Οι γονείς μας κι εμείς...

Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω στην παρέα σας και χαίρομαι πολύ γι' αυτό καθότι νέο μέλος... :)

Είναι πολλά αυτά που θέλω να συζητήσω μαζί σας και δεν ήξερα από που ν' αρχίσω... Διάβασα προηγούμενα ποστ και χάρηκα για το γεγονός ότι σέβεστε τις ανησυχίες και τα προβλήματα των μελών και δίνετε εμπεριστατωμένες γνώμες, πράγμα που δεν συναντάς συχνά στο δικτυακό χώρο...

Ας μπω στο θέμα λοιπόν...


Είμαι 32 και ανακάλυψα μετά από ενδοσκοπήσεις και ψυχολογικές εσωτερικές αναζητήσεις (όπως οι περισσότεροι φαντάζομαι...) ότι οι γονείς μου έχουν παίξει βασικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου... Πολλά από τα απωθημένα και τις ανασφάλειες που κουβαλώ προέρχονται από λάθος χειρισμούς της οικογένειας μου που με εμπόδισαν να εξελιχθώ ως άνθρωπος...

Οκ μέχρι εδώ.. Πιστεύω πως αντιλαμβάνεστε όλοι τι εννοώ αφού μπορεί να έχετε καταλήξει και οι ίδιοι σ' αυτά τα συμπεράσματα...

Το πρόβλημα μου όπμως είναι το εξής: Εχω μία σχέση 2 χρόνια τώρα... Ο άνθρωπος μου είναι ένας υπέροχος άνθρωπος και τολμώ να πω πως είναι ο άνθρωπος με τον οποίο θα ήθελα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί του... Δυστυχώς όμως, ο άνθρωπος αυτός έχει περάσει πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια... Μία μαμά που αδιαφορεί για τα παιδιά της... Ενας μπαμπάς που νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του... Συνολικά δύο γονείς που δεν έχουν καμία προσωπική ζωή, ούτε καν μεταξύ τους και που έχουν περάσει στα παιδιά τους ότι οι άνθρωποι γύρω τους είναι κακοί και θέλουν μόνο να τους εκμεταλλευτούν και κοιτάνε μόνο το δικό τους συμφέρον...

Ο άνθρωπος μου είναι γενικά πολύ μοναχικός... Μέχρι να φτάσουμε σε σημείο να μου ανοίξει την καρδιά του περάσαμε πάρα πολύ δύσκολες φάσεις... Τα καταφέραμε όμως γιατί υπάρχει πραγματική αγάπη ανάμεσα μας...

Το θέμα όμως είναι πως νιώθω να περπατώ πάνω σε νάρκες μερικές φορές... Κάτι που θα πω και θα παρερμηνευτεί, κάτι που δεν θα πω και θα παρεξηγηθεί και ξαφνικά επιστρέφει στο μυαλό του η φράση των γονιών του "Δεν υπάρχουν καλοί άνθρωποι, όλοι θέλουν το κακό σου και να σε εξαπατήσουν..."

Πως μπορώ να το αντιμετωπίσω αυτό; Σε συζητήσεις που έχουν γίνει ανάμεσα μας, μου έχει εκμυστηρευτεί ότι υπάρχει φόβος και ανασφάλεια... Αντιλαμβάνεται από που προέρχεται και προσπαθεί να το αντιμετωπίσει... Πολλές φορές όμως αυτό το χαρακτηριστικό δημιουργεί τρομερές εντάσεις στη σχέση μας...

Πείτε μου επομένως... Πως μπορώ εγώ να βοηθήσω έναν άνθρωπο 34 χρονών που τόσα χρόνια αντιμετωπίζει μία τέτοια στάση ζωής από τέτοιους γονείς ότι δεν πρόκειται να τον πληγώσω;

Πως να βοηθήσω έναν πληγωμένο άνθρωπο που από τη μία δέχεται αυτή την αδιάφορη και λάθος στάση των γονιών του σε σημείο που αρνείται οποιαδήποτε σχέση μαζί τους κι από την άλλη είναι βαθιά πληγωμένος;

Προσπαθώ να βρω τρόπους να κάνω τη σχέση μου καλύτερη αλλά μου είναι δύσκολο μερικές φορές...

