θα φύγει... δεν θα φύγει?

Δεν ξέρω απο που να ξεκινήσω να γράφω...

Τώρα είμαι 23 χρονών.
Στα μισά του πρώτου έτους... εκεί άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για εμένα. Συνειδητοποίησα ότι η σχολή μου δεν με ικανοποιούσε καθόλου, ότι προετοίμαζα τόσα χρόνια, που ήμουν καλή και συνεπής μαθήτρια, ένα μέλλον που (μάλλον) δεν μου ταίριαζε τελικά. Άρχισα να έχω έντονο άγχος, ταχυπαλμίες, πόνους στο στομάχι, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, έπαιρνα και έχανα κιλά συνέχεια, μου έπεφταν τα μαλλιά μου... ένιωθα έντονες τύψεις απέναντι στον πατέρα μου. Ένιωθα ότι δεν ήμουν πια το «σωστό, καλό, αποδοτικό» παιδί. Δεν ήμουν πια όπως τον είχα κακο-μάθει! Το καλοκαίρι του ίδιου έτους αποφάσισα να του μιλήσω. Του έιπα ότι ένωθα και μου είπε να δώσω άλλη μια ευκαίρια και να συνεχίσω τις σπουδές μου αλλά αργά αργά, χωρίς άγχος και ότι πάντα είναι δίπλα μου. Εκείνο ήταν το τελευταίο ωραίο καλοκαίρι που θυμάμαι.

Στο ξεκίνημα του δεύτερου έτους το άγχος σταδιακά επανήλθε και τότε συνέβη το ΓΕΓΟΝΟΣ! Σε ένα ταξίδι στο εξωτερικό, είχα πάει με φίλους σε μια πολύ μεγάλη συναυλία. Δεν ξέρω αν ήταν κρίση πανικού...όταν συνειδητοποίησα πόσο μεγάλο ήταν το στάδιο και πόσο πολύς ο κόσμος, η κάρδια μου κόντεψε να σπάσει, άρχισα να ιδρώνω, ένιωθα ότι θα λιποθυμούσα. Ήθελα να αρχίσω να ουρλιάζω και να σπρώχνω τον κόσμο για να βγω έξω ζωντανή, ένιωθα ότι θα πεθάνω εκεί μέσα. Ήθελα μόνο να γυρίσω σπίτι μου, σκεφτόμουν το σπίτι μου και το δωμάτιό μου... δεν είπα τίποτα σε κανέναν. Κανείς δεν κατάβε τίποτα.

Από τότε έχουν περάσει 3-4 χρόνια νομίζω. Αυτός ο πανικός επαναλαμβάνεται τακτικά. Η τελευταία φορά ήταν χθες. Έχω λιποθυμίσει κιόλας μερικές φορές από το πολύ άγχος. (Αλήθεια γίνεται αυτό? )
Δεν έχω κανέναν να το πω. Έχω πει κάτι στους φίλους μου αλλά νομίζουν ότι τους δουλεύω. Στα μάτια τους είμαι πάντα σταθερή, λογική, σίγουρη. Δεν ξέρω σε ποιόν να μιλήσω. Κάποιον να με βοηθήσει, να μου πει τι έχω, αν έχω κάτι. Τι είναι? Κατάθλιψη? Αγοραφοβία? Πάντα φοβόμουν-ντρεπόμουν μπροστά σε πολύ κόσμο, ειδικά όταν είμαι μόνη. Και όμως, οι περισσότεροι βλέπουν μια όμορφη, σίγουρη, κοινωνική, χαρούμενη κοπέλα. Πώς γίνεται αυτό??? Κάθε φόρα που πρέπει να βγω από το σπίτι διστάζω. Ανοίγω την πόρτα του διαμερίσματος μου και βλέπω τον διάδρομο, την σκάλα, το ασανσέρ της πολυκατοικίας να με επειλούν, σαν να θέλουν να με φάνε. Παρόλα αυτά βγαίνω από το σπίτι και όταν είμαι σε μέρη με κόσμο, σφίγγω τα δόντια και τους κοιτάω κατάματα.
Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι είμαι σε κομβικό σημείο. Η θα το αφήσω να γιγαντωθεί ή θα το αντιμετωπίσω. Ή θα με νικήσει ή θα το νικήσω. Διστάζω να πάω σε ψυχολόγο-ψυχίατρο. Δεν θέλω να μου δώσουν φάρμακα. Δεν θα περάσει μόνο του? Όταν ηρεμίσω, όταν πάρω το πτυχίο μου? Τώρα έχω εκτιμήσει το πανεπιστήμιο μου, θα το χρησιμοποιήσω για να γίνω αυτό που ήθελα από παιδί. Ακόμα και αν δεν τα καταφέρω, θα πω ότι το προσπάθησα. Θα φύγει.... δεν θα φύγει?

