προσκολλημενος σε εμενα

γεια σας, θα ηθελα τη βοηθεια σας σε κατι που με απασχολει. Εχω δυο αγορακια. Το ενα ειναι 3 χρονων και το αλλο 6.
Το μεγαλο μου παιδι ειναι ιδιαυτερα προσκολλημενο σε εμενα, ανεκαθεν ηταν. Το κακο ειναι οτι χειροτερεψε εδω και ενα χρονο, στο θεμα του υπνου. Ξυπναει και ουρλιαζει αν δεν με δει διπλα του. Τον πιανει δυσπνοια μεχρι να παω.
Στο σχολειο δνε παει με το ζορι αλλα δεν τρελλαινεται κι ολας....Προτιμαει λεει να μενει μαζι μου.
Εγω γενικα , φυσικα τους δειχνω παντα την αγαπη μου αλλα μπορω να πω οτι ειμαι και αυστηρη μαμα.
Δεν ξερω πως να αντιμετωπισω αυτην την κατασταση. Με τη συζητηση δεν πιανει....η θα κανω ο,τι θελει (κολλημενοι συνεχως) για καποιο διαστημα μεχρι να του περασει η θα πρεπει να αρχισω να του επιβαλλω να μην ειναι ολη την ωρα πανω μου. Το τελευταιο ομως νομιζω θα τα κανει χειροτερα.
Τι με συμβουλευετε?

καλησπέρα μις...:)
Έχεις μιλήσει με κάποιον παιδοψυχολόγο?

εμιλησε η πολυτεκνη!!!παρακαλω ο χορηγος μιλησε!

Quote:

---

Originally Posted by missirlou

γεια σας, θα ηθελα τη βοηθεια σας σε κατι που με απασχολει. Εχω δυο αγορακια. Το ενα ειναι 3 χρονων και το αλλο 6.
Το μεγαλο μου παιδι ειναι ιδιαυτερα προσκολλημενο σε εμενα, ανεκαθεν ηταν. Το κακο ειναι οτι χειροτερεψε εδω και ενα χρονο, στο θεμα του υπνου. Ξυπναει και ουρλιαζει αν δεν με δει διπλα του. Τον πιανει δυσπνοια μεχρι να παω.
Στο σχολειο δνε παει με το ζορι αλλα δεν τρελλαινεται κι ολας....Προτιμαει λεει να μενει μαζι μου.
Εγω γενικα , φυσικα τους δειχνω παντα την αγαπη μου αλλα μπορω να πω οτι ειμαι και αυστηρη μαμα.
Δεν ξερω πως να αντιμετωπισω αυτην την κατασταση. Με τη συζητηση δεν πιανει....η θα κανω ο,τι θελει (κολλημενοι συνεχως) για καποιο διαστημα μεχρι να του περασει η θα πρεπει να αρχισω να του επιβαλλω να μην ειναι ολη την ωρα πανω μου. Το τελευταιο ομως νομιζω θα τα κανει χειροτερα.
Τι με συμβουλευετε?

---

Γεια σου....
Φαίνεται πως ίσως το μεγαλύτερο παιδάκι σου δεν κατάφερε να κάνει το πρώτο ''αλματάκι'' προς την αυτονομία, νιώθει ανασφάλεια και όσες αντιδράσεις του βλέπεις μπορεί να οφείλονται στο αίσθημα άγχους κατά την αποχώρηση σου. Κάτι που μπορείς να δουλέψεις μόνη σου και να βρεις μερικούς τρόπους είναι να ενισχύσεις στο παιδάκι το αίσθημα της ασφάλειας, ειδικά μέσα από παιχνίδια και μέσα από το χρόνο που απασχολείστε μαζί. Να καταλάβει πως ακόμα κι όταν η μαμά δε βρίσκεται στο δωμάτιο είναι ασφαλές. Είναι σε περίεργο μεταίχμιο ηλικιακά, τώρα ξεκίνησε πιστεύω δημοτικό και είναι μια μεγάλη αλλαγή για ένα παιδί. Μπορείς να συζητήσεις με έναν παιδοψυχολόγο για το θέμα, να γνωρίσει και να μιλήσει στο παιδάκι σου, να δει καθαρά περί τίνος πρόκειται. Πάντως ή είναι το άγχος του αποχωρισμού που δεν έχει βρει τρόπο να το ''ξεπεράσει'' ή μπορεί να ναι και παιδικές φοβίες, ποτέ δεν ξέρεις, και γιαυτό ακόμα και ψυχολόγοι να σου μιλούσαν εδώ δε θα μπορούσαν να σου δώσουν ουσιαστική βοήθεια. Μην αφήσεις το παιδάκι να ταλαιπωρείται στο άγχος του, συνεργάσου με έναν ειδικό και όλα θα πάνε μια χαρά, αλλά μην το αφήσεις, στην καλύτερη μπορεί το παιδάκι να καταλήξει πολύ εξαρτημένο απο σένα για μεγάλο μέρος της ζωής του, τα κοινώς κακομαθημένα που όλοι αγαπάμε :)

Να χαίρεσαι τα αγγελούδια σου!

