες της ζωης σου εσυ θα τις χρεωθεις ... κανεις αλλος!

υπαρχουν ανθρωποι που συμβιβαζονται και αφηνουν στην ακρη τα ονειρα τους και ζουν ενταξει με αυτη την επιλογη ...
υπαρχουν ομως κι αλλοι που θα πεθαιναν αν δεν εκαναν την δουλεια που αγαπουσαν και για αυτο δεν συμβιβαζονται και κανουν και δυο και τρεις δουλειες για να καταφερουν να πετυχουν αυτο που θελουν ... λυσεις υπαρχουν για ολα και ειδικα στις μερες μας κανεις δεν μπορει να σου εγγυηθει οτι σε εναν αλλο τομεα εργασιας θα βρισκεσαι σε μια θεση για παντα ...
εισαι μολις 20 χρονων .. το καταλαβαινεις ? εχεις ολο τον χρονο με το μερος σου ... προβλημα θα ηταν αν δεν ηξερες τι θες να κανεις στην ζωη σου ... εσυ ξερεις ομως και μπορεις να φτιαξεις ενα πλανο για να το πετυχεις ... κανε τις οικονομιες σου , κοιταζε για υποτροφιες , σχεδιασε τα βηματα που θα ακολουθησεις ...

δεν ειναι χαζα τα ονειρα σου! χαζος θα εισαι αν καταπιεσεις τα ονειρα σου !

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις! Πραγματικά μου κάνει εντύπωση το πόσοι (πόσες κυρίως) ενδιαφερθήκατε να μου απαντήσετε.
Σεβαστά όλα σας τα "πατήματα" και θα απαντήσω στον καθένα ξεχωριστά.
Κατερίνα: (στρείδι, αλλά προφανώς θα έγραφα Κατερίνα) Είναι κρίμα, ναι. Πολύ κρίμα. Ειδικά όμως με το θέμα του έρωτα, κρατάω τεράστιες αποστάσεις. Όπως λες και εσύ, δε ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Το θέμα είναι όμως ότι ο "σκοπός" στη ζωή μου χωρίζεται σε δύο τμήματα: η θα ακολουθήσω το όνειρό μου, η θα προσπαθήσω να βρω άλλα πράγματα να με κρατάνε εδώ, ζωντανό πάνω στον πλανήτη. Όπως πολλοί (η σχεδόν όλοι) λοιπόν, έτσι και εγώ, τίποτα άλλο δε μου δίνει τόση χαρά όση μου δίνει μια κοπέλα που θα με κάνει να καταλάβω ότι το ενδιαφέρον μου ανταμείβεται. Αυτό, παράξενο θα ακουστεί, το κατάλαβα από μια τυχαία περαστική. Τη προσπέρασα (εγώ με το αμάξι) και γύρισε το μυαλό μου. Ήταν πάρα πολύ όμορφη, με μια αφηρημένη έκφραση στο πρόσωπο (όχι εκείνη την έκφραση "είμαι ωραία"). Σκέφτηκα λοιπόν, ότι σε αυτήν την ξένη, εντελώς ξένη κοπέλα που προσπέρασα, θα μπορούσα να δώσω τεράστιες ποσότητες αγάπης που έχω μέσα μου, να την κάνω να νοιώσει πιο σημαντική από ποτέ. Αν μπορούσε να κάνει το ίδιο για μένα, τότε θα αποκτούσα αυτόματα αυτόν τον "σκοπό". Δεν είναι η συγκεκριμένη το θέμα μας, βέβαια, απλά είναι μέρος της "κατάθλιψης" η επιθυμία να αγαπήσεις και να μη μπορείς. Νιώθω πραγματικά την "αποθηκευμένη" αγάπη να γίνεται μίσος, κάτι που μπορεί να οδηγήσει στη τρέλα. Δε βιάζομαι για αυτό το θέμα να σημειώσω, ούτε σκέφτομαι συνεχώς τον "πριγκίπισσα" (όσο και αν αποφεύγω τα προσωπάκια, εδώ ταιριάζει ένα :p), για αυτό το θέμα απλά περιμένω και ελπίζω, όσο ξοδεύω τις ώρες μου να μεθάω με το βαρύ πιοτό των σκέψεων επαγγελματικής αποκατάστασης.
