Πως μαζευονται τα κομμάτια?

Μιας και το πρώτο μου θέμα θα ήθελα να σας συγχαρώ. Ο πόνος της ψυχής είτε το θέλουμε είτε όχι ειναι πολύ μεγαλύτερος από άλλους πόνους και χωρίς την δική μας προσπάθεια δυστυχώς μας διαλύει.

Τα προβλήματα μου πολλά, και ίσως βγει μεγάλο το μήνυμα αλλά νομίζω ότι όλα συνδέονται μεταξύ τους...Δεν ξέρω αν γράφω στη σωστή κοινότητα αλλά δεν ήξερα που αλλού να γράψω.

Η μητέρα μου με βαριά κατάθλιψη εδώ και χρόνια. Όταν εμφανίστηκε την πρώτη φορά είχα σοκαριστεί μιας και δεν γνώριζα ακριβώς τι είναι κατάθλιψη. Στο μυαλό μας οι περισσότεροι έχουμε την κατάθλιψη σαν απλά να μην έχεις όρεξη κτλ και όμως είναι πολύ περισσότερο από αυτό.

Ο πατέρας μου από το πρωί μέχρι το βράδυ στη δουλειά και η μητέρα μου μόνη της στο σπίτι οπότε αναγκαστηκά περνούσα πλέον τις ώρες μου στο σπίτι να της κάνω παρέα.

Μόνο που αυτό με τσάκισε και από τον δυνατό χαρακτήρα που είχα ξεκίνησαν οι φοβίες μου, οι ανασφάλειες μου, κλείστικα στον εαυτό μου, και ενώ εκτός σπιτιού εβαζα την όμορφη μάσκα του πάντα χαρούμενου ατόμου που με ξέρουν όλοι, στο φρούριο μου (το δώματιο μου) εβγαινε η μάσκα και μέρα με την μέρα απομονώθηκα όλο και περισσότερο. Χωρίς όρεξη να κάνω τίποτα, και πόση όρεξη να έχεις όταν ακούς την μητέρα σου να κλαίει συνέχεια, να μιλάει συνέχεια για θανάτους, το πρώτο πράγμα που ακούς το πρωί αντί καλημέρα ειναι το "Δεν είμαι καλά" και όταν γυρνάς από τη δουλειά αντί ένα γεια ν' ακούς "Δεν ξέρω γιατί ζω θέλω να πεθάνω" και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα...και αυτό γίνεται εδώ και χρόνια

Σε κάποια φάση μένω και άνεργη οπότε οι ώρες στο σπίτι ήταν περισσότερες...με την μάνα μου να είναι καλά 1-2 μέρες τον μήνα και γω να κλείνομαι όλο και περισσότερο.

(...μου βγαίνει μεγάλο και είναι μόνο η αρχή....μου φαίνεται θα γραψω την βιογραφία μου στο τέλος...:rolleyes:)

Γνώρισα τον Α. μέσω διαδικτύου, και χωρίς να το καταλάβω κουβέντα με κουβέντα ερωτευτήκαμε. Δυστυχώς αυτός σε άλλη χώρα, αλλά παρόλη την απόσταση τον ενοιωθα ποιο κοντά μου και από τους ανθρώπους που είχα δίπλα μου σε απόσταση 1 μέτρο.

Πήρα την απόφαση και πήγα και τον γνώρισα. Όταν επεστρεψα πίσω μίλησα στη μητέρα μου για τη σχέση. Μου ελεγε σημασία δεν εχει που είσαι αλλά όπου και να είσαι να είσαι ευτυχισμένη. Έδειχνε να το πίστευε...Όταν όμως τους ανακοίνωσα και επίσημα ότι σκοπευω να φύγω άρχισαν οι απειλές τύψεων ότι μεχρι να γυρίσω πίσω δεν θα τους βρω ζωντανούς και η μάνα μου να γίνεται ακόμη χειρότερα...

Τελικά νίκησαν οι τύψεις που μου δημιούργησαν αλλά είπαμε να τους δώσουμε λίγο χρόνο και να το προσπαθήσουμε να μην το βάλουμε κάτω.