Σας παρακαλώ πείτε μου την άποψη σας... Θα το εκτιμούσα βαθύτατα να μου προτείνατε και λύσεις...

Ευχαριστώ...

Η γυναίκα μου προέρχεται απο μια τέτοια οικογένεια. Όχι ακριβώς με τέτοιους γονείς, αλλα με ένα πατέρα που τους άφησε όταν ήταν 2 ετών η γυναίκα μου και μια υπερπροστατευτική μητέρα που πίστευε οτι ο ερχομός της κόρη της, της έκοψε τη ζωή.

Πιστεύω οτι ο άντρας σου, γνωρίζει τα σφάλματα των γονιών του, είναι καλό να τα συζητάει και να τα συνηδητοποιεί ώστε να μην τα επαναλάβει.
Όπως η γυναίκα μου, έτσι και ο άντρας σου, φαντάζομαι οτι είναι πληγωμένος απο τους γονείς του και πάντα θα είναι, αλλα ώριμος για να δεί και κάποια καλά τους.

Εσύ πρέπει απλά να είσαι συγκαταβατική, και ουδέτερη. Να μην τους καταδικάσεις αν μην τους δώσεις δίκιο. Απλα να του λές οτι όπως κι αν ήταν απέναντί του, κάτι πρέπει να πήγε καλά αφού έβγαλαν ένα τόσο υπέροχο άνθρωπο στη κοινωνία!

Καλημέρα!

Παιδι τετοιων γονιων ειμαι και εγω,οσο θυμαμαι τον εαυτο μου ηταν ψιλοαδιαφοροι ειδικα ο πατερας μου,εχω δουλευω απο παιδακι σε 2 δουλειες και εκεινος καθεται ολη μερα στον καναπε,ειλικρινα με εχει ταλαιπωρησει τοσο αλλα σκεφτομαι τη μανα μου και τα αδερφια μου γιαυτο μενω.
μου εχει προκαλεσει πολλα προβληματα ανασφαλιες,φοβιες,νευρα,με� �αγχολια
ειχα μια σχεση αρκετα χρονια αλλα μαλλον φοβηθηκε μαθαινοντας την αληθεια και το εβαλε στα ποδια προφασιζομενος οτι ετσι που ειμαι δεν περναει καλα.

η φιλη σου πρεπει να νιωσει σιγουρια μαζι σου για να ανοιχτει κα να ηρεμησει

Quote:

---

Originally posted by nutcase
Η γυναίκα μου προέρχεται απο μια τέτοια οικογένεια. Όχι ακριβώς με τέτοιους γονείς, αλλα με ένα πατέρα που τους άφησε όταν ήταν 2 ετών η γυναίκα μου και μια υπερπροστατευτική μητέρα που πίστευε οτι ο ερχομός της κόρη της, της έκοψε τη ζωή.

Πιστεύω οτι ο άντρας σου, γνωρίζει τα σφάλματα των γονιών του, είναι καλό να τα συζητάει και να τα συνηδητοποιεί ώστε να μην τα επαναλάβει.
Όπως η γυναίκα μου, έτσι και ο άντρας σου, φαντάζομαι οτι είναι πληγωμένος απο τους γονείς του και πάντα θα είναι, αλλα ώριμος για να δεί και κάποια καλά τους.

Εσύ πρέπει απλά να είσαι συγκαταβατική, και ουδέτερη. Να μην τους καταδικάσεις αν μην τους δώσεις δίκιο. Απλα να του λές οτι όπως κι αν ήταν απέναντί του, κάτι πρέπει να πήγε καλά αφού έβγαλαν ένα τόσο υπέροχο άνθρωπο στη κοινωνία!

Καλημέρα!

---

Καλησπέρα nutcase!

Ευχαριστώ για την απαντηση σου...

Απ\' αυτή καταλαβαίνω ότι έχεις ζήσει (και συνεχίζεις προφανώς...) παρόμοια εμπειρία οπότε μπορείς να συνειδητοποιήσεις πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση...

Το παλεύω καθημερινά και πραγματικά προσπαθώ να είμαι ήρεμη και συγκαταβατική μαζί του... Δεν ασκώ κριτική για τους γονείς του, όσο εκνευρισμένος και να είναι μαζί τους και προσπαθώ να κρατώ διπλωματική θέση στο οποιοδήποτε ζήτημα αφορά την οικογένεια του...