Natasha: Μόνο που μου το λες φτάνει. Η αλήθεια είναι ότι οι δικές μου στιγμές ηρεμίας σπανίζουν. Συνήθως είμαι σε δύο άκρα: υπερκινητικός με καλή διάθεση (σφυρίζω, τραγουδάω, φωνάζω, λέω ασυναρτησίες, κάνω τυχαία κοπλιμέντα σε οποιονδήποτε και όλα αυτά κυρίως στη δουλειά), η υπερκινητικός με άσχημη διάθεση (όπου και βρίζω, καπνίζω μανιωδώς, βαράω γροθιές τους τοίχους και άλλα ωραία). Ηρεμία, σπάνια. Συνήθως στο internet. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να είναι και το μόνο πράγμα που με ηρεμεί. Από τότε που σταμάτησα να βγαίνω, μόνο το σπίτι και το δωμάτιό μου με ηρεμούν. Καταλαβαίνω τι λες, γίνεται όμως? Και ερωτώ, που τον έχω χάσει άραγε? Δε ξέρεις προφανώς την απάντηση, ίσως την ξέρω εγώ. Ίσως πρέπει να την ξεπεράσω, να ξεκινήσω απο εκεί.
Θεοφανία: το "χάπυ" που με αποκάλεσες με έκανε για λίγα δέκατα του δευτερολέπτου να νομίζω ότι με στέλνεις κόσμια σε ψυχίατρο...(που δεν θα είχες και τόσο άδικο να κάνεις, βέβαια). Μπράβο τη γυναίκα. Ξέρω και εγώ τέτοιες ιστορίες, στον δρόμο μου να μάθω πως πραγματοποιεί κάποιος τα όνειρά του άκουσα μερικές. Πίστεψέ με, το μόνο που θέλω να κάνω αυτό είναι. Θέλω να φύγω, να μετακομίσω, να σπουδάσω, να παλέψω, να λιώσω στη δουλειά και να φτιάξω μια ταινία δική μου. Η στιγμή που θα παίζει στον κινηματογράφο και κόσμος θα έχει μαζευτεί για να τη δεί είναι η στιγμή για την οποία ζω. Έχω έρθει σε μια κατάσταση όμως τρομερής απαισιοδοξίας, που φοβάμαι να κάνω ένα τέτοιο βήμα. Τίποτα απο ότι πρόκειται να πω δε σε ενδιαφέρει, να σημειώσω, στα λέω γιατί μου έδωσες μια πάρα πολύ όμορφη απάντηση και σε ευχαριστώ γι'αυτό. Το μεγαλύτερο εμπόδιο στον δρόμο μου είναι η οικονομική κρίση και ο πατέρας μου μου είπε ακριβώς, ότι δε θέλει να με δει να πεινάω. Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Ότι δηλαδή ίσως έχει δίκιο και ότι ίσως πρέπει να συμβιβαστώ με τη ν οικονομική κατάσταση που επικρατεί. Οικονομικό είναι το πρόβλημα κυρίως και εδώ δεν είστε χρηματηστήριο, οπότε μη συνεχίσω. Απλά λέω ότι δεν είναι κάτι που θα κάνω ελαφρά τη καρδία, αν αποφασίσω τελικά να το κάνω.
