ο χαμος του πατερα μου...

καλησπερα κ απο μενα! ειμαι νεο μελος στο forum, ονομαζομαι παρις κ ειμαι 26 ετων! πριν 5,5 χρονια διαπιστωθηκε στον πατερα μου καρκινος σε πολλα σημεια κοιλιακη χωρα, συκωτη, λεμφαδενες, εκανε μετασταση κ σε αλλα σημεια μετα απο χειρουργειο κ κατεληξε στο κεφαλι οπου κ πεθανε απο πνευμονικο οιδημα μετα απο 1,5 χρονο γεματο ταλαιπωρια, πονο κλπ... ολο αυτον τον καιρο ημουν διπλα του οσο μπορουσα μιας κ ημουν κ φανταρος σε διαφορα μερη της ελλαδας αλλα ολες μου οι αδειες ηταν ειτε γιατι ηταν στο νοσοκομειο κ επρεπε να παω γιατι μου ελεγαν οτι δε τον προλαβαινεις ειτε γιατι επρεπε να τον παω στο νοσοκομειο! περασα πολυ δυσκολα κ στο στρατο κ οταν γυρναγα στο σπιτι οπου εβλεπα τον πατερα μου στην κυριολεξια να λιωνει, να τον τρωει το θυριο οπως ελεγε, ο πατερας μου πεθανε 6 μηνες πριν απολυθω! απο εκεινη την μερα ολα αλλαξαν μεσα μου, τα παντα καταστραφηκαν, δεν ειμαι πια το παιδι της τρελας, της χαρας, του γελιου, της ζωντανιας! τα παντα μεσα μου σκοτεινιασαν! δεν εχω ορεξη για τπτ! στην αρχη νομιζα πως θα μου περασει αλλα μετα απο τοσα χρονια γινομαι χειροτερα! να σας πω οτι με τον πατερα μου ειμασταν πολυ κοντα, τον αγαπουσα παρα πολυ, ηταν η αδυναμια μου που λενε! εχω απελπιστει, πνιγομαι, ολη την ωρα κλαιω σα μικρο παιδι, δεν εχω ορεξη να κανω τπτ, δε με ευχαριστει τπτ, νευριαζω με το παραμικρο, δε θελω κανεναν διπλα μου, ουτε την κοπελα μου, ουτε να κανουμε ερωτα, τπτ! δε μπορω αλλο αυτη την κατασταση, με πνιγει, ειμαι ενα ρακος! ολη την ωρα ειμαι χαμενος... εχω χασει τον εαυτο μου... προσπαθω να κανω πραγματα να ξεφευγω αλλα παλι στην ιδια κατασταση ειμαι...δε ξερω τι να κανω...:(

Κι εγώ έχω χάσει τον πατέρα μου όταν ήμουν μολις 12. Το πήρα πολύ ψύχραιμα, μπορώ να πω. Ίσως σε αυτό συνετέλεσε ότι δεν είχα ισχυρό δέσιμο μαζί του. Πάντως, υποσυνείδητα πρέπει να μου στοιχίζει η έλλειψη ενός πατρικού φίλτρου, γιατί αραιά και που τον βλέπω στον ύπνο μου και νομίζω ότι είναι ζωντανός.

δε μπορω να τον θυμηθω οπως ηταν παλια,μου εχει μεινει η τελευταια εικονα!που απο 58 χρονων κ δε του φαινοταν,νομιζες πως ειχες διπλα σου εναν ανθρωπο 150 χρονων!κ δυστυχως δεν τον βλεπω καθολου κ με λυπει πολυ αυτο...εχω τοσο μεγαλη αναγκη να τον δω,να μου πει κατι,οτιδηποτε...

Quote:

---

Originally Posted by pararos

δε μπορω να τον θυμηθω οπως ηταν παλια,μου εχει μεινει η τελευταια εικονα!που απο 58 χρονων κ δε του φαινοταν,νομιζες πως ειχες διπλα σου εναν ανθρωπο 150 χρονων!κ δυστυχως δεν τον βλεπω καθολου κ με λυπει πολυ αυτο...εχω τοσο μεγαλη αναγκη να τον δω,να μου πει κατι,οτιδηποτε...

