οι γονεις μου απέναντί μου...
είμαι 36 χρόνων και αντιμετωπίζω σοβαρότατο θέμα με την οικογένειά μου εξατίας της σχέσης μου.Οι λόγοι είναι δύο.Είναι 18 χρόνια μεγαλύτερός μου και επιπλέον από τον Ιανουάριο άνεργος.Το καλοκαίρι που η σχέση μας μετρούσε 3 μήνες ήρθε να με επισκεφτεί στον τόπο που κάνω διακοπές και τα αδέλφια μου με τα οποία είχα εξαιρετική σχέση με απείλησαν πως επειδή έχω σχέση με ένα άνθρωπο που δεν εγκρίνουν οι γονείς μου αν αυτό τους προκαλέσει θέμα υγείας στην ήδη βεβαρυμένη τους υγεία θα με κυνηγήσουν να με σκοτώσουν και θα με κάνουν να υποφέρω.Είναι και τα 2 μου αδέλφια πολύ μορφωμένα όπως και οι γονείς μου κι εγώ και ο απόφοιτος και άνεργος 53άρης είναι στα μάτια τους ό,τι χειρότερο μπορούσε να μου συμβεί.εδώ και 3 μήνες τα αδέλφια μου δεν μου μιλάνε καν,ούτε καλημέρα ο πατέρας μου τα εντελώς τυπικά και η μητέρα μου όταν προσπαθώ να της πω να με ακούσει φεύγει έτοιμη για ανακοπή.Είμαι να τρελαθώ.λατρεύω τους δικούς μου και έχω αφιερώσει όλη μου την ενέργεια και ζωή στο να τους έχω καλά.Δεν έφυγα ποτέ από το σπίτι δεν έκανα τίποτα παράλογο παρα μόνο ίσως πάντα σχέσεις με ανθρώπους που δεν τους άρεσαν και δεν ανταποκρινόταν στην κοινωνική μας θέση.ξαφνικά έγινα η κακιά,η ανώριμη,η χαζή που βγαίνω με τον άνεργο γέρο.Ο άνθρωπος αυτός είναι η λιακάδα μου,η ηρεμία μου,ο φίλος μου,η ανάτασή μου.Δεν έχει ούτε μια άσπρη τρίχα στην ψυχή του,ένας δραστήριος ολοζώντανος άντρας γεμάτος αγάπη και φροντίδα για μένα.τυχαίνει να υπάρχει μια οικονομική άνεση για την οποία οι γονείς μου πάλεψαν και είναι κι αυτό ένα θέμα πως ο άνθρωπος που συνδέομαι έχει αυτό το κίνητρο.Νιώθω πως θα μου στρίψει.Νιώθω ακρωτηριασμένη χωρίς την αποδοχή των δικών μου και δυστυχισμένη στην σκέψη να μείνω μακρία από αυτό που επιθυμεί η καρδιά μου.στα 36
μου το ότι δεν έφυγα ποτέ από το σπίτι σπούδασα στην πόλη μου τους έχει κάνει να πιστεύουν πως είμαι μόνο κόρη και αδελφή και τίποτα άλλο.Τα αδέλφια μου με απαράμιλλη σκληρότητα δεν μιλάνε σε κανένα φίλο ή συγγενή που έχει επαφές μαζί μου με αποτέλεσμα όλοι να φοβούνται να με πλησιάσουν να μην μπλέξουν.Ζω τραγικά,αιχμάλωτη και σχεδόν πλέον φιλοξενούμενη μέσα στο δωμάτιό μου,ούτε καν στο σπίτι μου δεν έιμαι ευπρόσδεκτη χωρίς επιτυχία στην ανεύρεση εργασίας με φόβο και τρόμο να βγω απότο σπίτι μην τους προκαλέσω ή μην πέσω πάνω σε κάποιον δικό μου και με δει.Στην εποχή κρίσης το να βρει δουλειά ο άνθρωπός που συνδέομαι φαντάζει απίθανο αλλά έχω ελπίδα..
να αφήσω αυτό που λαχτάρησε όσο τίποτα η καρδιά μου ή να επιμείνω με το ρίσκο να κάνω κακό στην υγεία των δικών μου κάτι που θα με στείλει στο ψυχιατρείο...Σας παρακαλώ αν έχετε παρόμοια εμπειρία ή γνώση για το τι πρέπει να κάνω βοηθείστε με....
