φοβος :(

φοβος,φοβος,φοβος,τεραστοι φοβοι.η αυτοεκτιμηση και αυτοπεποιθηση μου πεφτουν πραγματικα πολυ ευκολα και δεν μπορω να τις κρατησω σε ενα σταθερο πλεον επιπεδο.ντρεπομαι να εκφρασω τη γνωμη μου μπροστα σε κοσμο,νιωθω συνεχεια οτι ολοι θα με κρινουν και θα πεσουν πανω μου να με φανε,φοβαμαι τα ΣΧΟΛΙΑ των αλλων,φοβαμαι την απογοιτευση ή την μειωση απο καποιον,φοβαμαι οτι θα εκτεθω θα ντραπω και θα γινω κατακοκκινη,φοβαμαι να μιλησω μπροστα σε πολυ κοσμο,νομιζω οτι ειμαι κατωτερη ολων και πιο χαζη απο ολους,και χειροτερα οτι δεν μπορω να καταφερω τιποτα. υπαρχει ελπιδα για μενα? :(

για ολους υπαρχει ελπιδα.το θεμα ειναι να καταλαβεις οτι ολα αυτα τα κομπλεξ κατωτεροτητας που εχεις ειναι μεσα στο μυαλο σου και πιθανοτατα δεν αντιστοιχουν στην εικονα που εχουν οι αλλοι για εσενα.

και πως γινεται αυτο ?
εγω δεν τα εχω καταφερει ακομα ...........

Παντα τα ειχες ολα αυτα μεσα σου? Η σου βγηκαν σε καποια φαση?

Τωρα η ζωη σου πως ειναι? Δουλευεις? Σπουδαζεις? Εχεις σχεση,φιλους,ενδιαφεροντα?

ευχαριστω για τις απαντησεις σας..

παντα τα ειχα αλλες φορες λιγοτερο,αλλες περισοτερο.Υπαρχουν στιγμες σαν και αυτη που αισθανομαι παρα πολυ ασχημα και με πνιγει αυτο το συναισθημα.ειναι σαν καποια δειλια,δειλια να ζησω ,να διεκδηκησω,να αντιμετωπισω.Λυπαμαι για τον κοσμο, την κακια και σκληροτητα του,μια πολυ ασχημη πλευρα του που βιωνω καθημερινα.αλλα το θεμα ειναι οτι ενω δεν την προκαλεσα εγω και δεν εχω πειραξει κανενα κ τιποτα,καλουμαι να την αντιμετωπισω.και νιωθω πως δεν εχω δυναμεις..ισως αυτο που λεμε δυναμη ψυχης και μια ανεξαντλητη πηγη αυτοπεποιθησης.ειμαι πολυ αδυναμη βαθια μεσα μου πολλες φορες και οδηγουμαι στην παραιτηση..την ευκολη λυση.

εχω δουλεια και υποχρεωσεις,φιλους καπως επιφανειακους απο το περιβαλλον μου,και καθολου χρονο για ενδιαφεροντα.φοβαμαι οτι θα περασουν τα χρονια χωρις να καταφερω να ζησω

πες κι αλλα για εσενα. πες τα ολα. απο την αρχη εως σημερα. πως ηταν και πως ειναι η σχεση σου με την οικογενεια σου,την ηλικεια σου,ολα. γραψε ενα κατεβατο με ο,τι σημαντικο θελεις εσυ να πεις για την ζωη σου.

καποια αιτια εχουν ολα αυτα.

