Ιδεοψυχαναγκασμοί βίας προς τρίτα πρόσωπα/ ζώντας με τον φόβο των αντιποίνων
Καλησπέρα σας,
Ηθελα απο καιρό να γράψω στο φόρουμ αλλά σήμερα επιτέλους το αποφάσισα γιατί ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι...Πριν απο ένα χρόνο περίπου ανακάλυψα ότι πάσχω κι εγώ απο την ιδιότυπη αυτή ασθένεια που λέγεται ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή..
Από τα 15 μου χρόνια βασανιζόμουν απ τα συμπτώματά της μόνο που τότε λόγω της πλήρους άγνοιας και της απουσίας ενημέρωσης γύρω απο αυτά τα θέματα νόμιζα πως με είχε ''καταλάβει'' ο σατανάς.. Τότε το αντικείμενο των ιδεοληψιών μου ήταν θρησκευτικό, οι ''επιθέσεις'' αφορούσαν τα άγια πρόσωπα σε ανόσιες πράξεις (σεξουαλικού περιεχομένου) και διάφορες αντιχριστιανικές σκέψεις ...Μετά απο μισό χρόνο που ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα, νόμισα πως είχα απαλλαγεί βρίσκοντας τα με το Θεό..Η κόλαση όμως ξαναεπέστρεψε έναν χρόνο μετά με αντικείμενο την κατάσταση της υγείας μου..Πίστευα πως είχα όγκο στον εγκέφαλο και πως αυτός είχε επηρεάσει τις διανοητικές και οργανικές μου λειτουργίες και το ειχα σωματοποιήσει εντελώς..Είχα 2 ολόκληρους μήνες να κοιμηθώ πάνω απο 1 ώρα το 24ωρο..Οταν ύστερα ξεπέρασα κι αυτόν το Γολγοθά, αρχισα να ψιλλιάζομαι πως έχω κάτι άλλο που κάνει κύκλους και αλλάζει μορφές αλλα ποτέ δεν με ξεχνάει..
Σήμερα μετά απο 10 ολόκληρα χρόνια- αφού πέρασα μια πενταετία με ισχυρότατες κρίσεις πανικού με αιτία πάλι εξίσου ισχυρές ιδεοληψίες- βασανίζομαι και πάλι απ αυτές σε σημείο άσχημο..Το αντικείμενο τους πλέον ειναι βίαιες επιθέσεις σε τρίτα πρόσωπα και ιδίως σε μικρά παιδιά..Οποτε βρίσκομαι σπίτι νομίζω πως κινδυνέυουν οι γείτονές μου, κι οποτε εκτός σπιτιού όσοι κακόμοιροι ανυποψίαστοι τυγχάνει να βρίσκονται κοντά μου - πως αρπάζω το κουζινομάχαιρο ή οποιοδήποτε βαρύ ή εν δυνάμει φονικό αντικείμενο ( απο γυάλινα τασάκια μέχρι μαρμάρινους πάγκους, κι απο τηγάνια μέχρι καρέκλες) και τους χτυπάω θανάσιμα ή τουλάχιστον σοβαρά..Το θέμα ειναι πως αφότου περάσει λίγη ώρα ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΩ αν αυτά που φαντάστηκα και εικονοποίησα ήταν μόνο στη φαντασία μου ή αν προχώρησα στο να τα κάνω πράξη..''Κι αν όντως έχασα τον έλεγχο και το έκανα?''λέω στον εαυτό μου. Κ επειδή τυγχάνει να στοχοποιώ συχνότερα ανθρώπους ζόρικους ή παιδιά με ζόρικες μαμάδες ζώ με τον τρόμο των ΑΝΤΙΠΟΙΝΩΝ...Οτι δν πρόλαβαν οι ανθρωποι ν αντιδράσουν αλλά μου την έχουν στημένη για να μου αντεπιτεθούν..Μ αυτη τη συλλογιστική καθηλώνομαι, φοβάμαι να κυκλοφορήσω, και μέχρι να ικανοποιήσω τον ψυχαναγκασμό που σημαίνει την επικοινωνία με το εκάστοτε άτομο ή μητέρα παιδιού για να βεβαιωθώ πως δεν έχουν πάθει τίποτα απο μένα, δεν ησυχάζει η σκέψη μου στιγμή.. Μόνο που αυτό δεν ειναι πάντοτε εφικτό κι έτσι μένω να βασανίζομαι άδικα επ αόριστον..
Κάπως έτσι νιώθω και σήμερα..Δυστυχώς πολλές φορές σκέφτομαι ακόμη και την αυτοκτονία προκειμένου να γλιτώσω απ τα υποτιθέμενα αντίποινα αυτών που νομίζω πως έβλαψα..Μέχρι στιγμής δεν έχω επιβεβαιωθεί ούτε μια φορά, όμως κάθε επόμενη φορά που έρχεται εγώ νομίζω πως προχώρησα στην πράξη..Η ψυχολόγος μου και ο ψυχίατρός μου με διαβεβαιώνουν πως δεν πρόκειται να πραγματοποιήσω αυτά που σκέφτομαι..Ομως όσο και να με διαβεβαιώνουν εγώ έχω χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και με θεωρώ εναν εν δυνάμει εγκληματία..Κάθε μέρα που περνά ζώ με τον τρόμο του θανάτου, του δικού μου ή των άλλων..
Η γνώμη σας ειναι πολύτιμη για μένα..Θα θελα ν ακούσω ό,τι μπορει να βοηθήσει γιατι είναι μια πολύ άδικη ασθένεια κι αυτό γιατι η ιδιοτυπία της ( τρελλές σκέψεις που βασανίζουν το άτομο που δεν ειναι τρελλό) δεν βοηθά την εξωτερίκευσή της, και οι μόνοι που μπορούν να βοηθήσουν είναι άτομα που περνάνε από το ίδιο λούκι..
