Printable View
:(εδω κ ενα χρονο μετα την πρωτη κριση πανικου κανοντας ψυχοθεραπεια ανακαλυψα οτι απο τα 17 μου μεχρι τωρα στα 25 δεν ειχα αποδεχτει κ ξεπερασει τον χωρισμο τον γονιων μου κ κατι ακομα οτι για το μεγαλυτερο μερος αυτου που περασα ευθυνεται η μανα μου η οποια εδιωξε τον πατερα μου αν κ δεν του δινω σε ολα δικιο επειδη ξαφνικα θυμηθηκε οτι της αρεσουν γυναικες....το ειπα κ ξλαφρωσα παρακαλω μην με κοροθδεψει καποιος απο εσας ποναω παρα πολυ αν θελει καποιος να μου πει εστω κατι ειμαι δρκτο....
Ρενάκι, πριν κάνεις ψυχοθεραπεία, τι σκεφτόσουν για το χωρισμό των γονιών σου; Ήσουν οκ με αυτό;Και τώρα που κατάλαβες αυτό που κατάλαβες, τι σκεφτεσαι;Quote:
Originally Posted by PENAKI1986
Quote:
Originally Posted by PENAKI1986
Δηλαδή, ο θεραπευτής σε κατεύθυνε στην ιδέα ότι οι κρίσεις πανικού εμφανίστηκαν επειδή "δεν αποδέχτηκες τον χωρισμό των γονιών σου"? Συγνώμη αλλά αυτά είναι μπαρούφες. Που πάτε και βρίσκεται τέτοιους ψυχαναλυτικούς θεραπευτές που σαν βάζουν να θυμώνετε με τους γονείς σας επειδή είναι "μέρος της θεραπείας"? Συγνώμη που είμαι λίγο απότομος, αλλά έχει γεμίσει η Ελλάδα κομπογιαννίτες θεραπευτές αμφιλεγόμενης εκπαίδευσης που ενώ δεν ξέρουν πως να αντιμετωπίσουν διαταραχές πανικού, άγχος και ΙΨΔ, παρ ολα αυτά κρατάνε άτομα σε θεραπεία αναμασώντας παρελθοντικά "τραυματικά" γεγονότα ενώ τα παίρνουν από τον πελάτη κανονικά για μήνες/χρόνια.
Και? Τουλάχιστον ξεπέρασες τις κρίσεις πανικού και το άγχος με αυτή την συνειδητοποίηση?
πριν τις κρισεις το επαιζα κουλ....οσο για την θεραπευτρια μου το αντιθετο ισχυει δεν αναλωνομαστε καθολου σε παλια υραυνατα αφου για ενενα αυτο δεν ηταν καν τραυμα το αντιμετοπθζα χαλαρα...αλλα οι ξρισεις ηταν μια ευκαιρια να βαλω ταξη στην ζωη μου απλα ειναι δυσκολο να μεγαλωνεις κ να εχεις κ μια μικροτερη αδερφη να στηριξεις με μια μανα στην κοσμαρα της θεωροντας πως ολα ειναι καλα.....ισα ισα που στην θερα πεια μου επικεντρωνομαστε στο τωρα κ προσπαθουμε να τα αφησω πθσω αυτα.....απκα ηθελα να τα πω κ εδω γιατι ολοι σας απο κατι υποφερεται κ με νοιωθετε κ σας νοιθω....θελω να το ξεπετασω κ να συνεχισω....
Καλά νέα λοιπόν για το ψυχοθεραπευτικο κομμάτι, δεν είναι απο αυτες τις παπαρο-ψυχο-κωλο- αναλυτικες μαλακείες...
Ρενακι, σίγουρα ήταν ενα γεγονός που σε επηρέασε, μην τρελαθουμε κιόλας...Φαντάζομαι το έχεις δουλεψει στη θεραπεία σου, το έχεις αποδεχτεί, έχεις κάνει και την κριτική σου και τώρα είσαι έτοιμη να πας παρακάτω, σωστά;Τι σε κρατάει;
Quote:
Originally Posted by PENAKI1986
Χμ, οκ παρερμήνευσα τότε. Καταλαβαίνω ότι μερικοί γονείς δεν μπορούν απλά να είναι γονείς, απλά πολλοί θεραπευτές επικεντρώνονται συνέχεια στο παρελθόν και στο "τι σου έχουν κάνει οι γονείς" ακόμα και για χρόνια ολόκληρα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα στο τέλος να βγαίνει ο "θεραπευόμενος" (μάλλον πιο άρρωστος είναι ) χωρίς να έχει κάνει ούτε ένα βήμα στο πως να διαχειριστεί το άγχος του, τους πανικούς του και το πως να ανταπεξέλθει στις "κακουχίες" της ζωής, συν του ότι έχει καλλιεργήσει ένα ωραίο μίσος για τους γονείς του και έξτρα εμπάθεια για καταστάσεις και πρόσωπα. Οπότε σορρυ αν ήμουν λίγο απότομος, αλλά έχω αγανακτήσει και εγώ με ειδικούς ψυχικής υγείας που υπάρχουν εκεί έξω.
