η κατάσταση έχει αρχίσει να ξεφεύγει...

... ή τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ...

Γεια σας... είμαι 18 χρονών, έδωσα πέρυσι πανελλήνιες και αποφάσισα να ξαναδώσω φέτος, να κυνηγίσω το όνειρό μου... σήμερα, όπως και πολλές άλλες μέρες, έχω μετανιώσει αφάνταστα που αποφάσισα να μείνω άλλον ένα χρόνο με την οικογένειά μου, αντί να συμβιβαστώ με το αποτέλεσμα και να φύγω Θεσσαλονίκη να ηρεμίσω...
Να πάρω όμως τα πράγματα απο την αρχή...
εδώ κι δυόμιση χρόνια περίπου έχω παρατηρήσει ότι οι γονείς μου τσακώνονται πάρα πολύ συχνά... στην αρχή δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία γιατί μετά από πέντε λεπτά τους περνούσε... με τον καιρό παρατήρησα ότι οι καυγάδες ήταν πλέον απλή καθημερινότητα, κρατούσαν πολύ περισσότερο, και άρχισαν να λέγονται πιο βαριές κουβέντες... επίσης μάλωναν για ηλίθια θέματα, όπως το γεγονός ότι η μητέρα μου έβηχε έντονα λόγω αλεργίας, κι ο πατέρας μου δεν μπορούσε να την ακούει...
το συζήτησα, ξεχωριστά με την μάνα μου και με τον μπαμπά μου... η μάνα μου είπε ότι μου φαίνεται λόγω άγχους και κούρασης (σχολείο, φροντηστήριο, διάβασμα κι όλα τα συναφή)... ο μπαμπάς μου θύμωσε και μου είπε ότι λέω βλακείες...

αργότερα άρχισε να γυρνάει και σε μένα... όταν σταμάτησα να πηγαίνω σχολείο για να κάνω επανάληψη, καναδυο βδομάδες πριν τις πανελλήνιες, γυρνούσανε σπίτι απο την δουλειά και με ρωτούσανε με ύφος ‘ γιατί δεν έπλυνες τα πιάτα;’ ‘γιατί δεν σκούπισες;’ ‘γιατί δεν ζέστανες το φαγητό;’... εγώ απαντούσα ότι είχα πολύ διάβασμα κι έπρεπε να τελειώσω μέχρι να πάω στο φροντηστήριο, κάτι λογικό νομίζω για μαθήτρια τρίτης λυκείου 2 βδομάδες πριν τις εξετάσεις... αλλά αφού δεν τους βόλευε, και κυρίως τον πατέρα μου, ήταν φτηνές δικαιολογίες...

αρπάζονται με το παραμικρό, γιατί ο ένας νομίζει πως ο άλλος ρίχνει συνέχεια μπηχτές, γιατί ξεχάσαμε να πάρουμε λεμόνια, γιατί ανάψαμε κλιματιστικό και η πόρτα της κρεβατοκάμαρας ήταν κλειστή...
συνήθως τις φωνές τις βάζει πρώτα ο μπαμπάς μου, αλλά λάδι στην φωτιά ρίχνει η μάνα μου... όχι ότι δεν γίνεται το αντίστροφο...

εγώ πολλές φορές κάνω την πάπια γιατί με έχουν κουράσει... ούτε μπορώ να ακούω τον πατέρα μου να μου γκρινιάζει για την μάνα μου, και το αντίστροφο, ούτε μπορώ να ακούω τα πάντα που τους ενοχλούν πάνω μου γιατί εκείνη τη στιγμή έχουν νεύρα και θέλουν κάτι να φταίει...

έχω φτάσει σε σημείο να έρθει η μέρα που κάθομαι 7 ώρες στο φροντηστήριο για να μην είμαι σπίτι και τους ακούω...

