Γεια σας παιδάκια!Ονομάζομαι Χριστίνα και είμαι 20 χρονών.Θέλω να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί σας με την ελπίδα ότι θα βοηθηθώ και θα βοηθήσω.Το πρόβλημα εμφανίστηκε πριν 4 χρόνια περίπου.Ήμουν στην αίθουσα του φροντιστηρίου και η καθηγήτρια μου ζήτησε να σηκωθώ και να παρουσιάσω στην τάξη την περίληψη ενός άρθρου.Τότε μου συνέβει η πρώτη κρίση πανικού.Άρχισα να τρέμω μπροστά σε όλη την τάξη,νόμιζα πως θα λιποθυμήσω και το μόνο που ήθελα ήταν να εξαφανιστώ.Από τότε δεν μπόρεσα να ξαναδιαβάσω ούτε μια πρόταση,και είχα πάρει κάποιου είδους απαλλαγή από τέτοιες δραστηριότητες.Το πρόβλημα εμφανιζόταν και έμενε εκεί.Δεν μπορούσα να το εξηγήσω όμως δεν ανησυχούσα,καθώς ελάχιστα επηρέαζε την ζωή μου.Όταν έδωσα πανελλήνιες και πέρασα σε μία άλλη πόλη μακρυά απ'την οικογένεια μου,το πρόβλημα πήρε άλλες διαστάσεις.Απ΄την ώρα που ξυπνούσα μέχρι να κοιμηθώ είχα άγχος.Είχα άγχος στην καφετέρια με τους φίλους μου,είχα άγχος στο super market είχα άγχος στη σχολή,παντού.Πήγαινα στο σουβλατζίδικο και πάθαινα κρίση πανικού.Ένιωθα άρρωστη όταν περπατούσα στο δρόμο.Δεν μπορούσα να περπατήσω.Φοβόμουν να βγω απ'το σπίτι.Δεν μπορούσα να πάω στην εστία να φάω.Το χέρι μου έτρεμε τόσο πολύ που το φαγητό δεν έφτανε στο στόμα μου.Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μένω νηστική για μιάμιση με 2 'μέρες όταν μου τελείωναν τα χρήματα.Άρχισα να πίνω.Έπινα συνέχεια,ακόμα και πριν βγω για καφέ με μια φίλη.Δεν άντεχα να βλέπουν οι άλλοι πόσο αγχωμένη είμαι.Δεν άντεχα να βλέπουν να τρέμουν τα χέρια μου.Προσπάθησα να βρω δουλειά γιατί δεν άντεχα να μην κάνω τίποτα,στην οποία βέβαια πάντα πήγαινα σχεδόν μεθυσμένη.Στην εξεταστική όσο κι αν το πάλεψα δεν πήγα να δώσω κάποια μαθήματα,γιατί ήταν βέβαιο πως όταν θα βρισκόμουν στο τει θα πάθαινα κρίση πανικού.Έχω πάθει κρίση ακόμα και στον ύπνο μου!Δεν είχα κάποιον να μιλήσω.Κανείς δεν θα καταλάβαινε.Ούτε οι γονείς μου καταλάβαιναν και είναι λογικό.Δεν είχα χρήματα όμως κατάφερα να πάω σε μία ψυχολόγο.Χρειάστηκαν 5 συνεδρίες για να καταλάβω τη συμβαίνει.Δεν πήρα κανένα χάπι.Είμαι καλά.Μπορεί να μην το έχω αφήσει τελείως πίσω μου,όμως έχω και πάλι μια φυσιολογική ζωή.Και θέλω να πω σε όλους ότι καταλαβαίνω πόσο κουράζει όλη αυτή η διαδικασία αλλά δεν πρέπει να τα παρατάτε.Δεν πρέπει να χαρίσετε τη ζωή σας στον φόβο.Κλείνοντας θα ήθελα πάρα πολύ αν κάποιος από εσάς θέλει να μιλήσει γι'αυτό,χρειάζεται να το μοιραστεί ας μου στείλει ένα email(το email μου είναι : [email protected]).Δεν είμαι ψυχολόγος.Όμως θέλω πολύ να βοηθήσω ή έστω να συμπαρασταθώ με τον τρόπο μου.
Φιλιά παιδάκια!
