Originally Posted by
ουμ μαρία
Στα 18 μου διαγνώστηκα για πρώτη φορά με μια ελαφριά κατάθλιψη. Δεν το περίμενα, εγώ είχα πάει στο γιατρό για ζαλάδες και ενοχλήσεις στο στομάχι και στο έντερο. Μου έδωσαν ανχολυτικά και μου συνέστησαν να δω έναν ψυχολόγο πράγμα που έκανα για 6 μήνες. Κάποια στιγμή αισθάνθηκα πολύ δυνατή γεμάτη αυτοπεποίθηση δεν ήθελα να συνεχίσω δεν το είχα ανάγκη όπως πίστευα. Παρά τις διαφωνίες του ψυχολόγου ο οποίος μου είχε επισημάνει πως βρισκόμασταν μόνο στην αρχή και δεν είχαμε ξύσει παρά μόνο την κορφή του παγόβουνου σταμάτησα.
Μέχρι τα 26 μου τα πράγματα άρχισαν να χειροτερεύουν χρόνο με τον χρόνο, δεν κατάλαβα τι γινόταν, ήρθε τόσο αργά και σταδιακά που όλα όσα γινόντουσαν έμοιαζαν κομμάτι του εαυτού μου. Πίστευα πως αυτή είμαι και δεν μπορώ να αλλάξω. Εγώ φταίω και ο τρόπος που αντιμετωπίζω τα πράγματα. Σιγά σιγά η καθημερινότητα, μου φαινόταν αβάσταχτη, απλά καθημερινά πράγματα φάνταζαν Γολγοθάς. Κλεινόμουν όλο και περισσότερο στο σπίτι περνούσα όλη μου την μέρα στον καναπέ φοβόμουν να βγω έξω, να κατεβώ τις σκάλες, να κοιμηθώ γιατί έβλεπα φριχτούς εφιάλτες, να ξυπνήσω γιατί η πραγματικότητα φάνταζε ως ο χειρότερος εφιάλτης. Ένοιωθα απίστευτες ενοχές γιατί δεν μπορούσα να προσφέρω τίποτα, βούλιαζα, πνιγόμουνα, δεν έβλεπα φως πουθενά. Όσοι έχετε διαβάσει χάρι πότερ θα θυμάστε τους παράφρονες. Αυτό ακριβώς ένιωθα, σαν κάποιος να είχε ρουφήξει από μέσα μου και την τελευταία σταγόνα χαράς και ελπίδας. Παρόλο που προέρχομαι από μια οικογένεια που η κατάθλιψη έχει χτυπήσει τα περισσότερα μέλη της, κανείς δεν το πήρε χαμπάρι ότι κάτι δεν πάει καλά. Μόλις είχα παντρευτεί και ζούσα με τον άνδρα μου ο οποίος είχε συνηθίσει πια τις παραξενιές μου όπως τις έλεγε και με ντάντευε σαν μωρό παιδί. Όταν έπαθα τις πρώτες κρίσεις πανικού επιτέλους ζήτησα βοήθεια. Όταν πήγα στο κέντρο ψυχικής υγιεινής και όταν με παρέπεμψαν σε ψυχίατρο και όχι σε ψυχολόγο σοκαρίστηκα. Ναι τόσο ηλίθια ήμουν.
Έχεις κατάθλιψη μου είπε, δεν φταις εσύ……... μπορεί να συμβεί στον καθένα……….. θεραπεύεται……….. και γω έκλαψα…………… γιατί το τέρας είχε όνομα………….. γιατί δεν θα ήμουν αναγκασμένη να συνεχίσω να ζω έτσι………. γιατί δεν έφταιγα εγώ……… γιατί μετά από τόσα χρόνια στο σκοτάδι ξαφνικά είδα λίγο φως.
Το πάλεψα με νύχια και με δόντια, έκανα πέρα όλους τους δικούς μου ανθρώπους ( μια κίνηση που τους πλήγωσε αλλά εμένα με βοήθησε πολύ ) ακολούθησα φαρμακευτική αγωγή για 1 χρόνο και έκανα ψυχοθεραπεία για άλλα 3, δεν άντεξα άλλο να πηγαίνω να διαλύομαι και μετά την λήξη της συνεδρίας να μαζεύω τα κομμάτια μου και να φεύγω, έτσι σταμάτησα.
Το θέμα όμως είναι πως τα κατάφερα!!! Μετά τους πρώτους 6 μήνες γέλασα μ αυτό το γέλιο που πηγάζει από μέσα σου το αληθινό τα γάργαρο, δεν θα ξεχάσω εκείνη την στιγμή ήταν σαν να μαθαίνω να γελάω και πάλι από την αρχή, σιγά σιγά βγήκα από το σπίτι, κατάφερα να περπατήσω ανάμεσα σε κόσμο, ασχολήθηκα με την εμφάνισή μου, βρήκα δουλειά και το κυριότερο απ όλα μετά από 8 χρόνια πάλης με την υπογονιμότητα έγινα μητέρα.
Γιατί τα γράφω τώρα όλα αυτά? Δεν ξέρω……….
Ίσως γιατί περνάω δύσκολα αυτό τον καιρό και οι κρίσεις πανικού μου χτυπάν ξανά την πόρτα, γιατί μετά από τόσα χρόνια υπάρχουν και πάλι μέρες που δεν θέλω να σηκωθώ απ το κρεβάτι……….
Η κατάθλιψη υπήρξε μεγάλο σχολείο για μένα, αντιμετωπίζοντας την έμαθα πολλά, για μένα και για τους άλλους, είμαι πλέον πιο σίγουρη για τον εαυτό μου, πιο δυνατή. Δεν θα ήθελα όμως να τα ξαναπεράσω όλα αυτά, δεν νομίζω ότι έχω το κουράγιο……