Βρήκα δουλειά αλλά κατέληξα να περνάω τα ίδια στο σπίτι και στη δουλειά μιας και στη δουλειά ειναι μια συνάδελφος με παρόμοια συμπεριφορά με την μητέρα μου εκτός του ότι δεν μου άρεσε και η δουλειά που έκανα.

Αυτός πάντα δίπλα μου εστω και από μακρυά. Βλεπόμασταν όποτε ήταν δυνατόν, με αποκορύφωμα αυτό το καλοκαίρι που του έτυχαν τραγικά γεγονότα αφού έχασε και τους δύο γονείς του σε διάστημα 15 ημερών. Ήμουν εκεί και τον στήριξα. Δεν ήθελα να γυρίσω πίσω, γύρισα όμως και ήθελα να ξεκαθαρίσω πλεον τα πράγματα με τους δικούς μου και ότι θα πρέπει να το πάρουν απόφαση ότι δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι.

Κ' ενώ σε μια από τις τελευταίες μας κουβέντες ο Α. μου έλεγε όταν ξανάρθεις δεν θα σε αφήσω να ξαναφύγεις. Από δω θα φύγεις μόνο νύφη και παντρεμένη μαζί μου.

...λίγες μέρε μετά ήρθε όμως η απάνθρωπη εξαφάνιση...το κινητό κλειστό, να μην απαντάει τηλέφωνα, και κόψιμο κάθε επικοινωνίας, χωρίς ούτε ένα γιατί...μια εξήγηση...εδώ και ένα μήνα (καλά ειναι δεν έπαθε τιποτα, τό έψαξα αυτό)

Και ναμαι εγώ να μαζευω παλι τα κομμάτια μου...εκεί που πήρα την δύναμη επιτέλους να διεκδικήσω τη ζωή μου και να πω φτάνει πια θέλω να ζήσω όπως θέλω εγώ...

...Ξεκίνησα τα ίδια με την μάνα μου...να κλαίω συνέχεια χωρίς να το θέλω..να σκέφτομαι ότι σκεφτεται και αυτή, αρχισε να με ποιανει και Panic Attack, νόμιζα ήταν η καρδία μου αλλά ο καρδιολόγος με ηρέμησε αφού εκανε τις εξετάσεις που επρεπε...

...πάω στη δουλειά με το ζόρι πλέον...ετσι κ αλλιώς ποτέ δεν μου αρεσε εκεί, εμενα μόνο γιατί είχα σκοπό να φύγω και πλέον μόνο που ξυπνάω και σκέφτομαι ότι θα παω εκεί με πιανει το κλάμα

Ευτυχώς έχω 1-2 φίλους που είναι δίπλα μου και δεν βαριούνται να με ακούνε καθημερινά να τους λεώ τα ίδια και τα ίδια αν και πρσπαθώ να το αποφεύγω αλλά δύσκολο ρε γμτ πως μαζεύονται όλα αυτά τα κομμάτια? Δεν ρίχνω φταιξίματα σε άλλους παρά μόνο σε μένα αλλά δεν ξέρω από πιο κόμμάτι ν' αρχίσω να επανασυνδέω τον εαυτό μου.

Μου έχουν δημιουργηθεί τόσες ανασφάλειες που δεν με αναγνωρίζω. Ίσως να φταιει και η ηλικία που δεν είμαι και κανένα μωρό ασχετα αν συμπεριφέρθηκα σαν άβουλη στην περίπτωση με τον Α.

Συγνώμη για το μεγάλο μήνυμα....:)

..γεια σου μαυρη γάτα, (ουπς)...καλως ήρθες...:)

Εγώ απ όλα όσα γράφεις κόλλησα με την εξέλιξη της σχέσης σου. Μήπως ο άνθρωπος έχει πάθει σοκ από το χαμό των δικών του και αντιδρά έτσι? Μήπως δηλαδή δεν αφορά εσένα? Εχεις μιλήσει μαζί του?

Οσον αφορά στη μητέρα σου, φυσικά και πρέπει να είσαι δίπλα της, να της συμπαραστέκεσαι και να τη βοηθάς, ΟΜΩΣ, βρες το όριο ανάμεσα στο να λειτουργείς υπεύθυνα απέναντι στο πρόβλημα ή το πρόβλημα να καταπίνει και σένα.
Είναι δύσκολο, αλλα όχι ακατόρθωτο.