Serena: Πάνω κάτω την ίδια απάντηση έχω να σου δώσω. Ας μιλήσω λίγο για μένα, για να καταλάβεις τι ακριβώς είμαι. Έκανα ένα τεστ συναισθηματικής εφυίας πριν κάτι μήνες και τα αποτελέσματα ήταν απαράδεκτα. Δεν είμαι απλά συναισθηματικός, παρα είμαι. Αυτό το ήξερα, ούτως η άλλως. Το έμαθα με μια *****, όσο κυνικό και αν ακούγεται. Λόγω του ότι ήξερα ότι δεν ενδιαφέρεται ποσώς για το τομάρι μου και ότι είναι εκεί για τα χρήματα και μόνο, δε μπόρεσα ούτε να την αγγίξω. Γδύθηκε η κοπέλα, προσπάθησε, αλλα τη σταμάτησα, τη πλήρωσα και την έδιωξα. Μάλιστα, ήταν η δεύτερη που "πλήρωσα". Με τη πρώτη το ίδιο συνέβη. Δεν δρω χωρίς συναίσθημα. Σε πολλούς άλλους τομείς επίσης. Αυτό να ξέρεις δεν είναι και πολύ θετικό. Θαυμάζω απίστευτα τους αναίσθητους ανθρώπους, αυτούς που δεν έχουν καμία συναισθηματική επαφή με ότι συμβένη γύρω τους. Αυτούς, σε μια μεμονωμένη περίπτωση, που καταφέρνουν και βλέπουν μια ***** σαν ένα σώμα και όχι σαν μια προσωπικότητα. Δε ξέρω αν μου δινόταν η ευκαιρία να διαλέξω τι θα γινόμουν, αλλά για μένα η τόση ευαισθησία είναι ελλάτωμα, κάτι που θα εκμεταλευτούν αν τους αφήσεις. Είναι βέβαια και απο τους λόγους που έχω κλήση στις τέχνες, αλλα άλλο αυτό. Απο εκεί και πέρα, δε ξέρω καν πως καταφέρνω να παρουσιάζω φιλότιμο χαρακτήρα μέσα απο τα τόσα κόμπλεξ μου. Κόμπλεξ βέβαια όλοι έχουμε, απλά μαζί με τα υπόλοιπα στοιχεία του χαρακτήρα μου διαμορφώνουν έναν πραγματικά παρανοϊκό εγκέφαλο. Όσο και αν νομίζετε ότι σας πονάει κάτι, αμφιβάλλω αν έχετε κάτσει πραγματικά να σκεφτείτε πως θα απαγάγατε ένα συγκεκριμένο άτομο, που θα το πηγαίνατε, τι βασανιστήρια θα του κάνατε και τι άλλωθι θα βρίσκατε για την αστυνομία. Αν κάτι μισώ πάνω μου, αυτό είναι. Το μισώ τώρα που το γράφω, γιατί σε λίγο πάλι θα μου αρέσει. Ο θάνατος και ο σωματικός πόνος που φαντασιόνομαι για κάποιους είναι απίστευτος. Έχω καταφέρει άτομα να μη μου μιλάνε καν, λέγωντάς τους μόνο τι θα έκανα σε μια μοιχούσα σύζηγο. Ακούγεται υπερβολικό, αλλά είναι μέρος της ατελείωτης φαντασίας μου. Ποτέ δεν ήμουν πολύ "σπίρτο" στην νοημοσύνη, το τι μπορώ όμως να φανταστώ δε λέγεται. Όταν εκνευρίζομαι, η φαντασία μου οργιάζει. Τη χρησιμοποιώ σαν εργαλείο, κυριολεκτικά. Φαντάζομαι τα χειρότερα σενάρια πάντα, προκειμένου να είμαι προετοιμασμένος για όλα. Είχα φτάσει σε σημείο με μια πρώην μου να μπλέκω συνομοσίες και πλεκτάνες που φανταζόμουν ότι έχει η ίδια σκεφτεί για να καλύψει τη φωλιά της. Όταν της τα είπα, μου απάντησε ότι δεν είναι ο Sherlock Holmes για να σκεφτεί τέτοια πράγματα και απορούσε πώς μου ήρθαν. Που να ξερε.
Κλείνω με αυτό το μύνημα και ευχαριστώ και πάλι. Μόνο που ενδιαφερθήκατε μου φτάνει. Δεν υπάρχει άλλωστε πολύ ακόμα ανάλυση, δε μπορείτε να με βοηθήσετε άλλο. Νιώθω όμως ήδη καλύτερα και ξέρω ότι το χρωστάω στο ότι μοιράστηκα τις σκέψεις μου (και ότι κατέβασα κάτι μπύρες στη δουλειά, όμως άλλο αυτό).
Καλό σας βράδυ και καλό ξημέρωμα...!

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις! Πραγματικά μου κάνει εντύπωση το πόσοι (πόσες κυρίως) ενδιαφερθήκατε να μου απαντήσετε.
Σεβαστά όλα σας τα "πατήματα" και θα απαντήσω στον καθένα ξεχωριστά.