Ινες σε καλωσορίζω και εύχομαι να εισαι παντα δυνατή.

Κατανοώ ότι δεν θελεις να χρησιμοποιήσεις φάρμακα για να ξεπεράσεις την αγοραφοβία σου και τις κρίσεις πανικού. Ισως τα πράγματα καταλαγιάσουν από μόνα τους ίσως όμως και όχι. Γιατί να πειραματίζεσαι και να βαζανίζεσαι? ζήτα την γνώμη κάποιων ειδικών και λάβε σοβαρά υπόψη σου τι θα σου πούν. Η τελική απόφαση θα είναι δική σου. Πολλές φορές τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε. Κάνε το πρώτο βήμα να επισκεφθείς έναν ειδικό και μετά αποφασίζεις. Περιμένω νέα σου.

Γλυκιά μου, πριν από πολλά χρόνια (είμαι τώρα 35 χρονών) ήμουν στην θέση σου.

Το μεγαλύτερό μου λάθος ήταν ότι καθυστέρησα πολύ να επισκευτώ κάποιον ειδικό.

Θέλεις ή προκατάληψη, θέλεις η άγνοια, πλήρωσα - και πληρώνω ακόμα-

\'Οπως πολλοί μπορούν να σου επιβεβαιώσουν τέτοιου είδους συμπτώματα τείνουν να γίνονται ολοένα και χειρότερα.

Τρέφεις φρούδες ελπίδες αν νομίζεις ότι μεμονομένα γεγονότα- όπως το να πάρεις το πτυχίο σου- θα σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις το πρόβλημά σου.

Κάνε σήμερα την σωστή κίνηση και κλείσε κάποιο ραντεβού με ειδικό πριν δεις την ζωή σου να τσακίζεται...

Φιλικά
Μιχάλης

Καλησπέρα!!

Το πρώτο που έχω να σου πω είναι πως περιγράφεις τα συμπτώματα του πανικού.Τελευταία έχει γίνει μια πολύ συνηθισμένη \"δυσκολία\" θα την έλεγα..

Αρχικά έχω κι εγώ πανικούς...

Συνήθως μια κρίση ολοκληρώνεται σε 10 με 15 λεπτά το πολύ.
Εαν αρχισεις να αναγνωρίζεις τα συμπτώματα κ ότι αρχίζει κρίση αυτό θα σε καθησυχάζει λιγο ώστε να αποφεύγεις τον τρόμο του \"θανάτου\" ή του το \"τι έχω τώρα???\" όπως και τις λιποθυμίες..Να το αντιμετωπιζεις ψύχραιμα.

Παρατήρησε πότε σε πιάνει?

Εγώ το έπαθα την περίοδο των πανελληνίων ίσως κ λίγο νωρίτερα.
Το κοινό μας στοιχείο είναι πως κ εγω ένιωθα ότι δεν καλύπτω τις προσδοκίες των γονιών μου καθώς η απόδοση μου στο σχολείο για κάποιους λόγους είχε πέσει.Ένιωθα ότι θα με απορίψουν και αυτοί που τόσο με αγαπάν οπότε θα μείνω τελείως μόνη!!
Τι θα κάνω χωρίς την αγάπη τους??

Αυτά βέβαια δεν τα αντιλαμβανόμουν τότε...Απέδιδα τον πανικό σε άγχος γενικά κ αόριστα..

Μάλιστα όταν βρισκόμουν ανάμεσα σε πολύ κόσμο το προβλημα γινόταν πολύ πιο έντονο καθως σκεφτόμουν πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι πετυχημένοι,με τις οικογένειες τους,έχουν πετύχει τους στόχους τους,τους αγαπούν...Ενώ εγώ δεν απέδιδα,δεν ήμουν καλή...Έχανα την αγάπη...Κυρίως των γονιών μου..