Για σου Θεοφανία :)

Δεν ξέρω αν έπαθε σοκ ή κάτι... Έδειχνε να ήταν καλά και ειλικρινά δεν ξέρω.....και την προηγούμενη μέρα πριν εξαφανιστεί είχε παει στο νοσοκομείο για κάτι εξετάσεις δικές του που τελικά ήταν καθαρές και επειδή ήμουνα κ' εγώ στους γιατρούς εκείνες τις ημέρες μου ελεγε συνέχεια να μην το αμελήσω και να παω να με δει γιατρός γιατι αν παθω κάτι δεν θα το αντέξει... την επομένη μου εστειλε μήνυμα το πρωί "Καλημέρα μωρό μου, Σ' αγαπάω" και από τότε εξαφανίστηκε... Το πιο πιθανό άλλαξε και κινητό γιατί ειναι κλειστό από τότε. Μαζί του δεν μίλησα. Το μόνο που κατάφερα να μάθω από ένα φίλο του ότι ήταν καλά αλλά τιποτα περισσότερο και ούτε μου απάντησε κ' αυτός ξανά πίσω σε μήνυμα. Πονάει αλλά δεν έχω και καμία άλλη επιλογή. Καλά να είναι και αν θελήσει κάποτε θα ερθει να μου εξηγήσει αλιώς θα θυμάμαι τις όμορφες στιγμές.

Με τη μητέρα μου δεν ξέρω τι να κάνω πια. Δυστυχώς φταίω γιατί άφησα να περάσουν χρόνια και στο τέλος με καταπιε και μένα και δεν φταίει ούτε αυτή για την κατάσταση που βρισκεται. Κουράστηκα να είμαι η δυνατή που τα αντέχει όλα. Δεν μπορώ και να την βλέπω να βασανίζεται...

Το μόνο που σκέφτομαι τώρα να ζητήσω να με βγάλουν πλεονάζον στη δουλειά για να έχω 2 μήνες να βρω άλλη δουλειά και να συνέλθω και κάπως. Δεν ξέρω, είναι όλα μπερδεμένα....

Ποτέ δεν ήμουν μίζερη και πάντα ότι και να μου ερχόταν το αντιμετώπιζα αισιόδοξα αλλά δεν ξέρω αν εχω πια τόσες αντοχές. Δεν μ' αρεσει ούτε και το κλάμα και να που δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω εγώ...

Blackcat αδελφια εχεις? στην ολη ιστορια της μητερας σου δεν βλεπω πουθενα τον πατερα να συμπαραστεκεται κ συγγενεις γενικοτερα.. εσυ ποσο χρονων εισαι αν επιτρεπεται? η μητερα σου ποσα χρονια εχει καταθλιψη? σε ειδικο εχει παει? παιρνει τιποτα να νιωθει καλυτερα? εχω ακουσει κ για ειδικες θεραπειες που υπαρχουν με μηχανηματα κ στην ελλαδα.. νομιζω το βασικο ειναι να γινει καλα η μαμα σου κ αν δεν βοηθησουν ολοι γι'αυτο,δεν μπορει να μην φτιαχνεις εσυ τη ζωη σου επειδη ολοι οι υπολοιποι ειναι αναισθητοι...

Έχω μια αδελφή η οποία δεν μπορώ να πω ότι βοήθησε και πολύ στην όλη υπόθεση. Έχει την οικογένεια της και δεν μένει και κοντά μας αλλά ούτε και μακρυά. Ο Πατέρας μου είναι από το πρωί στη δουλειά και επιστρέφει αργά το βράδυ και οι αδεφλές της μάνας μου εντάξει την παίρνουν τηλέφωνο κτλ αλλά άμα δεν ζεις αυτό που ζει οποιος ειναι μέσα στο σπίτι δεν μπορείς να καταλάβεις.