ευχαριστω πολυ για τις συμβουλες...Δεν εχω μιλησει με καποιον ειδικο..Θα το κανω.
Ελεγα μηπως ειχε αλλη μανουλα παρομοια εμπειρια. Σιγουρα ο μεγαλος μου εχει φοβιες..σκοταδι, να μενει μονος του σε ενα δωματιο κλπ. Αυτο το εβλεπα φυσιολογικο μια που ηταν και ο πρωτος μας και τον κακο - καλο μαθαμε. Αλλα το να ξυπναει, να βλεπει το μπαμπα του και παλι να θελει εμενα , κατι αλλο μου δειχνει.
Ισως ζηλευει το μικροτερο που με απασχολει αρκετη ωρα. Παντα ομως διαθετω για το μεγαλυτερο εξισου χρονο και αποκλειστικοτητα.
Περυσι, στο νηπιο αρχισε και επιδεινώνονταν η κατασταση...αρα ναι, το αγχος αποχωρισμου ηταν μεγαλυτερο στην περιπτωση μας.
Κατα τα αλλα ειναι ενα ωριμο παιδι, εξυπνο και μαλιστα καμια φορα φερεται και ως μεγαλυτερο παιδακι...
Καθε συμβουλη η σχολιο ευπροσδεκτο, μεχρι να παμε τουλαχιστον σε καποιον ειδικο.
ευχαριστω

Η ηλικία των 6, το μεταίχμιο στο σχολείο, ο ερχομός ενός νέου παιδιού, κάποιες φοβίες, και φυσικά η ιδιοσυγκρασία του ίδιου του παιδιού φτιάχνουν ένα παζλ και τον τρόπο που εκφράζεται. Να μιλάς στο παιδί με ειλικρίνεια και να το παροτρύνεις να συζητάτε ότι το απασχολεί, η επικοινωνία είναι η πιο σημαντική βάση, τώρα που είναι μικρά να βάλεις κάποιες βάσεις πάνω στις οποίες μακροπρόθεσμα θα ''πατούν'' τα παιδάκια σου και θα τα διαμορφώσουν και στην ενήλικη ζωή. Απέφυγε την επιφανειακή λύση των θεμάτων, με το να κοιμάσαι πάντα μαζί του για να μη γκρινιάζει ας πούμε, κι όσον αφορά τον πατέρα συζήτησε μαζί του ώστε να συζητήσει και ο ίδιος με το παιδί, δε ξέρουμε πόσο κοντά είναι στο παιδί, φαντάζομαι προσπαθεί όσο κι εσύ, να χτίσει μια επικοινωνία με το παιδί ώστε να νιώσει και ασφάλεια μαζί του, να μην εξαρτάται απο συγκεκριμένα πρόσωπα. Γιατί για τέτοιου είδους αυτονομία και προσαρμοστικοτητα μιλάμε σε αυτή την ηλικία, να μπορεί τελικα το παιδί να μη νιώθει άγχος στην απουσία των κοντινών προσώπων του, να νιώθει ασφάλεια και με τους δασκάλους ή άλλους συγγενείς, να προσαρμοζεται χωρίς απώλεια.

Πάντως σου μίλησα για ειδικό γιατί μπορεί απο τη μια να είναι μια φυσιολογική και αναμενόμενη εξέλιξη, μπορεί και να κρύβεται κάτι άλλο. είναι που απλά ποτέ δεν ξέρεις. (κι εγώ 6 χρονών απέκτησα ξαφνικά φοβίες και άγχη και κλάμματα, αλλά δεν πήρε κανείς χαμπάρι ότι επρόκειτο για νευρώσεις, όλοι νόμιζαν πως είναι φυσιολογικό το παιδί να κλαίει και να μη κοιμαται...!)

:)

se ευχαριστω πολυ! Μιλησα με ειδικο μου ειπε εν ολιγοις και αυτα που μου ειπες και εσυ!!!!
Προσπαθουμε εδω και 2-3 ημερες και νομιζω ειμαστε σε καλο δρομο...

Όλα θα πάνε ΜΙΑ ΧΑΡΑ, θα το δεις, έκανες την καλύτερη κίνηση. Μείνε κοντά στα παιδάκια σου και να τους μιλάς και να τα ακούς! :) :)

με την πολυ κουβεντουλα
αυτες τι ημερες μου εκμηστυρευτηκε οτι φοβαται παρα πολυ τα ονειρα του, για αυτο με θελει διπλα του.
Του μιλησα και του μιλαω συνεχεια.....μετα τα Χριστουγεννα θα επισκεφτω και καποιον ειδικο μηπως μπορει αν τον βοηθησει πιο αποτελεσματικα.
Ευτυχως ομως εχει συναισθηση οτι δεν ειναι αληθινα τα ονειρα του, αλλα δεν μπορει αν ξεπερασει το φοβο του και παλι....
Σας ευχαριστω για την βοηθεια σας

Εφόσον ξέρει πως ανα πάσα στιγμή φοβηθεί μπορεί να έρθει και να σου το πει και να τον παρηγορήσεις, σιγά σιγά θα νιώσει ασφαλής και θα του περάσει :)