νομίζω πως η κατάσταση έχει αρχίσει να ξεφεύγει και πως οι δικοί μου χρειάζονται βοήθεια... δηλαδή πως πρέπει να δουν ψυχολόγο πριν καταστρέψουν έναν γάμο 28 χρόνων γιατί μας τελείωσε το χαρτί υγείας... αλλά όσες φορές προσπάθησα να τους το πω αυτό θύμωσαν μαζί μου κι άρχισαν την επίθεση με υπερβολές (μήπως να πάμε και ψυχίατρο; να κλειστούμε σε καμιά κλινική; να αρχίσουμε τα ψυχοφάρμακα;)
(χωρίς να θέλω να θίξω ανθρώπους που έχουν κάνει τα παραπάνω, προς Θεού)

δεν θέλω να διαλυθεί η οικογένειά μου, αλλά αρκετές φορές ευχήθηκα, ακούγοντάς τους, αυτή να είναι η τελευταία φορά που θα μαλώσουν, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να χωρίσουν...

θέλω να τους βοηθήσω, και για την δική τους αλλά και για την δική μου ψυχική ηρεμία, αλλά δεν ξέρω πως...

καμια ιδέα;
ευχαριστώ...

Γεια σου!
Λοιπόν, διαβάζοντας το ποστ σου, ναι έχω μια ιδέα!
Μην ασχολείσαι με τη σχέση των γονιών σου. Μην το κάνεις δικό σου πρόβλημα το ο,τιδήποτε συμβαίνει μεταξύ τους.
Λόγω της κατάστασης που επικρατεί γενικότερα (βλπ οικονομική κρίση κλπ) οι γονείς γκρινιάζουν και δημιουργούν θέματα εκ του μη όντος.
Θα σου πρότεινα εσύ να ασχολείσαι με το στόχο σου γιατί μόνο αυτός μπορεί να σου εξασφαλίσει την ανεξαρτησία σου από αυτούς., άρα και την ηρεμία σου..
Είναι λογικό να δυσκολεύεσαι να συμβιώνεις με άτομα άλλης γενιάς. Προσωπικά, θεωρώ υγιές το να μην αντέχουμε τους γονείς μας!! είναι δείγμα εξέλιξης...
Και ούτε θα διαλυθεί η οικογένειά σου..απλά περνάνε φάση. Μην ξεχνάς ότι εκτός από γονείς σου είναι και ζευγάρι..και όλα τα ζευγάρια έχουν τους καυγάδες τους.
Επαναλαμβάνω: μην το κάνεις δικό σου. Θα τη βρούν μόνοι τους την άκρη.

γεια σου!
Σ’ ευχαριστώ για την απάντησή σου, και συγγνώμη που δεν σου απάντησα νωρίτερα...

το προσπάθησα κι αυτό, να κάνω πως δεν ακούω και δεν βλέπω... όταν όμως μπλέκουν κι εμένα στο θέατρο του παραλόγου δεν μπορώ να κάνω την Κινέζα...
όταν είτε ο ένας είτε η άλλη έχουν νεύρα για το οτιδήποτε και μου κάνουν καυγά γιατί δεν φοράω παντόφλες, γιατί να νύχια μου είναι βαμμένα μπλε, γιατί περνάω πολλές ώρες κλεισμένη στο δωμάτιό μου, και γιατί πέφτουν τρίχες απο τα μαλλιά μου στο πάτωμα, δεν μπορώ να κάνω ότι δεν ακούω...

σήμερα, σε μια υποθετική συζήτηση είπα ότι αν δεν υπήρχε άλλη επιλογή θα έδινα νεφρό στον θείο μου, που έχει χάσει το ένα και κινδυνεύει σε 4-5 χρόνια να χάσει και το άλλο... ο πατέρας μου άρχισε να φωνάζει λέγοντας ότι σκέφτομαι επιπόλαια πριν πάρω αποφάσεις κι ότι με λίγα λόγια είμαι χαζή... επειδή του είπα να μην φωνάζει, ότι μιλάμε υποθετικά, οτι δεν είπα πως αύριο κιόλας θα πάω στο νοσοκομείο και θα τους πω να με σφάξουν, άρχισε να φωνάζει ακόμα περισσότερο ότι δεν τον καταλαβαίνω, ότι απλά ψάχνομαι για καυγά κι οτι δεν φωνάζει, απλά υψώνει τον τόνο της φωνής του...