Το πρόβλημα μου όμως είναι ότι πράγματα που αφορούν εμάς και τη σχέση μας μπορούν να ενεργοποιήσουν αυτά που του έχουν περάσει τόσα χρόνια οι δικοί του και να δημιουργήσουν εντάσεις και καυγάδες μεταξύ μας... Το αποτέλεσμα είναι εγώ να προσπαθώ να αμυνθώ και να του τονίζω ότι δεν έχει δίκιο κι αυτός να επιμένει σε λάθος πράγματα και στο τέλος να χάνεται για μέρες μέχρι να ηρεμήσει και να συμφωνήσει ότι ήταν λάθος...

Δεν ξέρω αν έχεις περάσει τέτοια κατάσταση (ελπίζω πως όχι...) αλλά αν έχεις ζήσει κάτι τέτοιο, θα ήθελα να μου πεις πως το αντιμετώπισες...

Ευχαριστώ... :)

Quote:

---

Originally posted by zouzou
Παιδι τετοιων γονιων ειμαι και εγω,οσο θυμαμαι τον εαυτο μου ηταν ψιλοαδιαφοροι ειδικα ο πατερας μου,εχω δουλευω απο παιδακι σε 2 δουλειες και εκεινος καθεται ολη μερα στον καναπε,ειλικρινα με εχει ταλαιπωρησει τοσο αλλα σκεφτομαι τη μανα μου και τα αδερφια μου γιαυτο μενω.
μου εχει προκαλεσει πολλα προβληματα ανασφαλιες,φοβιες,νευρα,με� �αγχολια
ειχα μια σχεση αρκετα χρονια αλλα μαλλον φοβηθηκε μαθαινοντας την αληθεια και το εβαλε στα ποδια προφασιζομενος οτι ετσι που ειμαι δεν περναει καλα.

η φιλη σου πρεπει να νιωσει σιγουρια μαζι σου για να ανοιχτει κα να ηρεμησει

---

zouzou μου δυστυχώς δεν πρόκειται για φίλη μου αλλά για τον σύντροφο μου...

Και παρόλο που σχετικά γρήγορα μου παρουσίασε την κατάσταση στο σπίτι του, εγώ δεν έφυγα ποτέ από κοντά του αλλά προσπαθώ μέχρι σήμερα να διώξω τους φόβους του και τις ανασφάλειες του...

Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο πάντως... Τα άσχημα βιώματα δεν ξεχνιούνται ποτέ...

Quote:

---

Originally posted by BALANCE

Quote:

---

Originally posted by nutcase
Η γυναίκα μου προέρχεται απο μια τέτοια οικογένεια. Όχι ακριβώς με τέτοιους γονείς, αλλα με ένα πατέρα που τους άφησε όταν ήταν 2 ετών η γυναίκα μου και μια υπερπροστατευτική μητέρα που πίστευε οτι ο ερχομός της κόρη της, της έκοψε τη ζωή.

Πιστεύω οτι ο άντρας σου, γνωρίζει τα σφάλματα των γονιών του, είναι καλό να τα συζητάει και να τα συνηδητοποιεί ώστε να μην τα επαναλάβει.
Όπως η γυναίκα μου, έτσι και ο άντρας σου, φαντάζομαι οτι είναι πληγωμένος απο τους γονείς του και πάντα θα είναι, αλλα ώριμος για να δεί και κάποια καλά τους.

Εσύ πρέπει απλά να είσαι συγκαταβατική, και ουδέτερη. Να μην τους καταδικάσεις αν μην τους δώσεις δίκιο. Απλα να του λές οτι όπως κι αν ήταν απέναντί του, κάτι πρέπει να πήγε καλά αφού έβγαλαν ένα τόσο υπέροχο άνθρωπο στη κοινωνία!

Καλημέρα!

---

Καλησπέρα nutcase!

Ευχαριστώ για την απαντηση σου...

Απ\' αυτή καταλαβαίνω ότι έχεις ζήσει (και συνεχίζεις προφανώς...) παρόμοια εμπειρία οπότε μπορείς να συνειδητοποιήσεις πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση...

