ας με βοηθησει καποιος...:(

Αγχος-φοβιες-αγχος-φοβιες...δυστυχως ετσι ειναι η καθημερινοτητα μου.Μεχρι περυσι καλα ημουν(αγχωνομουν βεβαια αλλα σε φυσιολογικο επιπεδο).Ολα αρχισαν τον περασμενο Μαρτιο με πρωτη κριση το φοβο για ομοφυλοφιλια.(με επιχειρηματα βεβαια,δεν μου ηρθε ετσι ξαφνικα αλλα τα επιχειρηματα ηταν παραλογα και δεν ταιριαζαν ετσι ωστε να φοβαμαι τοσο).Πρωτη διαταραχη.Σβουρες το στομαχι μου,κι ολο σκεφτομουν οπου και να πηγαινα αν θα μπορουσα να κανω κατι με το ιδιο φυλο και ενιωθα αβολα οταν ηταν διπλα μου αλλες κοπελες γιατι φοβομουν και ακομα κραταει αυτο.Δυστυχως μετα το πραγμα χειροτερεψε και καθε μερα με ο,τι και να μου συνεβαινε αρχισα να εχω εναν παραλογο φοβο για οτιδηποτε.Φοβαμαι την ιδια μου την υπαρξη,καθε μερα που περναει βιωνω κι ενα διαφορετικο φοβο ειτε πως εχω καποια ψυχικη ασθενεια ειτε σωματικη ειτε πως ειμαι τρελη και πως μου αραισει να βασανιζω κοσμο η να σκοτωνω,πως ειμαι εγκληματιας κλπ κλπ,ειτε ειτε ειτε...Και φυσικα με καθε τι που κανω φοβαμαι.Με τρομαζει η καθε μου αντιδραση και τη μεγενθυνω...Σκεφτομαι,σκεφτ ομαι σκεφτομαι.Γιατι εκανα αυτο,και γιατι το αλλο.Οι φοβοι μου αυτοι στηριζονται σε καποια επιχειρηματα(δλδ απλες πραξεις που εκανα η πραγματα που ελεγα)που παλια μου φενοταν αυτονοητα.Για να καταλαβετε,η μνημη μου μπορει να γυρισει ακομα κι οταν ημουν 9-10 χρονων(16 ειμαι τωρα) που χωρις λογο χτυπουσα ενα μικροτερο παιδακι στην παιδικη χαρα(παιδι ημουν δεν ξερω τι σκεφτομουν εκεινη τη στιγμη και το εκανα),και αρχισα μετα να αγχωνομαι για το μηπως ειμαι σχιζοφρενης.Κι αυτο ηταν ενα απλο παραδειγμα.Γενικα ειμαι κλειστος τυπος,καθολου δημοφιλης χωρις πολλες παρεες κτλπ κ δν ξερω αν ευθυνεται αυτο.Κλεινομαι μεσα στο δωματιο μου,σχηματιζω στο μυαλο μου διαλογους που θα ηθελα να κανω με καποια ατομα και φανταζομαι πως γινεται,γελαω κλπ.αλλες φορες με πιανουν εμμονες και νιωθω σαν παρορμηση να πω μια ασχετη λεξη ωστε να φυγουν.Και δεν φτανει αυτο,μου χτυπαει και με περιεργα σωματικα συμπτωματα(ειδικοτερα στα γεννητικα οργανα)Αυτο το ειχα απο μικρη, δεν κι ομως τωρα με τρομαζει.Αλλη εμμονη που ειχα απο μικρη ειναι πως δεν μπορω να κοιταξω φωτογραφια καποιου αγαπημενου μου προσωπου για πολλη ωρα,γιατι νιωθω σαν να ντρεπομαι.!! δεν εδινα σημασια σ'αυτα,και τωρα δυστυχως τα εχω μεγενθυνει ολα.Οπου πηγαινω κατι θα με επηρεασει και θα μου ερθει κι αλλος φοβος για οτιδηποτε.Ακομα και μια κουβεντα μπορει να με κανει να σκεφτομαι και να εχω παραλογες ιδεες για τον εαυτο μου η για καποιον αλλο.Και αυτο με φερνει σε καταθλιψη και χασιμο της ορεξης μου για διαφορα πραγματα,ειδικοτερα στο φαγητο.Αναγκαστηκα και πηγα σε ψυχολογο που ερχεται σε δημοσιο νοσοκομειο καθε 15νθημερο και μου βγηκε σκαρτη,η κοπελα δεν το εχει καθολου και δεν με βοηθαει καθολου,δεν νιωθω οικιοτητα μαζι της και κατι ξερω που το λεω...Τι μου συμβαινει βρε παιδια και τι αλλο να κανω?? Θελω πισω την παλια ζωη μου:(