Αν υπήρχε κάποια θεσμοθέτηση (όπως στην Αγγλία και στην Αμερική) για το ποιος είναι "κλινικός ψυχολόγος" (και μπορεί να δουλέψει με νευρώσεις, ΙΨΔ, ψυχώσεις, κατάθλιψη, μαζί με τον ψυχίατρο) και ποιος "σύμβουλος/συμβουλευτικός ψυχολόγος/life coach/δάσκαλος αυτογνωσίας" θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αλλά δυστυχώς τέτοιος νομικός διαχωρισμός δεν υπάρχει, με αποτέλεσμα ο καθένας με ένα πτυχίο ψυχολογίας η ένα μαστερ στην συμβουλευτική (με άσχετο πρώτο πτυχίο) να γράφει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει κλινικά προβλήματα. Προσέχετε πολύ με ποιους κάνετε θεραπεία. Και να επικεντρώνεστε γύρω από τα προβλήματα σας και την αλλαγή τους. Αν δεν μπορεί κάποιος να αρχίζει να διαχειρίζεται σιγά σιγά τους πανικούς του, δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε αυτά που τον αγχώνουν η/και τον «ρίχνουν» μετά από κάποιους μήνες θεραπείας, και τραβάει και ένα και δύο χρόνια η δουλειά πάει να πει ότι δεν γίνεται σωστή (η κατάλληλη) θεραπευτική δουλειά. Μην ξεχνάμε, άλλο ψυχο-θεραπεία και άλλο αυτογνωσία/αυτο-επίγνωση. Αν και σχετίζονται αρκετά, η αυτογνωσία από μόνη της δεν οδηγεί απαραίτητα σε θεραπεία/διαχείριση του προβλήματος (και το ανάποδο).
petran οκ τα λες καλα εχουν δει πολλα τα ματια μας...σουελ τωρα ειμαι στην φαση του αποδεχομαι κ ειναι πολυ δυσκολο...τις κρισεις πανικου τις ξεπερασα απο το πρωτο τριμηνο κ χωρις χαπια κ τετοια μονο με ψυχοθεραπεια κ εκανα τεραστια προσπαθεια με στηριξε πολυ κ ο αρραβωνιαστικος μου...αλλα θα ηθελα να ηταν αλλιως η μανα μου πριν ενα χρονο την ειχα θεα δεν σηκωνα κουβεντα κ τωρα την λυπαμαι με αυτα που κανει....αν ειναι δυνατον....
θελω πολυ σιγα σιγα να σας πω τι νοιωθω κ το σκηνικο εστω να τα διαβαζρτε μου αρκει....:'(
Quote:
Originally Posted by PENAKI1986
Ναι εννοείται πες, όποτε είσαι έτοιμη :)
σε ευχαριστω πετραν....κ εσυ με κρισεις πανικου;
Quote:
Originally Posted by PENAKI1986
Είχα για κάποια χρόνια πριν χρόνια μαζί με όλες τις γνωστές νευρώσεις λολ. Μετά από κάποιο καιρό (αρκετό, κάπου 2-3 χρόνια) σταδιακά τους πανικούς τους ξεπέρασα εντελώς αλλά μου έμεινε το γενικευμένο άγχος και η νοσοφοβία που είχα από όσο με θυμάμαι. Τα τελευταία δύο χρόνια έχουν μειωθεί πάρα πολύ και αυτά. Τολμώ να πω ότι πλέον είμαι όπως...δεν ήμουν ποτέ :p Μακάρι να συνεχιστεί αυτό. Σου εύχομαι και σένα να τα ξεπεράσεις όλα εντελώς. :D
Ρενα μιλησε πες ο,τι θες εχω κ εγω θεμα αγχωδους διαταραχης απο τα 16 κ το αντιμετωπιζω με φαρμακαQuote:
Originally Posted by PENAKI1986
πενυ με λενε λολ....το θεμα μου δεν ειναι ακριβως οι κρισεις γιατι πλεον τα ελεγχω κ ειμαι πολυ καλυτερα...αυτα που θελω να σας πω σιγα σιγα εχουν να κανουν με το θεμα της μανας μου που μου δημιουργησε την περισοτερη ζημια....