---

Προσωπικά το έχω ζήσει αυτό όταν διάφοροι φίλοι μου έφευγαν από κοντά μου. Μπορεί να μην είναι το ίδιο με την αποβίωση προσφιλούς μας προσώπου, αλλά στον ψυχισμό μου ήταν σαν να περνούσα πένθος. Αυτό που με βοηθούσε τότε ήταν ο χρόνος. Δεν το βλέπεις τη στιγμή που βιώνεις το θρήνο, αλλά η πάροδος του καιρού σβήνει τα σημάδια. Θυμάσαι αυτόν που έχασες χωρίς να πονάς. Οπότε αυτό που έχω να σε συμβουλεύσω είναι να αφήσεις το χρόνο να κάνει το θαύμα του.

Καλησπέρα και συλλυπητήρια ια για τον πατέρα σου
Όταν γεννιόμαστε ένα πραγμα είναι σιγουρο, ότι καποια στιγμη θα πεθανουμε…
Δεν είναι επιλογη μας ποτε θα γεννηθούμε αλλα ενδεχομένως κα ουτε ποτε θα πεθανουμε… Εκτός και έαν γινουμε αυτόχειρες…
Ο πρόωρος χαμος ενός ανθρώπου μας θυμωνει μας εξοργιζει και μας απογοητευει…
Οι αποφαση μας να αποδεχτουμε κατι τετοιο φανταζει δυσκολη…
Πρέπει να συνηδειτοποιησουμε ολοι μας ότι καποια μερα θα ερθει και η σειρά μας αλλα μεχρι τοτε θα πρεπει να ζήσουμε την ζωη μας οσο πιο ευχαριστα μπορουμε με τους ανθρώπους γυρω μας που μας αγαπούν και που αγαπαμε…

μακαρι να μποσουσα να σου οτι μπορω να στον φερω πισω. κουραγιο

Γεια σου....
Και εγώ χθές έχασα τον πατέρα μου μετα απο μάχη με αρρώστεια στο νοσοκομείο αλλά και ταυτόχρονα ,όταν λέμε ταυτόχρονα με μερικές ώρες διαφορά πριν το μοιραίο γεννήθηκε η κόρη μου.
Ταλαιπορήθηκε χρόνια στα νοσοκομεία , σχεδόν 15 , αλλά χθές μας άφησε.

Π'ερα όμως απο την αρρώστεια δεν άντεξε και την απώλεια της μητέρας μου ένα χρόνο πρίν όπου πάλι σχεδόν ταυτόχρονα, με μια βδομάδα διαφορα, είχε γεννηθεί ο ανηψιός μου.

Δεν έχω ακόμη διάθεση να σου πώ τι εγινε χθές ή πριν ένα χρόνο....θα τραβάς τα μαλλιά σου....
Φαντάσου οτι οι γιατροί τον κρατούσαν με ισχυρές ενέσεις στη ζωή για να προλάβει η γυναίκα μου να γεννήσει και να τρέξω να του πώ τα νέα....Δεν είμαι τόσο ικανός συγγραφέας για να μπορέσω να σου περιγράψω τι γινόταν χθές....

Όπως και να έχει όμως θα προτείνω σε όλους σας μια θεραπεία....αυτη που κρατάει και γιατρεύει εμένα....

Δώστε αγάπη σε άλλους....αρχίστε απο το σύντροφό σας και μετά προσπαθήστε για το καλύτερο...κάντε οικογένεια εσείς οι ίδιοι και μην περιμένεται απο κανέναν να σας καταλάβει
Μη ζητάτε να σας δώσουν αλλά δώστε εσείς...δώστε αγάπη,συμπόνοια και παρηγοριά...θα ελευθερωθείτε σιγά-σιγά...

Σταματήστε να μιλάτε για τα δυ΄σαρεστα και να επικεντρωθείτε σε αυτά που έχεται δίπλα σας....
Και πάντα να θυμάστε οτι πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν τραγικότερες ιστορίες και απο την δικιά σας και απο τη δική μου....κάθε μέρα...

Βγείτε λοιπόν έξω και αρχίστε να ζείτε...

