Δεν μπορω να το εξηγησω...

Ειμαι 36 και ο αδερφος μου 32.Αυτο που δεν μπορω να καταλαβω και να εξηγησω ειναι οτι εκεινος δεν δειχνει να επιθυμει να κανει καθολου παρεα μαζι μου. Μπορει να μιλησουμε μια φορα στις δεκαπεντε μερες. Συζει με μια κοπελα την οποια ουτε ποτε την ειδα στους 6-7 μηνες που ειναι μαζι. Εφυγε απο το σπιτι για να ειναι μαζι της και δειχνει οτι εχει επιλεξει να μην εχει καμια σχεση μαζι μου. Οχι οτι παλαιοτερα εδειχνε να με συμπαθει. Πολλες φορες παντως εγω τον πλησιασα και του εξεφρασα ανοιχτα οτι θελω να κανουμε παρεα, οτι ειμαι προθυμη να συζηταω τα παντα ο,τι θελει.. Τον βοηθησα και καποιες φορες σε σχεσεις του που μου το ζητησε. Ομως, ειναι δυνατον να με ρωταει αν εχω λογαριασμο στο φειςμπουκ τελειως τυχαια οταν αυτος εχει λογαριασμο εδω και 3 χρονια και δεν με εψαξε καν για να με βαλει ως ''φιλη'' του? Ουτε το mail μου δεν εχει! Γνωριζει αρκετο κοσμο αλλα ως φαινεται εμενα με εχει απορριψει. Τα αφηγουμαι πολυ ψυχραιμα ολα αυτα αλλα η αδιαφορια του αυτη αποτελεσε και συνεχιζει να αποτελει εναν αρκετα σημαντικο παραγοντα στη στεναχωρια μου.. Ευχομαι να μου δωσετε τα φωτα σας..

Flower, καλημέρα. Πώς ήταν οι σχέσεις σας όταν ήσασταν παιδιά? Οι γονείς σας φρόντιζαν να έχετε εμπειρίες από κοινού, μοιραζόσασταν ποιοτικό χρόνο με αυτούς και μεταξύ σας, ενδιαφέρονταν να παρατηρήσουν αν ήσασταν αποκομμένοι ο ένας απ' τον άλλον, αν υπήρχε αποξένωση έκαναν κάτι να σας φέρουν κοντύτερα, προσπαθούσαν? Και πώς ήταν και η μεταξύ των γονέων σχέση, μπορεί λες να προέρχεται και από το δικό τους ίσως παράδειγμα, τη μεταξύ τους αλληλεπίδραση, που δεν είναι ανάγκη να εκφράζεται λεκτικά, και μόνο ζώντας με ανθρώπους αποξενωμένους μπορεί να μάθεις να αντιγράφεις σχήματα συμπεριφοράς, πολύ δύσκολο να αλλάξουν στα ενήλικα χρόνια.

Αν εσύ έκανες τις προσπάθειές σου να προσεγγίσεις και βάρεσες σε ντουβάρια και συ μαθαίνεις κάτι, μαθαίνεις να μην αναλώνεσαι μεν, να μην πιέζεις δε. Δηλαδή, ο άλλος μπορεί να χρειάζεται και κείνος το χώρο και το χρόνο του, ή να έρθει η κατάλληλη στιγμή στη ζωή του που θα αναζητήσει τους δεσμούς αυτούς που μάλλον έχει χάσει. Προσπάθησε να μη σε πικραίνει κάθε κομμάτι της συμπεριφοράς του, να τη σκέφτεσαι ως ανεξάρτητη από εσένα, όχι σαν "τιμωρία" σου ή σαν "αποκλεισμό" σου. Και να θυμάσαι ότι δεν χρειάζεται πάντα τα αδέρφια να είναι κολλητοί, ούτε να είναι φίλοι, απλά αδέρφια, που στη δύσκολη θα είναι εκεί το ένα για το άλλο. Η σιγουριά αυτή, πως ο αδερφός σου θα είναι εκεί, υπάρχει μέσα σου?