δεν μπορώ να ζω μέσα σ αυτό το σπίτι μέχρι τον επόμενο Οκτώβριο σ’ αυτή την κατάσταση... που δεν ξέρω αν θα παραμείνει έτσι όπως είναι ή θα χειροτερέψει... να βελτιωθεί αποκλείεται γιατί κανείς τους δεν καταλαβαίνει τι γίνεται... δεν έχουν την αίσθηση ότι γκρινιάζουν και καυγαδίζουν όλη την ώρα...

Καλησπέρα. Διάβασα όσα γράφεις και θεωρώ πως αυτό συμβαίνει σε πολλές οικογένειες. Και οι δικοί μου όσο μεγαλώνουν παραξενεύουν και τσακώνονται γιατί το παράθυρο είναι ανοιχτό και γιατί δεν έχει γάλα στο ψυγείο και τέτοια.. όλοι έχουν τα προβλήματά τους. Κάνε ένα κόλπο. Δεν ξέρω αν πιάσει. Πάρε ένα άλμπουμ φωτογραφιών με χαρούμενες στιγμές σας... πχ τη βάφτισή σου. Θύμισέ τους πόσο ωραία περνούσαν όταν ήταν πιο ήρεμοι ... πολλές φορές ξεχνάμε πόσο αγαπάμε κάποιον μέχρι κάποιος άλλος να μας θυμίσει. Δειξε τους πως τους αγαπάς αν και καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να είσαι αγάπες και λουλούδια σε τέτοια φάση...

Γεια σου! Διάβασα αυτά π λες και οι ανησυχίες σου είναι πέρα για πέρα λογικές. Το ευτύχημα είναι ότι από πολύ νωρίς συνειδητοποίησες τι εστί συμβίωση με γονείς.
Εγώ είμαι 30 κ μένω ακόμα με γονείς! Οπότε φαντάζεσαι.. Πολύ έξυπνο από πλευράς σ να κάνεις τη πάπια γιατί ο άνθρωπος τη γκρίνια δύσκολα την αποβάλει..
Εφόσον εσύ πιστεύεις ότι είσαι εντάξει συνέχισε να κάνεις τη πάπια και αφοσιώσου στο στόχο σου. Έκανες πολύ καλά κ δεν συμβιβάστηκες με το θέμα της σχολής,
απ' ότι κατάλαβα δεν ήταν ότι δεν σ άρεσε η περιοχή αλλά η σχολή. Δεν υπάρχει τίποτα π να πρέπει να κάνεις εσύ στο θέμα αυτό. Απλά τυπική.

Να έχεις στραμμένο το βλέμμα στο στόχο σου, τις πανελλαδικές. Είναι το μέσο στο παρόν σταδιο με το οποίο θα φύγεις απ το σπίτι, με το οποίο θα κανεις ένα νεο ξεκίνημα και γενικά θα ηρεμήσεις. Προς το παρον μην αφήνεις την κατάσταση με τους γονείς να σε φθήρει ψυχικά, έχε τη σκέψη σου όσο γίνεται περισσότερο αλλού όπως στους στόχους σου, αν μπορείς απεφευγε να είσαι μαζί τους όταν δημιουργούνται προστριβές, αφιέρωνε τον ελεύθερο σου χρόνο δλδ τα διαλείμματα από τη μελέτη εκτός σπιτιού με παρέες που σου δημιουργούν ευχάριστη διάθεση, αισιοδοξία και ενθαρρυνουν με τα λογια τους. Πλησιάσε αν μπορεις άτομα του συγγενικού ή φιλικού οικογενειακού σας κύκλου που μπορούν να επηρεάσουν τους γονείς σου στο να αλλάξει η μεταξύ τους συμπεριφορά ή να τους πείσουν να δεκτούν να δουν καποιο ειδικό. Αν είσαι άτομο που μπορείς να τους επιβληθείς δείξε τους ότι δεν ανέχεσαι άλλο, στα ίσα και έντονα, παιδί τους είσαι θα το λάβουν υπόψη και ίσως καταλαγιάσουν. Ελπίζω να ναι πρόβλημα που ξεκίνησε σχετικά πρόσφατα, κι όχι απο τοτε που ήσουν παιδί, για όσους έχουν βιώσει το δεύτερο η ζημιά είναι αρκετά μεγάλη και μερικές φορές ανεξίτηλη.