διαβητικά συναισθήματα

Καλησπέρα. Ζητώ συγγνώμη γιατί το θέμα μου δεν πέφτει στην κατηγορία της Κατάθλιψης, αλλά δεν μπορώ να βρω πλησιέστερη κατηγορία. Πάσχω από διαβήτη και γνωρίζω ότι είναι μια αρκετά διαδεδομένη ασθένεια, την οποία έχω μάθει να ελέγχω επαρκώς ως επί το πλείστον.

Παρόλα αυτά υπάρχουν περίοδοι που με πιάνει φόβος και θλίψη, όχι για τις σωματικές επιπτώσεις όσο για το κοινωνικό πλαίσιο. Αισθάνομαι άσχημα να μιλώ γι' αυτό το θέμα δια ζώσης (όχι ότι θα το έλεγα από εδώ κι απο' κει, αλλά ακόμη και σε πιο κοντινά πρόσωπα) κι από την άλλη η γενικότερη άγνοια συχνά καταλήγει σε σχόλια που πληγώνουν ή εκνευρίζουν. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να είναι ενημερωμένος για όλες τις ασθένεις (ούτε εγώ είμαι) αλλά με σοκάρει πολλές φορές η ελαφράδα με την οποία ανενημέρωτοι άνθρωποι πετάνε το μακρύ τους και το κοντό τους (από το τι 'φταίει' που αρρώστησες μέχρι του τι πρέπει να τρως). Αποφεύγω πολλές φορές να βγω βράδυ για φαγητό/ποτό κτλ. για ευνόητους λόγους.

Φοβάμαι ακόμη και στη δουλειά (όπου συναναστρέφομαι πολύ κόσμο) μήπως με πιάσει καμια υπογλυκαιμία δημόσια ή γενικότερα βρεθώ σε θέση κάπως άβολη. Συγγνώμη αν ακούγομαι κακομαθημένος, ξέρω ότι αυτό δεν συγκρίνεται με σχόλια που ακούνε άνθρωποι με ψυχικές ιδιαιτερότητες, αλλά αυτές τις μέρες με έχει πάρει από κάτω.

Θα ήθελα πολύ να ακούσω αν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι με παρόμοιο θέμα και πώς αντιμετωπίζουν τις ψυχολογικές/συναισθηματικές προεκτάσεις του. Το μόνο παρήγορο είναι ότι δεν είμαι πάντα έτσι, αλλά αυτή την περίοδο όντως αισθάνομαι την ανάγκη να γκρινιάξω :) Σας ευχαριστώ και συγγνώμη για τη φλυαρία