Γιατί εγώ και όχι όλοι

Πριν 6 χρόνια με βιάσαν. Άσχημη εμπειρία, αξέχαστη.
Δεν πήρα ποτέ φάρμακα σε αντίθεση με άλλες κοπέλες.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το σεξ.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους άντρες. Είμαι δύο χρόνια με τον φίλο μου και όλα είναι ομαλά. Και συναισθηματικά και σεξουαλικά.
Ο ψυχίατρος που πήγα μου είπε πως είμαι συναισθηματικά, ψυχολογικά και πνευματικά απόλυτα υγιής και απορούσε.
Δεν είμαι απαθέστατη, ίσα ίσα το αντίθετο.
Δεν λέω πως δεν φρίκαρα. Απλά άφησα τον εαυτό μου να φρικάρει για λίγες μέρες.
Αλλά ένιωθα ανθρωπάκι έτσι φρικαρισμένη και φοβισμένη και αποφάσισα πως κανένας δεν μπορεί να μου γαμήσει τη ζωή αν δεν το θελω εγώ.
Δεν είμαι κάτι το ιδιαίτερο, είμαι μια συνηθισμένη κοπέλα οπότε η ερώτησή μου είναι αφού μπόρεσα εγώ να είμαι καλά μετά από κάτι τέτοιο γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι που τους συμβαίνουν άσχημα πράγματα δεν μπορούν?
Παραιτούνται?
Φοβούνται?
Κολλάνε ξανά και ξανά στο ίδιο άσχημο γεγονός?
Γιατί το ξεπέρασα τόσο εύκολα ενώ όλα τα στατιστικά δείχνουν άλλα?
Λειτουργεί λάθος το μυαλό μου, οι κρίσεις μου, οι σκέψεις μου?

Ο βιασμός όπως είναι φυσιολογικό, είναι ένα πολύ τραυματικό γεγονός που δύσκολα ξεχνιέται ή μάλλον δεν ξεχνιέται, απλά οι περισσοτερες κοπέλες που το έχουν υποστεί προσπαθούν σταδιακά και με την βοήθεια ειδικού ή χωρίς ν' απαλλαγούν από το βαρύ συναισθηματικό φορτίο που κουβαλάνε μέσα τους. Και μένα μου κάνει εντύπωση, το γεγονός ότι το ξεπέρασες σχετικά νωρίς και σου αξίζουν χίλια μύρια μπράβο!

Μου αξίζουν χίλια μυρια μπράβο ή κάτι δεν πάει καλά με εμένα?
Γιατί άνθρωποι που δεν το έχουν ζήσει μου λένε μπράβο και άνθρωποι που το έχουν ζήσει με κοιτάνε σαν U.F.O. "Μας δουλεύει αυτή?" Τέτοια φάση.

Μου αξίζουν χίλια μυρια μπράβο ή κάτι δεν πάει καλά με εμένα?
Γιατί άνθρωποι που δεν το έχουν ζήσει μου λένε μπράβο και άνθρωποι που το έχουν ζήσει με κοιτάνε σαν U.F.O. "Μας δουλεύει αυτή?" Τέτοια φάση.
Με κάνουν να νιώθω άσχημα που δεν νιώθω πλέον άσχημα.
Στο τέλος θα νιώθω χάλια όχι γιατί μου έτυχε αυτό αλλά γιατί δεν διαλύθηκα με αυτό που μου έτυχε. Με πιάνεις?

Δεν ξέρω ρε συ, δεν έχω δει στατιστικές επί του θέματος αλλά απ' ότι πιστεύω είναι όντως δύσκολο να ξεπεραστεί. Έχεις μιλήσει με ψυχολόγο ποτέ; Πάντως, αν αισθάνεσαι καλά με την σχέση και με τον εαυτό σου, δεν νομίζω πως αξίζει ν' ανησυχείς. Καταλαβαίνω αυτό που λες και σε συμβουλεύω να μην το λες όπου να ναι αυτό που σου συνέβη γιατί είναι φυσικό να προκαλεί εντύπωση και πόσο μάλλον σε ανθρώπους που δεν σε γνωρίζουν πολύ καλά.

Έχω μιλήσει και μου είχε πει πως δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε τις συνεδρίες.
Ρε νιώθω τα πάντα δεν είμαι αναίσθητη, όλα τα συναισθήματα του κόσμου μπορώ να νιώσω.
Μίσος δεν νιώθω. Τι να κάνουμε?
Με όσους δικούς μου το έχω συζητήσει έχουν αισθήματα και σκέψεις εκδίσησης.
Εγώ έχω συγχώρεσης.
Δεν είμαι χριστιανή, είμαι άθεη.

Μια χαρά είσαι! Μην κουράζεις τον εαυτό σου με βλακείες. Θα γνωρίζεις βέβαια την γνωστή ρήση "ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό" ε, μάλλον αυτό σου συνέβη και σένα και μπράβο σου ξανά. Και το αν μπορούμε να συγχωρούμε, δεν έχει να κάνει με την θρησκεια αλλά με το τι είδους άνθρωποι είμαστε καθαρά.

