Καλησπέρα σας...

Καλησπέρα σε όλους σας. Έπεσα εντελώς τυχαία στο forum και αποφάσισα να γράψω για τη περίπτωση μου, μήπως και μπορέσω να ακούσω κάποιες συμβουλές.

Καταρχήν θα το πω εξ αρχής. Δε πιστεύω πως έχω κατάθλιψη, αλλά είδα πως στο τίτλο της ενότητας αναγράφεται Δυσθυμία επίσης. Και έτσι ίσως να είναι ταιριαστό να γράψω σε αυτή την ενότητα. Εννοείται πως αν κάνω λάθος μπορείτε κάλλιστα να μεταφέρετε ή και διαγράψετε το θέμα μου.

Είμαι ένας άντρας 28 ετών, σε καλή φυσική κατάσταση, δουλεύω και έχω κοπέλα. Η οικογένεια μου είναι καλά από υγεία και έχουμε καλές σχέσεις μεταξύ μας. Ο διάβολος όμως κρύβεται στις λεπτομέρειες λένε...

Σπούδασα πιάνο και μπήκα στο πανεπιστήμιο με στόχο να γίνω " ο καλύτερος του κόσμου" κατά τον αφελή τρόπο σκέψης που είχα εκείνη τη περίοδο, προσπαθώντας να μελετάω όσο περισσότερο μπορούσα και να κάνω τα αδύνατα δυνατά για να γίνομαι καλύτερος. Έκανα όσο περισσότερα μπορούσα, δεν είχα την ανάλογη προώθηση από τον καθηγητή μου και δεν έγινα γνωστός, ούτε πήρα μέρος σε διαγωνισμούς. Δεν ακολούθησα το δρόμο που θα ήθελα. Αντίθετα μάλιστα, ο καθηγητής μου έκανε ότι μπορούσε να με αποθαρρύνει και με στόλιζε κάθε φορά που είχα μάθημα με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα. Είναι άλλωστε κοινή πρακτική της παλιάς γενιάς καθηγητών μουσικής να συμπεριφέρονται στους μαθητές στους απαίσια, για να τους κάνουν καλό υποτίθεται. Όπως και να 'χει, αποθαρρύνθηκα πολύ από την άσχημη κριτική του και δε δοκίμασα ποτέ να κάνω κάτι παραπάνω από τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο. Είναι ήδη κάτι πολύ σημαντικό το ξέρω, μα θα ήθελα να σπουδάσω παραπάνω. Σε αυτό συνέβαλε και η κακή οικονομική κατάσταση των δικών μου, για την οποία όμως θα μιλήσω αργότερα.

Στα μαθητικά μου χρόνια, δεν ήμουν δημοφιλής. Ήμουν μάλιστα πολύ αντικοινωνικός και απέφευγα τις μεγάλες παρέες. Στο δημοτικό δεν έκανα με κανέναν παρέα στο σχολείο και αυτό συνεχίστηκε μέχρι να τελειώσω το γυμνάσιο. Στο λύκειο είχα κατά διαστήματα κάποιους φίλους, κάποια άτομα με τα οποία έκανα παρέα. Εκτός σχολείου, ξεκίνησα να κάνω παρέα με κάποια άτομα. Με μερικούς από αυτούς είμαστε ακόμα φίλοι.

Αλλά τι φίλοι: Λόγω απόστασης έχω χαθεί κατά διαστήματα με τους περισσότερους. Άλλοι έφυγαν για δουλειά αλλού, με άλλους απομακρύνθηκα σταδιακά λόγω του ότι μεγαλώσαμε και δε ταιριάζουμε πλέον.

Δυσκολεύομαι να κάνω φιλίες και αισθάνομαι ότι στο μέλλον θα μου είναι ακόμα πιο δύσκολο. Έχω έναν φίλο στη πόλη μου πλέον και είμαι σίγουρος πως και αυτός θα φύγει κάποιο στιγμή στο κοντινό μέλλον για να βρει δουλειά στο εξωτερικό.

Είμαι πολύ ανασφαλής σε αυτό το τομέα.

Η κοπέλα μου είναι σε δεινή οικονομική θέση και δε βρίσκει δουλειά, παρ' όλο που έχει κάνει και μεταπτυχιακό (εδώ γελάνε!) για να βρει κάπου να δουλέψει τελικά, οι γονείς της είναι χρεωμένοι σε όποιον μιλάει ελληνικά και αυτό την επηρεάζει υπερβολικά αρνητικά. Η αδερφή της, που είναι κάπως μικρότερη από εμάς σε ηλικία, της κάνει τη ζωή δύσκολη με τα καπρίτσια της ώρες-ώρες, χωρίς να φταίει απόλυτα και αυτή, η κατάσταση την κάνει να είναι σε τραγικά κακή κατάσταση μερικές φορές. Η κοπέλα μου τα αντανακλά όλα αυτά πάνω μου χωρίς να το θέλει και φορτώνομαι πολύ ψυχολογικά από αυτή τη κατάσταση. Δε θέλω να παραπονιέμαι, αλλά μερικές στιγμές αναρωτιέμαι αν το να είμαι μαζί της μου κάνει πλέον κακό. Για την ιστορία, είμαστε μαζί 8 χρόνια.