Το μόνο μέρος που έβρισκα ασφάλεια ήταν -κ είναι- το δωμάτιό μου κ πιο συγκεκριμένα το κρεβάτι μου!!Όπου κι αν ήμουν,ότι κι αν ένιωθα το κρεβάτι μου ήταν η φωλιά που τα έπαιρνε όλα μακριά....ηρεμία!!

Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο,έκανα μια σχέση πήρα τα πάνω μου..Ανέβηκα!Είχε ξεμπλεχτεί το εσωτερικό μου κουβάρι που με κρατούσε δέσμια σε παράλογες σκέψεις....

Με τις κρίσεις παλεύεις,κυρίως πρέπει να τις αγνοείς.

Είσαι πιο δυνατή από αυτές..

Την επόμενη φορά μάλωσε τον εαυτό σου που λυγίζει..
Μίλα του...Πες του τι βλακείες είναι αυτές..
Δείξτου το ρολόι κ πες του \"ηρέμησε σε δέκα λεπτά όλα θα ναι καλά!\".

Μίλα σε δυό ανθρώπους δικούς σου.Δεν είναι ντροπή αυτό που σου συμβαίνει.Ούτε είσαι αδύναμη..Μάλλον πολύ υπεύθυνη είσαι...

Μην κάνεις το λάθος να κλειστείς μέσα ή να αποφεύγεις καταστάσεις.Πήγαινε στο μπαρ κ μόλις σε πιάσει βγες λίγο έξω χαλάρωσε κ μετά ξαναμπές μέσα..Μη φύγεις...

Τέλος,πες κ κανα μπράβο στον εαυτό σου...!!!Μην είσαι αυστηρή μαζί του..Μια χαρά δεν τα έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα??Ε λοιπόν δικαιούσαι κ μια λάθος κίνηση ότι κόστος κι αν έχει αυτό για σένα...Ακόμα κι αν θελήσεις να αλλάξεις σχολή!!

Ελπίζω λιγο να σου δωσα μια εικόνα..

Καλή δύναμη!!!;)

demetrios38, Μιχάλη, demi,
σας ευχαριστώ πολύ! ειλικρινά με συγκινεί και με εντυπωσιάζει το ενδιαφέρον σας, μιας και δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ. έχω σκεφτεί πολλές φόρες να μιλήσω στου γονείς μου για να βρούμε μαζί έναν ειδικό. δεν ξέρω πως θα αντιμετωπίσουν το \"πρόβλημα\" μου. δε θέλω να τους στεναχωρώ.

demi,νιώθω ακριβώς όπως και εσύ. το μόνο μου καταφύγιο είναι το κρεβάτι μου, όχι το σπίτι μου, μόνο το δωμάτιο μου και ακόμα περισσότερο το κρεβάτι μου! το σημάδι που αναγνωρίζουν οι δικοί μου, ως σήμα κινδύνου, είναι όταν μένω πολλές ώρες ξαπλωμένη! νόμιζα ότι ήταν μια δική μου ιδιοτροπία άλλα τώρα χαίρομαι που κάποιος το καταλαβαίνει.
και όχι μόνο νίωθω να μειονεκτώ απέναντι στους άλλους αλλά ακόμα χειρότερα νιώθω ότι αυτοί το ξέρουν ότι μειονεκτώ.

προσπαθώ καθημερινά, παλεύω συνέχεια για να μην με πάρει από κάτω και κλειστώ μέσα.
αλλά ακόμα δεν έχω πει ούτε ένα μπράβο στον εαυτό μου, ίσως να είμαι πολύ αυστηρή μαζί του και τελειομανής...ίσως απλά και να μην το αξίζω...ίσως το σκέφτομαι πολύ, ενώ θα έπρεπε απλά να το απολαύσω. βλεπετε, με την ταχύτητα που δουλεύει το μυαλό μου (και εδώ δεν υποννοώ εξυπνάδα, αλλά αγχωτική υπερανάλυση!!) έχω ξεχάσει πως είναι να απολαμβάνω κάτι.

