Ατύχημα και ψυχολογία...

Καλησπέρα,είμαι εκπαιδευτικός και φέτος εργάζομαι με ένα παιδί 10 ετών το οποίο αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα όρασης μετά από ατύχημα που συνέβη πριν 2,5 χρόνια περίπου.Πέρα από το γνωστικό κομμάτι,το παιδι φαίνεται ακόμα σοκαρισμένο δεν το έχει αποδεχτεί πλήρως,ντροπή με τους συμμαθητές του,δείχνει θυμό για το άτομο που το προκάλεσε και φόβο ότι είναι βάρος στην οικογένεια.Πρέπει να το "κυνηγήσω" το θέμα ώστε να μάθει να μιλάει για το συμβάν άνετα ή να το αφήσω με διάφορες μεθόδους να πάρει το χρόνο του;

liakok, νομίζω ότι σε μια τέτοια περίπτωση το πιο σημαντικό και σωστό σε πρώτη φάση, είναι να μιλήσεις στους γονείς ώστε να απευθυνθούν εκείνοι (για αρχή) σε ψυχολόγο. Κατά τ' άλλα, η δική σου σχέση με το παιδί είναι μέσα σε κάποια τάξη ή παρέχεις άλλου τύπου εκπαιδευτική στήριξη? Γενικά, καλό είναι να βασίζεσαι σε όσα το ίδιο το παιδί λέει ή ξεκάθαρα δείχνει / παρατηρείς και να ενθαρρύνεις την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, φροντίζοντας να υπάρχει μια καλή μεταξύ σας σχέση.

Βρίσκομαι μέσα στην τάξη και έξω από αυτήν και του παρέχω εξατομικευμένο πρόγραμμα.Είναι πολύ λεπτό το ζήτημα γι'αυτό κι ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για την ψυχολογία του.Όταν είμαστε οι δυο μας είναι αρκετά άνετο και χρησιμοποιεί τα γυαλιά του και άλλα βοηθήματα,όμως όταν βρίσκεται με τους συμμαθητές του αρνείται να τα χρησιμοποιήσει εκτός και αν το ζητήσω λίγο πιο "επιβλητικά"...

Χμ, είναι φυσικό να αρνείται να τα χρησιμοποιήσει... κι ίσως δεν είναι καλό να παρεμβαίνεις προτού το ίδιο το παιδί συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα των όποιων βοηθημάτων. Γιατί αυτή τη στιγμή, υπερισχύουν άλλες ανάγκες (κοινωνικοποίησης, αποδοχής απο την ομάδα κλπ). Αν το ίδιο το παιδί εκφράσει δυσκολία ή στενοχώρια λόγω της έλλειψης βοηθημάτων όταν είναι με τους φίλους, τότε είναι η κατάλληλη στιγμή για ενθάρρυνση, για να μάθει να νιώθει καλά με όσα το ίδιο σαν άτομο χρειάζεται.

Εγώ δηλαδή πώς μπορώ να συμβάλλω ώστε σιγά σιγά να αρχίσει να αποδέχεται το πρόβλημά του;Ίσως αν διαβάζαμε μαζί ένα βιβλίο(παραμύθι ή λογοτεχνικό)που να αφορά παιδιά ή ζώα με άλλους είδους προβλήματα(όχι όρασης)και να παρατηρεί ότι ένα πρόβλημα δε σημαίνει ότι δεν είμαστε αποδεκτοί όπως επίσης και ότι συνεχίζουμε να βάζουμε στόχους για τη ζωή;Θα επιδρούσε θετικά στην ψυχολογία του;Υπάρχει ίσως και κάτι άλλο που μου προτείνετε να κάνω;

