Ζω με έναν τρόπο που μισώ

Ειμαι 24 χρονών και φέτος γύρισα να μείνω στο πατρικό μου σε μια επαρχιακή πόλη.Απο τα τα 18 μου κάνω σπουδές και μένω μόνη μου.Μου ήταν αδύνατον να βρω δουλειά και να μείνω στην πόλη που θέλω και έτσι γύρισα. Γύρισα και δεν έχω ζωή, δεν έχω φίλους, δεν έχω καν γνωστούς να πάω για έναν καφέ. Όλοι μου οι γνωστοί κάνουν μια άλλη ζωή, καταφέραν να μείνουν στην πόλη που σπουδάσαμε, να φύγουν έξω να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Με τις σπουδές που έκανα είναι αδύνατον να εξελιχθώ επαγγελματικά σε μια τέτοια πόλη που δεν προσφέρει τίποτα ( βέβαια είναι δύσκολοι καιροί για όλη την Ελλάδα). Όσο σπούδαζα έκανα μια σχέση και την διατηρούμε εδώ και 3 περίπου χρόνια.Μένουμε σε κοντινές πόλεις και πηγαίνω συχνά να είμαστε μαζί.Όμως αυτό δεν μου αρκεί. Νιώθω οτι τα πάντα τα ζω λίγο. Μια ζωή χωρίς δουλεία, χωρίς χρήματα, χωρίς φίλους, χωρίς την στήριξη απο την οικογένεια για να ελπιζω οτι κάτι θα μπορέσει να αλλάξει, χωρίς τον σύντροφο μου κάθε μέρα κοντά μου.Φοβάμαι πως θα μέινω για πάντα εδω, να γερνάω πριν την ώρα μου και θα χάσω και την σχέση μου. Περνάω μονότονα ουσιαστικά δεν έχω ζωή απλά κυλούν οι μέρες. Μερικές φορές νιώθω οτι ούτε και εκείνος με καταλαβαίνει, δεν προσπαθεί για μια λύση σε όλα αυτά ωστέ να βελτιωθεί η ζωή μας. Δεν τον απασχολεί να δουλέψει, δεν τον απασχολεί να βρούμε μια λύση να είμαστε μαζί, δεν κατανοεί την αγωνία μου να εργαστώ και να φύγω από τον πατρικό όπου δεν τα πάω και καλά με την οικογένεια μου. Για την ακρίβεια ποτέ δεν ένιωσα οτι έχω οικογένεια. Είμαι όλη μέρα λοιπόν κλεισμένη στο δωμάτιο μου και δεν ξέρω τι πρέπει να κανω για να αποκτήσω κοινωνική ζωή και ύπαρξη. Δεν μπορώ να περνάει ο καιρός και εγώ απλώς να κλαίω.Θέλω να ζήσω...

Έλενα αρχικά θα σου συνιστούσα να συνεχίσεις να ψάχνεις για δουλειά όχι μόνο σ' αυτό που σπούδασες αλλά και σε παρεμφερείς τομείς ώστε να έχεις περισσοτερες πιθανότητες να βρεις κάτι. Καταλαβαίνω την αγωνία σου για το οικονομικό ζήτημα. Και γω σε παρόμοια φάση βρίσκομαι. Η οικονομική ανεξαρτησία είναι μεγάλο πράγμα και το γεγονός ότι το ψάχνεις και παλεύεις γι' αυτό δείχνει ότι μεγαλώνεις και ωριμάζεις.


Στην προσπάθεια αναζήτησης φίλων, θα μπορούσες να ξεκινήσεις με ενδιαφέροντα όπως χορός, γυμναστήριο κ.τ.λ, ό, τι σ' ενδιαφέρει. Το έχεις σκεφτεί αυτό;



Αλλά γιατί λες ότι δεν είχες ποτέ οικογένεια;; Είναι πολύ βαρύ αυτό.

Νιώθω οτι ποτέ δεν έκαναν για μένα όσα είναι αυτονόητα να χαρίσεις σε ένα παιδί, δηλαδή ξέγνοιαστα και ήσυχα παιδικά χρόνια.Αυτό δεν μπορώ να το συγχωρέσω και δεν μπορώ να βασιστώ και να τους εμπιστευτώ διότι συνεχώς με απογοητεύουν ως γονείς. Το πρόβλημα είναι οτι δεν βρίσκω τίποτα καλό να πιαστώ από αυτό. Μένω από ανάγκη κάπου που δεν θέλω, ψάχνω οποιαδήποτε δουλειά και παλέυω μόνη μου χωρίς να έχω κανέναν να συμμερίζεται τα θέλω μου. Ακόμα και η σχέση μου έχει προβλημα και το ξέρω καθώς δεν παίρνω όσα έχω ανάγκη και όσα θέλω ενώ δίνω παρα πολλά. Δεν μου χαρίζει την ηρεμία που χρειάζομαι και δείχνει να μην κατανοεί τισ ανησυχίες μου.
Ισως και λανθασμένα πιστεύω οτί μια δουλειά και μάλιστα σε άλλη πόλη θα ήταν μια νέα αρχή για μένα γιατι νιώθω οτι έχω βαλτώσει. Την μοναξιά μου μπορείς να την καταλάβεις από το γεγονός οτι μπαίνω και γράφω εδώ.Δεν ήμουν πάντοτε έτσι. Κάποτε ήμουν χαρούμενη, δραστήρια και με πολλούς φίλους. Σε όλους τους τομείς έχω προβλήματα και δεν ξέρω πως να τα λύσω. Οι άνθρωποι που θα έπρεπε να είναι κοντά μου και να με ακούν, δεν είναι. Είναι όλα μπερδεμένα στο μυαλό μου και ίσως και εδώ τα αποτυπώνω μπερδεμένα και ζητώ συγνώμη γι'αυτό

Ευχαριστώ για την συμβουλή σου για την κοινονικοποίηση μου αλλα πραγματικά μου φαντάζει ακατόρθωτο....

