ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ, ΑΝ ΟΧΙ ΗΔΗ ΟΝΤΑΣ, ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ...
Καλησπερα σας. Ειμαι 22 χρ.,τελειοφοιτη ΑΕΙ, κ εδω και 2 περιπου χρονια εμφανιζω πολλα απο τα συμπτωματα καταθλιψης. Δε βρισκω νοημα στη ζωη δεν χαιρομαι με σχεδον τιποτα βαριεμαι να κανω το παραμικρο δεν μπορω να λαβω σταθερες αποφασεις φερομαι αποτομα σε οσους με αγαπουν εχω τασεις κ ιδεες να φυγω σε αλλη χωρα η πολη, γενικα ΔΕΝ νιωθω να ειμαι οπως ημουν παλια. Τι φταιει γι αυτο; Στη σχολη μου ειχα την τυχη να παρακολουθησω καποια μαθηματα ψυχολογιας και επειδη με ενδιεφερε το θεμα εψαξα παντου πληροφοριες,μεχρι τοτε δεν φανταζομουν οτι μπορει να εχω καταθλιψη. Κ επειτα απο πολλες αναλυσεις με τον εαυτο μου,ανασκοπησεις,ερευνα σε ψυχολογικα βιβλια κ ιντερνετ διαπιστωνω πως πιθανον να εχω καταθλιψη...Κ λεω μεσα μου...''ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΕΝΑ;''
Βεβαια δεν εχω περασει κ λιγα στη ζωη μου...
Ηθελα κ εγω καπου να μιλησω...Δεν εχω παρεες πλεον...Καμια παρεα που να νιωσω οτι κολλαω με αυτη...Δεν ξερω τι πρωτο-παιζει ρολο...Απο παντα οι γονεις μου υπερπροστατευτικοι, η μητερα μου παραμενει εως και τωρα. Νομιζουν πως πρεπει να ειμαι το κοριτσι της δεκαετιας του 1920...να μη κανω το ενα να μη κανω το αλλο... Εχω αναγκαστει να τους πω πολλα ψεμματα προκειμενου να νιωσω καποιες στιγμες ''ζωης'' και διασκεδασης...ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ...Φταιει σιγουρα το γεγονος οτι περασα σε σχολη στην πολη μου...οσον αφορα τα κοινωνικα μου,Απο το σχολειο δεν ημουν ετσι αν κ ημουν ατομο που δεν ηταν κ τοσο δημοφιλες καθως διαβαζα παντα κ μου ειχε κολλησει η ρετσινια του ΦΥΤΟΥ....μετακομισαμε και στα 10 μου κ αναγκαστηκα να παω σε αλλο σχολειο οπου παντα ημουν η ''καινουρια'' κ παντα πισω σε ολα...το ποση κοροιδια ειχα δεχθει απο συνομηλικες μου στο δημοτικο δε λεγεται....επειδη ημουν μονο κ μονο ησυχο ατομο κ δεν αντιμιλουσα ποτε ακομη κ αν με βριζανε...γιαι φοβομουνα την αντιδραση τους..στο γυμνασιο ειχα αρκετες παρεες και γενικα τα θυμαμαι σαν πιο ηρεμα χρονια....στο λυκειο ειχα καποιες στενες παρεες οι οποιες τελικα αποδειχθηκαν εντελως λαθος ατομα καθως αλλη την επεσε στο αγορι μου,αλλη ηταν κομπλεξικια κ με ζηλευε σε ολα κ μονο εγω δεν το ειχα παρει χαμπαρι απο ολους τους αλλους γυρω μου,κλπκλπ...Οι παρεες μου στο πανεπιστημιο αποδειχθηκαν μια απο τα ιδια καθως αλλη κοπελια την επεσε σε καποιον που μου αρεσε κ ειχαν προηγηθει αρκετα σκηνικα μαζι του,η αλλη ηταν μια ζωη στον κοσμο της αλλη υπηρξε αισχρα τσιγκουνα κ μιζερη κ γενικα πολλες κοπελες που γνωριζα φεροντουσαν κ φερονται τοσο περιεργα αλλα κ υπεροπτικα...ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ ΠΙΑ...ΕΧΩ ΞΕΚΟΨΕΙ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ''ΠΑΡΕΕΣ'' κ μονη μου πια συντροφια ειναι η αγαπημενη μου ξαδερφη η οποια τωρα τελειωνει το λυκειο,καθως κ το παιδι που ειχαμε σχεση, χωρισαμε μετα απο 2μιση χρονια σχεση φιλικα λογω του οτι πηγε στρατο και δεν μπορεσα(αφου δοκιμασα βεβαια) ψυχολογικα να αντεξω σε σχεση υπο αυτες τις συνθηκες, αλλα συνεχιζουμε να κραταμε πολυ στενες επαφες με θεληση κ των 2...ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΚΑΤΑΡΑ ΚΟΥΒΑΛΑΩ ΠΙΑ....Ουτε ευκολοπιστη ειμαι ουτε αθωα ωστε να γινομαι θυμα οποιουδηποτε,ουτε τιποτα το περιεργο...Φυσιολογικο ατομο ειμαι που του αρεσει να ναι κοινωνικο κ να συμμετεχει παντου...Εχω κανει τα παντα ζωγραφικη χορο γυμναστηριο ξενες γλωσσες υπολογιστες κα αλλα ολες οι προσπαθειες ηταν ματαιες..Πολλοι μου εχουν πει οτι λογω της (απ οτι λενε) εντυπωσιακης εμφανισης οι πιο πολλες κοπελες με ζηλευουν κ με βλεπουν παντα ανταγωνιστικα...Εγω το μονο που ηθελα να ΔΩΣΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΦΙΛΙΚΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΤΗΡΙΞΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ Κ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ σε ατομα που θα αξιζουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ....Ολα ηταν αποτυχιες...μονη εντελως...δεν εχω καθολου την πολυτελεια πια να κανονισω για ψωνια η για βολτα, ενα ποτο, μια εκδρομη η διακοπες με κοριτσοπαρεα..Ολα αυτα μου θυμιζουν τα παιδικα χρονια του γυμνασιου/λυκειου που και τοτε (νομιζα εστω) οτι ειχα φιλες...Κλεινω τα ματια μου καμια φορα κ ονειρευομαι κατι περασμενες ξεχασμενες στιγμες απο ολα τα ατομα που με προδωσαν...Δεν κρυβω οτι δακρυζω κιολας...Νιωθω απομονωμενη κ οτι δεν θα μπορεσω ποτε να ζησω αυτες τις υπεροχες στιγμες που βλεπω να ζουνε παρεες γυρω μου...Ο πρωην φιλος μου(που ουσιαστικα εκτος απο σχεση μου ηταν παντα και κολλητος μου) ειναι δω κ παντα με στηριζει, εκτος του οτι με αγαπαει ακομη κ μου δηλωσε πως δεν προκειται να με αφησει μονη ποτε, κατι που βλεπω κ σε πραξεις...ομως δεν μπορω να βασιστω μονο σε αυτον...αν αυριο μεθαυριο βρεθει μια κοπελα κ κανουν σχεση εγω θα ειμαι η τριτη στην υποθεση.....Μονο την ξαδερφουλα μου εχω που την υπεραγαπω κ αυτη το ιδιο...Ευτυχως που υπαρχει στη ζωη μου...
Πριν
ΑΝ ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΚΑΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΜΠΙΣΤΗ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΦΙΛΗ Κ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΘΑ ΓΥΡΝΟΥΣΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΝΑΠΟΔΑ ΝΑ ΤΗΝ ΒΡΩ... :΄-(
ΤΟ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΜΟΝΗ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΖΩΗ ΜΟΥ Κ ΑΥΤΟ ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ ΠΟΛΥ ΒΑΘΙΑ...
Και ερχομαι σε αυτο που με απασχολει..δεν μπορω να κανω φιλιες...κ αυτο μου προκαλει απιστευτη θλιψη...πλεον δεν εχω τη θεληση εγινα πολυ κλειστος ανθρωπος (σε αντιθεση με το παρελθον που υποτιθεται ημουν το κεφι κ η χαρα ολων)...αν δεν βγω με το φιλο μου η τη ξαδερφη μου δεν εχω ορεξη να βγω με κανενα αλλο, ουτε καν να παω για περπατημα. Εχω βγει με κοπελες αλλες απο τη σχολη αλλα δεν ενιωθα καθολου ανετα...κ δεν το επιδιωξα ξανα... Επισης ελαβα το κουραγιο κ μιλησα σε μια απο τις 2 συμφοιτητριες κ πρωην φιλες μου κ τα εβγαλα ολα απο μεσα μου. Τι εισεπραξα? Μια φτηνη δικαιολογια κ αποφυγη να απαντησει στο ''θεμα''. Κ αυτο σημανε το οριστικο τελος για μενα, δεν φτανει που ανεχτηκα τα μουτρα τους για 2 χρονια καθε μερα στα εργαστηρια της σχολης να μου τρωνε τη ψυχη βλεποντας τες να με απομακρυνουν σαν να μην υπηρξα ποτε τιποτα... Ομως το παλεψα...επιασα δουλεια για λιγο καιρο(σταματησα λογω διαβασματος για πτυχιο) προσπαθησαμε κ καναμε καποια ταξιδια με το φιλο μου, βγαιναμε συνεχεια εξω, πηγαιναμε μαζι γυμναστηριο, ξεκινησα να διαβαζω ψυχολογικα βιβλια κ βιβλια κατα της καταθλιψης, συζηταω με το φιλο μου κ τη ξαδερφη μου, κ σχεδιαζω οποτε αισθανθω απολυτα ετοιμη μεσα στους επομενους μηνες να επισκεφθω ειδικο. Αγαπαω τη ζωη μου. Αλλα νιωθω μονη. ΕΝΤΕΛΩΣ ΜΟΝΗ ΑΠΟ ΘΕΜΑ ΦΙΛΙΑΣ...εχω μονο 2 ατομα στη ζωη μου!!! κορυφαιο να τα μετρας στο 1 χερι,ε; Οι γονεις μου κ ο αδερφος μου δεν ξερουν τιποτα...γιατι οι πρωτοι αν το μαθουν θα τρελαθουν κ θα με αντιμετωπισουν σαν αρρωστη κ ο αδερφος μου ειναι ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ,πρωτοετης φοιτητης σε αλλη πολη μακρια κ αδιαφορει παντελως για το τι κανω...Ειναι ακριβως το αντιθετο απο μενα, υπερκοινωνικος κ θελει να ζει τρελα τη ζωη του...Εκτος αυτου ομως παρατηρησα κατι που με λυπησε πολυ οτι απολαμβανει πραγματα τα οποια εγω αν κ 4 χρονια μεγαλυτερη του πασχισα πολυ γι αυτα η δεν τα ζω καν ακομη πχ οταν ημουν 1ο ετος δεν με αφηναν οι γονεις μου να ξενυχταω κ ο αδεφος μου οχι μονο εχει αμαξι(το οποιο ειχε αγοραστει ως δικο μου αλλα δεν με εμπιστευοντουσαν να το παρω παρα τις προτροπες του δασκαλου οδηγησης που θεωρουσε οτι ημουν αψογη),αλλα κανει ΟΤΙ μα ΟΤΙ γουσταρει...