Βλέπω οτι δεν σου απάντησε κανείς ακόμη και είπα να πάρω την προτοβουλία?
Κατά την άποψή μου ξέρεις τί χρειάζεσαι? γιατί κάτι παρόμοιο αντιμετόπισε μια φίλη μου στην ηλικία σου .. να σταματήσεις να μιλάς και να ζητάς απαντήσεις απο τον εαυτό σου γιατί σίγουρα δεν θα τις βρείς..αλλά να μιλήσεις με ανθρώπους που εμπιστεύεσαι και να είναι κάποιο άτομο όριμο,έμπειρο,απελευθερομέ νο και ανοιχτόμυαλο. Αν έχεις κάποιο τέτοιο άτομο στον κύκλο σου, έστω και οικογενειακό, ξεκίνα να μοιράζεσαι μαζί του/της τις ανυσηχίες σου. Πιστεύω οτι περνάς ένα εφηβικό μεταβατικό σύνδρομο που πολλοί το περνάμε στην ηλικία σου. Μην νιώθεις ιδιαίτερη ή ελλατωματική... απλά συμβιβάσου με τις ανυσηχίες που είναι συνήθεις στην ηλικία σου και να είσαι σίγουρη οτι με τον χρόνο θα βρείς απαντήσεις και λύσεις και θα ξεκαθαρίσεις περισσότερα πράγματα μέσα σου. Ιδιαίτερα όταν αρχίσεις να ανοίγεσαι και βρείς κάποιο σύντροφο (κοπέλα ή άντρα) που θα ξεκαθαρίσει πρώτα απο όλα τα συναισθήματα σου για το πιο φύλο σε "μαγνητίζει" περισσότερο.
Προσπάθησε να μην αγχόνεσαι αν και ξέρω οτι είναι δύσκολο και προσπάθησε να μην σκέφτεσαι πολύ και βρές τρόπους να κρατάς τον εαυτό σου απασχολημένο (διάβασμα, χόμπυ κτλ).
Δεν κάνεις καλά που δεν έχεις παρέες και αφήνεσαι να κλείνεσαι στον εαυτό σου. Δεν έχεις κάτι να ντρέπεσαι ίσα ίσα αν όντως νιώθεις διαφορετική κάνε το αυτό προτέρημα. Βάλε τον εαυτό σου στην διαδικασία οτι για να έχεις τέτοιες σκέψεις και συναισθήματα συμαίνει οτι είσαι άνθρωπος που ψάχνεις το κάτι παραπάνο και διαφορετικό και πρέπει να περάσεις απο στάδια αποδοκιμασιών για να ανακαλύψεις τελικά αυτό που θα βελτιώσει την ποιότητα ζωής σου.
Χρειάζεσαι πιστεύω ενθάρρυνση και όχι αποκέντρωση και αμηχανία. Είσαι αυτή που είσαι και σίγουρα θα έχεις πολλά θετικά στοιχεία. Συγκεντρώσου σε αυτά και προσπέρνα εκείνα που σε βάζουν σε διαδικασία να φοβάσαι ακόμη και τον εαυτό σου.
Σίγουρα έχεις θάρρος μέσα σου. Και οτι μίλησες εδώ αυτό είναι ένδειξη θάρρους. Άρα έχεις την δύναμη. Απλά πιστεύω οτι το νεαρό της ηλικίας σου και το μεταβατικό στάδιο της εφηβίας που περνάς σου κάνει παιχνίδια. Μην μασήσεις. Πιάσε τον ταύρο απο τα κέρατα. Άλλαξε νοοτροπία.. άλλαξε στύλ. Εγώ πχ όταν νιώθω οτι κλείνομαι στον εαυτό μου και νιώθω αδύναμη και δειλή και τρομαγμένη πάω και κάνω ένα εξτρεμε λοοκ (περίεργο κούρεμα, πιρσινγκ κτλ) και την βλέπω άλλος άνθρωπος.
Ξέρεις τι λείπει απο όλους εμάς που βασανιζόμαστ εμε τον αυτό μας? η αυτοπεποίθηση και η ικανότητα για αδιαφορία.
Αν γίνουμε λίγο "στα @@χιδια μας και δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και πούμε "κανείς δεν μπορεί να τα βάλει μαζί μου".. αυτό νομίζω δίνει ένα πάτημα να αντιμετοπίσουμε εσωτερικές ανυσηχίες που μας εγκωβίζουν και μας κάνουν να έχουμε τρελές σκέψεις και ανυσηχίες.