Σας ευχαριστώ

Υ.Γ. προσπάθησα να σας στείλω προσωπικά μηνύματα αλλά μάλλον απέτυχα!είναι η πρώτη φορα που χρησιμοποιώ το site, αλλά που θα πάει... θα το μαθω.

Καλημέρα!

Ίσως εκεί είναι το μυστικό..Στο ότι δεν έχεις πει μπράβο στον εαυτό σου!
Γιατί τόση αυστηρότητα?

Κάτσε μια μέρα στο ζεστό σου κρεβατάκι κ σκέψου : \"Για ποια πράγματα θα μπορούσα να μου πω μια καλή κουβέντα?\"

Ίσως δυσκολευτείς στην αρχή αλλά εάν καταφέρεις να βρεις έστω κ ένα θα πάρεις λίγη δύναμη..

Μήπως ο πανικός σε πιάνει όταν βρίσκεσαι σε μια κατάσταση ή μέρος από το οποίο δε μπορείς εύκολα να απεγκλωβιστείς? Έστω κ αν πρόκειται για μια συναυλία...Νιώθεις την ίδια ασφυξία που ένιωθες πιθανόν κ όταν ανακάλυψες πως ασφυκτιάς στη σχολή σου?

Μίλα με τον εαυτό σου...

Αν θες πες μου κ μένα έστω ένα πράγμα για σένα που σε κάνει να νιώθεις όμορφα όταν το σκέφτεσαι...Δεν χρειάζεται να είναι κάτι βαρύγδουπο...Η ομορφιά είναι στα απλά πράγματα...

Αν πάλι θες ζήτα τη γνώμη ενός ειδικου.Θα σεβοηθήσει να το περάσεις αυτό πιο ανώδυνα...Οι γονείς σου στεναχωριούνται πιο πολύ να σε βλέπουν παθητική στο κρεβάτι...Δεν είναι κάτι τρομερό...Έχεις δικαίωμα να νιώθεις καλά...Εσύ δε θα ήσουν δίπλα στους γονείς σου σε ανάλογη περίπτωση?Μη φοβάσαι..


Με απεριόριστη κατανόηση ;)

καλή μου ines
κατά την άποψη μου το να πας σε κάποιον ειδικό η να παρεις κάποιο φαρμακακι δεν σε στηγματιζει ως αρρωστη αντιθέτως σε τιμά γιατί δειχνει οτι θες να βοηθήσεις πραγματικά τον εαυτό σου να απαλλαγεί από το προβλημα και να απολαύσει μια πιο ήρεμη και πιο ολοκληρωμένη ζωη!
προσωπικα εγω παιρνω φαρμακα πολλα χρόνια(εχω αναφερει απο τι υποφερω σε άλλο topic) και παρόλα αυτά πιο επιζήμιο για την υγεία μου θεωρώ το ότι καπνίζω παρά αυτα τα φαρμακα.φυσικά με αυτό δεν ενοώ οτι και εσύ πρεπει να παρεις οπωσδήποτε φαρμακα αυτό θα το κρίνει ο ειδικός...
φιλική συμβουλή μου:βρες το κουραγιο και κλεισε ένα ραντευού με έναν ειδικό!!
πάντως είτε πας είτε δεν πας σε ψυχολόγο σου εύχομαι ολόψυχα να νοιώσεις σύντομα καλύτερα!;)

demi,iwanna σας ευχαριστώ πολύ.

demi η αλήθεια είναι ότι άλλες φορές νιώθω ότι μου αξίζει ένα μπράβο και φυσικά χαίρομαι για πράγματα που κάνω. υπάρχουν και άλλες (και δυστυχώς είναι πολύ πιο συχνές) που νιώθω ότι δεν είμαι ποτέ αρκετή. ότι οι άλλοι τα καταφέρνουν πιο καλά και πιο εύκολα απο εμένα.

όσο για τις \"κρίσεις πανικού να τις πω?\" συμβαίνουν και σε κλείστους χώρους, πχ σε ένα λεωφορείο ασφυκτικά γεμάτο με κόσμο αλλά και σε μία πολύ μεγάλη πλατεία με πολύ κόσμο.