**Φεύγω τώρα να πάω τα μπιμπερό στη γυναίκα μου....

λυπαμαι παρα πολυ... Τα συλληπητηρια μου... Να πω την αληθεια οτι κ να μου πουν δε με παρηγορει κ δε φταιει κανενας περα απο τον εαυτο μου! Δε μπορω να καταπολεμησω αυτο που νιωθω, οτι κ να κανω, δεν αντεχω τον εαυτο μου να ειναι ετσι... Δυστυχως δεν εχω κ ανθρωπους διπλα μου, φιλους να με βοηθησουν, να μου σταθουν, ακομα κ στην κηδεια απομακρυνθηκαν, κανενας δεν ηρθε! Μονος μου τον συνοδεψα... Παντα ηθελα να στηριζομαι στον εαυτο μου, στις δυναμεις μου! Αλλα εφυγε κ τα πηρε ολα μαζι του, οτι ειχα! Ισως μαλλον αντλουσα δυναμη απο τον πατερα μου, γτ ειχε περασει πολλα στη ζωη του κ συχνα ειχε αρκετη μελαγχολια μεσα του αλλα καταφερε τοσα πολλα που τον θαυμαζα! Ολοι με βλεπουν κ μου λενε ποσο του μοιαζω, ποσο τους τον θυμιζω, ειναι λες κ ακουνε τον πατερα μου, λες κ τον βλεπουν σε μενα, ακομα κ η μανα μου που την βλεπω πολλες φορες τρομαγμενη οταν παω να της μιλησω ή οταν τη φωναζω απο μακρια γιατι νομιζει οτι ακουει τον πατερα μου, ολοι λενε ιδιος εισαι αλλα τα χρονια του μην παρεις, απο τη μια με συγκινει, νιωθω καπως περιεργα αλλα απο την αλλη νιωθω σα φαντασμα, πιστευω να καταλαβαινεται τι εννοω! Να πω επισης οτι τελικα δεν ειναι τπτ τυχαιο κ ξερω πως ειναι παντα μαζι μου μετα απο αυτο, δε ξερω αν ηταν τυχη ή κατι αλλο. Δουλευε σε ενα εργοστασιο κ ειχε ενα ερμαριο για να αλλαζει οπως ολο το προσωπικο, πηρε συνταξη κ φυγαμε μακρια μιας κ τα σπιτια ηταν της εταιριας κ μας τα παραχωρουσαν οσο δουλευε ενα μελλος. Αναγκαστηκα μετα επρεπε να το αφησεις κ φυγαμε πολυ μακρια! Μετα απο 5 χρονια εκανα αιτηση σε αυτη την εταιρια κ με πηραν ως συμβασιουχο στην αρχη κ μετα στο μονιμο! Προς εκπληξη την πρωτη μερα μπηκα στο ποστο που δουλευε κ το ερμαριο του ηταν εκει απειραχτο, με το ονομα του κ το μητρωο του το οποιο κ μου εδωσαν... κ συνεχιζω οτι εκανε... Στην αρχη μου ηταν παρα πολυ δυσκολο, κρυβομουν κ εκλαιγα, ηθελα να του πω τοσα πολλα, να τον ρωτησω για τα μηχανηματα, να με βοηθησει, να με συμβουλεψει, να του πω για τους συναδελφους του, για ολα... αλλα δεν ηταν εκει, δεν ηταν πουθενα, δεν ειναι πουθενα! Δε μπορω να το ξεπερασω, δε μπορω να συνεχισω στη ζωη μου...

Σε καταλαβαινω απολυτα, δεν τα εχεις χασει ολα ακομα για να νοιωθεις ετσι. Εμενα πεθανε η μητερα πριν 22 χρονια, (ειμαι 30 τωρα), 21 χρονια και το ξεπερασα και το αντεξα και εμεινα μονη, και μενα μου λεγανε και στον πατερα λεγανε και εκεινος ελεγε, πωσ ημουνα ιδια η μανα μου, ειναι πολ βαρη αυτο νοιωθεις πως πρεπει να γινεισ ανταξιος τους, δεν ξερω αν γινεται. θελω να πω πως εγω και ο πατερας μου μειναμε μονοι μας 21 χρονια αυτοκολλητοι, τα παντα μαζι, δεν ξαναεφτιαξε τη ζωη του και ειχε αυτος εμενα και γω αυτον. Παντα ομως εγω, ισως και κεινος, βαζαμε ενα τοιχο μπορστα οταν θυμομασταν τη μαμα, μας απομακρυνε και μας ενωνε ταυτοχρονα. Περσι καταλαβα τι εχασα οταν πεθανε ο πατερας μου και απο τοτε μπορω να σου πω πως νοιωθω ολα αυτα που περιγραφεις και πολλα αλλα, αλλα αυτο που με τρωει ειναι πως η θλιψη που ειχα για την μανα μου με εκανε να χασω πολλεσ πολυτιμες στιγμες με τον πατερα μου. Νομιζα πως εχω οσο χρονο θελω για να ζησω τα παντα , να μοιραστω τα παντα μαζι του.... Δεν προλαβα.