Rain η αληθεια ειναι οτι κουβαλαω απο μικρη αυτον τον ''αποκλεισμο''. Οι γονεις ηταν παντα μαζι και αγαπημενοι. Στο σπιτι παντα συζητουσαμε ο,τι μας απασχολουσε. Δεν μπορω να πω ομως οτι ενδιαφερονταν να παρατηρησουν αν ημασταν αποκομμενοι. Ο αδερφος μου ειχε τους φιλους του κι εγω τους δικους μου. Υστερα καναμε και οι 2 απο μια μεγαλη σχεση. Αρχισα να ζηταω απο αυτον να κανουμε παρεα και πολυ συχνα του προτεινα διαφορα. Συνηθως τα απεφευγε. Γυρω στα 25 μου παθαινω καταθλιψη με κρισεις πανικου και τα παρελκομενα και χωριζω. Εκεινος εντελως απομακρος. Ισα ισα εκνευριζοτανε οταν με εβλεπε στο κρεββατι να κλαιω ολη την ημερα. Δεν με αγκαλιασε ποτε. Πηγε σε αλλη χωρα για σπουδες και η μονη επαφη γινοτανε ηλεκτρονικα για να του κανω τις εργασιες. Αυτο το χρονικο διαστημα που ηταν εξω αρχισα να εκδηλωνω εντονα την αναγκη μου για την ''αγαπη'' του. Οταν επεστρεψε, ακομα περισσοτερο. Οσο εγω το εξεφραζα εκεινος αλλο τοσο εβγαζε κατι σαν θυμο.Σαν αποστροφη. Οσο εβλεπε δε οτι ειμαι μονη μου με την καταθλιψη μου και χωρις κανεναν φιλο-φιλη, εκεινος αντι να με πλησιασει λιγο, να μου προτεινει μια μικρη βολτιτσα αφου δεν εβγαινα μηνες απο το σπιτι, μιλουσε επιδεικτικα και δυνατα περνωντας απο μπροστα μου με τους φιλους του. Αυτη η εποχη για μενα θεωρειτο απο τις χειροτερες και δυσκολοτερες στη ζωη μου και εκεινος δεν ηταν εκει. Το καρφι ειναι μεγαλο που εχω μεσα μου και αυτο γιατι δεν μπορω να το εξηγησω. Ακομα και σημερα το λεω στους γονεις και εκεινοι μου λενε να παρω αποφαση οτι δεν εχω αδερφο και να σταματησω να ασχολουμαι μαζι του. Εκεινοι του συμπεριφερονται πολυ καλα σαν να μην συμβαινει τιποτα μεταξυ μας κι ας τους κανω συνεχως εγω παραπονα. Θα επρεπε να παρουνε θεση αραγε σε αυτο τωρα πια? Του εχουνε πει κατι κατα καιρους αλλα εκεινος ανενδοτος. Σαν να με σιχαινεται.. Συγνωμη για το μεγαλο κειμενο αλλα το εγραψα για να δωσω καλυτερη εικονα. Υπαρχουν παρομοιες εμπειριες? Σας ευχαριστω παιδια

έχω έναν αδερφό 3 χρόνια μεγαλύτερο..κάποτε θα μπορούσα να πω ότι ήταν προστατευτικός μαζί μου και νόμιζα ότι ήταν "κακός", μετά περάσαμε μια φάση που ενώ δεν κάναμε κανονικά παρέα, κάθε μεσημέρι καθόμασταν τουλάχιστον 1 ώρα στο δωμάτιό του και μιλούσαμε,λέγαμε χαζομάρες κλπ.. τώρα,3 χρόνια μετά είναι απόμακρος,όποτε έρχεται σπίτι για διακοπές κλπ είναι κλεισμένος στο δωμάτιό του κι αν μπω μέσα με διώχνει. βγαίνει και δεν μου προτείνει ποτέ να πάω κι εγώ μαζί του..
νομίζω πως πρέπει να τον αφήσεις..δεν χρειάζεται να τον "παρακαλάς" άλλο.. και προς θεού,σταμάτα να κάνεις ότι σου ζητάει.δεν μπορεί να του κάνεις πχ τις εργασίες και μετά να αδιαφορεί για σένα.αυτό λέγεται εκμετάλλευση.
η άποψη μου φυσικά.

όποιος λαμβάνει αγάπη προσφέρει αγάπη τέκνον μου.

