Χαίρετε! Είμαι γεννηθής το 1979 και είχα δαγκώσει τη λαμαρίνα για μιά φοιτήτρια γεννηθείσα το 1986. Την γνώρισα εντελώς τυχαία σε λεωφορείο όπου και ανοίξαμε συζήτηση. Δεν της ζήτησα το τηλέφωνο όμως πήγα και την βρήκα στο πανεπιστήμιο μετά μια εβδομάδα και μου το έδωσε λέγοντάς με ότι θα πάμε για καφέ μετά από 1 μήνα λόγω εξεταστικής. Τρελάθηκα. Μετά έναν μήνα έμαθα ότι τελείωσε η εξεταστική και την πήρα τηλέφωνο. Συναντηθήκαμε και αργότερα την συνοδέψα στο σπίτι της με τα πόδια. Λίγο με έννοιαξε το αν ήθελε ή όχι! Στο τέλος την ρώτησα αν θα πάει την επόμενη μέρα
στην εκκλησία για την ονομαστική της εορτή και απάντησε καταφατικά. Ωραία, της λέω, θα έρθω να ψάλλω (καθότι τυχαίνει να γνωρίζω βυζαντινή μουσική). Το έκανα και χάρηκε πολύ ωστε με κάλεσε στην γιορτή της σε μια καφετέρια. Εδώ είμαστε λέω! Της αγοράζω ένα beachwear με τον ΤΑΖ-ΜΑΝΙΑ και της το δίνω. Το άνοιξε μπροστά στους άλλους όπως και τα άλλα δώρα και της άρεσε πολύ. Κύλισε ο χρόνος και τσουπ ! να σου 3 παλλικάρια στην ηλικία της. Δυστυχώς ναι, ο ένας ήταν ο δικός της όπως και η ίδια μου είπε αφού φυσικά το είχα ήδη καταλάβει από τις ερωτικές τους εκδηλώσεις (φιλιά κτλ). Δεν μπορώ όμως να την βγάλλω από το μυαλό μου και σε μια εβδομάδα πάμε για καφέ και πετυχαίνουμε παρέα μου. Επέμενε να μείνουμε με αυτούς (ίσως κάτι να διαισθάνθηκε). Στο τέλος την συνοδεώ στο σπίτι της και ήθελα να της πω πόσο μου αρέσει αλλά η συνείδησή μου μου το απαγόρευε.
Μετά από 3 μήνες την ξανασυναντώ και βλεπόμασταν στα πεταχτά στο πανεπιστήμιο αφού πήγαινα εκεί με διάφορες προφάσεις. Μου λέει μετά από κανα μήνα : ξέρεις χώρησα! Φλάσαρα και της δίνω μία συλλογή με ερωτικά ποιήματα που έγραψα για αυτήν. Την άλλη μέρα σκάω μύτη με λουλούδι και της το δίνω. Έμεινε! Με παίδεψε 2 1/2 εβδομάδες για να συναντηθούμε και να μου πει ότι ήδη τα είχε φτιάξει με άλλον και ότι δεν μπορεί να με δει σαν σχέση. Της ζήτησα να συζητήσουμε και δέχτηκε. Μιλήσαμε για τα πρωσωπικά, οικογενειακά, ψυχολογικά μας. Έφυγα ευτυχής που είχα μια φίλη και είχε ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Την άνοιξη όμως συναντιώμαστε μόνοι και μου λέει ότι χώρισε. Άναψαν πάλι οι πόθοι! Με χάιδεψε και τα μαλλιά. Άναψα. Μιλήσαμε τα είπαμε σε φιλικό επίπεδο και χωρίσαμε. Την άλλη μέρα την βρίσκω και της λέω ότι δεν μπορώ να την δω σαν φίλη. Μου είπε ότι δεν γίνεται
να με δει αλλιώς οπότε ξεκόψαμε. Στην γιορτή της της έστειλα μύνημα και το δέχτηκε. Αργότερα μετά απο κανα μήνα της στελνω μύνημα και της λέω ότι απλά την θυμήθηκα και της ζήτησα συγνώμη για την επικοινωνία. Ήταν πολύ δεκτική και αφού ομολόγησα ότι πρέπει να ξεπεράσω επιτέλους τις εικασίες μου μου έκανε πρόταση να πάμε σε συναυλία με την αδελφή της. Έτσι κι έγινε. Ξαναβρεθήκαμε για καφέ σαν "φίλοι" πλέον.Την επομένη της αποστέλλω ένα 3σέλιδο και τις εξηγώ την ψυχολογία της και πως θα ξεπεράσει τα εσωτερικά της προβλήματα (κρίσεις πανικού, ανασφάλεις κτλ). Την συναντάω τυχαία και μου λέει ότι ήταν πολύ εύστοχα τα όσα της έγραψα. ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ με τη σειρά της ένα φύλλο χειρόγραφο όπου μιλούσε για το ενδιαφέρον της για μένα σαν φίλη και με παρότρυνε να ξεπεράσω τα εσωτερικά μου προβλήματα με διάφορα λεκτικά σχήματα. Μεταξύ των άλλων έγραφε:
* Μαζί κάναμε τον τέλειο κύκλο που έχει αρχή και δεν θα έχει ποτέ τέλος.
* Η διαφορετικότητα έιναι που κάνει να ενώνονται οι καρδιές...
Εξέλαβα το γράμμα της σαν εμπαιγμό για τα κρύφια ερωτικά μου αισθήματα προφασιζόμενη φιλία. Τελικά παρεξηγηθήκαμε γιατί της είπα ότι το γραμμα της αποπνέει ερωτισμό σε γραπτό μύνημα¨:
(μπλα μπλα). . . το γραμμα σου αποπνέει ... ... ... ... ερωτισμό!...! :))))))))
Θέλησε και διακόψαμε την επαφή
Εσείς τι λέτε; Μπορεί να υπάρξει ρομαντική φιλία;
