Χωρισμός μετά από 12 χρόνια συμβίωσης...
Καλησπέρα σε όλους και όλες σας.
Είμαι 36 χρονών, και μόλις χώρισα (με απόφαση του πρώην μου) από μία σχέση και συμβίωση 12 ετών.
Τα συναισθήματα που νιώθω αυτή τη στιγμή είναι πολλά και ποικίλα, αλλά με μία κοινή συνιστώσα... Πόνος...
Ο σύντροφός μου είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, και ακόμα και τώρα με αγαπάει πάρα πολύ, και εγώ ομοίως. Μιλώ για την αγάπη που νιώθει κάποιος για την οικογένειά του, για την αγάπη που βάζεις τον άλλον πάνω από τον εαυτό σου, που αν σε ρωτούσαν κάποτε αν θα πεθάνεις εσύ ή αυτός, θα έλεγες εσύ για να τον σώσεις!
Η σχέση μας όμως ήταν προβληματική. Εκείνος ένας άνθρωπος με πολλά προβλήματα, ένας άνθρωπος που πιστεύω πώς κατά βάθος δεν πιστεύει ότι αξίζει πολλά, αν και είναι πραγματικά περίπτωση! Μορφωμένος, πανέξυπνος, καλόψυχος, εξαιρετικά διαβασμένος και με πολλά ενδιαφέροντα.
Όταν τον γνώρισα έλεγε ότι δε θέλει σχέση στη ζωή του, θέλει να είναι μόνος του και να αλλάζει γυναίκες, αλλά παρότι έλεγε ότι δε θέλει σχέση, μαζί μου έκανε μία και μάλιστα όπως φαίνεται μεγάλης διάρκειας. Έλεγε ότι δεν τον ενδιαφέρει ο έρωτας (γιατί ενώ έκανε αυτή τη σχέση, ουδέποτε υπήρξε ερωτευμένος με την κλασσική έννοια - μπορώ να θυμηθώ στιγμές του παρελθόντος που θεωρώ ότι σκιρτούσε η καρδιά του για εμένα, αλλά δεν ήταν αυτό το συναίσθημα που καλούμε έρωτα), γιατί αυτός πάντα περνάει, και αυτό που μένει είναι ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου. Και γι' αυτόν, κατά τα λεγόμενά του, είμαι ο ιδανικός άνθρωπος για να γεράσει κάποιος μαζί του.
Δεν κοιτάω άλλους όταν είμαι με κάποιον που υπήρξα ερωτευμένη (όπως εγώ μαζί του), προλαβαίνω τις ανάγκες του, τον στηρίζω όταν έχει προβλήματα... Ο καλός μου δε δούλευε για πολλά χρόνια. Εγώ πάλι ούτε και με ενδιέφερε! Θεωρούσα (και ακόμα θεωρώ) απόλυτα φυσιολογικό να περιμένει μέχρι να αισθανθεί έτοιμος - όπως και τελικά έγινε, μέχρι να βρει κάτι που πραγματικά του αρέσει να κάνει, και θα φρόντιζα εγώ τα οικονομικά!
Αλλά τελικά, ξύπνησε μέσα του ο εαυτός που φοβόμουν πάντα... Ότι τελικά θέλει να ζήσει τον έρωτα, και μαζί μου αυτό δε γίνεται! Με αγαπάει όμως πάρα πολύ... Εγώ δυστυχώς, παρότι η αλήθεια είναι ότι ζούσα 12 χρόνια μέσα στην ανασφάλεια, ότι κάποια στιγμή αυτό θα γινόταν ή ότι θα γνώριζε κάποια και θα την ερωτευόταν, δεν ήθελα να χωρίσω μαζί του.
Εδώ έρχομαι εγώ: Για πολλούς λόγους που έχουν μάλλον να κάνουν με την παιδική μου ηλικία και ίσως με κάποια γονίδια, είμαι άνθρωπος που παίρνω αξία μέσα από τα μάτια τρίτων. Ξέρω με το μυαλό μου τα καλά μου χαρακτηριστικά, αλλά τα άσχημα μου φαίνονται δυσβάσταχτα για κάποιον τρίτο. Είμαι αγχώδης, μιλάω πολλές φορές την ημέρα με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο, είμαι υπερβολική σε πολλά και βαραίνω τους ανθρώπους με την αντίληψή μου για τη ζωή... ότι κοινώς είναι χάλια, και για να τα συνοψίσω, ενώ ποτέ δε σκέφτηκα πραγματικά να πεθάνω και αντιθέτως φοβάμαι το θάνατο, θα ήθελα πολύ να μην είχα γεννηθεί. Απλά... όπως λέω, η ζωή είναι πολύ βαριά για να την αντέξω.
