Δεν ξερω πως να το περιγραψω
Χρειαζομαι απλα να μιλησω σε καποιον. Γιατι δε μπορω να μιλησω σε κανεναν. Και δεν αντεχω αλλο να τα κραταω ολα μεσα μου. Νιωθω οτι πεθαινω. Ποναω πολυ. Παρα πολυ. Παρα παρα πολυ. Και το μονο που θελω ειναι να μην ποναω αλλο. Γενικα ειμαι κλειστος χαρακτηρας αλλα παντα προσπαθω να κοινωνικοποιουμαι και να βρισκω φιλους. Δε μου ειναι ιδιαιτερα ευκολο αλλα παντα προσπαθω. Νιωθω εντελως μονη μου ομως τωρα. Νιωθω οτι δεν εχω φιλους, οτι δε με καταλαβαινει κανεις. Η μαλλον καλυτερα οτι δε με ακουει κανεις. Οτι δεν υπαρχω για κανεναν. Ξανα. Αρκετες φορες ειμαι καλυτερα. Αλλες ομως με πιανει κατι σαν τρελα. Εχω εκζεμα στα χερια και δερματιλομανια. Μερες σαν κι αυτην δε μπορω να υποφερω τον εαυτο μου. Γδερνω τα χερια μου γιατι νιωθω μια εντονοτατη φαγουρα και προσπαθω να την κανω να σταματησει. Καποιες φορες ακομα καιω το δερμα μου για να σταματησει η κανω μπανιο με καυτο νερο. Μετα ηρεμω καπως αφου περασω μια φαση σα ζομπι. Και ξαναβγαινω εξω σα να μην εγινε τιποτα. Σημερα πρεπει να βγω. Εχω μαθημα στη σχολη μου και δεν πρεπει να το χασω. Και αυτο με αγχωνει παρα πολυ. Δε θελω να βγω εξω. Δε θελω να ξαναβγω ποτε εξω. Ετσι νιωθω. Νιωθω αδυναμη. Με πιανει ξανα κατι σαν επιληψια. Καποια στιγμη με ειχαν παει στο νοσοκομειο γι αυτο και μου ειπαν οτι ειναι κριση υστεριας. Δεν ξερω κατα ποσο ειναι μονο αυτο. Εγω νιωθω ενα απιστευτο- φυσικο- πονο στο στερνο. Ανυποφορο. Με εμποδιζει να αναπνευσω. Νιωθω σα να μουδιαζω, σα να μυρμιγκιαζω ολοκληρη και μετα ξεκιναει.. Σα να χανω τον ελεγχο το σωματος μου. Μου ειπαν οτι ειναι απο αγχος. Δε νιωθω οτι αγχωνομαι ομως ακομα κι αν αγχωνομαι με ολα. Ακομα κι αν δεν εχουν συνοχη αυτα που λεω δε με νοιαζει. Πρεπει απλα να μιλησω. Σημερα νιωθω αγχος.Πειραξα τα χερια μου τοσο που πονανε. Δε μπορω καν να τα ανοιξω. Και νιωθω περιεργα. Χαρα και τυψεις μαζι. Αυτο μου το κινησαν πολλα πραγματα. Ειδα μια ταινια και ταυτιστηκα. Δεν εχει σημασια πια. Επισης διαβασα καποια πραγματα εδω που με εκαναν να σκεφτω πραγματα που δε θελω. Εψαχνα λυση για το προβλημα της δερματιλομανιας ετσι βρεθηκα εδω. Ξανα. Εδω ερχεται το δυσκολο μερος και δεν ξερω πως να ανοιξω καν το θεμα. Ουτε καν σε μενα. Ισως και να το κρυβω μονο απο μενα.. Μαλλον αυτο.Δυο ειναι τα θεματα που εχουν ταραξει τη ζωη μου σε βαθμο που να θελω να την τερματισω. Ο θανατος της γιαγιας μου και ο βιασμος μου απο ενα συγγενη του πατριου μου. Και χθες τα θυμηθηκα και τα δυο ακομα κι αν προσπαθησα να τα διωξω. Διαβασα στο φορουμ σας για τα σταδια αλλα δε θελω να το θυμαμαι. Δε σας κατηγορω. Εμενα Κατηγορω που προσπαθησα να το διαβασω. Σε πολυ λιγο χρονο ηρθε και παλι η τρελα στο μυαλο μου ακι μουδιασα. Και γυρισε και ο φρικτος πονος που ειχα μεσα μου. Πριν απο καποιους μηνες γυρισε και ο αλλος μου πονος. Εκεινος της γιαγιας μου και ακομα παλευω να φυγει. Ειναι που νιωθω παλι τοσο μονη που