Αχολίσου λίγο με τον εαυτό σου...κάνε κάθε τόσο μια αναναίωση.. κυνήγα κάποιες επιτυχίες (πχ στο σχολείο σου) που θα σε αναιβάσουν ψυχολογικά.. κάνε πράγματα να νιώθεις χρήσιμη (έστω και κάποιες οικιακές εργασίες).
Πάντως επιμένω δεν έχεις κάτι να ντρέπεσαι ούτε να φοβάσαι.. είναι όλα μέσα στο μυαλό σου και χρειάζεσαι απλά τον τρόπο (και επιμένω με την βοήθεια κάποιου δικού σου ανθρώπου να σε στηρίζει και να σε συμβουλεύει και να νιώθεις κάποια "προστασία") να το αντιμετοπίσεις. Μην πέσεις κοπέλα μου στο τριπάκι να πάρεις ψυχιατρικά φάρμακα και τέτοια. Όσοι μπλέξαμε με αυτά συνειδιτοποιήσαμε οτι είναι μια προσορινή λύση και μετά αντί να γίνεται πιο εύκολο γίνεται πιο δύσκολο γιατί πια δεν αποφασίζεις εσύ για σένα αλλά τα χάπια για σένα. Οπότε εύχομαι να σταθείς δυνατή και να μην υποκύψεις σε κάτι τέτοιο.
Μην απαρνείσαι τον εαυτό σου αλλά αποδέξου τον και ζήσε τις προκλήσεις που σου βάζει. Να σκέφτεσαι οτι είναι ένα στάδιο που σε δοκιμάζει απλά. Με τον χρόνο θα βρείς τις απαντήσεις. Είναι ανούσιο να συνδιάζεις καταστάσεις και περιπτώσεις στην ζωή σου απο το παρελθόν με ότι σου σημβαίνει μέχρι σήμερα. Ξέχνα το χθές και κοίτα το αύριο και προσπάθησε να είναι διαφορετικό.Κάνε κάτι για να είναι διαφορετικό.
Είμαι σίγουρη οτι φοβάσαι την κριτική των άλλων,οτι θα σε καταδικάσουν για τις ανυσηχίες που έχεις και παράξενες φοβίες κτλ... Χεσε ολους τους υπόλοιπους και κοίτα εσύ να τα βρείς με τον εαυτό σου και να ξεζουμίσεις την εφηβία σου που είναι η πιο όμορφη περίοδος της ζωής μας. Και ξέρεις τι την κάνει όμορφη την εφηβία? αυτές οι "παράλογες" ανησυχίες.
Όμως όταν ερωτευτής..όταν βρείς ένα/μια κολλητή.. όταν κάνεις μια επιτυχία, όταν πάρεις μια ξαφνική απόφαση, ...θα δείς οτι ένα ένα θα αρχίσει να σου δίνει απαντήσεις και να σε βοηθάει να ξεπεράσεις φοβίες και ανυσηχίες.
Αυτή είναι η άποψή μου. Μην μασάς. Μην νιώθεις ψυχοπαθής και προβληματικιά. Βγάλτα αυτά απο το μυαλουδάκι σου και για να γίνει αυτό πήγενε κόντρα στις φοβίες σου..αποδέξου τις αφού ξέρεις τι σου συμβαίνει και αντιμετόπισε τα όλα στα ίσα με τσαμπουκά.
Γίνε σκληρή με τον εαυτό σου και με όσους φοβάσαι. Σίγουρα κάπου μέσα σου βρίσκεται ένα μαχητικό παιδί που είναι έτοιμο να τα βάλει με όλους και όλα. Απλά απελευθέρωσέ το και διώξε μακρυά εκείνο το παιδί που βρίσκεται μέσα σου και προσπαθεί να σε μπερδέψει. Θέλει θάρρος.. θα το βρείς όμως αρκεί να το θές!!! αν θές για κάτι να ντρέπεσαι..τότε να ντρέπεσαι που έχεις τέτοιες ευαισθησίες. Δες το λίγο εγωηστικά. Βάλε τον εαυτό σου ψηλά! Και επιμένω οτι με ένα καλό χόμπυ (πχ πολεμικές τέχνες, γιόγκα κτλ) θα αρχίσεις να ανακαλύπτεις οτι τσάμπα τόσο καιρό κάθεσαι και σκάς με όλες αυτές τις παράξενες διαθέσεις που σε πιάνουν γιατί απλά ακόμα κούκλα μου δεν έχεις ανακαλύψει πλήρως τον εαυτό σου και για να συμβεί αυτό πρέπει να αποκτήσεις εμπειρίες. Θα έρθουν όμως και αυτές.. μέχρι τότε...η συμβουλή μου, νούς υγιής εν σώματη υγιή και ανθρώπους δίπλα σου που να εμπιστεύεσαι!!!!

