δυσκολη συμβιωση με ατομο που πασχει

αγαπητο forum θέλω την βοηθεια σας.
εχω μια σχεση 10 χρονων και τα τελευταία 3 συγκατοικούμε. Ο φίλος μου λοιπόν, επαναλαμβάνει κινήσεις όπως : σηκωνεται απο τον κανάπε και επιστρέφει παλι για να ξανακαθήσει και ξανασηκώνεται, αφηνει τις παντόφλεσ του πίσω οταν φευγει απο ένα δωμάτιο και μου λέει να τις φέρω εγώ, μπαινοβγαίνει σε ενα δωματιο 100φορέσ, μου ζητάει να του βγάλω τα παππουτσια ( γιατι αλλιώς θα τα ξαναφορέσει κ θα τα ξαναβγαλει αλλές τόσες φορές).
Δεν ξέρω αν αυτα τα συμπρωματα αποτελούν ΙΔΨ ή σύνδρομο Τουρεττ (γιατι κανει κ λιγα ηχητικα τικ)...

Η αλήθεια είναι οτι πριν μεινουμε μαζι δεν ειχα αντιληφθει οτι κατι δεν παει καλα κ οταν του το λέω μοιάζει να συμφωνεί οτι δεν ήταν έτσι παλιότερα ή τουλάχιστον όχι τοσο χάλια..

Εγω εχω μια σχετική υπομονή μαζί του (καθότι έχω μια αδερφη με εντονα τικ και ξέρω πως είναι), αλλα ωρεσ ωρεσ εκνευρίζομαι απίστευτα κ του θυμώνω και φωνάζω...ξέρω οτι μάλλον του κανω κακό...πως ομως μπορω να συμβιώσω ομαλά μαζί του?
Υπάρχει περίπτωση να του τα έχω προκαλέσει εγώ? εννοώντας μέσα απο τις δυσκολίες τις συμβίωσης κ όλα όσα περνάς όταν συμβιώνεις..που τσακώνεσαι, που έχεις κάποιον πάνω απο το κεφαλι σου κ.λ.π. Μήπως δεν το αντέχει αυτο και επειδή είναι πολύ υπομονετικός ξεσπάει με αυτο τον τρόπο ?
Σασ παρακαλώ βοηθηστε με γιατι τον αγαπαω κ δεν θελω αυτο το προβλημα να με απομακρύνει απο αυτον..

Ευχαριστώ εκ των προτέρων

Λοιπον καταρχην καλησπερα.Η γνωμη μου ειναι θα πρεπει να επισκεφτει εναν ειδικο για να ξερετε τι πρεπει να αντιμετωπισετε.
Ως ατομο που πασχω απο νευρωσεις σου λεω οτι οι φωνες δεν ειναι οτι πιο καλο,αν καταλαβαινω οτι θυμωνεις.
Θα πρεπει να του δειχνεις οτι τον αγαπας και τον νοιαζεσαι.Πρεπει να του δειξεις οτι θα εισαι διπλα του και θα τον στηριζεις.
Το πιο βασικο ειναι αυτο που σου ειπα στην αρχη,να επισκεφτει εναν ειδικο.

σε ευχαριστω που απαντησες..οι φωνες ειναι πολυ ηπιες, βασικά ειναι ήχοι σαν στριγλίτσες, δεν με ενοχλούν.
Αυτο που με ενοχλεί είναι οτι περιμένει να κάνω σχεδόν τα παντά, ακόμη κ τα υπολλείματα απο οτι τρωει τα αφήνει κ περιμένει απο μένα να τα πετάξω στον καδο, γιατι έτσι κ ακουμπησει τον κάδο μετα δεν ξεκολλάει απο εκεί...

Ειχε πάει σε ψυχολόγο παλιότερα για κάποιες φοβίες που είχε σχετικα με τον θάνατο(οχι μήπως πεθάνει εκείνος, αλλα οι αγαπημένοι του).
Της αντιμετώπισε πολύ καλά, αλλα απο τοτε που παρουσιάστηκαν αυτά, όποτε του λέω να παει να δουμε τι γίνεται εκείνος δεν απαντάει κάν. Σωπαίνει κ ετσι το θέμα ξανακλείνει.

Αν υπάρχει κάποιος , και ψυχολόγος ίσωσ να μου πει πως μπορώ να τον χειρίζομαι, δεδομένου οτι δεν προκειται να πάει σε ειδικο :(

συγνωμη, τωρα καταλαβα εννοεις εμενα που φωνάζω :)
εχεις δικειο απλα φτάνω στα όρια μου..

To θεμα ειναι οτι οπως και να τον χειριστεις δεν μπορεις να λυσεις το προβλημα του.
Για να λυθει θα πρεπει να επιθυμησει ο ιδιος
Εδω ειναι καποιες απλες συμβουλες για το τι μπορεις να κανεις οταν συμβιωνεις με ατομο που πασχει.
http://www.psyche.gr/psydontsay.htm

Ουπς....Δύσκολα...Ο άντρας μου πάσχει αλλά δεν κάνει τόσο 'χοντρά' πράγματα. Παρόλα αυτά σε φάσεις έξαρσης του, είναι κάπως δύσκολα για μένα. Κυρίως γιατί μου μεταδίδει εκνευρισμό. Νομίζω πάντως, πως θέλει αγάπη, στήριξη, κατανόηση, αλλά κυρίως να θέλει ο ίδιος να βοηθηθεί, βελτιωθεί γιατί από την άλλη καταλαβαίνω κι εσένα αν σε κουράζει αυτό. Το να μην θέλει κάποιος να πάει σε ειδικό για μένα σημαίνει, πως δεν καταλαβαίνει το πρόβλημά του, φοβάται...ίσως και άλλα πράγματα, αλλά και πως δεν σκέφτεται και τους δικούς του, εσένα στη προκειμένη.