Θα μπορούσες να ασχοληθεις με το θέμα των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν κάποια άτομα και με τη διαφορετικότητα του καθένα μέσα στην τάξη, να αφιερώσεις ένα μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας στην παρουσίαση τέτοιων θεμάτων στα παιδιά και μετά στη συζήτηση. Να εισάγεις ένα ερέθισμα, όπως ένα βιβλίο, μια εικόνα, ένα βίντεο, ακόμα και να φέρεις στην τάξη ένα βοήθημα που χρησιμοποιεί ένα άτομο με δυσκολίες, όπως πατερίτσες, το μπαστούνι των τυφλών, ακουστικό αυτιού.. Είναι σημαντικό να γίνει παρουσίαση γενικεύοντας την κατηγορία, και καλά το τόνιζες ότι δε θα εστιάσεις άμεσα στα προβλήματα όρασης. Χρειάζεται να φροντισεις γενικά το κάθε παιδί να παρουσιάσει τον εαυτό του στα άλλα παιδιά, να μιλήσει για αυτά που βλέπει στον εαυτό του, για το ποιος είναι (αν και μιλάμε για μικρά παιδιά), γιατί έτσι θα μπορέσει ένα παιδί να συνειδητοποιήσει το πόση διαφορετικότητα υπάρχει μεταξύ όλων των ανθρώπων αλλά και ομοιότητα. Με την παρουσίαση του κάθε παιδιού και τη συζήτηση μπορεί το καθένα να αναπτύξει τηνν εκφραστικότητά του για αυτο που σκέφτεται αλλά και αυτό που νιώθει. Εφόσον καταφέρετε να κάνετε αυτή τη γνωριμία, τότε θα έχει μειωθεί και η ντροπή που νιώθουν πολλά παιδιά μέσα στο περιβάλλον της τάξης. Το παιδάκι που σε απασχολεί μπορεί να ενθαρυνθει να μιλήσει για τον εαυτό του, λίγα πράγματα, μπορείς να φτιάξεις και ερωτήσεις να τα κατευθύνεις σε ένα βαθμό.

Άρα είναι 2 οι προτάσεις, η εξοικείωση με το θέμα των ειδικών αναγκών και η ανάπτυξη εκφραστικότητας και του ανήκειν μέσα στην τάξη.

Μπορούν να συνδιαστούν ή να γίνουν ξεχωριστά, εσύ θα οργανώσεις το πρόγραμμα στις ανάγκες της τάξης σου.

Όσο ευαίσθητο κι αν θεωρούμε το θέμα των ειδικών αναγκών, πιστεύω αντίθετα πως τα άτομα αυτά έχουν τη δυνατότητα να εξελίξουν δεξιότητες που άλλα άτομα δε θα το βίωναν. Το να μιλήσεις στα παιδιά για τη γραφή των τυφλών, τη γλώσσα την νοηματικής, τη τέχνη του δημιουργείται απο άτομα χωρίς άκρα η όραση, τους αθλητές χωρίς άκρα που κερδίζουν μετάλλια είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα, ειδικά αν στην εισαγωγή σου δείξεις αυτόν τον ενθουσιασμό στα παιδιά. Δε πρέπει επιτέλους να λυπούνται για τον εαυτό τους τα άτομα που απλά δεν είναι όπως οι περισσότεροι, αλλά να ενθαρρυνθούν να νιώσουν αυτό το αίσθημα υψηλής αυτοεκτίμησης εξαιτίας των μοναδικών δυνατοτήτων που ανοίγουν στον ορίζοντα οι ειδικές ανάγκες.

Ενδεικτική ''δραστηριότητα'' για να εξοικειωθεί η τάξη με τα βοηθήματα που χρησιμοποιεί το παιδι για την όραση είναι να φτιάξετε όλοι μαζί κατασκευές που να μοιάζουν με τα βοηθήματα αφού πρώτα τα εξετάσετε αυτά μαζί με άλλα και απο άλλες κατηγορίες αναπηριών. Αυτό βέβαια μπορεί να γίνει στο μέλλον αφού το παιδί νιώσει καλύτερα και πιο άνετα μέσα στην τάξη και είσαι σίγουρη ότι δε θα νιώσει στιγματισμένο. Στην καλύτερη περίπτωση θα νιώσει πολύ καλά με τον εαυτό του, θα νιώσει σαν ''σουπερ ήρωας'' που χρησιμοποιεί μια ειδική συσκευή που οι άλλοι δεν έχουν! Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ και πως σκέφτεται το παιδικό μυαλουδάκι..!

Μιλά στους γονείς του και να είσαι κοντά του όσο γίνετε να σε εμπιστεύετε

(συνεχεια)Φαντασου ποσο πολυ λοιπον αντιλαμβανονται τα μεφαλυτερα παιδακια σε ηλικια τα οσα συμβαινουν γυρω τους. Τωρα οσον αφορα αυτο το μωρακι(των φιλων σου),η αντιδραση του(να επιζητα την προσοχη) ειναι ενας τροπος να δειξει οτι αναστατωνεται με αυτα που ακουει κ βλεπει,κ οτι φυσικα του λειπει η επιβεβαιωση..τωρα θα μου πεις αυτο που κολλαει??κολλαει,στο οτι οταν το περιβαλλον ειναι ηρεμο τα μωρακια νιωθουν ασφαλεια ,επιβεβαιωση..οταν δεν την εχουν την επιζητουν οπως κ οσο μπορουν..Καλο θα ηταν να ελεγες σε αυτο το ζευγαρι να χαμηλωσει λιγο τους τονους....δεν φταιει το παιδι πουθενα..