Στα λεω αυτα απλα ισως να δεις πως ναι εφυγε ο πατερας σου αλλα ΥΠΑΡΧΕΙ η μητερα σου, που παντα θα σου θυμιζει τον μπαμπα σου και εσυ παντα θα της θιμιζεις εκεινον, η ζωη ειναι αδικη για μερικους εκμεταλλευσου αυτα που εχεις, μην φτασεις να τα χασεις ολα και τοτε μετανοιωσεις για πραγματα που εκανες η δεν εκανες, εχεις ακομα κατι που θα σου δινει δυναμη και ισως και περισοτερη απο αυτη που επαιρνες απο τον μπαμπα σου. Και να θυμασαι οτι ο πατερας σου υπαρχει στα μυαλο σου και στην ψυχη σου για παντα.

δε ξερω αν εκανα καλα αλλα εδιωξα κ την κοπελα μου που ειμασταν μαζι 4.5 χρονια κ ηταν παντα διπλα μου, αλλα κατα καποιων τροπο πνιγομουν! τα παντα στην οικογενεια ειναι χαλια! ολοι εχουν προβληματα... που χειροτερευουν οσο περναει ο καιρος! τι να πω, μακαρι ολα να πανε καλα... ισως αν μεινω μονος τελειως φτιαξω απο μονος μου τα πραγματα τουλαχιστων μεσα μου, ξερω οτι εχω καταθλιψη κ το ηξερε κ η κοπελα μου, αλλα δε ξερω αν με βοηθουσε ή θα μπορουσε να με βοηθησει...

καλησπερα.ειμαι νεο μελος στην ομαδα σας.δεν ξερω αν τα λογια παρηγορουν αλλα συλληπητηρια ολοψυχα για τον μπαμπα σου.το οτι πονας ειναι φυσιολογικο,το αντιθετο θα ηταν το παραλογο..οσα χρονια και να περασουν απλα θα ειναι λιγο καλυτερα...κρατα μονο τις καλες στιγμες και μη σκεφτεσαι τις τελευταιες.μακαρι να γυρναγε ο χρονος πισω.μακαρι να μην γινοταν διαγνωση καρκινου με μεταστασεις στον μπαμπα μου πριν 4 μηνες που ηταν ολα τελεια,γιατι ξερω πως η καθε μερα που ερχεται δεν θα ειναι οπως η προηγουμενη.

καλημερα.σε καταλαβαινω απολυτα.εγω εχασα τον πατερα μου πριν 6χρονια και νιωθω σαν να ταν χθες.πιανω τον εαυτο μου να του μιλαει σαν να με ακουει.ποσο θα ηθελα?επισης εχασ και τον φιλο μου πριν 1χρονο.και ημουν πολυ χαλια.ακομα δεν το χω συνειδητοποιησει.,καλα καλα..αλλα προσπαθω..ωρες ωρες εκει που φτανω και πιανω πατο νιωθω μια ωθηση και περνω τα πανω μου.και σκεφτομαι οτι θελω να με βλεπουν εκει που ειναι αν με βλεπουν και αν οχι να ειμαι καλα αλλα να προσπαθω αξιοπρεπως να ζησω.θελω να μην ,απογοητευσω τον πατερα μου γτ εκεινος εκανε αγωνα να με μεγαλωσει,να με σπουδασει,.να με κανει ανθρωπο..και του χρωσταω ενα μεγαλο ευχαριστω ασχετα αν δεν ειναι εδω να του το πω.δεν θελω να τα γκρεμισω ολα..σου εκφραζω τη θεση μου μου για να σου μεταφερω τη δικη μου συμπεριφορα μετα το χαμο του δικου μου πατερα.βρες τη δικη σου ευτυχια και μην απογοητευεσαι..προσπαθησει να μην ταα βλεπεις ολα μαυρα..αφιερωσε χρονο στον εαυτο σου να σκεφτεις.να βαλεις τα πραγματα σε μια σειρα ΚΑΙ δωσε χρονο στην κοπελα σου να κανετε πραγματα μαζι..ειμαι σιγουρη οτι θα τας πολυ καλα..καλη χρονια να εχεις!!!