jock

Εισαι θεα,ακριβως αυτα θα ελεγα κι εγω. Κι αυτο το λεω γιατι καθως διαβαζα το κειμενο της Evas μου φανηκε οτι βλεπω τον εαυτο μου,ακριβως τοτε...
Κι οταν το αγορι μου που ηταν 30 κι εγω 20 μου τα ελεγε αυτα, (και μου τα ελεγε γιατι ηξερε και τα ειχε περασει) ,εγω εκανα του κεφαλιου μου,διαβαζα στο ιντερνετ για τα συμπτωματα ολων των ψυχικων ασθενιων,και ψαξε ψαξε...τσουπ! καταθλιψη. Αυτη η λεξη ηταν η καταλληλη για να μου δωσει μια απαντηση σε ολο αυτο που περνουσα,και καθως με λυτρωνε γιατι εδιωχνε απο πανω μου το βαρος της ευθυνης του εαυτου μου και τον μετεθετε στην αρρωστια,την υιοθετησα πληρως και μπηκα σε ενα φαυλο κυκλο σκεψεων που 3 χρονια μετα τελειωμο δεν εχει. Εχει γινει μονιμη κατασταση.

Βεβαια μεσα σε τοσες σκεψεις ολη μερα,καποτε αρχισα να σκεφτομαι τα εξης πραγματα.. Πως γινεται ενα κοριτσι 20 χρονων,μεσα στη νιοτη και τη φρεσκαδα,που εχει πραγματικα οοοοολη τη ζωη μπροστα του να νιωσει,να κανει,να δει,να γευτει τα παντα,να στεναχωριεται για πραγματα που ισως εκανε παλια,για κουβεντες που δεν επρεπε να πει σε καποιον,για γεγονοτα που ισως δεν χειριστηκε σωστα,την στιγμη που βλεπεις οτι γυρω σου ολοι μα...κιες κανουν συνεχεια και κανεις δεν δινει παραπανω απο λιγη προσοχη,και η ζωη συνεχιζεται το ιδιο οπως πριν...

Πως γινεται να προβληματιζεσαι και να στεναχωριεσαι για ασχημα πραγματα που σου συνεβησαν,τη στιγμη που αλλοι εχουν περασει τρισχειροτερα και ομως συνεχιζουν να ρουφανε τη ζωη με το κουταλι? Ο,τι κι αν σου εχει συμβει σε εχει κανει καλυτερο ανθρωπο,απο τις μικρες μα...κιες μας μαθαινουμε καποια σωστα πραγματα,απο τις μεγαλες μα....κιες μας μαθαινουμε πολλα σωστα πραγματα. Δεν υπαρχουν σωστοι και λαθος ανθρωποι,οι ανθρωποι ειναι χαοτικοι,δεν υπαρχει συγεκριμενο προτυπο ανθρωπου. Υπαρχουν σωστες και λαθος καταστασεις και η ρημαδα η ζωη που πολλες φορες στα φερνει αλλιως. Αν εβαζαν για παραδειγμα ενα αλλο ατομο,που εσυ τωρα ισως θαυμαζεις και συγκρινεις τον εαυτο σου μαζι του, να "παιξει" στην δικη σου ζωη μπορει να τα εκανε πολυ χειροτερα απο οσο νομιζεις οτι τα εχεις κανει εσυ,κι εσυ στην δικη του να πετυχαινες αθλους!

Ο,τι κι αν εισαι δεν εχει καμια μα καμια σημασια πραγματικα,και για κανεναν. Οποιες και αν ειναι οι αποφασεις σου στην ζωη σου,ο,τι κι αν σου τυχει ο ηλιος θα συνεχιζει να βγαινει καθε μερα την ιδια ωρα και να δυει ακριβως την ιδια ωρα με εχθες,ο κοσμος θα συνεχισει να ειναι οπως ειναι,οι ανθρωποι το ιδιο. Αν εσυ ομως τα παρατησεις τωρα ειναι βλακεια δικη σου,μεγαλη βλακεια που θα χρειαστουν χρονια να την ξεπληρωσεις.

Η ζωη ειναι μια βλακειουλα Eva,τιποτα δεν μπορει να σε πειραξει πραγματικα,μονο εσυ μπορεις να πειραξεις τον εαυτο σου. Υπαρχουν αυτη τη στιγμη ανθρωποι που τους βασανιζουν πραγματικα,σε κρυα κελια,που νιωθουν τον απολυτο πονο στο κορμι τους και ειναι πραγματικα μονοι και απροσταυτετοι κι ομως μεσα τους γελανε,γελανε γιατι ειναι ελευθεροι,κυριοι του δικου τους ευατου και υπερασπιστες του δικου τους κοσμου,και του δικου σου και ολων,και ονειρευονται και αντιστεκονται και πολεμανε και τους τσακιζουν τα κοκκαλα κι αυτοι μεσα τους γελανε.. Τι θα σταθεις να τους πεις? Αρνιεμαι να ζησω? Τα παραταω?

Και ποσο κακο μπορει αραγε να μπορεις να προκαλεσεις εσυ σε καποιον,ποιο γεγονος ειναι τοσο ασυγχωρητο και βαρυ ωστε να αξιζει να ριξεις παραπανω απο λιγα δακρυα και να αφιερωσεις παραπανω απο μερικες στιγμες της πολυτιμης και πολυ μικρης ζωης σου?

Αν καποιος σου εκανε το παραμικρο κακο ειναι δικο του βαρος,δικο του φορτιο,δικες του ενοχες και ειναι τυχερος αν της ζησει,γιατι τοτε θα εχει κανει καλο στον εαυτο του,οπως εσυ τωρα οταν σκεφτεσαι τα λαθη σου και "αλλαζεις" μεσα σου,δεν τα επαναλαμβανεις. Αν εκανες εσυ κακο σε καποιον τωρα εισαι πιο ωριμη,το αναγνωριζεις και εχεις κανει ενα βημα μπροστα σαν ανθρωπος. Αυτη ειναι η ζωη,τιποτα περισοτερο και τιποτα λιγοτερο. Αν η οικογενεια σου σου φερθηκε σκατα,αν καποιος δικος σου πεθανε,αν καποιο αγορι σου σου φερθηκε σκαρτα εσυ αληθεια πες μου τι λογο εχεις να κουβαλας τα δικα τους λαθη μεσα σου?

