Κάποιες φιλοσοφικές σκέψεις
Ο άνθρωπος που είναι μόνος, είναι ο άνθρωπος που έχει απορίες. Γιατί να είναι παράλογος αυτός που νομίζει πως τον παρακολουθούν αντί για τον άνθρωπο που παρακολουθεί, είναι έννοιες αντίθετες μάλιστα, γιατί να μην είμαστε όλοι το ίδιο, γιατί να είμαστε διαφορετικοί, τι μας κάνει διαφορετικούς. Ο άνθρωπος που βρίσκεται στο κοπάδι δεν έχει ερωτήσεις γιατί θεωρεί κάποιες αλήθειες δεδομένες, τις αλήθειες που παράγει το κοπάδι, όπως για παράδειγμα, Ο Χριστός δεν ήταν άνθρωπος αλλά πρόβατο.
Μία φιλόσοφος, από τους ιδρυτές του αντικειμενισμού είχε πει πως ο άνθρωπος που έχει απορίες βρίσκεται πιο κοντά στην πραγματικότητα, ενώ ο άνθρωπος που κινείται με δεδομένες αλήθειες, δεν απορεί άρα ταυτίζεται με την κοινή συνείδηση, την έννοια του κοινά αποδεχτού, για παράδειγμα, δεν υπάρχει Θεός επειδή δεν υπάρχει απόδειξη για την ύπαρξη θεού, ότι και να είναι αυτή η ύπαρξη. Ένα άλλο παράδειγμα είναι, η Γη είναι στρογγυλή, ενώ η ίδια πρόταση θα μπορούσε να είναι η Γη μας φαίνεται στρογγυλή μετά και από επιστημονικές παρατηρήσεις.
Όταν κάποιος έχει καταναλώσει παραισθησιογόνα και ακούει λόγια διαβολικά σε άλλο παράδειγμα τα ίδια λόγια για κάποιον που δεν έχει καταναλώσει παραισθησιογόνα ακούγονται φυσιολογικά. Αυτό από μόνο του δείχνει πως δεν έχει σημασία αν τα λόγια είναι διαβολικά η φυσιολογικά αλλά πως αντιλαμβάνεται τα λόγια αυτά ο ακροατής.
Θα μπορούσαμε δηλαδή να πούμε πως παίζουμε σε μια ταινία που εμείς οι ίδιοι σκηνοθετήσαμε.
Ο ρεαλισμός σύμφωνα με κάποιους φιλόσοφους είναι αποτέλεσμα αποριών, δεν σημαίνει το ίδιο με τις κοινές δεδομένες αλήθειες, την βαλβίδα ασφαλείας του εγκεφάλου μας. Όπως το αν προσπαθήσεις να αποδείξεις σε έναν άνθρωπο που έχει αχρωματοψία ότι το πράσινο δεν είναι κόκκινο αλλά πράσινο, μόνος σου, δεν θα τα καταφέρεις. Αν όμως επιστρατεύσεις μια ολόκληρη επιστημονική ομάδα η κάποιον που φέρει έναν δημόσιο τίτλο οφθαλμίατρου έχεις περισσότερες ελπίδες. Είναι το κοινώς αποδεχτό.
Ο αντικειμενισμός δεν είναι κάτι το απόλυτα εφικτό, αν ήταν πιθανώς να μην είχαμε καμιά ερώτηση, το ίδιο δηλαδή που συμβαίνει και με την αντίθετη έννοια, του υποκειμενισμού, θα λέγαμε για όλα δεν ξέρω, θα ήταν μια κοινή απάντηση. Το ίδιο και με κάθε φιλοσοφία, δεν υπάρχουν απόλυτες απαντήσεις υπάρχουν όμως πολλές ερωτήσεις. Και η ερώτηση είναι τι θα έκανε κάποιος που δεν θα αναρωτιόταν γιατί είναι μόνος αλλά γιατί οι άνθρωποι είναι μόνοι μεταξύ τους; Είναι δηλαδή η ίδια ερώτηση πιο γενικευμένη. Όπως στο παράδειγμα με τον Χριστό, άλλοι λένε πως ο Χριστός ήταν ένα πρόβατο, άλλοι πως ήταν απλά ένας άνθρωπος, άλλοι πως ήταν απεσταλμένος από τον Θεό και δίδαξε την αιωνιότητα της ψυχής, άλλοι πως δεν υπήρξε. Κάπως έτσι διασπάστηκε η κοινή αλήθεια, η κοπαδίστικη λογική, και όποιος το επιχείρησε αμφίβολο είναι αν κατάφερε να το επικοινωνήσει σε ένα κοπάδι, ότι κοπάδι και αν είναι αυτό, αν και ο κάθε άνθρωπος ψάχνει την πιο επώδυνη διέξοδο για εκείνον όταν δεν αντέχει την αμφιβολία. Κάποιος είπε μάλιστα "ο συνειδητοποιημένος άνθρωπος δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι πιο ευφυής από τον μη συνειδητοποιημένο άνθρωπο". Μάλιστα είναι πολύ πιθανόν να έχουν το ίδιο επίπεδο ευφυίας, με βάση τα ίδια διαγωνίσματα. Πως το αντιλαμβάνεστε εσείς αυτό; Σας λέει κάτι;