Γεια σου κι από μένα! Ελπίζω να 'σαι καλύτερα και γράφω μόνο γιατί συγκινήθηκα αν κι έχουν περάσει 12 χρόνια από τότε που έφυγε ο μπαμπάς μου και δεν ήμουν καθόλου μικρή ούτε τότε.
Όλους κάτι μας πληγώνει στον τρόπο που έφυγε ένα πολύ αγαπημένο μας πρόσωπο ακόμα κι αν δεν υπόστηκε την τρομερή ταλαιπωρία και τον πόνο από την αρρώστια που υπόστηκε ο μπαμπάς σου.
Κατ' εμέ μην κλείνεσαι στον εαυτό σου και μη διώχνεις από κοντά σου πρόσωπα που πραγματικά ενδιαφέρονται για σένα, αν και δεν είμαι υπέρ τέτοιων συμβουλών, εσύ ξέρεις καλύτερα...απλώς πιστεύω πως όταν είσαι υγιής κι έχεις την εργασία σου, όλα καλά είναι. Μη μαυρίζεις τη ζωή σου χωρίς λόγο.
Κι ο μπαμπάς σου δεν έχει σχέση με τίποτα μεταφυσικό. Κράτα όλα τα καλά στο μυαλό σου. Εγώ ακόμα καμιά φορά περπατάω στο δρόμο και μονολογώ: "Mπαμπά, πού είσαι;". Και θυμάμαι καλά την τελευταία φορά που τον είδα στ' όνειρό μου και θα 'θελα πάρα πολύ να τον ξαναδώ.
Καλή χρονιά.

καλη χρονια να εχετε κ σας ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας! αισθανομαι τοσο μονος... η κοπελα μου(πρωην) δε θελει να ξαναειμαστε μαζι, τουλαχιστον ετσι δειχνει(ουτε φωνη ουτε ακροαση) ,χαθηκε με ενα τραγουδι, δε θελω να γυρισει απο λυπηση αλλα δε γινεται να της κανω κ κακο κ την εχω τοσο αναγκη αλλα δεν την αδικο, της ειχα κανει τη ζωη δυσκολη, τη μια ημουν ετσι κ την αλλη αλλιως, ψυχολογικα χαλια! ανδριανα εσυ νιωθεις μια ωθηση κ περνεις τα πανω σου, εγω τπτ δυστυχως, κενος σε ολα! προσπαθω να βρω την ευτυχια, να κανω πραγματα που μου αρεσουν αλλα τπτ, παλι στο μηδεν ειμαι. joann καλυτερα δε θα το ελεγα... ισα ισα κιολας δεν αλλαξε κατι...

Το χειρότερο είναι να "χάσεις" τον πατέρα σου ενώ είναι ακόμα εν ζωή. Να είναι αδιάφορος, να είναι αλκοολικός και βίαιος, να είναι χρήστης βαρέων ναρκωτικών, να έχει χωρίσει με τη μητέρα σου και να ζει μακριά. Σκέψου τις καλές στιγμές που ζήσατε μαζί. Γιγάντωσε την υστεροφημία του διαδίδοντας στη κοπέλα σου, στα παιδιά που θα κάνεις στο μέλλον, στους φίλους σου, όλα αυτά που σου είπε, όλα αυτά που έμαθες δίπλα του. Έτσι δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Όπως δεν ξεχάστηκαν οι ήρωες που πολέμησαν για την ελευθερία της πατρίδας μας, γιατί μη ξεχνάς (και νομίζω οτι το ξέρεις καλύτερα απο μένα) η μάχη για τη ζωή ενάντια στο θάνατο είναι εξίσου επίπονη και σκληρή.