Μην διαβαζεις για ασθενειες,υπαρχει μια ασθενεια για τον καθε τυπο ανθρωπου πλεον,ανθρωποι που παλια ισως απλα να θεωρουνταν πολυ ντροπαλοι σημερα τους βαφτιζουν πολυ ευκολα κοινωνικα φοβικους,ανθρωποι υπερδραστηριοι και κυκλοθυμικοι με μεγαλη φαντασια σημερα θα φορουσαν την ταμπελα της διπολικης διαταραχης η ακομα και της σχιζοφρενειας.Και θα επρεπε να θεραπευτουν για γνωρισματα της προσωπικοτητας τους που θα μπορουσαν να εκμεταλευτουν και να διαπρεψουν. Και ομως ολοι αυτοι ειναι που διεπρεψαν στην Τεχνη και παντου, αυτους διαβαζεις τωρα και ανατριχιαζεις,αυτους ακους στο σιντι πλαιερ και νιωθεις ζωντανη. Εισαι πολυ ευαισθητη και νιωθεις οτι δεν μπορεις να παρεις τον ελεγχο της ζωης αλλα ακριβως αυτη η ευαισθησια σου σε κανει τοσο τυχερη,να μπορεις να νιωσεις και να διακρινεις τοσα πραγματα που αλλοι,πιο δυνατοι ισως ανθρωποι να αγνοουν. Αν εισαι διαφορετικη απο τους αλλους και νιωθεις οτι δε μπορεις να συμβαδισεις τοτε σκεφτεσαι λαθος,γιατι αυτη η διαφορετικοτητα σου σου δινει την οποια ελλαχιστη ευκαιρια εχει ενας ανθρωπος να ξεχωρισει μεσα στους ανθρωπους. Χρησιμοποιησε τα δωρα σου ολα σωστα δηλαδη υπερ σου και μην τα στρεφεις εναντιον σου,με το να εγκλωβιζεις τον εαυτο σου μεσα στον ιδιο σου εαυτο!

Μακαρι να ειχα συναντησει κι εγω καποια σαν την jock τοτε η να ειχα ακουσει τον αλλον. Εχεις την τυχη να το κανεις ομως εσυ. Μην την αφησεις γιατι μετα θα κοιταξεις πισω και θα μαζευεις τα ασυμαζευτα.

Έτσι ακριβώς karisha! για να δούμε τί θα απαντήσει και η φίλη μας Έυα!!

Κορίτσια κατ'αρχάς ευχαριστώ για τις μεγάλες απαντήσεις και το χρόνο που αφιερώσατε γι'αυτές.!! Ωραία όλα αυτά και πολύ χρήσιμες οι συμβουλές σας πραγματικά! Προσπαθώ να τα κάνω όλα αυτά και θα προσπαθήσω κι άλλο,αν και δεν έχω και πολλές επιτυχίες.Όταν κάνω κάποιο χόμπι,ανανέωση κτλπ νιώθω όντως καλύτερα αλλά όταν βρίσκομαι σχολείο ή σπίτι χωρίς να κάνω τίποτα με ξαναπιάνουν όλα αυτά,ενώ παλιά δεν ήμουν έτσι.Δεν επηρεάζομαι πλέον τόσο πολύ από αυτά που διαβάζω για τις ψυχικές ασθένειες και εννοείτε πως καταλαβαίνω ότι δεν μπορεί να τα έχω όλα,όμως για κάτι είμαι 98% σίγουρη.ΔΕΝ είμαι σχιζοφρενής,δεν είμαι ψυχωτική,δεν είμαι διπολική,ούτε οριακή κτλπ,είμαι όμως ιδεοληπτική.Και δεν το λέω μόνο εγώ...Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο θα έπρεπε να εμπιστευτώ ψυχίατρο μέσα από το φέιςμπουκ αλλά από την άλλη λέω "τι θα κέρδιζε αν μου έλεγε ψέμματα"? Τον είχα βρει από ένα σάιτ, http://psi-gr.tripod.com/ που το έφτιαξε ο ίδιος και του ανέφερα όλα αυτά,ακόμη και κάποια πράγματα που δεν ανέφερα εδώ για να μη σας κουράσω. "έρχονται σκεψειϛ ή μαλλον καλύτερα να το πω εικόνες με ένα περιεχόμενο τύπου "ο,τι να ναι" π λεμε,οπου κι αν είμαι αλλα γνωριζω πωϛ δν θα γίνουν ποτέ πραγματικοτιτα,ειναι εμμονες.το πρόβλημα μ εινα ουσιαστικά μόνο οι σκεψειϛ κ τιϛ περισσότερεϛ φορέϛ έχουν περιεχόμενο συμφωνα με τυϛ φοβουϛ μου(λεω πχ,να λέει να γινόταν αυτο,να κανα,να διχνα,φαντασου το ενα,το αλλο).σαν από φοβο μη γίνουν κ μετά έχω ενοχεϛ γι αυτέϛ .Το περιεχόμενο τους είναι παράλογο και εξωπραγματικό.".Και ναι ο άνθρωπος μου είπε πως ειναι Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή με φόντο ασυνείδητες φαντασιώσεις.Όχι πως δεν το είχα καταλάβει αλλά κάπου άφηνα και ένα "μπορεί και να κατάλαβα λάθος".Και μάλλον ο ψυχίατρος είχε δίκιο,γιατί αυτο Δεν το δικαιολογω με τη λέξη "εφηβεία"γιατί αποκλείετε η εφηβεία μου να άρχισε απο τα 9 μου.Τα συμπτώματα άρχισαν από τότε.Τότε δεν είχα φόβους αλλά μου ερχόταν οι εικόνες που ανέφερα.Σ'αυτό το θέμα δυστυχώς ο απλός άνθρωπος δεν μπορεί να με καταλάβει,μόνο ο ειδικός.Αλλά και που πήγα σε ψυχολόγο μου έλεγε άλλα αντί άλλων και άσχετα με το θέμα(ως και αξονική με είχε στείλει να κάνω χαχαχα)Πραγματικά δεν θέλω να ξαναδώ αυτή την ψυχολόγο στα μάτια μου...Και γι'αυτό νιώθω αβοήθητη αυτή τη στιγμή.:(

