έχω κατάθλιψη...???

Τον τελευταίο καιρό μου έχει σχηματιστεί η εντύπωση ότι μπορεί και να αντιμετωπίζω κάποια ψυχολογική διαταραχή, το χειρότερο όμως είναι ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος να είμαι σε αυτή την κατάσταση ! Να γίνω πιο συγκριμένη όμως…
Είμαι 26 ετών περίπου, «μοσχαναθρεμμένη» μοναχοκόρη μεγαλωμένη σε ισορροπημένο οικογενειακό περιβάλλον, έχω μια σχέση πολλών ετών και τα τελευταία δυόμιση περίπου χρόνια εργάζομαι στο ίδιο γραφείο, αρχικά ως ασκούμενη δικηγόρος, και ως συνεργάτιδα δικηγόρος πλέον, τους τελευταίους μήνες. Κοινώς όλα βαίνουν «καλώς», παρά τους περίεργους καιρούς που ζούμε.
Ανέκαθεν ήμουν ευαίσθητη, ευσυγκίνητη και κυκλοθυμική. Τους τελευταίους μήνες όμως η ψυχολογία μου εναλλάσσεται με το παραμικρό, είμαι ευέξαπτη, φωνάζω και ξεσπάω με το παραμικρό, και ακόμη και τις στιγμές που είμαι έτσι καταλαβαίνω ότι είναι υπερβολικές οι αντιδράσεις μας, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω ή να ελέγξω την κατάσταση. Και φυσικά όταν ηρεμώ δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω και να νιώθω αχάριστη.
Δεν υπάρχει κανένας σοβαρός και συγκεκριμένος λόγος να είμαι έτσι. Απλώς νιώθω μια μεγάλη πίεση λόγω της δουλειάς, καθώς έχω αναλάβει πολλές αρμοδιότητες και υποχρεώσεις. Επίσης θεωρώ ότι έχω επιβαρυνθεί αρκετά από το καλοκαίρι και έπειτα λόγω μιας κρίσης πανικού που πέρασε ο φίλος μου, τα κατάλοιπα της οποίας τον ταλαιπώρησαν (κατ’ επέκταση και εμένα) για μήνες, και ίσως να μην έχουν περάσει απόλυτα… Βέβαια αναγνωρίζω ότι τον πρώτο καιρό δεν είχα την αντιμετώπιση που ενδείκνυται, ίσως επειδή ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα, χωρίς βέβαια αυτό να με δικαιολογεί.
Ας επιστρέψω όμως στα δικά μου…
Τις δικές μου εκρήξεις (οι οποίες είναι ολοένα και συχνότερες) τις περνάει όπως είναι λογικό ο φίλος μου, συνήθως με υπομονή. Το άσχημο βέβαια είναι ότι τα αίτια της έντασής μου δεν οφείλονται σε αυτόν, αρκεί μια μικρή και ασήμαντη αφορμή που θα μου δώσει για να γίνω σχεδόν άλλος άνθρωπος. Και φυσικά καταλαβαίνω ότι είναι άδικο αυτό, ότι ξεσπάω μόνο εκεί που με «παίρνει», και όταν ηρεμώ νιώθω θλιβερές τύψεις και αισθάνομαι λίγη, ανίκανη… Όσο και αν κλαίω όμως τίποτα δεν αλλάζει και νιώθω σχεδόν μονίμως στεναχωρημένη. Η κατάστασή μου εναλλάσσεται σε εκνευρισμό και στεναχώρια δηλαδή, παρόλο που προσπαθώ να βγαίνω και με φίλους, να ξεχνιέμαι, και συνέλθω ! Κρατάει για λίγο όμως. Μάλιστα το περασμένο πσκ πήγαμε σε ζευγάρι πολύ καλών μας φίλων, που μένει αρκετά μακριά, και περάσαμε πολύ όμορφα ! και όμως την ίδια μέρα που γυρίσαμε, με γελοία(το αναγνωρίζω) αφορμή, έστησα ένα μικρό καβγά, με εμένα να φωνάζω και να ξεφεύγω, για άλλη μια φορά και μετά κλάματα, τύψεις, ψυχική κατάπτωση…
Ο φίλος μου υποστηρίζει πως πρέπει να δεχτώ κάποια βοήθεια από ειδικό (όπως έκανε και ο ίδιος για την κρίση πανικού που είχε), ίσως να είναι και κάποια ορμονική διαταραχή – λέει – ή κάτι τέτοιο… Δεν μπορώ να το παλέψω μόνη μου και μαζί του όμως ? είναι κάτι παροδικό ? δεν μπορώ να διανοηθώ ότι από τα 26 μου θα χρειάζομαι αγωγή, αλλά είμαι θετική σε ενδεχόμενη ψυχολογική στήριξη από πρόσωπο κατάλληλο…