Η μάνα μου είναι πάνω από 10-15 χρόνια με κατάθλιψη και πάει σε ειδικό από τότε. Νοιώθει καλύτερα μεν με τα χάπια μιας και την ηρεμούν αλλά αυτό το "δεν εχω λόγο να ζω" κτλ δεν τα βγάζει από το μυαλό της. Δεν θέλει να πηγαίνει πουθενά εκτός και αν δεν έχει άλλη επιλογή οπότε είναι στο σπίτι όλη μέρα.

Εγώ είμαι στα 39 και ήδη σιγά σιγά με παρέσυρε η όλη κατάσταση...ή άφησα να με παρασύρει όπως θέλετε πεστε το.

Ενα εχω μονο να πω.. ντροπη τοσο στη μανα σου οσο και στον πατερα σου.. η αδελφη σου εκανε την καλυτερη δουλεια κ καλα κανει κ κοιταει την οικογενεια της κ δεν ασχολειται παραπανω... οι ανθρωποι αυτοι ειναι ΕΓΩΙΣΤΕΣ γιατι οταν τους ειπες οτι θελεις να φτιαξεις τη ζωη σου σου κανανε σκηνες κ σου δημιουργησανε εμποδια.. καλα θα κανεις να μαθεις για ποιον λογο τελικα σταματησε να επικοινωνει μαζι σου ο ανθρωπος με τον οποιον ηθελες να φτιαξεις τη ζωη σου κ αν μπορειτε να τα ξαναβρειτε, να φυγεις...μην βαζεις αλλο τη ζωη σου κατω απο τα "θελω" των δικων σου...
ειναι απαραδεκτο αυτο που συμβαινει με τους δικους σου... το μονο που θελουν ειναι να τους γηροκομισεις κ τιποτε αλλο... κ μην περιμενεις να ακουσεις κ "ευχαριστω" ποτε απο αυτους...το θεωρουν δεδομενο οτι θα εισαι μια ζωη εκει να τους εξυπηρετεις,αδιαφορωντας αν εισαι ευτυχισμενη ή οχι... ειναι σκληρα τα λογια που λεω,αλλα πιστεψε δυστυχως ετσι ακριβως εχουν τα πραγματα...
κοιτα κ εσυ τη ζωη σου κ προχωρα.... μην κανεις αλλο τη χαρη τους...

το μήνυμα τροποποιήθηκε από την διαχείριση

Πολλές φορές χρειαζόμαστε τα σκληρά λόγια Καλοπιστη μου.

Καμιά φορά οι γονείς νομίζουν ότι η δική τους ευτυχία ειναι και η ευτυχία των παιδιών τους, χωρίς αυτό να γίνεται επίτηδες. Ίσως είναι η νοοτροπία που ζούμε, δεν ξέρω γιατί αλλά πολλοί γονείς δυσκολεύονται να δουν πέρα από αυτό.

Δεν εχω την δυναμη να τα φτιάξω όλα μαζί, έχω φτάσει στον πάτο πιο κάτω δεν πάει αλλά δεν θα τα βάλω κάτω. Ίσως είναι καιρός να επισκευτώ κ' εγώ κάποιο ειδικό.

black cat, κι εγώ πιστεύω ότι πρέπει να επισκευτείς κάποιον ειδικό... Εγώ έχω μία πιο ελαφριά κατάσταση με τη μητέρα μου από τη δική σου, αλλά έχω κοινά στοιχεία. Εγώ προχώρησα στη ζωή μου με μία σχέση, και έφυγα από το σπίτι, αλλά με πολύ μεγάλη μάχη. Η μητέρα μου έχει αποπειραθεί να αυτοκτονήσει 2 φορές στη ζωή της, μία που δεν τη θυμάμαι γιατί ήμουν μωρό, και μία πριν από περίπου ένα χρόνο. Η ίδια πιστεύω ότι πάσχει από κατάθλιψη, όχι όμως από αυτή την καθημερινή που πάσχει η μητέρα σου. Πιο πολύ εγώ το περιγράφω σα μία μαύρη τρύπα που έχει μέσα της, που πρέπει διαρκώς να κάνουμε αγώνα να μην ανοίξει το καπάκι. Αλλά όταν ανοίγει, γίνεται ακριβώς όπως η δική σου μητέρα, και φαίνεται κιόλας ότι μας απεχθάνεται όλους στην οικογένεια. Ότι την έχουμε πληγώσει τόσο πολύ που θέλει να πεθάνει για να σταματήσει να πονάει αλλά και να μας εκδηκηθεί. Όπως και να' χει, είμαι η πλέον ακατάλληλη να σου δώσω συμβουλές, γιατί πιστεύω ότι στη θέση σου θα έκανα ακριβώς το ίδιο. Αλλά επίσης πιστεύω ότι τη ΔΙΚΗ ΣΟΥ τη ζωή θα τη ζήσεις μόνο μία φορά, και πρέπει να ψάξεις να βρεις τον τρόπο να είναι όσο πιο ανώδυνη γίνεται... Γι' αυτό βρες κάποιον καλό ψυχοθεραπευτή και ξεκίνα μαζί του! Δεν είναι ανάγκη να είναι ακριβός! Εγώ πήγαινα παλαιότερα σε νοσοκομείο, και έβλεπα μία ψυχίατρο με 3 ευρώ την επίσκεψη! Υπάρχει και αυτό, δοκίμασέ το.