Κατερίνα: (στρείδι, αλλά προφανώς θα έγραφα Κατερίνα) Είναι κρίμα, ναι. Πολύ κρίμα. Ειδικά όμως με το θέμα του έρωτα, κρατάω τεράστιες αποστάσεις. Όπως λες και εσύ, δε ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Το θέμα είναι όμως ότι ο "σκοπός" στη ζωή μου χωρίζεται σε δύο τμήματα: η θα ακολουθήσω το όνειρό μου, η θα προσπαθήσω να βρω άλλα πράγματα να με κρατάνε εδώ, ζωντανό πάνω στον πλανήτη. Όπως πολλοί (η σχεδόν όλοι) λοιπόν, έτσι και εγώ, τίποτα άλλο δε μου δίνει τόση χαρά όση μου δίνει μια κοπέλα που θα με κάνει να καταλάβω ότι το ενδιαφέρον μου ανταμείβεται. Αυτό, παράξενο θα ακουστεί, το κατάλαβα από μια τυχαία περαστική. Τη προσπέρασα (εγώ με το αμάξι) και γύρισε το μυαλό μου. Ήταν πάρα πολύ όμορφη, με μια αφηρημένη έκφραση στο πρόσωπο (όχι εκείνη την έκφραση "είμαι ωραία"). Σκέφτηκα λοιπόν, ότι σε αυτήν την ξένη, εντελώς ξένη κοπέλα που προσπέρασα, θα μπορούσα να δώσω τεράστιες ποσότητες αγάπης που έχω μέσα μου, να την κάνω να νοιώσει πιο σημαντική από ποτέ. Αν μπορούσε να κάνει το ίδιο για μένα, τότε θα αποκτούσα αυτόματα αυτόν τον "σκοπό". Δεν είναι η συγκεκριμένη το θέμα μας, βέβαια, απλά είναι μέρος της "κατάθλιψης" η επιθυμία να αγαπήσεις και να μη μπορείς. Νιώθω πραγματικά την "αποθηκευμένη" αγάπη να γίνεται μίσος, κάτι που μπορεί να οδηγήσει στη τρέλα. Δε βιάζομαι για αυτό το θέμα να σημειώσω, ούτε σκέφτομαι συνεχώς τον "πριγκίπισσα" (όσο και αν αποφεύγω τα προσωπάκια, εδώ ταιριάζει ένα :p), για αυτό το θέμα απλά περιμένω και ελπίζω, όσο ξοδεύω τις ώρες μου να μεθάω με το βαρύ πιοτό των σκέψεων επαγγελματικής αποκατάστασης.
Natasha: Μόνο που μου το λες φτάνει. Η αλήθεια είναι ότι οι δικές μου στιγμές ηρεμίας σπανίζουν. Συνήθως είμαι σε δύο άκρα: υπερκινητικός με καλή διάθεση (σφυρίζω, τραγουδάω, φωνάζω, λέω ασυναρτησίες, κάνω τυχαία κοπλιμέντα σε οποιονδήποτε και όλα αυτά κυρίως στη δουλειά), η υπερκινητικός με άσχημη διάθεση (όπου και βρίζω, καπνίζω μανιωδώς, βαράω γροθιές τους τοίχους και άλλα ωραία). Ηρεμία, σπάνια. Συνήθως στο internet. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να είναι και το μόνο πράγμα που με ηρεμεί. Από τότε που σταμάτησα να βγαίνω, μόνο το σπίτι και το δωμάτιό μου με ηρεμούν. Καταλαβαίνω τι λες, γίνεται όμως? Και ερωτώ, που τον έχω χάσει άραγε? Δε ξέρεις προφανώς την απάντηση, ίσως την ξέρω εγώ. Ίσως πρέπει να την ξεπεράσω, να ξεκινήσω απο εκεί.
Θεοφανία: το "χάπυ" που με αποκάλεσες με έκανε για λίγα δέκατα του δευτερολέπτου να νομίζω ότι με στέλνεις κόσμια σε ψυχίατρο...(που δεν θα είχες και τόσο άδικο να κάνεις, βέβαια). Μπράβο τη γυναίκα. Ξέρω και εγώ τέτοιες ιστορίες, στον δρόμο μου να μάθω πως πραγματοποιεί κάποιος τα όνειρά του άκουσα μερικές. Πίστεψέ με, το μόνο που θέλω να κάνω αυτό είναι. Θέλω να φύγω, να μετακομίσω, να σπουδάσω, να παλέψω, να λιώσω στη δουλειά και να φτιάξω μια ταινία δική μου. Η στιγμή που θα παίζει στον κινηματογράφο και κόσμος θα έχει μαζευτεί για να τη δεί είναι η στιγμή για την οποία ζω. Έχω έρθει σε μια κατάσταση όμως τρομερής απαισιοδοξίας, που φοβάμαι να κάνω ένα τέτοιο βήμα. Τίποτα απο ότι πρόκειται να πω δε σε ενδιαφέρει, να σημειώσω, στα λέω γιατί μου έδωσες μια πάρα πολύ όμορφη απάντηση και σε ευχαριστώ γι'αυτό. Το μεγαλύτερο εμπόδιο στον δρόμο μου είναι η οικονομική κρίση και ο πατέρας μου μου είπε ακριβώς, ότι δε θέλει να με δει να πεινάω. Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Ότι δηλαδή ίσως έχει δίκιο και ότι ίσως πρέπει να συμβιβαστώ με τη ν οικονομική κατάσταση που επικρατεί. Οικονομικό είναι το πρόβλημα κυρίως και εδώ δεν είστε χρηματηστήριο, οπότε μη συνεχίσω. Απλά λέω ότι δεν είναι κάτι που θα κάνω ελαφρά τη καρδία, αν αποφασίσω τελικά να το κάνω.