Γιατί νιώθεις αβοήθητη? αφού έχεις απο ότι διαπιστώνω και διαπιστώνεις και εσύ όλες τις απαντήσεις, ακόμη και για το τί σου συμβαίνει ( Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή με φόντο ασυνείδητες φαντασιώσεις όπως λέει και ο επιστήμονας). Τον Κο Δασκαλόπουλο τον είχα συμβουλευτεί και εγώ και με βοήθησε αρκετά.
Οπότε δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένεις οτι είσαι αβοήθητη.. αφού κατα βάθος καταλαβαίνεις τι σημβαίνει.. έχεις απλά κάποιες εμμονές και κάποιες ανασφάλειες και φόβους... που όμως δεν διαφέρουν και πολύ απο αυτά που νιώθουμε όλοι οι άνθρωποι.
Όλοι ανυσηχούμε και έχουμε αμφισβητήσεις. Μήπως τα κάνεις τα πράγματα πιο τραγικά απο ότι είναι? πάντως στο τελευταίο σου μήνυμα εγώ διακρίνω οτι δεν σου συμβαίνει κάτι τραγικό και παράλογο..πάνω κάτω κάθε άνθρωπος ιδιαίτερα σε νεαρή ηλικία περνάει ένα τέτοιο στάδιο..και σίγουρα το ξεπερνάει όταν έρθει η κατάλληλη ευκαιρία (πχ να ερωτευτής έναν άνθρωπο και να είσαι απασχολημένη με την σκέψη του και να περνάτε ωραία μαζί και να κάνετε πράγματα).
Άποψή μου? κάνε υπομονή και όλα θα ξεπεραστούν με τον χρόνο και την κατάλληλη στιγμή και ευκαιρία. Συνέχισε να ασχολείσαι με χόμπου,βρές παρέες, διάβαζε, ζωγράφιζε...γράψεπχ κανα βιβλίο... υπάρχουν τόσοι τρόποι να ξεκολήσεις το μυαλό σου και την ψυχή σου απο αυτό που σε βασανίζει.. και βασανίζει πολύ κόσμο πίστεψέ με. Όλοι έχουμε ενοχές για κάτι που τις κουβαλάμε κάθε μέρα της ζωής μας, όλοι έχουμε φοβίες, ανασφάλεις κτλ κτλ. Εν ανάγκη άλλαξε ψυχίατρο αφού εκείνη δεν σε βοήθησε. Εγώ άλλαξα 3 μέχρι να βρώ εκείνη που πραγματικά ένιωθα οτι με καταλαβαίνει και μπορεί να με βοηθήσει! Για την ηλικία σου υπάρχουν και γραμμές ψυχολογικής στήριξης για εφήβους. Γιατί δεν το δοκιμάζεις όταν είσαι μόνησ ου στο σπίτι και σε πιάνουν αυτές οι εμμονές να τους καλέσεις και να μιλήσεις μαζί τους?
Να μια ακόμη ιδέα!

εε απο το τηλεφωνο δεν ειναι το ιδιο πραγμα,και ο κος Δασκαλοπουλος μου ειπε πως χρειαζομαι μια καλη ψυχοθεραπεια απαραιτητα και αν επιμενουν τα συμπτωματα ισως και φαρμακευτικη αγωγη!! και που να την βρω την καλη ψυχοθεραπεια με αυτη την ψυχολογο? Ομως οπως ειπες τωρα κανω ο,τι μπορω για να βρω καποιον αλλον και καλυτερα ψυχιατρο που ειναι πιο εξειδικευμενος και οχι ψυχολογο.Ομως αν δεν βρω την πατησα.:S Πρεπει ολο αυτο να φυγει και δεν γινεται χωρις βοηθεια ειδικου.Ζω σε νησι δλδ επαρχια που οπως σε καθε επαρχια δεν εχουμε κι εδω ευκολα τετοιες ανεσεις και γι'αυτο νιωθω ετσι αποκλεισμενη-αβοηθητη.