Επί του πρακτέου, τώρα πλέον αισθάνομαι χαμένη. Αφού αυτός ο εξαιρετικός άνθρωπος που με γνώρισε όσο κανένας, με απέρριψε, ποιος θα με γνωρίσει και θα με κρατήσει για πάντα; Πάντα ήμουν αφοσιωμένη στο να έχω σχέση, δε μπορώ να ζω μόνη μου αλλά ούτε μπορώ να ζω με τους γονείς μου. Η σχέση μου ήταν αυτό που φρόντιζα περισσότερο από όλα (όχι πάντα επιτυχώς), αλλά με τον σύντροφο που είχα τόσα χρόνια έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Αλλά αυτή μου η ανάγκη στο παρελθόν με είχε οδηγήσει σε καταστροφικές σχέσεις, σε ανθρώπους που μου φερόταν άσχημα, και εγώ τους τα έδινα όλα, και φυσικά αυτοί δεν ήθελαν να με κρατήσουν στη ζωή τους! Ήθελαν απλά να με ρίξουν στο κρεβάτι για όσο καιρό γούσταραν, και μετά να με πετάξουν. Και το κατάφερναν με μεγάλη επιτυχία. Και βρέθηκε μετά αυτός, που του τα έδωσα όλα και τα ήθελε... Και με κράτησε στη ζωή του, και μου φερόταν όμορφα και με αγαπούσε...
Έχουν γίνει πολλά πράγματα στη σχέση μας, και αυτό που περιγράφω δεν είναι ότι το μόνο που αισθάνομαι είναι ανάγκη! Απλά αυτό είναι ένας καθοριστικός παράγοντας από ότι φαίνεται, γιατί τώρα φοβάμαι ότι θα είμαι πάντα μόνη. Και αυτό με τρομάζει όσο τίποτα άλλο! Να σημειώσω εδώ ότι όταν μένω μόνη σπίτι τα βράδια (πέρασα μία τέτοια περίοδο στο παρελθόν), παθαίνω κρίσεις πανικού! Αποτέλεσμα αυτού, όποτε έφευγε ο σύντροφός μου για κάπου, εγώ πήγαινα και κοιμόμουν στους γονείς μου. Βλέπω ψυχίατρο εδώ και 2 χρόνια, και πριν από περίπου 5 χρόνια, πάλι έβλεπα μία άλλη ψυχίατρο για περίπου 1 χρόνο. Αλλά τελικά βελτίωση δεν είδα.
Επίσης, νιώθω ότι δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν! Ότι δεν ξέρω με ποιο τρόπο να υπάρχω, ότι αυτός ήταν που αντλούσα δύναμη και έκανα πράγματα στη ζωή μου... Η δουλειά μου, το πτυχίο μου, το μεταπτυχιακό μου, η εθελοντική μου ενασχόληση με αδέσποτα ζώα... ήταν όλα γιατί ήξερα ότι θα γυρίσω σπίτι και θα με περιμένει αυτός... Και τώρα το έχασα αυτό το πράγμα και δεν ξέρω τι να κάνω. Απόγνωση, απελπισία, ανασφάλεια, φόβος, πόνος... Ξέρω ότι είναι φυσιολογικά όλα αυτά, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα τα βγάλω πέρα... πώς θα αντέξω...
Και ψάχνω βοήθεια από όπου μπορώ να την πάρω... Και μπήκα εδώ. Δεν ξέρω αν θα βρω παρηγοριά, ακόμα και οι φίλοι μου που είναι εδώ για εμένα δε φαίνεται να καταφέρουν να απαλύνουν αυτόν τον πόνο. Τι θα κάνω;;;
Ζητώ συγγνώμη για το μακροσκελές μήνυμα...