Εμένα ο αδερφός μου με σιχαίνεται, και ζούμε στο ίδιο σπίτι. Βέβαια ο δικός μου αδερφός εχει πολλά ψυχολογικά προβλήματα, περάσαμε πολλά τραύματα μικροί μέσα στην οικογένεια αλλά επειδή ήταν πάντα κλειστός του βγήκε σε συσσωρευμένο θυμό και επιθετικότητα

Εσένα ο αδερφός σου απο ότι καταλαβαίνω είναι περισσότερο συζητήσιμος, οπότε κάτσε και μίλησέ του για όσα νιώθεις. Υπάρχει και η περίπτωση να νιώθει πως δεν ταιριάζετε και ότι έχει ζωή διαφορετική απο τη δική σου και μεγαλώνει στα μάτια του το χάσμα. Ο δεσμός σας όμως είναι που πρέπει να δυναμωθεί.

Ελπίζω να περνάτε περισσότερο χρόνο μαζί και να τον έχεις πλάι σου μια ζωή.
Απλά μίλα του και πες του ότι τον αγαπάς και τον χρειάζεσαι.
Αν σε απορρίψει κι αυτή τη φορά παρτο απόφαση
Εγω το πήρα εδώ και καιρό

..εμένα ο αδελφος μου είναι ο καλυτερος μου φίλος...ή μαλλον, είμαι η καλυτερη του φίλη...:)
Νομίζω πως ακόμη και σε αυτές τις τόσο κοντινες σχεσεις, αν δεν ταιριαζεις με τον αλλο, δεν πρόκειται ποτέ να επικοινωνήσεις μαζί του.
Δεν εχει να κάνει με τη συγγενεια, αλλα με την προσωπικότητα του καθενα.

Μάλλον δεν έχει καταλάβει 2-3 βασικά πράματα ο αδερφός σου και είναι κρίμα στην ηλικία του.. Μην στεναχωριέσαι μια μέρα θα συνηδητοποιήσει πως είσαι η αδερφή του (μακάρι να μην είναι αργά). Κοίταξε τη ζωή σου κάνε τον εαυτό σου χαρούμενο και μην το σκέφτεσαι προς το παρόν, και εμένα ο αδερφός μου πριν λίγα χρόνια έτσι ήταν αλλά τώρα πια είναι πολύ διαφορετικός.

Ευχαριστω για τις απαντησεις σας ολους..

Βασικα ειναι θλιβερο το ποσο ευκολα διαγραφουν καποιοι ... Χωρις καν να το ψαξει ιδιαιτερα.. Αρα ειναι κατασταλλαγμενος...

flower, η γνώμη μου είναι πως η σχέση με τα αδέλφια μας είναι κάτι που χτίζεται σιγά σιγά, όπως με οποιονδήποτε άλλον. Είναι μάταιο να απαιτείς την αγάπη κάποιου μόνο και μόνο επειδή είναι συγγενής. Και ακόμα χειρότερα, να βάζεις μεσάζοντες τους γονείς - αυτό για μένα θα ήταν το κόκκινο πανί! Είσαι πικραμένη και γι' αυτό ίσως βλέπεις μόνο τη δική σου πλευρά. Έγραψες ότι στα 25 σου έπαθες κατάθλιψη και κρίσεις πανικού, ότι υπέφερες, ότι χώρισες κτλ. Για τον αδερφό σου όμως δεν έγραψες τίποτα. Εκείνος δεν πέρασε δυσκολίες; Δεν πιέστηκε; Μήπως ένοιωσε κι εκείνος μόνος και πικραμένος από την οικογένειά του και στράφηκε αλλού για να ορθοποδήσει; Γιατί π.χ. ένα αγόρι 21 ετών, πάνω στο ξεκίνημα της ζωής του, να νιώθει υποχρεωμένος να στηρίξει την 25χρονη αδελφή του που έπαθε κατάθλιψη; Ρωτάς αν είχε τη δύναμη; Αυτό που θέλω να πω είναι πως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, και για να λες ότι ο αδερφός σου βγάζει θυμό απέναντί σου σημαίνει ότι έχει κι αυτός τις πληγές του. Και οι πληγές δεν θέλουν πίεση, χρόνο θέλουν. Νομίζω πως αν πραγματικά θέλεις ν' αλλάξει κάποτε η σχέση σου με τον αδελφό σου, άφησέ τον να σε αναζητήσει εκείνος όποτε και αν το θελήσει. Η γκρίνια κάνει χειρότερα τα πράγματα.

άποψή μου είναι ότι μάλλον δν σε συμπαθεί ιδιαίτερα σαν άνθρωπο, μην αισθάνεσαι άσχημα. τα αδέρφια πολύ σπάνια ταιριάζουν.