ειμαι 21.για μενα αυτο που φταιει ειναι η υπερπροστασια απο γονεις.Μπορει να μου εχει κανει κακο υποσεινηδητα,χωρις να το εχω καταλαβει.Σαν να εχω συνεχεια μια φοβια μην τους απογοιτευσω.Μην τσακωθω,μην αναμειχτω σε κατι,μην μην μην.Σαν ασπιδα προστασιας.Και με ποναει πολυ που το λεω αυτο τωρα.Βαθεια μεσα μου νιωθω οτι δεν μπορω να δημιουργησω κατι μονη μου,ισως γιατι δεν το εχω κανει μεχρι τωρα χωρις αυτους.Ενταξει γενικα απο μικρη,ημουν κλειστη και σοβαρη,φοβισμενη και στο παρασκηνιο παντα,πισω απο τη σκια των γονιων μου και αυτο που μου τι δινει περισοτερο ειναι οτι προσπαθω να ξεφυγω αλλα θα μεινει μονο στη σκεψη μαλλον.Πιστευω οτι ολοι επηρεαζομαστε απο τις αποψεις τους,μας πικρενουν πολυ ασχημα λογια,και προσπαθουμε να μην τους απογοιτευσουμε.αλλα ηλικρινα αυτη η φασιστικη απειλη ουσιαστικα,οτι αμα φυγεις απο το σπιτι δεν θα μπορεις να τα βγαλεις περα ,εμενα με εχει στοιχιωσει.Νιωθω οτι δεν εχω αναπτυξει αποψεις για θεματα,δεν εχω χαρακτηρα και παθος για καποιο αντικειμενο,οτι δεν νιωθω,δεν ζω.Και ολα αυτα σε συναρτηση με τον φοβο μου για τους ανθρωπους,με την απογοιτευση για αυτο τον απαισιο κοσμο που εχουν δημιουργησει με ωθει στην απουσια αυτοπεποιθησης και κουραγιου.(μαζι με ολους τους φοβους που ανεφερα) φοβαμαι να τσακωθω και να υποστηριξω μια αντιθετη αποψη !-άμα εχω αρκετο παθος για ζωη ωστε να εχω μια αποψη-!ειναι αυτο φυσιολογικο?θελω τοσο πολυ να το ξεπερασω,ηλικρινα χωρις να ζουμε τη ζωη νιωθω πως δεν εχει τιποτα νοημα..δεν εχει νοημα να υπαρχουμε απλα ως ζωντανοι νεκροι

Ναι υπάρχει!!! Και βρίσκεται στα παρακάτω βιβλία... τα οποία έχω διαβάσει κι εγώ με μεγάλη επιτυχία.. 1ον) "Τα καλά κορίτσια πάνε στον παράδεισο... τα κακά πάνε παντού.." εκδόσεις Καστανιώτη 2ον) Καν΄το κι ας φοβάσαι... εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ.... δε βρίσκω κάποιο άλλο αυτή τη στιγμή άλλα μου βρω κάτι που να μπορεί να σε βοηθήσει θα στο γράψω...

Επεδίωκε να υπερβαίνεις τις ψυχικές αντιστάσεις που σε αποτρέπουν να κανεις πράγματα και όλο σου υποβάλλουν τη χαμηλή αυτοεκτίμηση κάνοντας, έστω βημα βημα αλλά σταθερα, πράγματα που υποτίθεται σε φοβίζουν. Επεδίωκε δλδ που και που να εκθέτεις τον εαυτό σου σε αυτα που φοβιζουν. Έτσι εξοικειώνεσαι με τον καιρό και τουλάχιστο μειωνεται ο φόβος. Και μετα από καθε μικρη επιτυχια η οποια έρχεται απ εκεί που δεν το περιμενεις παίρνεις δυναμεις και τονωνεται η αυτοπεποίθηση σου. Δύσκολος άλλά καλός τροπος.

Ναι φυσίκα και υπάρχει κortha ..... να πίστευεις στον εαυτό σου
Κανένας δεν ειναι πιο εξυπνος απο εσενα.....αλλα το μυαλό μας μας κανει να σκεφτόμαστε ετσι!!!!!
υπολογιζεις πολύ στην γνώμη τον άλλον και δεν πρεπεί.
μήπως καποιοι σε κάνανε να το πιστέψεις αυτο...... γιατι πολυ απλα σε ζηλευουν??????
γιατι πολυ απλα εισαι πολυ καλύτερη τους???? πολυ πιο εξυπνη!!!!! και παρα πολλα αλλα???
για ψαξου λίγο ...γιατι και εγω καπως ετσι ήμουν!!!

Quote:

---

Originally Posted by AGXOS-NIKI

Ναι φυσίκα και υπάρχει κortha ..... να πίστευεις στον εαυτό σου
Κανένας δεν ειναι πιο εξυπνος απο εσενα.....αλλα το μυαλό μας μας κανει να σκεφτόμαστε ετσι!!!!!
υπολογιζεις πολύ στην γνώμη τον άλλον και δεν πρεπεί.
μήπως καποιοι σε κάνανε να το πιστέψεις αυτο...... γιατι πολυ απλα σε ζηλευουν??????
γιατι πολυ απλα εισαι πολυ καλύτερη τους???? πολυ πιο εξυπνη!!!!! και παρα πολλα αλλα???
για ψαξου λίγο ...γιατι και εγω καπως ετσι ήμουν!!!

