ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΜΕ ΑΓΓΙΖΕΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΑΗΔΙΑΖΩ
Όλα άλλαξαν μετα τη γέννηση του γίου μου, χωρίς καμιά βοήθεια απο γιαγίαδες η άλλους συγγενείς οι πρώτοι μήνες μετα τη γέννηση του πέρασαν χωρίς να θυμάμαι τίποτα μονο έψαχνα μισάωρα μες τη μέρα να κοιμηθω και εκέινος ενδιαφερόταν μονο για το σεξ. Και ήρθε το καλοκαίρι και εγώ κλεινόμουν σπιτι με το νεογέννητο μωρο και εκείνος εκανε τη ζωη του,με τη σεξουαλικότητα μου να έχει πιάσει πατο να πρεπει να μαγειρεψω αλλο φαγητο για εκείνον αλλο για το μωρο ,να μη ξεχασω να εχει ζεστο νερο να πληθυθει οταν γυρισει ,να πρεπει να προσπαθήσω πιο πολύ γιατι είχα γίνει απαισια νοικοκυρα και καπως έτσι πέρασαν 7 μήνες και τότε εκείνος έγινε βίαιος ,εγώ τον έφτασα σε αυτο το σημείο λεει με την αδιαφορία μου , εγω φταιω που αρχησε να με χτυπαει γιατι δεν τον ικανοποιώ στο κρεβάτι (έτσι λέει).
Και έτσι όλα τέλειωσαν για εμένα δεν μπορω να τον συγχωρέσω που με χτυπησε και οχι μονο μια φορα, τον σιχαινομαι σαν άντρα καθε φορα που με πλησιάζει θελω να κανω εμετό, του λέω να μεινουμε λιγο χώρια με απειλει .
Θέλω και εγω να ζήσω να αισθανθω ομορφα να ποθήσω κάποιον και να με ποθήσει, θέλω να ερωτευτω γιατι να τελειωσει η ζωη μου έτσι γιατι.
είναι 10 μήνες τώρα που νιώθω έτσι ,δεν ξέρω αν θα είναι το καλύτερο να χωρίσω για το παιδί μας, δεν ξέρω πιο είναι το σωστό , στους αλλους λέω οτι σωστό ειναι αυτο που αισθανόμαστε , απλα δεν θλελω να υποφέρει ο γιός μου για να ειμαι εγώ καλα.