αυτό μου με κάνει να νιώθω όμορφα είναι η θάλασσα, η ησυχία, οι φίλοι μου, ακόμα και οι γονείς μου με κάποιον τροπο. ξέρεις... απλά πράγματα, τα οποία όμως όσο περνάει ο καιρός τα εκτιμώ όλο και λιγότερο.

iwanna,να σταματήσεις αμέσως το κάπνισμα!!! και εγώ πιστεύω ότι σου κάνει μεγαλύτερο κακό από τα φαρμακα.
εκτιμώ πολύ την συμβουλή σου και φυσικά δεν παρεξηγώ την πρόθεση σου. άλλωστε και εγω και εσυ θα ήμασταν τουλάχιστον αφελείς ή και επικίνδυνες αν ζητάγαμε ή δίναμε γνωματεύσεις από το διαδίκτυο!

μπορεί να ήταν ένα πολύ, πολύ μικρό βήμα για την ανθρωπότητα αλλά ήταν τεράστιο για μενα. δεν έχω ξαναμιλησει ποτέ για το πως νιωθω. δουλεύω καθημερινά με τον εαυτό μου και όταν νιώσω έτοιμη θα μιλήσω στους δικούς μου ανθρώπους. και αυτό θα γίνει σύντομα! νιώθω ανακουφισμένη... είναι η πρώτη φορά που μιλάω και βρήκα ήδη κάποιους που καταλαβαίνουν.

σας ευχαριστώ!

φιλικά

Θέλεις να μου πεις ένα καλό σου κ ένα κακό σου?

ινες, έχεις σκεφτεί να μετακομίσεις σε μια παραθαλάσσια περιοχή;

Πιστεύω οτι σε πνίγει η πόλη κι ο ρυθμός της.

Χωρίς να είμαι ειδικός ή με προσωπική άποψη.

Πιστεύω οτι αν ξυπνούσες το πρωϊ απέναντι στο απέραντο γαλάζιο, θα είχες τη δύναμη για το υπόλοιπο της ημέρας.

Τους τελευταίους μήνες μένω σε μια τέτοια περιοχή που είναι ερημιά το χειμώνα, και δε το αλλάζω με τίποτα! Όπως και να είναι η μέρα μου, όσο έντονη και πιεστική, όταν γυρίσω πίσω στο έρημο σπίτι μου με τη θάλασσα απέναντι, μου βγαίνει όλο το συσωρρευμένο άγχος.

ines αμα θες διαβασε το βιβλιο \"η δυναμη του υποσυνειδητου\" του Josepf Murphy.

καλημέρα σε όλους!

demi, εννοεις ενα καλο και ενα κακο που νομιζω οτι εχω κανει? ή ενα καλο και ενα κακο στοιχειο του χαρακτηρα μου?
θελεις να μου πεις πως νιωθεις τωρα απεναντι στους γονεις σου? τι σε βοηθησε? πιστεύεις οτι μονο εμεις οι ιδιοι μπορουμε να βοηθησουμε τουσ εαυτους μας ή χρειαζεται να στηριχτουμε και σε κάποιον αλλον?

nutcase, εμενες παντα σε τετοιο σπιτι ή το επελεξεσ για να σε ξεκουραζει?
οι αγαπημενες μου διακοπες και τα μονα μερη που νιωθω ηρεμη και χαλαρη ειναι κατι ερημικα νησακια με ερημικες παραλιες! και εγω εχω καταληξει πολλες φορες στο οτι με πνιγει η πολη. αλλα ακομα και τοτε ΠΑΛΙ λεω \"κοιτα που ειμαι αδυναμη, ενω τοσοι και τοσοι ανθρωποι δεν εχουν προβλημα και επιβιωνουν\" εχω μαλλον πολυ, πολυ μεγαλες απαιτησεις απο τον εαυτο μου και τον πιεζω υπερβολικα. παλια ομως δεν ειχα κανενα προβλημα. τωρα εχς πελαγωσει με την αδυναμια που νιωθω.
απο την αλλη θα μου πεις... και γιατι δεν κανεις διακοπες διαρκειας? να χαλαρωσεις, να συνελθεις και μετα ολα θα κυλανε μια χαρα. θα κυλανε ομως? απο την μια, νιωθω οτι πρεπει να κατσω σε μια παραλια και να κοιταω τον ουρανο και τη θαλασσα τουλαχιστον 2 χρονια για να συνελθω. απο την αλλη, νιωθω οτι αυτο που εχει \"σπασει\" μεσα μου δεν θα επιδιορθωθει ποτε.

carrie, σε αυχαριστω για την προταση σου! θα παρω το βιβλιο και θα το διαβασω.