Το παλεύω καθημερινά και πραγματικά προσπαθώ να είμαι ήρεμη και συγκαταβατική μαζί του... Δεν ασκώ κριτική για τους γονείς του, όσο εκνευρισμένος και να είναι μαζί τους και προσπαθώ να κρατώ διπλωματική θέση στο οποιοδήποτε ζήτημα αφορά την οικογένεια του...

Το πρόβλημα μου όμως είναι ότι πράγματα που αφορούν εμάς και τη σχέση μας μπορούν να ενεργοποιήσουν αυτά που του έχουν περάσει τόσα χρόνια οι δικοί του και να δημιουργήσουν εντάσεις και καυγάδες μεταξύ μας... Το αποτέλεσμα είναι εγώ να προσπαθώ να αμυνθώ και να του τονίζω ότι δεν έχει δίκιο κι αυτός να επιμένει σε λάθος πράγματα και στο τέλος να χάνεται για μέρες μέχρι να ηρεμήσει και να συμφωνήσει ότι ήταν λάθος...

Δεν ξέρω αν έχεις περάσει τέτοια κατάσταση (ελπίζω πως όχι...) αλλά αν έχεις ζήσει κάτι τέτοιο, θα ήθελα να μου πεις πως το αντιμετώπισες...

Ευχαριστώ... :)

---

Καλημέρα,
θέλω να βοηθήσω αλλα νομίζω οτι αδυνατό να μπώ στην εικόνα... Το οτι φεύγει για μέρες δεν είναι καλό, αλλα δε μπορώ να σχηματίσω πλήρη εικόνα. Γενικά είναι επιθετικός; Έχει ασκήσει βία αν όχι σε σένα πάνω σε αντικείμενα;

Αν μπορείς να δώσεις ένα παράδειγμα για το λάθος του και το δίκιο σου, θα με βοηθούσε να καταλάβω.

Καλημέρα nutcase!

Ο λόγος που δεν έδωσα πολλές πληροφορίες είναι γιατί δεν θέλω να σας κουράσω με πράγματα που εγώ μπορεί να θεωρώ σημαντικά αλλά εσείς να θεωρήσετε ότι είναι υπερβολικά πολλές λεπτομέρειες.

Στην ερώτηση σου αν είναι επιθετικός θα απαντήσω πως όχι... Δεν με έχει χτυπήσει ούτε μου έχει κάνει κακό ποτέ ούτε είναι επιθετικός απένανατι σε άλλους ή ακόμα και σε αντικείμενα... Εχει όμως τρελό θυμό μέσα του. Πάντα είχε, λόγω όλων αυτών που πέρασε. Μικρά πραγματάκια που εγώ θα τα προσπερνούσα ως ανούσια, αυτός στέκεται, τα ψειρίζει και εκνευρίζεται απίστευτα... Πάντως, εκείνες τις στιγμές δεν ακούει κανέναν και τίποτα...

Ο λόγος που χάνεται, όπως έχουμε ήδη συζητήσει μεταξύ μας, είναι προκειμένου να ηρεμήσει και να μη βγάλει τα απωθημένα του πάνω μου. Εντελώς διαφορετική συμπεριφορά από τη δική μου που θεωρώ ότι πρέπει να λύνονται τα προβλήματα άμεσα... Αυτό όμως το κάνει και μέσα στην οικογένεια του. Λόγω των συνεχών καυγάδων με τους γονείς του, έχει μάθει να αποστασιοποιείται, να απομονώνεται και να αντιμετωπίζει την κατάσταση μόνος του...

Ενα σύντομο παράδειγμα για να μη σε κουράζω...