Κι οσον αφορα συγγενικες σχεσεις;αν εξαιρεσω τη αναφερομενη ξαδερφουλα μου, με ολα σχεδον τα ξαδερφια μου στην Αθηνα κ εγω στη επαρχια, τι να κανω...τα βλεπω 1-2 φορες το χρονο τι να κανω; Κ πιο πολυ με ξενερωσε ενα προσφατο γεγονος...σε ενα γαμο ενος συγγενη ολα τα ξαδερφια ειχαν καθισει σε ενα τραπεζι διπλα μου αφηνοντας με με τους μεγαλυτερους, κ κανεις δεν εκανε την κινηση να σπρωξει τη καρεκλα να καθισω μαζι τους. μονο ενας πρωτος μου ξαδερφος πολυ φιλοτιμος τον οποιο αγαπω πολυ πηγαινοερχοταν για να μου κανει παρεα...πραξεις μικρες αλλα τοσο πολυτιμες...απο τοτε δεν ξαναπατησα σε αναλογα γεγονοτα, αποφασισα να τους γραψω ολους εκεινους(σχεδον,μην ξεχναμε το ξαδερφουλη)...
Περναω μια ζωη τοσο πολυπλοκη τοσα χρονια...Θελω να γινω καλα...Θελω να κανω παλι οσα αγαπουσα αλλα και να βρω νοημα στη ζωη...Να συνεχισω το χορο που εκανα, (το σταματησα πριν 2 χρονια), να ασχοληθω περαιτερω με το μεγαλο μου παθος το styling και τη μοδα (κατι που ανακαλυψα αυτα τα τελευταια χρονια οτι μου ταιριαζει οσο τιποτα στο κοσμο)να κανω αληθινα τα ονειρα μου να ταξιδεψω η και να ζησω ακομη στην Αγγλια και τη Γαλλια που ειναι ονειρο ζωης για μενα, να διασκεδασω, να νιωσω ομορφα γενικα...Να ζησω αυτες τις ανεμελες στιγμες που μου στερησαν οι καταπιεστικοι γονεις μου κ οι λαθος φιλοι...γιατι τωρα νιωθω οτι απλα ΖΩ, ετσι για να ζω....Χωρις χρωματα ΧΩΡΙΣ Κ Α Ν Ε Ν Α ΝΟΗΜΑ στη ζωη μου...Δεν με κραταει τιποτα εδω στην πολη μου...Μακαρι να αλλαζε η ζωη μου μαγικα...
Αυτα ειχα να σας πω...να τα βγαλω απο μεσα μου...Χιλια ευχαριστω που με ακουσατε
Τουλαχιστον εχω την ελπιδα...οτι κατι θα αλλαξει...κατι ειναι κι αυτο...
Απλα φοβαμαι μηπως....περασουν τα χρονια....κ ΜΕΙΝΩ ΜΟΝΗ...ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ....
Αυτο το διαστημα το αγορι μου βρισκεται στο στρατο και ειμαι σε μια φαση...απολυτης αδρανειας...Δουλεια εχω ψαξει παρα πολυ κ βρηκα παντου κλειστες πορτες, ενα μαθημα που χρωσταω ακομη για πτυχιο δεν το περασα με αποτελεσμα να απογοητευσω τους παντες κ να γινω χαλια, κ οσο για το να φυγω απο τη πολη μου...ΑΔΥΝΑΤΟ...Δουλεια δεν βρισκω πουθενα, και αν βρω δεν αρκει ωστε να φυγω κ να ζησω ανεξαρτητη...Η οικονομικη κριση μαστιζει....
ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΩ ΜΙΑ ΜΕΡΑ Κ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ...ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΕΤΟΙΑ ΖΩΗ...
Σας παρακαλω, τι με συμβουλευετε να κανω αμεσα; ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΙΖΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ...