Serena: Πάνω κάτω την ίδια απάντηση έχω να σου δώσω. Ας μιλήσω λίγο για μένα, για να καταλάβεις τι ακριβώς είμαι. Έκανα ένα τεστ συναισθηματικής εφυίας πριν κάτι μήνες και τα αποτελέσματα ήταν απαράδεκτα. Δεν είμαι απλά συναισθηματικός, παρα είμαι. Αυτό το ήξερα, ούτως η άλλως. Το έμαθα με μια *****, όσο κυνικό και αν ακούγεται. Λόγω του ότι ήξερα ότι δεν ενδιαφέρεται ποσώς για το τομάρι μου και ότι είναι εκεί για τα χρήματα και μόνο, δε μπόρεσα ούτε να την αγγίξω. Γδύθηκε η κοπέλα, προσπάθησε, αλλα τη σταμάτησα, τη πλήρωσα και την έδιωξα. Μάλιστα, ήταν η δεύτερη που "πλήρωσα". Με τη πρώτη το ίδιο συνέβη. Δεν δρω χωρίς συναίσθημα. Σε πολλούς άλλους τομείς επίσης. Αυτό να ξέρεις δεν είναι και πολύ θετικό. Θαυμάζω απίστευτα τους αναίσθητους ανθρώπους, αυτούς που δεν έχουν καμία συναισθηματική επαφή με ότι συμβένη γύρω τους. Αυτούς, σε μια μεμονωμένη περίπτωση, που καταφέρνουν και βλέπουν μια ***** σαν ένα σώμα και όχι σαν μια προσωπικότητα. Δε ξέρω αν μου δινόταν η ευκαιρία να διαλέξω τι θα γινόμουν, αλλά για μένα η τόση ευαισθησία είναι ελλάτωμα, κάτι που θα εκμεταλευτούν αν τους αφήσεις. Είναι βέβαια και απο τους λόγους που έχω κλήση στις τέχνες, αλλα άλλο αυτό. Απο εκεί και πέρα, δε ξέρω καν πως καταφέρνω να παρουσιάζω φιλότιμο χαρακτήρα μέσα απο τα τόσα κόμπλεξ μου. Κόμπλεξ βέβαια όλοι έχουμε, απλά μαζί με τα υπόλοιπα στοιχεία του χαρακτήρα μου διαμορφώνουν έναν πραγματικά παρανοϊκό εγκέφαλο. Όσο και αν νομίζετε ότι σας πονάει κάτι, αμφιβάλλω αν έχετε κάτσει πραγματικά να σκεφτείτε πως θα απαγάγατε ένα συγκεκριμένο άτομο, που θα το πηγαίνατε, τι βασανιστήρια θα του κάνατε και τι άλλωθι θα βρίσκατε για την αστυνομία. Αν κάτι μισώ πάνω μου, αυτό είναι. Το μισώ τώρα που το γράφω, γιατί σε λίγο πάλι θα μου αρέσει. Ο θάνατος και ο σωματικός πόνος που φαντασιόνομαι για κάποιους είναι απίστευτος. Έχω καταφέρει άτομα να μη μου μιλάνε καν, λέγωντάς τους μόνο τι θα έκανα σε μια μοιχούσα σύζηγο. Ακούγεται υπερβολικό, αλλά είναι μέρος της ατελείωτης φαντασίας μου. Ποτέ δεν ήμουν πολύ "σπίρτο" στην νοημοσύνη, το τι μπορώ όμως να φανταστώ δε λέγεται. Όταν εκνευρίζομαι, η φαντασία μου οργιάζει. Τη χρησιμοποιώ σαν εργαλείο, κυριολεκτικά. Φαντάζομαι τα χειρότερα σενάρια πάντα, προκειμένου να είμαι προετοιμασμένος για όλα. Είχα φτάσει σε σημείο με μια πρώην μου να μπλέκω συνομοσίες και πλεκτάνες που φανταζόμουν ότι έχει η ίδια σκεφτεί για να καλύψει τη φωλιά της. Όταν της τα είπα, μου απάντησε ότι δεν είναι ο Sherlock Holmes για να σκεφτεί τέτοια πράγματα και απορούσε πώς μου ήρθαν. Που να ξερε.