Του μεταφέρω συζήτηση που κάνουν οι γονείς μου για οικογενειακό ζήτημα, στην οποία δεν ξέρω τι αναφέρθηκε ακριβώς... Αντιμετωπίζω μία ψυχρή και ειρωνική συμπεριφορά του στύλ ότι μπορώ να του πω τι έγινε γιατί δεν θα αναφέρει τίποτα πουθενά και εξάλλου αυτός μου λέει τα πάντα που συμβαίνουν μέσα στο σπίτι του... Του εξηγώ ότι ούτε εγώ ξέρω τι ακριβώς ειπώθηκε και αν μάθω θα του πω... Και αντιμετωπίζω μία αντίδραση με πολύ ειρωνικό τόνο, ότι από δω και πέρα θα προσέχει πολύ τι θα μου λέει από τα τεκταινόμενα του σπιτιού του και θα φροντίσει να μην μου ξαναπεί τίποτα, λες και φταίω εγώ που δεν γνωρίζω... Κι άλλα πολλά... Εφτασα σε σημείο να απολογούμαι για την οικογένεια μου, πράγμα που θεωρώ απαράδεκτο, αφού αυτός είχε πάψει πλέον να με ακούει και άκουγε τη φωνή του και μόνο...

Δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω την κατάσταση... Τον αγαπάω πάρα πολύ και με αγαπάει πάρα πολύ κι αυτός αλλά, ο εγωισμός που ανέπτυξε για την προστασία του, οι εσωτερικές συγκρούσεις του και ο λανθασμένος τρόπος που έμαθε να χειρίζεται τον κοσμο γύρω του μέσω των καταστάσεων από το σπίτι του θα καταστρέψουν τη σχέση μας... Και τρέμω γι\' αυτό...

Συγνώμη αν έγινα κουραστική. Μπορώ να δώσω και περισσότερες λεπτομέρειες που μπορούν να βοηθήσουν τη συνολική εικόνα αλλά θα είναι ατελείωτες...

Ευχαριστώ πάντως...

Καλησπέρα.

Δυστυχώς και πάλι δε μπορώ να σε βοηθήσω σχετικά με τον άντρα σου.

Πάντως μπορώ να τον καταλάβω εν μέρει. Βλέπεις κι εγώ έχω πολύ αγχωτικούς γονείς, πολύ πιεστικούς που περιμένουν τα πάντα απο μένα. Μου αναθέτουν ένα σωρό αρμοδιότητες στη δουλειά μας, και ταυτόχρονα είμαι υπόλογος για τα πάντα. Γιατί δεν είναι έτοιμα τα προσπέκτους, γιατί δεν ήρθαν τα εμπορεύματα, γιατί γιατί γιατί.

Είναι πολλές οι φορές που έχω τάσεις φυγής κι εγώ. Και το κάνω γιατί αν μείνω τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα. Και λέγοντας χειρότερα εννοώ οτι θα ξεσπάσω με άσχημο τρόπο. Ουσιαστικά είμαι εσωστρεφείς και καταπιέζω τα συναισθήματά μου. Το να φύγω (δε το κάνω-αλλα θέλω) είναι για να ξεθυμάνω. Νοιώθω τόσο στριμωγμένος ώρες ώρες που είμαι στα πρόθυρα τρέλας!

Οπότε να υποθέσω οτι και ο άντρας σου είναι εσωστρεφής. Νοιώθει πίεση και σύγχυση και απλά δε μπορεί άλλο τη δεδομένη στιγμή.
Εσύ τι μπορείς να κάνεις; \"Δύο καλά κι ένα κακό\".

Τι σημαίνει αυτό; Οτι όταν θέλεις να του \"πας κόντρα\" πρέπει να του δώσεις δύο δίκια, να μπείς δηλαδή λίγο στο οπτικό του πεδίο και ύστερα με ωραίο τρόπο να του πείς \"την άποψή σου\".

Δοκίμασέ το κι εδώ είμαστε πάλι.

Πρεπει να εχεις παρα πολυ υπομονη για να τον αντιμετωπισεις και φοβαμαι πως καποια στιγμη θα σε κουρασει αυτη η κατασταση, οσο κι αν τον αγαπας οπως λες, και θα φυγεις....
Καλο θα ηταν να συνειδητοποιησει ο ιδιος τι κανει, τι σου κανει, και να βοηθησει τον εαυτο του με καποιον τροπο....

Ευχομαι ολα να πανε καλα...

Μάλλον πρέπει να εννοείς το:

\"Καταλαβαίνω τι έννοείς και συμφωνώ, αλλά η άποψη μου είναι...\"

Αυτό είναι το δύο καλά κι ένα κακό;;;;

Και πως ακριβώς εφαρμόζεται αυτό όταν ο καλός μου έχει απομονωθεί; Το συζητώ με τον εαυτό μου ή περιμένω πότε θα ηρεμήσει για να γυρίσει πίσω;

Πάντως έχεις δίκιο... Είναι όντως εσωστρεφής και δεν μπορεί εύκολα να εκφράσει τα συναισθήματα του...