Θα διαφωνήσω. Γιατί λες οτι ο ψυχίατρος είναι πιο εκηδικευμένος απο τον ψυχολόγο? επειδή δίνει φάρμακα? αν νομίζεις οτι με αυτό τον τρόπο θα δώσεις λύση στο πρόβλημά σου φοβάμαι οτι είσαι γελασμένη! θα μπλέξεις και μετά άντε να ξεμπλέξεις.
Εγώ επιμένω σε όσα σε συμβούλεψα πιο πάνω. Εντάξει πήγες σε μια ψυχολόγο που δεν σε ικανοποίησε. δεν σημαίνει οτι όλοι είναι έτσι ούτε είανι δύσκολο να βρείς ψυχολόγους. Υπάρχουν χιλιάδες στην Ελλάδα και υπάρχει και ΔΩΡΕΑΝ ψυχολογική υποστήριξη (ιδιαίτερα για εφήβους) σε διάφορα νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα. Το κάνεις να ακούγεται ακατόρθοτο και δεν καταλαβαίνω τον λόγο.
Όσο για την τηλεφωνική βοήθεια γιατί την απαρνιέσαι? τι σημαίνει δεν είναι το ίδιο πράγμα? το δοκίμασες? Ο τίτλος της επιστολής σου ήταν "ας με βοηθήσει κάποιος" αλλά βλέπω οτι συνεχίζεις να είσαι αρνητική και να διαφωνείς έχοντας την ιδέα οτι μόνο ένας ψυχίατρος θα σε βοηθήσει. Και εγώ απο επαρχεία προέρχομαι.. αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Με τους γονείς σου έχεις μιλήσει? έχεις πεί το πρόβλημά σου? Με την θρησκεία πως τα πάς? εγώ όχι τόσο καλά αλλά κάποιοι ιδιαίτερα στην επαρχεία αντί να πάνε σε ψυχολόγο πάνε σ εκάποιο πνευματικό.
Άλλωστε πολλοί είναι εκείνοι που στα δύσκολα πάνε στο Άγιο όρος... Λύση υπάρχει...δεν έχεις κάποιο τραγικό πρόβλημα και σίγουρα δεν θα "καείς". Αν σκέφτεσαι έτσι δεν θα καταφέρεις τίποτα. Αν πραγματικά θέλεις βοήθεια πρέπει να την ζητήσεις..το πώς που και τα λοιπά δεν έχουν σημασία αρκεί να μην κάθεσαι να βασανίζεσαι με τον εαυτό σου άσκοπα και να αφήνεις τον χρόνο να περνάει έτσι.

Δεν ειπα πως θελω να παρω φαρμακα....Γενικα πιστευα πως εχει περισσοτερες γνωσεις και κοιταει το θεμα πιο βαθια αλλα δεν με νοιαζει ας ειναι και ψυχολογος αρκει να βρεθει σωστος και οπως ειπες θα ψαξω εδω στο νησι.Ναι εχω δοκιμασει την τηλεφωνικη βοηθεια,ηταν οκ απλα ειναι πολυ διαφορετικα απο κοντα face to face.Καμια σχεση.Οι δικοι μου δεν με πολυκαταλαβαινουν αν και προσπαθουν οσο μπορουν αλλα δεν ειναι σε θεση να κανουν και πολλα(ζω με τη γιαγια και τον παππου μου,η μητερα μου εχει πεθανει εδω και 3 χρονια κι ο "πατερας"μου οπως παντα με γραφει).Εχουν περασει πολλα και δεν θελω να τους επιβαρυνω αλλο.Με τη θρησκεια ειμαι ενταξει αλλα αποκλειετε να παω σε πνευματικο(οτιδηποτε αλλο θα εκανα αντι γι'αυτο).Ισως να ειναι καλη η λυση για μεγαλυτερους οχι για εμενα που ειμαι εφηβη.Δεν διαφωνω στο οτι και αυτη ειναι μια λυση και δηλωνω οτι εαν δεν βρω εναν ψυχολογο-ψυχιατρο της προκοπης αναγκαστηκα μαλλον σε πνευματικο θα καταφυγω οσο δυσκολο και να μου ακουγεται.Αλλα ελπιζω πως θα βρω!!