Ρε σε ευχαριστώ, γιατί σχεδόν όλοι προσπαθούν να με κάνουν ενοχικό άτομο. Εσύ είσαι καλά?

Απλώς κατάφερες να βρεις ισορροπία για να ξεπεράσεις αυτό το τραυματικό γεγονός... respect Kat711!! Οπότε άστο πίσω σου και κοίτα μπροστά.... η ζωή προχωρά και στην άλλη στροφή μας περιμένουν ένα σωρό υπέροχα πράγματα.... μακάρι να βρίσκαμε όλοι αυτή την ψυχική δύναμη και ισορροπία να ξεπερνάμε τις άσχημες εμπειρίες και να βλέπουμε στο μέλλον.... κι αν συνέχιζες να νιώθεις άσχημα και να γυρνάς συνεχώς γύρω από αυτό το τόσο άσχημο γεγονός που σου συνέβη τι θα άλλαζε;;; μήπως θα μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω και ν' αλλάξεις ότι έγινε;;; μια χαρά είσαι πάρε βαθιά ανάσα και προχώρα μπροστά...

Irenemarina προσπάθησα να σου στείλω μήνυμα άλλα είναι γεμάτο λέει και δεν μπορείς να πάρεις άλλα. Ωραίο το μπλόγκ σου!
Irenemarina οι δικοί μου άνθρωποι δεν μπορούν να δεχτούν πως είμαι καλά. Πρέπει οπωσδήποτε να μην είμαι. Και εγώ είμαι απίστευτα καλά.
Το πιάνεις τι έχω πάθει?

Quote:

---

Originally Posted by Kat711

Ρε σε ευχαριστώ, γιατί σχεδόν όλοι προσπαθούν να με κάνουν ενοχικό άτομο. Εσύ είσαι καλά?

---

Εγώ πάσχω από κατάθλιψη και βρίσκομαι υπό αγωγή. Αισθάνομαι καλούτσικα μπορώ να πω, το παλεύω όπως όπως. Με βασανίζει η μοναξιά..\
Γιατί λες ότι προσπαθούν να σε κάνουν ενοχική; Το κάνουν και σε άλλους τομείς της ζωής σου αυτό;

Πάλι γέμισε το βλαμμένο το γραμματοκιβώτιό μου;; Καλά θα καθαρίσω αύριο.... το μπλογκ μου που το βρήκες;;; χαίρομαι που σου άρεσε... να το παρακολουθείς φτιάχνω διάφορα κατά καιρούς και θα τα ανεβάζω... μια που το έφτιαξα... μάλλον οι δικοί σου δεν αντιλαμβάνονται το γεγονός ότι έχεις καταφέρει να το ξεπεράσεις... μήπως να τους το εξηγούσες σε απλά ελληνικά και να τους έλεγες ότι έχεις καταφέρει να το ξεπεράσεις και ότι έχεις βρει την ισορροπία σου ώστε να μη σε καταδυναστεύει αυτό το γεγονός και να σε αφήσουνε ήσυχη;;; επίσης έχω να σου πω πως δυστυχώς για τους δικούς μας μερικά πράγματα πάντα πρέπει να είναι έτσι και όχι αλλιώς.. ψάχνω να βρω ένα παράδειγμα από τη δική μου οικογένεια αλλά δε βρίσκω αυτή τη στιγμή... άμα μου έρθει θα στο γράψω... αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μην δίνουμε σημασία στο πως θα πρέπει να είναι ορθά τα πράγματα κατά τη γνώμη των άλλων αλλά να τραβάμε τη δική μας πορεία... νομίζω... και κατά το δυνατόν...

Πολύ καθυστερημένη απάντηση. Συγνώμη.
Το κάνουν μόνο σε αυτό το θέμα.
Νιώθεις μοναξιά και ας έχεις αγαπημένους ανθρώπους δίπλα σου ή είσαι στ' αλήθεια μόνη? (μόνη ε? ή μόνος?)

Προς Gypsy Cello ήταν αυτό!

Αυτο μου θυμιζει περιπτωσεις που ειχα διαβασει για ατομα που ειχαν περασει την φρικη σε στρατοπεδα συγκεντρωσης απο τους γερμανους. Ανθρωποι που εζησαν μαζικα ιδιες καταστασεις αλλοι μετα δεν καταφεραν να το ξεπερασουν ποτε με μονιμα προβληματα και αλλοι το ξεπερασαν και ελαμψαν! Ο καθε ανθρωπος αντιδρα διαφορετικα στις εμπειριες της ζωης. Γιατι? Ποιος ξερει πραγματικα...γονιδιακο? ανατροφη? Σιγουρα ολα παιζουν τον ρολο τους...