δεν νομιζω οτι ειναι θεμα ευτυχιας,αλλα εγωισμου..οι ελληνες γονεις εχουν την ταση να πιστευουν οτι τα παιδια τους τους ανηκουν κ οτι τα παιδια ειναι υποχρεωμενα να υπακουν σε αυτο που αυτοι θελουν χωρις να ειναι ευτυχισμενα..
αυτοι κανανε τις επιλογες τους κ εσενα σε κρατανε με συναισθηματικους εκβιασμους κοντα τους γιατι τους εξυπηρετει η παρουσια σου εκει χωρις να τους προβληματιζει το οτι κ εσυ εχεις τις δικες σου αναγκες..
επισης, υπαρχει το ενδεχομενο να εχει χασει το κινητο του ο φιλος σου.. ποσος καιρος περασε απο τοτε που μιλησατε τελευταια φορα?αν πραγματικα πιστευεις οτι βρηκες τον αντρα της ζωης σου θα σου προτεινα να παρεις αδεια κ να πας να τον βρεις να μιλησετε απο κοντα..

το βασικο καλη μου blackcat ειναι οτι πηρες την αποφαση να αλλαξεις τη ζωη σου!! βρες τους σωστους συμμαχους που θα σε βοηθησουν σε αυτο κ ξεκινα..

@mini_sqrat
Χαίρομαι που προχώρησες με τη ζωή σου έστω και με μάχη...μακάρι να είχα το θάρρος όταν έπρεπε να κάνω τη δική μου μάχι αντί να φτάσω εδώ που εφτασα για να ξυπνήσω, και άφησα να ζω τη δική μου ζωή μέσα από τα θέλω των άλλων. Λυπάμαι για την μητέρα σου, ελπίζω να είναι καλύτερα τώρα αλλά ακούγεται σαν την δική μου μόνο που η δική μου έχει πάντα αυτή τη μαύρη τρύπα ανοιχτή και αν και ξέρω ότι τα περισσότερα που λέει δεν τα εννοεί, όταν τα ακούς συνέχεια σου καρφώνονται στο μυαλό θες δεν θες.

Εύχομαι μόνο κάποτε να μπορέσει να δει ότι δεν είναι όλα τόσο μαύρα όσο τα βλέπει...

@kalopisti
Δυστυχώς αυτή η νοοτροπία του να κάνουν τα παιδιά ότι έχουν στο μυαλό οι γονείς ασχετα αν ειναι αυτό που θέλουν τα παιδιά επικρατεί και θα επικρατεί για αρκετά χρόνια. Δεν το κάνουν επίτηδες, ίσως ναι από εγωισμό, αλλά έτσι έχουν μάθει οι περισσότεροι...Ισως γιατί απλά ξεχνάνε ότι και αυτοί κάποτε ήταν νέοι και είχαν τα δικά τους όνειρα..

Δυστυχώς εγώ άφησα τον συναισθηματικό εκβιασμό να με καταβάλει και να με κοιμήσει για αρκετά χρόνια χωρίς να στηρίξω αυτά που πραγματικά ήθελα για να μην πληγώσω κανένα...τελικά σκότωσα εμένα...