STA, διάβασα το thread σου, το οποίο πραγματικά με αγγίζει, δεδομένου ότι στο συγγενικό μου περιβάλλον έχω θείο, ο οποίος πάσχει προφανώς από Tourette και από κάποιας μορφής αυτισμού. Δεν μπορώ να σου πω με βεβαιότητα ακριβώς από τί πάσχει, γιατί λόγω κομπλεξισμού, άρνησης και συστολής της οικογένειας, (χωριό του θεσσαλικού κάμπου) ποτέ δεν πήρα απαντήσεις. Τα συμπτώματα που περιράφεις, παραπέμπουν σε Tourette. Αυτό που με ανησυχεί εμένα προσωπικά είναι πως παλιότερα ο θείος μου δεν ήταν έτσι όπως τώρα. Ήταν σαφώς σε καλύτερη κατάσταση, μάλιστα παντρεύτηκε, αλλά με τον καιρό άρχισε να κλείνεται όλο και περισσοτερο στον εαυτό του, έχανε όλο και περισσότερο την επαφή με τον περίγυρό του, έχει περισσότερες κρίσεις θυμού, βρίζει (πάντα έβριζε), πηγαινο-'ερχεται μηχανικά με όριο τον καναπέ μπρος-πίσω, όπως περιγράφεις, χτυπάει έντονα τα χέρια του μεταξύ τους και τα τρίβει (αυτό το έκανε ανέκαθεν, 'εχει χαραχτεί στη μνήμη μου από παιδί). Το χειρότερο όμως είναι πως αυτός ο άνθρωπος έκανε οικογένεια. Η ξαδέρφη μου είναι φυσιολογική, με πολλά κόμπλεξ βέβαια, μιας και οι γονείς της δεν είχαν ποτέ προφανώς μια υγιή και φυσιολογική σχέση. Ο ξάδερφός μου, 2ο παιδί στη σειρά, έχει σαφέστατα προβλήματα προσαρμοστικότητας και επικοινωνίας, μάλιστα προ λίγων ημερών πήγε για φαντάρος και του δώσανε αναβολή, επομένως αναβιώνεται το δράμα στο σπίτι ....Πάλι άρνηση, πάλι κλάμματα και πάντα ένα λάθος που με θυμώνει όσο τίποτε άλλο. Μια κοπέλα απερπισμένη, ανασφαλής, η οποία παντεύτηκε έναν προβληματικό άνθρωπο και διαιώνισε το πρόβλημα. Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να πάρεις ένα τέτοιο ρίσκο? Τρέξε όσο πιο γρήγορα μπορείς να δεις αν αντιμετωπίζεται η κατάσταση. Θα περιμένω feedback.
http://tsgenesee.mbg.duth.gr/tsgr.html

Μαριλένα γεια σου, επειδή δεν αντελήφθην μάλλον τί έννοείς λέγοντας πως ο σύζυγός πάσχει, θαήθελες να μοιραστείς μαζί μου τί εννοείς ακριβώς, γιατί ή κατάσταση του θείου μου και του ξάδερφού μου με θυμώνουν πάρα πολύ και με φέρνουν συνεχώς σε σύγκρουση με τη μητέρα μου, η οποία αποδέχεται μερικώς το πρόβλημα. Εν όψει εορτών/οικογενειακή ατμόσφαιρα κτλ πάντα φρικάρω γτι έρχομαι σε επαφή και με πιάνει κρίση θυμού. Η θεία μου, σύζυγός του είναι μια πολύ καλή κοπέλα, αποδέχεται το πρόβλημα του άνδρα της, αλλά όχι και του γιου της. Όσες φορές την έχω ρωτήσει ευθέως αλλά και διακριτικά "πώς την παλεύει με τον θείο μου" μου απαντά, δε δίνω σημασία....Αν θες τα λέμε και με π.μ. Σ' ευχαριστώ.

λοιπόν, απαντώ σε όλους με αφορμή την ανταπόκρισή σας. Απευθύνθηκα εγώ σε ψυχολόγο για το πως μπορώ να βοηθήσω τον φίλο μου και πραγματικά είδα διαφορά!! φυσικά το ξέρει οτι πήγα στον ψυχολόγο και για ποιο λόγο, όπωσ μουπε κ η ψυχολόγοσ να μην το κρύψω. Ακολουθώ τις συμβουλέσ της κ τα πραγματα εδω κ δυο βδομάδεσ πάνε αρκετά καλά δοξα τω θεω!!ποσο μάλλον αν παει κ ο ιδιος καποια στιγμη. απλωσ θελει πολλη αγαπη και υπομονη. δεν περιμένω οτι θα σταματήσει να τα κάνει ολα αυτα, αλλα έστω η βελτίωση που εχει μεχρι τωρα, αν την διατηρησει θα μπορουμε να εχουμε μια πιο ηρεμη ζωη. Ελπιζω οτι ολα θα εχουν αισιο τέλος.