Τώρα μιλάς σωστά!! μπράβο σου!! μην το αφήσεις λοιπόν.. κυνήγα το και μην απογοητεύεσαι στην κάθε αποτυχία. Δύσκολο αυτό όταν βρισκόμαστε σε ψυχολογικό μπέρδεμα..αλλά πρέπει να προσπαθούμε..να μηναπογοητευόμαστε, να μην το βάζουμε κάτω, να μην τα βλέπουμε όλα αρνητικά κτλ κτλ και να δίνουμε στον εαυτό μας οτι του αξίζει. Ο εαυτός μας πάνω απο όλα και μετά όλα τα άλλα.. να είμαστε καλά και μετά μπορούμε να κατακτήσουμε όλο τον κόσμο! έτσι να σκέφτεσαι! θα βρείς τον κατάλληλο άνθρωπο να σε βοηθήσει μην ανυσηχείς γι αυτό θέμα χρόνου είναι αλλά εν το μεταξύ για να μην μένεις μόνη αφου δοκίμασες την τηλεφωνική βοήθεια και ήταν οκ.. συνέχισέ το.. κακό δεν κάνει μόνο καλό. :)

Eva1995

Ξαναδιαβασε το μυνημα που εστειλα. Μην ψαχνεις τις αρρωστειες γιατι ολο και απο καπου θα πιαστεις. Μην ψαχνεις τις αρρωστιες. Θα μπορουσα να στο λεω ολη μερα. Προσπαθησε μονη σου να σηκωθεις. Και οταν δεν τα καταφερεις τοτε να ψαχτεις και με τις αρρωστιες. Εισαι 20 χρονων κοριτσακι και εχεις πολυ δυναμη μεσα σου ακομα. Αν θελεις να προσπαθησεις μονη σου πρωτα μπορω να σου πω ενα σωρο πραγματα και να σε βοηθησω ουσιαστικα,με οποιο τροπο μου ζητησεις εσυ,σου μιλαω ειλικρινα. Προσπαθησε μονη σου πρωτα ομως και ασε τα ψαξιματα με φαρμακα και γιατρους,θα το κανεις και αυτο αν και οταν πρεπει.

Quote:

---

Originally Posted by Karisha

Eva1995

Ξαναδιαβασε το μυνημα που εστειλα. Μην ψαχνεις τις αρρωστειες γιατι ολο και απο καπου θα πιαστεις. Μην ψαχνεις τις αρρωστιες. Θα μπορουσα να στο λεω ολη μερα. Προσπαθησε μονη σου να σηκωθεις. Και οταν δεν τα καταφερεις τοτε να ψαχτεις και με τις αρρωστιες. Εισαι 20 χρονων κοριτσακι και εχεις πολυ δυναμη μεσα σου ακομα. Αν θελεις να προσπαθησεις μονη σου πρωτα μπορω να σου πω ενα σωρο πραγματα και να σε βοηθησω ουσιαστικα,με οποιο τροπο μου ζητησεις εσυ,σου μιλαω ειλικρινα. Προσπαθησε μονη σου πρωτα ομως και ασε τα ψαξιματα με φαρμακα και γιατρους,θα το κανεις και αυτο αν και οταν πρεπει.

---

karisha 16 ειμαι!!!! που το βρηκα το 20? χαχα

Γεια σου Ευα.
Λοιπον επειδη και τα δικα μου προβληματα ξεκινησαν στην ιδια ηλικια,θα σου προτεινα να μιλησεις στους γονεις σου και να βρειτε εναν καλο θεραπευτη.
Ειναι πολυ κριμα να υποφερεις.Εγω εχασα πολλα χρονια απο την ζωη μου γιατι φοβομουν να μιλησω,εφτασα σε απελπιστικο σημειο,διελυσα σχεσεις,φιλιες,παρατησα σπουδες για ενα θεμα που θα μπορουσε να ειχε λυθει νωριτερα αν μιλουσα.
Οσο για τις σκεψεις σου αποδεξου τες.Οι σκεψεις ειναι απλα σκεψεις.Δεν σε καθοριζουν και δεν πρεπει να κανουν κουμαντο στην ζωη σου.

Εύα μου, αυτό που σκέφτηκα μόλις διάβασα όλα τα post, κυρίως βέβαια τα δικά σου είναι ότι: "όποιος ψάχνει σίγουρα βρίσκει", γι' αυτό μην σταματάς την αναζήτηση. Είναι η εσωτερική σου ανάγκη αυτή, που εκδηλώνεται ασυνείδητα για να σε οδηγήσει σε λύσεις. Να την ακους και να την εμπιστεύεσαι! Μπορεί να ξεκινά από την επιθυμία για την ανάγνωση ενός βιβλίου αυτοβοήθειας, μπορεί να είναι μέσα από μια κοινωνική δραστηριοποίηση στο νησί σου. Αλήθεια από ποιό νησί είσαι; Επίσης-λέω εγώ τώρα-μπορεί να είναι π.χ. μέσα από την συμμετοχή σου σ' έναν φορέα εθελοντισμού στο νησί. Ψάξε λοιπόν για όλες τις δραστηριότητες, που πραγματοποιούνται στον τόπο σου και μέσω αυτών θα καταλήξεις να βρεις τα ταλέντα σου, για να προχωρήσεις μπροστά δυνατή και σίγουρη.

Δικιο εχεις.Απο Τηνο ειμαι!