Το άλλο κεφάλαιο στη ζωή μου που μου προκαλεί δυσθυμία (ας το πούμε έτσι), είναι οι γονείς μου και ο μικρός μου αδερφός. Η μητέρα μου ποτέ δεν έχει δουλέψει και ήταν πάντα μέσα στο σπίτι. Ο πατέρας μου απολύθηκε από τη δουλειά του όταν πήγαινα τρίτη λυκείου. Σποραδικά, έχει δουλέψει από τότε, αλλά η οικονομική μας κατάσταση σαν οικογένεια δεν ήταν ποτέ καλή. Βοηθάω όλα τα χρόνια που δουλεύω ( επίσημα και ανεπίσημα) στα έξοδα και λόγω της κρίσης δεν έχω τη δυνατότητα να μείνω κάποια στιγμή μόνος μου. Δε μπορώ βεβαίως και να τους αφήσω γιατί θέλω να τους βοηθήσω όσο μπορώ πριν κάνω οικογένεια (hopefully!) κάποια στιγμή.


Όλα αυτά τα είπα για να μπορείτε να δείτε μέσα στις γραμμές τι ακριβώς συμβαίνει στη ζωή μου.

Στο πρόβλημα μου τώρα: Αγχώνομαι πολύ εύκολα. Πάρα πολύ όμως. Μεγαλώνοντας προσπάθησα να γίνω καλύτερος σε αυτό το τομέα. Καταλαβαίνω με το καιρό ότι το μόνο που κάνω είναι να προσπαθώ να ξεγελάσω τον εαυτό μου. Δε μπορώ να είμαι τόσο δυνατός που να μη με πειράζει ποτέ τίποτε. Αγχώνομαι. Αυτός φαντάζομαι είναι κι ο λόγος που τα τελευταία χρόνια έχω κάτι σαν κατάθλίψη. Κατά διαστήματα πέφτω πολύ ψυχολογικά. Πάρα πολύ. Με πιάνει κάτι σαν μελαγχολία. Σωματικά αισθάνομαι πως κουράζομαι πιο εύκολα κατά διαστήματα, ενώ είμαι υπερκινητικός εκ φύσεως. Επίσης αρρωσταίνω και δεν γίνομαι καλά εύκολα φέτος, κάτι το οποίο δε μπορώ να το κατανοήσω, μιας και τρώω κανονικά και γενικά δεν έχω αλλάξει κάτι στο τρόπο ζωής μου. Όλα αυτά συντελούν στο να έχω αυτή τη δυσθυμία που κάποιες φορές μου μοιάζει μελαγχολία. Δεν είμαι σίγουρος τι άλλο θα έπρεπε να γράψω σε αυτό το μήνυμα.

Θα πω μόνο πως αισθάνομαι πως έχω δυσκολία στο να επικοινωνώ με τους άλλους πολλές φορές και αισθάνομαι απόμακρος, δε θέλω να συμμετέχω σε δραστηριότητες που δε μου ταιριάζουν (κατά τη διάρκεια που έγραφα είχε ποδοσφαιρικό αγώνα) και αυτό με αποξενώνει από τους άλλους πολλές φορές. Προτιμώ δηλαδή να μμένω μόνος μου, στην ησυχία μου ώρες- ώρες, παρ' όλο που δε μου αρέσει κι όλας αυτή η κατάσταση.

Δε ξέρω τελικά αν αυτό που περιέγραψα είναι δυσθυμία ή όχι. Απλά αισθάνομαι ότι έπρεπε να τα πω κάπου. Σας ευχαριστώ όλους.

καταρχην αυτο ειναι πολυλογια (συγνωμη κιολας)
κανε μια εισαγωγη και μετα αν καποιοι ενδιαφερθουν θα διαβασουν κι ολο αυτο το σεντονι, που θαχεις την ευκαιρια να το αναπτυξεις στην συνεχεια ,,,αλλιως θα το προσπερασουνε ...

Δεν είμαι σε θέση να σου πω τι είναι αυτό που έχεις και δεν ξέρω αν έχει αξία κάτι τέτοιο. Το βέβαιο είναι ότι στο περιβάλλον σου αλλά και σε προσωπικό επίπεδο έχεις λόγους να σου δημιουργείται δυσαρέσκεια. Συνήθως αυτά που συμβαίνουν γύρω μας δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε εύκολα, εκείνο που μπορούμε να κάνουμε είναι αφενός να προσπαθούμε να αλλάξουμε ότι μπορεί να αλλάξει και από κει και πέρα να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τα υπόλοιπα. Στο μεταξύ όμως πρέπει και να ζούμε, γιαυτό το σωστό είναι να επικεντρώνουμε την προσοχή μας στα όποια καλά υπάρχουν στην ζωή μας και να μην τα περνάμε στο ντούκου, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο και όλο και κάτι υπάρχει για το οποίο μπορούμε να αισθανθούμε καλά που το έχουμε και τέλος κάτι που για εμένα είναι σημαντικό είναι η σωματική άσκηση η οποία βοηθάει τα μέγιστα στην μείωση της έντασης και στην βελτίωση της ψυχικής μας κατάστασης.

@path Μη ζητάς συγγνώμη. Δε γνωρίζω πως λειτουργεί το forum. Είναι το πρώτο μου post και σκέφτηκα πως κάπως έτσι θα είναι πιο συμπαγής ο λόγος μου και προφανή τα αίτια που με αναγκάζουν να μπω στη διαδικασία να γράψω εδώ. Ευχαριστώ για την παρατήρηση.

@zervg Σε ευχαριστώ πολύ για το κόπο που μπήκες να μου τα γράψεις όλα αυτά, μου φαίνονται πολύ σωστά αυτα που μου λες. Ιδιαίτερα κρατάω το τελευταίο που λες για τη σωματική άσκηση. Είναι αλήθεια πως τα προηγούμενα χρόνια πήγαινα γυμναστήριο, ενώ φέτος λόγω δουλειάς δε προλαβαίνω, αλλά θα το αλλάξω κι αυτό. Όπως και να έχει είναι πολύ εποικοδομητικά όλα αυτά που λες και σε ευχαριστώ.