Όσο για τον δικό μου, και να έχασε το κινητό εχει αρκετούς τρόπους να μάθει τον αριθμό μου :) Έχω να του μιλήσω 1 μήνα και 3 μέρες. Και να πάω να μιλήσουμε από κοντά, άμα άλλαξε αριθμό μπορεί να άλλαξε και διεύθυνση...

Για να θέλει να κόψει κάθε επικοινωνία με τέτοιο βάρβαρο τρόπο ίσως να θέλει να προχωρήσει με τη ζωή του...αλλά μετά από τόσα χρόνια μαζί περίμενα να είχε το θάρρος να μου μιλήσει αντί να εξαφανιστεί αφήνοντας με με το αίσθημα του φόβου μην επαθε κάτι και μετά της εγκατάλειψης...

Αν ειχε το θάρρος να μου εξηγήσει θα μου ήταν πιο εύκολο. Ειδικά μετά από όλα αυτά που μου είπε τον τελευταίο καιρό και μέχρι την τελευταία μέρα που μιλήσαμε...
Αυτό το γιατί με τρελλαινει αλλά αυτή η εγκατάλειψη όσο και αν πόνεσε και θα πονάει είναι που με ξύπνησε και είδα ότι τα εχω κάνει όλα ***** με μένα και πρέπει σιγά σιγά να κολλήσω τα κομμάτια μου και να ξεκινήσω να ζω...

Quote:

---

Originally Posted by blackcat

Μιας και το πρώτο μου θέμα θα ήθελα να σας συγχαρώ. Ο πόνος της ψυχής είτε το θέλουμε είτε όχι ειναι πολύ μεγαλύτερος από άλλους πόνους και χωρίς την δική μας προσπάθεια δυστυχώς μας διαλύει.

Τα προβλήματα μου πολλά, και ίσως βγει μεγάλο το μήνυμα αλλά νομίζω ότι όλα συνδέονται μεταξύ τους...Δεν ξέρω αν γράφω στη σωστή κοινότητα αλλά δεν ήξερα που αλλού να γράψω.

---

Μερικές φορές νομίζω χρειάζεται να συμπονέσουμε για να βιώσουμε χαρά έπειτα. Κοίτα να enjoy κάθε στιγμή τώρα που είσαι νέος νέα για όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο λέιμ είναι η κατάσταση. Κάνε με friend στο facebok να δεις πόνο που τραβάνε μερικοί λόγω μαζικής ηλιθιότητας φανερωμένη σε δημόσια πρόσωπα τουαλέτες. Κατανοείς; επικοινωνία καλύτερη έτσι;

blackcat ποσα χρονια ησουν με τον ανθρωπο αυτο? μηπως σου ειχε θεσει κατα καποιο τροπο τελεσιγραφο να ειστε μαζι κ εσυ δεν του εδωσες σημασια επειδη σκεφτοσουν τους δικους σου? ειδικα αν εισασταν κ πολλα χρονια μαζι, πρεπει να μαθεις την αληθεια.. δεν μπορεις ετσι απλα να δεχτεις οτι ο αλλος εξαφανιστηκε.. διεκδικησε να μαθεις την αληθεια κ μην μενεις με την απορια επειδη οι δικοι σου σου δημιουργησαν προβληματα.. αυτο που εχω διακρινει απο τον τροπο που γραφεις γενικα, ειναι οτι δεν εχεις αυτοεκτιμηση και ενδεχομενως θεωρεις οτι δεν σου αξιζει η ευτυχια... αυτο στο εχουν σιγουρα μεταδωσει οι δικοι σου,πιστεψε με

θα σε κανω να τους μισησεις στο τελος αλλα ο σκοπος μου ειναι μαλλον να σε κανω να καταλαβεις οτι πρεπει να παρεις την κατασταση στα χερια σου κ να μην αφεθεις στα χερια καποιου ειδικου να σου πει τι πρεπει να κανεις τη στιγμη που ξερεις ηδη απο μονη σου κ απλα δεν τολμας να το κανεις απο φοβο μην εξαγριωθουν οι δικοι σου!!

διεκδικησε τη ζωη σου! ποτε δεν ειναι αργα.. ειδικα στις μερες μας!