Η γυναίκα σου πως αντιδρά όταν σε πιάνουν οι \"κρίσεις\" σου;

:)

Quote:

---

Originally posted by smile60
Πρεπει να εχεις παρα πολυ υπομονη για να τον αντιμετωπισεις και φοβαμαι πως καποια στιγμη θα σε κουρασει αυτη η κατασταση, οσο κι αν τον αγαπας οπως λες, και θα φυγεις....
Καλο θα ηταν να συνειδητοποιησει ο ιδιος τι κανει, τι σου κανει, και να βοηθησει τον εαυτο του με καποιον τροπο....

Ευχομαι ολα να πανε καλα...

---

Σ\' ευχαριστώ smile60 μου...

Είναι όντως κουραστικό και εξαιρετικά ψυχοφθόρο... Αλλά τον αγαπάω πάρα πολύ και προσπαθώ να στηρίξω τη σχέση μας όσο το δυνατό περισσότερο... Δεν θεωρώ ότι η λύση είναι να φύγω γιατί είναι υπέροχος άνθρωπος με άσχημα βιώματα και θέλω να τον βοηθήσω...

Ψάχνω απλά τρόπους επικοινωνίας μαζί του όταν ξυπνάνε μέσα του αυτά τα βιώματα...

Σ\' ευχαριστώ πάντως....

Quote:

---

Originally posted by BALANCE
Μάλλον πρέπει να εννοείς το:

\"Καταλαβαίνω τι έννοείς και συμφωνώ, αλλά η άποψη μου είναι...\"

Αυτό είναι το δύο καλά κι ένα κακό;;;;

Και πως ακριβώς εφαρμόζεται αυτό όταν ο καλός μου έχει απομονωθεί; Το συζητώ με τον εαυτό μου ή περιμένω πότε θα ηρεμήσει για να γυρίσει πίσω;

Πάντως έχεις δίκιο... Είναι όντως εσωστρεφής και δεν μπορεί εύκολα να εκφράσει τα συναισθήματα του...

Η γυναίκα σου πως αντιδρά όταν σε πιάνουν οι \"κρίσεις\" σου;

:)

---

\"Καταλαβαίνω τι έννοείς και συμφωνώ, αλλά η άποψη μου είναι...\"
...είναι λίγο αντικρουόμενο, αλλα οκ, μπορεί να δουλέψει!

Η γυναίκα μου φροντίζει να μην με πιάσουν οι κρίσεις μου όπως λες. Γενικά δεν με πιάνουν κρίσεις. Απλά σαν άνθρωπος μπορεί να εξοργιστώ κι εγώ. Σπάνιο φαινόμενο αλλα συμβαίνει.

Ίσως θα ήταν καλύτερα να του δίνεις χώρο όταν τον πιάνει. Μην προσπαθείς να τον βοηθήσεις. Ίσως ακόμα και το γεγονός οτι του μιλάς, να τον αγχώνει και στριμώγχει ακόμα περισσότερο. Αν τον πιάνει, άσε τον να το αντιμετωπίσει εξ\'ολοκλήρου μόνος του. Άσε να μιλήσει με τον εαυτό του. Μια, δύο, τρείς θα καταλάβει.

Ίσως λοιπόν όταν τον ξαναπιάσει, να τον αφήσεις μόνο του στο σπίτι, φεύγοντας εσύ! Όχι να μαλώσετε και να φύγεις. Απλά να του πείς, οτι καταλαβαίνεις οτι θέλει λίγο χώρο, και να πάς super market (ας πούμε).

Καλημέρα nutcase!

Θέλω να σε ευχαριστήσω για τις συμβουλές σου και τη βοήθεια σου στο πρόβλημα μου...

Θα τις κάνω πράξη από δω και πέρα και ελπίζω πραγματικά να πιάσουν τόπο...

Να \'σαι καλά...

;)

Καλησπέρα!

τίποτα, επλίζω να βοηθήσουν οι συμβουλές και όλα να πάνε καλά!