Σας ευχαριστω πολυ!

φιλικα

ines μου γεια σου κι απο μενα.
Κι εγω εκανα στο τεραστιο σφαλμα να αργησω πολυ να αποφασισω να απευθυνθω σε καποιον ειδικο.Στερνη μου γνωση να σ\'ειχα πρωτα...Δεν ηθελα να γινω \"ερμαιο\" των φαρμακων ή των \"επιτηδιων\" ειδικων. Κι ετσι το καθυστερουσα ολο και περισσοτερο. Το αποτελεσμα ηταν να \"φουντωσει\" η αγοραφοβια μου κι εγω ναχω καταναλωσει απιστευες δυναμεις για να το καταπολεμησω μονη. Δοκιμασα οτι \"εναλλακτικη\" θεραπεια βρεθηκε μπροστα μου. Ματαια ομως...Μετα απο αρκετα χρονια συνειδητοποιησα πως πρεπει να δω καποιον ειδικο. Κι ετσι ξεκινησα...Δειλα δειλα, με πολυ αγχος και φοβο για το \"αγνωστο\" που ειχα να αντιμετωπισω...

Ακομη κι οταν αρχισα τη θεραπεια, ημουν τοσο αρνητικη που κατα καιρους τη σταματουσα μονη μου. Και ξαναρχιζε ο γολγοθας. Και φτου κι απ την αρχη...

Θα ειχα γλιτωσει πολυ πονο και χρονο, για να μην πω πως η εξελιξη θα ηταν τελειως διαφορετικη.

Ευχομαι καλη πορεια σε οτι και αν αποφασισεις.
Νασαι παντα καλα.
Φιλικα
Λενα

Quote:

---

Originally posted by ines
Θα φύγει.... δεν θα φύγει?

---

ines, καλά τα βιβλία, το ίντερνετ, οι διακοπές, τα ερημικά νησιά κι οι παραλίες, αλλά δεν είναι αρκετά για να αντιμετωπίσεις το πρόβλημά σου.

Αν ξεπέρασε κανείς κρίσεις πανικού, κατάθλιψη, φοβίες με τέτοιες μεθόδους όπως οι παραπάνω ας μας το πει να το ξέρουμε...

Ενημέρωσε τους γονείς σου, και κλείσε κάποιο ραντεβού ΤΩΡΑ.

Ines μου ελπίζω τώρα που σου γράφω να είσαι καλύτερα.

Ήθελα να μου πεις πράγματα για τα οποία λες μπράβο στον εαυτό σου..

Δεν είμαστε υπεράνθρωποι !Έχουμε ατέλειες..Τι να κάνουμε??

Ακόμα κ ο μπαμπάς απέναντι στον οποίο ένιωθες τύψεις νομίζεις πως δε θα έχει κάνει λάθη στη ζωή του?Πράγματα στα οποία δε θα έχει νιώσει ανεπαρκής??Κ η αγάπη των γονιών σου σε σένα από τι κρίνετε?Από το ποιά σχολή θα τελειώσεις??

Αυτοχαστουκίστηκα και είπα ότι αυτή είμαι με τα καλά μου κ τα κακά μου!Ξύπνησα...Έπαψα να με κατηγορώ για κάθε τι..Κ οι γονείς μου με σεβάστηκαν ακόμα περισσότερο γιατί είδαν πως είχαν ένα παιδί που πατούσε στα πόδια του και στα άσχημα πάλευα μόνη μου όπως μπορούσα...Με τις δυνάμεις μου,τα πάνω μου,τα κάτω μου.Οι γονείς μου βέβαια πάντα συμπαραστάτες...

Πάντως αν δε βρίσκεις ανακούφιση μη διστασεις να πας σε ψυχολόγο.Χωρίς φάρμακα, κουβεντούλα...Κ αν κρίνει πως έχεις πολύ άγχος ίσως σε παραπέμψει σε ψυχίατρο για φαρμακευτική αγωγή...Δώσε ευκαιρίες σε σένα..Μην αυτοεγκλωβίζεσαι!

Δεν είναι άδικο??

;)