Μπορεί να είναι από θυροειδή... (μια γνώμη λέω απλά δεν είμαι ειδική..), οπότε μια εξετασούλα δε θα σ' έβλαπτε... μπορεί να έχει συσσωρευτεί πολύ αρνητική ενέργεια μέσα σου και γύρω σου... οπότε μια δυο θεραπείες ρέικι θα σε φέρνανε στα ίσα σου... (τα 'χω ξαναπεί για το ρέικι... πληροφορίες περισσότερες στο reiki.gr) ... μια καλή συζήτηση με κάποιον ειδικό πάντα βοηθάει επίσης... δεν έχω να προτείνω κάτι άλλο.... εύχομαι να βγεις γρήγορα από αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση...

σρο...καταρχήν καλως ήρθες..:)
Πόσο καιρό είσαι με το φίλο σου?

Περίπου 8 χρόνια, με ένα μικρό διάλλειμα 6-7 μηνών περίπου. Όμως "ουσιαστικός" χρόνος είναι πολύ λιγότερος, γιατι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο περίπου μπορώ να πω πως είμαστε στην καλύτερη φάση μας, από τότε δηλαδή που μένει μόνος του και μένω και εγώ κάποιες μέρες μαζί του. (σκεφτόμαστε με το καινούριο έτος να συγκατοικήσουμε, όμως νομίζω πως πρέπει να το τρενάνουμε μέχρι να λύσω τα θέματά μου...)

Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλο αυτό που περιέγραψες στο πρώτο σου μνμ μου έβγαλε αυτό που συμβαίνει μετά από μακροχρονιες σχεσεις που δεν έχουν να δώσουν τίποτα πια και ψάχνουμε την αιτία αλλού....
Το έχω ζήσει δυο φορές στη ζωή μου και ήταν πραγματική φρίκη, γιατί από τη μία δεν θες να συνειδητοποιήσεις πως κάτι πέθανε και από την άλλη δεν ξέρεις πως να το αναστήσεις, (πάντως η συγκατοίκηση, μόνο φιλί της ζωής δεν θα είναι, πίστεψε με).

Δυστυχώς η σχέση μου λειτουργεί σαν "εξιλαστήριο θύμα", διότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο απ αυτό που περιεγράφεις παραπάνω...μου φταίνε μάλλον άλλα πράματα και ψάχνω αφορμές στο φίλο μου. και εκτός από τις τύψεις, φοβάμαι μήπως τα χαλάσω όλα για το τίποτα, παρόλο που η φοβία μου αυτή είναι μάλλον αβάσιμη γιατι με στηρίζει με απίστευτη υπομονη...

..το ίδιο λέμε, μόνο που το μεταφράζουμε διαφορετικά....:)
Αν ήσουν ευτυχισμένη με το φίλο σου, δεν θα μετέφερες τα οποια απωθημένα σου πάνω του, δεν θα είχες την πολυτέλεια να ξεσπάσεις εκεί, γιατί πολύ απλά εκεί θα έβρισκες την ευτυχία που σου λείπει από τα υπόλοιπα, οπότε δεν θα τη διακινδύνευες.
Εξιλαστήρια θύματα μπορούν να γίνουν η μαμά και ο μπαμπάς μας, όχι ο άνθρωπος που ειμαστε μαζι και όταν φτάνει εκεί το θέμα, έχει γίνει δεδομένο. Κατανοώ πως σου είναι δύσκολο να το "δεις". Κράτα το όμως στο μυαλό σου σαν σκέψη και "κοίτα" το την επόμενη φορά που θα ξεσπάσεις ......

Τρομάζω και μόνο στην ίδεα να είναι έτσι και να είμαι τόσο τραγικά μπερδεμένη και νυχτωμένη...
Σε κάθε περίπτωση ευχαριστώ πολύ πολύ για την βοήθεια! Ένα τρίτο πρόσωπο "βλέπει" πάντα πιο ψύχραιμα, πιο "καθαρα"...