Printable View
Δε λυπάμαι τα γηρατειά που φεύγουν - τα μωράκια που έρχονται άθελά τους να ζήσουν σκλάβοι, να πεθάνουν σκλάβοι, σ' έναν κόσμο ελεύθερων αφεντάδων. Θα τους μαθαίνουν: η σκλαβιά τους χρέος εθνικόν και σοφία του Πανάγαθου!... Πότε θ' αναστηθούν οι σκοτωμένοι; ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗΣ, 20 Oκτώβρη 1973
Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
πάντα θα δραπετεύει...
Respect !!!!!!!!!!!!!!!
1973, ενας χρονος προτου ξεψυχησει ο μεγαλος αυτος λογοτεχνης. Τωρα... 2011 (σε λιγακι 2012), 38 χρονια αργοτερα οπου η πραγματικοτητα ερχεται να επιβεβαιωσει οτι τα αιτηματα και οι αναγκες της κοινωνιας παραμενουν ακριβως τα ιδια. Ο,τι δε μπορουν (ή μαλλον δε θελουν) να βελτιωθει, απλα κι ωραια καταργειται! Και ο χρονος απλως κυλαει...Quote:
Originally Posted by IRENEMARINA
«Ἐθνικὴ Παιδεία»
Γανιάσατε, δασκάλοι, νὰ ξεμάθω
νά ῾μαι ἐγώ, νὰ στοχάζομαι, νὰ θέλω -
ψέματα ὅλο ν᾿ ἀκούω, νὰ λέω, νὰ πράττω,
γιὰ ψέματα νὰ ζῶ καὶ νὰ πεθαίνω.
Δὲν μπόρεσε ἡ σπουδὴ νὰ μὲ χαλάσει.
Ἀντέξανε σαρκίο, ψυχὴ καὶ γνώση
μὰ κάθε τόσο θάνατος νὰ ξέρεις
ὅτ᾿ εἶσαι πάντα πουλημένο κρέας.
ΒΑΡΝΑΛΗΣ
Ἂν θέλεις νὰ χαρεῖς
τὴ λεφτεριά, νωρὶς
γίνε προδότης, γίνε!
Τιμή, ντροπὴ δὲν εἶναι.
Θά ῾ναι μαζί σου οἱ νόμοι
κι ἡ πλερωμένη γνώμη!
Πέτα τὴν ἀνθρωπιά σου
κι ἀπ᾿ τὸν ἀφέντη πιάσου! (απο το ποιημα Ἀρχὴ σοφίας)
Πολυ καλη η ιδεα σου , το θεμα σου, μακαρι να διαβαζε ο κοσμος ποιηματα ,θα ηταν πολυ καλυτερος.
Γιατι οι πιο πολλοι ποιητες εχουν μεταξυ τους 3-4 κοινα σταδια στην ζωη τους ?, εχουν σπουδασει ,η μεταπτυχιακο σε Παρισι, ειναι Αριστεροι και εχουν κανει το επαγκελμα του δημοσιογραφου??
+ + + + + + + + + + !!!!!!!!!!Quote:
Originally Posted by giorgos panou
Η Τεχνη γενικα και η Φιλοσοφια ειναι δυο πνευματικες δραστηριοτητες που δεν προκειται να δωσουν ποτε απαντησεις σε ερωτηματα. Δεν ειναι αυτος ο ρολος τους. Σκοπος τους ειναι να θεσουν σε εκκινηση τα ανθρωπινα εγκεφαλικα γραναζια, γεγονος που δε συμφερει και πολλους για ευνοητες ωφελιμιστικες σκοπιμοτητες!
@Δεν αναφερομαι φυσικα σε αμπελοφιλοσοφιες και ταγαροτεχνες:)
..πειραζει να συνεχισω τον Βαρναλη με ενα ποιημα του Παλαμα απο τον Δωδεκαλογο του Γυφτου το οποιο ειναι επικαιρο οσο ποτε?
Κωστής Παλαμάς, Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου
απόσπασμα από τον Προφητικό
Μες τις παινεμένες χώρες, Χώρα
παινεμένη, θα 'ρθει κι η ώρα,
και θα πέσεις, κι από σέν' απάνου η Φήμη
το στερνό το σάλπισμά της θα σαλπίσει
σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση.
Πάει το ψήλος σου, το χτίσμα σου συντρίμι.
Θα 'ρθει κι η ώρα• εσένα ήταν ο δρόμος
σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση,
σαν το δρόμο του ήλιου• γέρνεις• όμως
το πρωί για σε δε θα γυρίσει.
Και θα σβήσεις καθώς σβήνουνε λιβάδια
από μάισσες φυτρωμένα με γητειές•
πιο αλαφρά του περασμού σου τα σημάδια
κι από τις δροσοσταλαματιές•
θα σε κλαιν' τα κλαψοπούλια στ' αχνά βράδια
και στα μνήματα οι κλωνόγυρτες ιτιές.