Κλείνω με αυτό το μύνημα και ευχαριστώ και πάλι. Μόνο που ενδιαφερθήκατε μου φτάνει. Δεν υπάρχει άλλωστε πολύ ακόμα ανάλυση, δε μπορείτε να με βοηθήσετε άλλο. Νιώθω όμως ήδη καλύτερα και ξέρω ότι το χρωστάω στο ότι μοιράστηκα τις σκέψεις μου (και ότι κατέβασα κάτι μπύρες στη δουλειά, όμως άλλο αυτό).
Καλό σας βράδυ και καλό ξημέρωμα...!

Επειδη πανω κατω εχουμε την ιδια ηλικια...κ επειδη εχω κ εγω ενα παθος με ενα αντικειμενο που στο μυαλο των γονιων μου φανταζει απαγορευμενο( συγκεκριμενα το styling και οτι αφορα την ενδυματολογια και την μοδα)..ΕΝΑ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ...αυτο που καταλαβα εδω κ 4 χρονια που τελειωσα το λυκειο κ εγω και σπουδασα κατι ασχετο απο αυτο που τελικα ονειρευομαι, ειναι πως πρεπει να κανουμε υπομονη μεχρι να ανεξαρτητοποιηθουμε. Δυστυχως το οικονομικο ειναι το θεμα νο1 στη χωρα μας. αν κι εσυ κ εγω ειχαμε τα εφοδια, θα μπορουσες εσυ να σπουδασεις αυτο που ηθελες κ εγω να γινω στυλιστρια και να κανουμε αυτο που αγαπαμε. Σημερα αφησα μια υποτροφια απο ιδιωτικη σχολη να φυγει μακρια, γιατι οι δικοι μου το βρισκουν ΧΑΖΟ ως αντικειμενο κ δεν θελουν να ξοδεψουν λεφτα για μενα για να σπουδασω σε ενα ''ψωροιδιωτικο''. Αφου βυθιστηκα σε θλιψη και οργη, αφου φωναξα,αφου παλεψα με τα θελω μου κ τα πρεπει τους για ωρες, ξερεις ομως τι εβαλα στοχο? πως θα παλεψω μεχρι να μαζεψω οτι χρειαζεται, τοσο απο λεφτα οσο και απο θαρρος και κουραγιο, και οσο χρονων και να ειμαι θα κανω το ονειρο μου πραγματικοτητα.ΘΑ ΦΥΓΩ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΩ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ. Γιατι ειναι ο αυτοσκοπος μου, αυτο εκφραζω καθε μερα οταν μιλαω με τις ωρες στα δικα μου ατομα και στο τροπο που ντυνομαι και γενικα βλεπω τη ζωη. ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΙΣ ΚΑΤΩ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΗ ΥΠΟΜΟΝΗ. ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ....ΚΑΝΕΙ ΥΠΟΜΟΝΗ... Η ΖΩΗ ΘΑ ΜΑΣ ΑΝΤΑΜΕΙΨΕΙ ΚΑΠΟΤΕ...
Κι οσον αφορα το συναισθημα...συνηθως οσοι βλεπουμε καλλιτεχνικα αυτο το κοσμο...ξεχειλιζουμε απο αυτο...κ μαγκια μας...εμεις βλεπουμε τα χρωματα αυτου του κοσμου....δυστυχως οχι ολοι γυρω μας...Μην φοβηθεις να σκεφτεσαι οτι καποτε θα το πραγματοποιησεις...Κανε το κουμαντο σου και τα ονειρα σου σε περιμενουν...ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΛΕΙΣ ΚΑΤΩ...