---

Και εγώ κάπως έτσι ήμουν ΝΙΚΙ. Έδινα μεγάλη σημασία στα σχόλια των άλλων, που πολλές φορές ήταν φανερά κακοπροαίρετα. Το συνδύαζα με την τάση που είχα πάντα να κρινω αυστηρά τον εαυτό μου για το κάθε τι. Και αυτό μου στοίχισε και άργησα να το καταλάβω.
κortha, αυτό που πραγματικά έχεις ανάγκη είναι ανθρώπους να σε ενθαρρύνουν και να νοιώθεις ότι έχεις κάποιους στο πλευρό σου. ξέρεις πολύ καλά τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου και δεν έχεις ανάγκη από κανένα να σου κανει υποδείξεις. Κι αυτοί στους οποίους προσφευγεις γι αυτη τη στηριξη σε σχολιάζουν, σε μειωνουν κλπ με αποτελεσμα ζημια σε σενα. Φαίνεται να ναι λαθος ατομα για σενα. Σε διακρίνει ευαισθησία και ετσι επηρεάζεσαι ευκολα απο τις απόψεις τους. Και αυτο το σκηνικο σου προκαλεί την απογοήτευση με αποτελεσμα να μενεις στην αδράνεια ενώ μεσα σου έχεις άφθονες δυναμεις να πετυχεις πολλά. Άμα δεν βρισκεις αυτη την ενισχυση που θες από τους πολλούς ψάξε να την βρεις στους λιγους πολύ δικους σου ανθρώπους που σε αγαπούν, τους πολλούς αγνόησε τους. Και έχε ως αρχή να εχεις το βλεμμα σου καρφωμενο στους στοχους ανεξάρτητα από το πως σου συμπεριφέρονται.

πολυ καλα τα λες ioanni ......ετσι ακριβως ειναι!!!

Quote:

---

Originally Posted by AGXOS-NIKI

πολυ καλα τα λες ioanni ......ετσι ακριβως ειναι!!!

---

Έτσι είναι φίλε. Δεν ξέρω πόσων χρονων είσαι αλλά κάντο πριν να ναι αργα, γιατί όσο περνάει ο καιρός τα περιθωρια στενευουν, και ο δρομος γινεται χωρις επιστροφή. Ούτε τον καθε μαλακα να ανέχεσαι ούτε τους φοβους να σε καταβαλλουν. Γιατι αρκετες φορες τους πιο μεγαλους μαλακες που σου κανουν με τη συμπεριφορα τους την μεγαλητερη ζημιά τους βρίσκεις στους υποτιθεται δικούς σου ανθρωπους και στους υποτίθεται φιλους.

ευχαριστω πολυ για τις προτασεις και την κατανοηση.ioannis2 συμφωνο απολυτα.Πρεπει να συνηδητοποιησουμε οτι δεν μπορουμε να ικανοποιησουμε τους παντες.Και να επικεντρωθουμε στους στοχους που δινουν νοημα σε εμας τους ιδιους.Κ ας ειναι παντα δυσκολη μια αλλαγη ή εξελιξη του τροπου που σκεφτομαστε.

Δε ξέρω αλλά εγώ από ένα σημείο και μετά άρχισα και να τα χώνω σ' όποιον μ' έβριζε ή με προσέβαλλε ή με υποτιμούσε!! Και μια χαρά!!!! Και γιατί δηλαδή εγώ να νιώθω άσχημα που τον κράζω όταν ο άλλος μου δείχνει το χειρότερο εαυτό του;;; όπως γράφει και στο "Τα καλά κορίτσια... " στο κεφάλαιο για το χαμόγελο της Μόνα Λίζα;;; (είναι ένα κεφάλαιο που μιλάει για το χαμόγελο της υποταγής που μας έχουνε μάθει να έχουμε από μικροί ακόμα κι όταν ο άλλος μας φτύνει!!!) Ε όχι!! Δατς ινάφ!!!