δε λεει να με αφησει σε ησυχια. Ζωγραφιζω πολυ γενικα και καποια στιγμη εκει που καθαριζα το δωματιο μου και τις ζωγραφιες μου ξεθαψα κατι ζωγραφιες απο εκεινη την περιοδο. Απο τις μερες που εφυγε. Και ειδα τον αβασταχτο πονο που ενιωθα τοτε. Και γυρισε παλι και θυμηθηκα πως ενιωθα και σα να σταματησε ο χρονος. Και δημιουργηθηκε στο κεφαλι μου ενα πολυ μεγαλο ερωτημα: πως κανενας δεν καταλαβε το ποσο πονουσα; Πως δεν καταλαβε κανεις οτι ηθελα να πεθανω; Γιατι δεν ηταν κανενας διπλα μου; Για να εξηγησω την ιστορια με τη γιαγια μου απλως αναφερω οτι εκεινη με μεγαλωσε. Με αγαπησε οσο κανεις αλλος χωρις ανταλαγματα και με τεραστια αποθεματα αγαπης και υπομονης (Ημουν εξαιρετικα δυσκλος χαρακτηρας) Οταν βιαστηκα στα 5 μου σε εκεινη το ειπα. Μονο σε εκεινη μπορεσα να το πω. Και εκεινη με καταλαβε και με φροντισε και με προστατεψε. Οταν εκανα την πρωτη μου αποπειρα (γιατι δε μπορουσα να δεχθω την αδιαφορη μητερα μου, το βιαιο πατριο μου(εκεινη την εποχη) και τα φρικτα αδερφια μου(επισης εκεινη την εποχη) σε ενα ξενο περιβαλλον ακατανοητο και χωρις εκεινη) με εστειλαν εκει μονιμα. Και ημουν ευτυχισμενη. Εγινε η ζωη μου. Για εκεινη εκανα ολες τις προπαθειες να ειμαι καλα. Και να μη θελω να πεθανω. Και να ειμαι ευτυχισμενη. Και προσπαθουσα πολυ. Οταν πεθανε ημουν 21. Και το πηρα πολυ βαρια. Πιο πολυ απο οτι επρεπε. Μεχρι που εβαλα μαυρα μονο και μονο επειδη δεν αντεχα να αγγιζει το δερμα μου οποιοδηποτε αλλο χρωμα. Απο τοτε που βρηκα τα χαρτια αυτα φοβαμαι να ζωγραφισω και ειναι η μοναδικη μου διεξοδος πιστεψτε με. Φοβαμαι οτι απο μεσα μου θα ξαναβγει ολος αυτος ο πονος. Και το φοβαμαι πολυ. Δε θελω να ποναω. Ειμαι πολυ εγωιστρια για να με αφηνω να ποναω και θελω με καθε τροπο να με εμποδισω απο το να ποναω. Δεν αντεχω αυτο το βαρος στο στηθος. Δεν αντεχω το να μη μπορω να αναπνευσω δεν αντεχω τις κρισεις δεν αντεχω την απελπισια. Τετοιες μερες το μονο που σκεφτομαι ειναι οτι ειμαι βαρος για τον κοσμο. Αχρηστη. Για ολους. Και για μενα. Και θελω απλα να φυγω και να μη νιωθω τιποτα. Απλα να μην ποναω αλλο. Να μην θυμαμαι αλλο. Ακομα κι αν αυτο σημαινει οτι δε θα υπαρχω αλλο. Δε θα προσπαθησω ξανα μαλλον να πεθανω γιατι ηδη εχω προσπαθησει δυο φορες και δε με εβγαλε πουθενα. Απλα τη μια φορα κατεληξα σε ενα νοσοκομειο. Και αυτο δε με βηθησε ιδιαιτερα. Αν ηταν να διαλεξω ποτε ξανα να πεθανω θα ηταν με ενα τροπο δικο μου. Χωρις πονο και αποτελεσματικο 100%. Ετσι απλα. Δεν ξερω κατα ποσο με απασχολει πια να ζω αλλα ακομα κι αν ζω η οχι δεν εχει πια καμια σημασια. Ετσι νιωθω καποιες μερες σαν και τη σημερινη. Οποιος το διαβασε ολο αυτο τον ευχαριστω και του ζητω συγγνωμη για τα οποια λαθη και για ολα. Μη μου δωσετε καμια συμβουλη. Μη μου μιλησετε και προς Θεου (αν υπαρχει?? ..μπα) μην αστειευτειτε. Και το λεω σοβαρα. Ειμαι υπερβολικα ευυαισθητη και με επηρεαζουν ολα. Ειδικα σημερα. Καλο σας μεσημερι.