Eννοείς ότι οι γονείς σου μάλωναν; Έζησες δηλαδή σε δυσλειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον; Και γω το ίδιο κοπελιά, σε καταλαβαίνω..Μην ανησυχείς γι' αυτά που γράφεις, καθόλου μπερδεμένα δεν είναι. Αποτυπώνουν ένα μεγάλο μέρος από αυτα που ζω και γω. Γιατί λες ότι σου είναι ακατόρθωτη η κοινωνικοποίηση;

Μη στενοχωριέσαι κοπελιά, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε λίγο ως πολύ. Χωρίς δουλειές ούτε για πλάκα στην Ελλάδα του μνημονίου, αναγκαζόμαστε να μένουμε με τους γονείς μας μέχρι τα 40, εκτός και αν φύγουμε για εξωτερικό. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό σε παρηγορεί βέβαια.

Καλησπέρα, ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας.Είναι πράγματι παρήγορο ότι πόλλοι είναι σαν εμένα και χαίρομαι που υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να καταλάβουν την κατάσταση μου. Λοιπόν, Gypsy Cello το περιβάλλον σίγουρα θα το χαρακτηρίζε κανείς δυσλειτουργικό,με τσακωμούς,διάφορες καταστάσεις εκτός τροχιάς και σίγουρα θα έχει επηρεάσει την ψυχολογία μου αλλά δεν στέκομαι εκεί. Ζούμε μαζί σε ένα σπίτι, δεν επικοινωνούμε καθόλου ( και ούτε θέλω) και απλώς ελπίζω να φύγω. Είναι άνθρωποι που νομίζουν οτί ακόμα έχουν λόγο στην ζωή μου αλλά επείδη δεν τους περνάει, αν δεν αδιαφορώ, τότε μαλώνω. Τι να περιμένεις από ανθρώπους που δεν στεναχωριούνται που κάθομαι όλη μέρα μόνη και στεναχωριούνται όταν φεύγω και πάω στο αγόρι μου και στους φίλους μου μιας και εδώ δεν είναι κανείς. Κυρίως ο πατέρας μου είναι το πρόβλημα όμως δεν έχω καμία διάθεση ξαφνικά στα 24 μου να γίνουμε φίλοι και να συζητάω για το που πάω.Είμασταν πάντα ξένοι και έτσι επιθυμώ να μέινουμε. Είναι ενοχλητικό μετά απο όσα αναγκάστηκα να περάσω να μην δείχνει ότι τα έχει μετανιώσει και απλά να αποδεχτεί οτί δεν είναι μέρος της ζωής μου και σίγουρο δεν είναι ένα άτομο που σέβομαι και μπορώ να λάβω υπόψη μου όσα λέει. Το λιγότερο που μπορούσε να κάνει τώρα είναι να χαίρεται που πάω κάπου με φίλους και ξεσκάω και να με στηρίζει που ψάχνω δουλειά αλλά να κατακρίνει που πάω σε συνεντεύξεις εκτόσ των ορίων του νομού μου.Αλοίμονο!
Την κοινωνικοποίηση την θεωρώ δύσκολη σε αυτή τη φάση διότι νομίζω όσο μεγαλώνεις τόσο πιο δύσκολο είναι να δεθείς και ότι το πολύ πολύ να κάνεις έναν γνωστό που θα ανταλλάσσουμε χαιρετισμούς στον διάδρομο π.χ του γυμναστηρίου. Μπορέι να κάνω και λάθος. Ίσως να είναι και προσωπική μου άρνηση για το οτιδήποτε σε αυτήν την πόλη. Προσπαθώ να το δω σαν κάτι προσωρινό αλλά βαθειά μέσα μου φοβάμαι ότι θα γίνει μόνιμο.

Όλοι όσοι είμαστε μόνοι αυτό πιστεύουμε, ότι από ένα σημείο και μετά (και γω 26 είμαι) είναι δύσκολο να κάνεις πολύ κολλητούς φίλους. Μην το βάζεις κάτω όμως γιατί αν καταθέσεις τα όπλα και σε παρασύρει ο αρνητισμός, θα απομακρύνεις τους άλλους από κοντά σου γιατί ότι αισθανόμαστε αντανακλάται στο πρόσωπο μας. Όσο για τους γονείς, τι να πω, πάω πάσο. Αφού τόσα χρόνια ήταν έτσι, δε θ' αλλάξουν τώρα..Εσύ, αυτό που έχεις να κάνεις είναι να φροντίζεις τον εαυτό σου και συνέχισε να ψάχνεις δουλειά και εκτός πόλης. Αν τα καταφέρεις και βρεις τελικά, ίσως η και η αλλαγή παραστάσεων και η αλλαγή περιβάλλοντος, σου κάνουν καλό. Ασε που αν μένεις συνέχεια σπίτι, θα σκέφτεσαι συνεχώς τα ίδια και θα στεναχωριέσαι.