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

..εμένα ο αδελφος μου είναι ο καλυτερος μου φίλος...ή μαλλον, είμαι η καλυτερη του φίλη...:)
Νομίζω πως ακόμη και σε αυτές τις τόσο κοντινες σχεσεις, αν δεν ταιριαζεις με τον αλλο, δεν πρόκειται ποτέ να επικοινωνήσεις μαζί του.
Δεν εχει να κάνει με τη συγγενεια, αλλα με την προσωπικότητα του καθενα.

---

Η σχέση σου με τον αδερφό σου είναι πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας. Πιστεύω πως η σύνδεση σας αυτή ξεκίνησε από την παιδική ηλικία στο σπίτι, οι γονείς καλλιέργησαν με τον τρόπο τους και ενδυναμωσαν την επικοινωνία και τη συναναστροφή μεταξύ σας.

Quote:

---

Originally Posted by flower

Rain η αληθεια ειναι οτι κουβαλαω απο μικρη αυτον τον ''αποκλεισμο''. Οι γονεις ηταν παντα μαζι και αγαπημενοι. Στο σπιτι παντα συζητουσαμε ο,τι μας απασχολουσε. Δεν μπορω να πω ομως οτι ενδιαφερονταν να παρατηρησουν αν ημασταν αποκομμενοι. Ο αδερφος μου ειχε τους φιλους του κι εγω τους δικους μου. Υστερα καναμε και οι 2 απο μια μεγαλη σχεση. Αρχισα να ζηταω απο αυτον να κανουμε παρεα και πολυ συχνα του προτεινα διαφορα. Συνηθως τα απεφευγε. Γυρω στα 25 μου παθαινω καταθλιψη με κρισεις πανικου και τα παρελκομενα και χωριζω. Εκεινος εντελως απομακρος. Ισα ισα εκνευριζοτανε οταν με εβλεπε στο κρεββατι να κλαιω ολη την ημερα. Δεν με αγκαλιασε ποτε. Πηγε σε αλλη χωρα για σπουδες και η μονη επαφη γινοτανε ηλεκτρονικα για να του κανω τις εργασιες. Αυτο το χρονικο διαστημα που ηταν εξω αρχισα να εκδηλωνω εντονα την αναγκη μου για την ''αγαπη'' του. Οταν επεστρεψε, ακομα περισσοτερο. Οσο εγω το εξεφραζα εκεινος αλλο τοσο εβγαζε κατι σαν θυμο.Σαν αποστροφη. Οσο εβλεπε δε οτι ειμαι μονη μου με την καταθλιψη μου και χωρις κανεναν φιλο-φιλη, εκεινος αντι να με πλησιασει λιγο, να μου προτεινει μια μικρη βολτιτσα αφου δεν εβγαινα μηνες απο το σπιτι, μιλουσε επιδεικτικα και δυνατα περνωντας απο μπροστα μου με τους φιλους του. Αυτη η εποχη για μενα θεωρειτο απο τις χειροτερες και δυσκολοτερες στη ζωη μου και εκεινος δεν ηταν εκει. Το καρφι ειναι μεγαλο που εχω μεσα μου και αυτο γιατι δεν μπορω να το εξηγησω. Ακομα και σημερα το λεω στους γονεις και εκεινοι μου λενε να παρω αποφαση οτι δεν εχω αδερφο και να σταματησω να ασχολουμαι μαζι του. Εκεινοι του συμπεριφερονται πολυ καλα σαν να μην συμβαινει τιποτα μεταξυ μας κι ας τους κανω συνεχως εγω παραπονα. Θα επρεπε να παρουνε θεση αραγε σε αυτο τωρα πια? Του εχουνε πει κατι κατα καιρους αλλα εκεινος ανενδοτος. Σαν να με σιχαινεται.. Συγνωμη για το μεγαλο κειμενο αλλα το εγραψα για να δωσω καλυτερη εικονα. Υπαρχουν παρομοιες εμπειριες? Σας ευχαριστω παιδια

---

Αδερφός σου είναι, όσο απαίσια κι αν βρίσκεις τη συμπεριφορά του, μην κλείνεις την πόρτα, έχει ο καιρός γυρίσματα, ποτε δεν ξερεις τι γίνεται. Εσύ δείχνε την αγαπη σου με καθε τρόπο, όμως μην τον πιέζεις ούτε να τον ελέγχεις, ακόμα βελτιωσου σ ΄αυτα που τον ενοχλούν και τα οποια και συ θες να βελτιωσεις..

αρκετά έχει κάνει ήδη.