.................................................. .
Και θα φύγεις κι απ' το σάπιο το κορμί,
ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα,
και δε θά' βρει το κορμί μια σπιθαμή
μες στη γη για να την κάμει μνήμα,
κι άθαφτο θα μείνει το ψοφίμι,
να το φάνε τα σκυλιά και τα ερπετά,
κι ο Καιρός μέσα στους γύρους του τη μνήμη
κάποιου σκέλεθρου πανάθλιου θα βαστά.
Όσο να σε λυπηθεί της αγάπης ο Θεός,
και να ξημερώσει μιαν αυγή,
και να σε καλέσει ο λυτρωμός,
ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα!
Και θ' ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή,
θα γθυθείς της αμαρτίας το ντύμα,
και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή,
θα σαλέψεις σαν τη χλόη, σαν το πουλί,
σαν το κόρφο το γυναικείο,
σαν το κύμα,
και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα,
για τ' ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
Τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!
http://teacherhistorybook.blogspot.c...g-post_15.html
“Η Φωνή της Καμπάνας”*
Μες το δροσάνεμο που αναγαλλιάζω
κι ο νους χανότανε σε χάος γαλάζιο
ψηλά ας μ’ αφήνατε να ξεχαστώ
φωτοπερίχυτη, στόμα κλειστό.
Ποιο χέρι απλώθηκε να με σπαράξει
απ’ το χρυσόνειρο στην άγια πράξη!
Ο πρώτος ήχος μου πρώτη πληγή.
Με τραβάς, αίμα μου ξανά στη Γη.
Ω! σεις χαμόσυρτα λέρα σκουλήκια,
η άλαμπη ζήση σας ζήση ναι δίκια!
Μια τρύπα ο κόσμος σας και μέσα κει
ο Χάρος λύτρωση κι ώρα γλυκή.
Δεν είναι κέντρισμα να σας κουνήσει,
κορμιά, που η άλυσσο τα ’χει τσακίσει!
Σκέψη, ποιος άνεμος θέ ν’ αξιωθεί
να σ’ ανατάραζε, σκότος βαθή;
Πίσου απ’ τα λόγια μου, πικρά φαρμάκι,
τι κόσμοι απέραντοι, βυθοί λουλάκι!
Μάτι δε βρίσκεται να θαμπωθεί
κι αφτί δε βρίσκεται να λιγωθεί;
Να ταν να ξήλωνεν απ’ την καρδιά μου
Μοίρα καλόβουλη τ’ άγρια καρφιά μου
και να με σήκωνε μ’ άξιο φτερό
σκέψη που μέστωσε με τον καιρό.
Πάνω από θάλασσες, πάνω από χώρες
με τον καλόκαιρο και με τις μπόρες
να με κατέβαζεν αγαλινά
όπου τ’ ανθρώπινο πλήθος πονά.
Σε μίνες φόνισσες μπουχές καζέρνες,
λιμάνια ολόκαπνα, βοερές ταβέρνες,
σπιτάλια σκοτεινά και φυλακές,
μπορντέλ’ ακάθαρτα και προσευκές.
Στα στήθια να μπαινα σαν την ανέσα,
σφυγμός βαθύρριζος στις φλέβες μέσα
στο νου σαν άστραμα και στην ψυχή,
ν’ αχούσ’ αδιάκοπα τη διδαχή:
«Όλα τελειώνουνε κι όλα περνάνε!
Ιδέες βασίλισσες κακογερνάνε.
Στις νέες ανάγκες σου κόπος βαρής!
σκοπούς αλάθεφτους κοίτα να βρεις.»
«Αν είν’ η σκέψη σου πριν από σένα,
δεν είναι απόκομμα θεού και γέννα.
Τη σκλάβα σκέψη σου, σκλάβα δετή
σου τηνε πλάσανε οι Δυνατοί.»
«Φτωχέ, σου μάραναν κόποι και πόνοι
τη θέληση άβουλη πιωμένη αφιόνι!
Αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθής,
χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς»!
«Τ’ άσκημα χέρια σου, των όλω αιτία,
βαστάνε μάργελη την πολιτεία!
Βγαίνει απ’ τα χέρια σου κάθε αγαθό
του ωραίου περίθετο το χρυσανθό.»
Σφίξε τα χέρια σου, για Σένα κράτει
τ’ άμοιαστον έργο σου, την Πλάση ακράτη
κι όλο ανεβαίνοντας προς τη Χαρά
μέσα σου θά ναβεν άστρων σπορά.»
Κι όπου σε σφάζουνε δεμένον πίσου,
να βρόνταα άξαφνα σεισμός αβύσσου,
χίλι’ αστροπέλεκα: «Δεν είναι μπρος!
Κρύβεται πίσω σου χρόνια ο οχτρός»!