ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ
Ημουνα το σαββ. ψιλομαστουρωμενη απο μπαφο κ ψιλοφτιαγμενη. ημουν στο αμαξι στο κεντρο της αθηνας ομονοια και γυρνουσα. χαζευα εκστασιασμενη να φωτακια και ειχα χασει την αισθηση του χρονου. ξαφνικα μεσα στο κεντρο - μιλαμε για εντελως κεντρο- της πλατειας, κατω απο τα φωτα κιολας, ειδα νεαρους με κουκουλες σε καθε γωνια, ακομα και στην μεσα, εντελως λιωμα, να αλλαζουν συριγγες. μερικοι ηταν κοκαλο σε περιεργες στασεις ορθιοι η καθιστοι σαν αγαλματα.
ειχα φαει τετοιο σκαλωμα που ειχα χαζεψει να κοιταω, ο κοσμος γυρω περπατουσε σαν να μν εβλεπε. δεν μενω κεντρο αθηνα και δεν παταω σχεδον ποτε, ξερω τι γινεται ομως τοσο πολυ μπροστα μου δεν μου χει ξανατυχει να δω τοσο κοσμο μαζεμενο. ενιωσα ενα σφιξιμο.
παρακολουθουσα χαζεμενη ολο αυτο το σκηνικο , μεχρι που παρατηρησα σε μια στιγμη σε ενα πεζοδρομιο μπροστα μαλιστα σε ενα after τυπου everest, εναν ξαπλωμενο κατω με κουκουλα και πρασινο λαχανι μπουφαν σαν να κοιμαται και πισω του ακριβως μια κοπελα ορθια να περιμενει κατι (λεωφορειο η ταξι δεν ξερω) χωρις να ριχνει ουτε μια ματια. δεν λεω να κανει κατι ενας απλος πολιτης μπροστα σε αυτο το θεαμα αλλα δεν περιμενα κιολας να μην κοιτανε καν, απ την στιγμη που εγω ειχα σκαλωσει.
βασικα ημουν κ σε φαση και φτιαγμενη και ανοιγοκλεινα σφιχτα τα ματια να δω αν οντως αυτο που βλεπω ειναι αυτο που βλεπω και προσπαθουσα να συνηδειτοποιησω αν ηταν αληθινο η οχι. ρωτησα τον συνοδηγο μ και μ ειπε πως ναι κ θυμαμαι να ρωταω ''μα καλα δεν τους βλεπουνε?'' '' ετσι ειναι'' μ λεει, ''τι να κανουνε ακριβως?τωρα πηρες χαμπαρι εσυ?''
σκεφτομουνα ωωωρες το γεγονος. στο κεντρο της αθηνας τελικα οσα ακουγονται ειναι πραγματικα πολυ λιγα σε σχεση με την πραγματικοτητα. λιγο πριν ειδα κοπελες φορωντας τζινακι κανονικα, να στεκονται διπλα στα φαναρια και μετα απο ωρα καταλαβα πως ηταν πορνες. νμζα πως ηθελαν να περασουν τον δρομο. θα μπορουσα να στεκομαι κ εγω διπλα τους χωρις να το ξερω! μα καλα που ζω? τι γινεται πια....
μενω πειραια και στην μεραρχιας ειναι ενα ιδρυμα και βλεπω καθε μερα το ιδιο πραγμα και προσπαθουσα να θυμηθω αν κ εκει σκαλωνω καθε φορα που περναω,........δεν σκαλωνω τελικα. δεν τους κοιταω οπως κοιταξα εκεινους. ειμαι μια απ τους πολλους που δεν δινουν σημασια, ουτε καν κοιτανε.
τα ελεγα χτες στην συναδελφο μου και μ ειπε πως μια φορα πιο μικρη στην γειτονια που εμενε ηταν πολλοι π ''σουταρανε'' πανω στον δρομο. μια φορα ηταν ενας πεσμενος μπροστα ακριβως απ το κεφαλοσκαλο του σπιτιου της. δεν εκανε τιποτα παρα μονο περασε ΑΚΡΙΒΩΣ απο πανω του. μετα οταν γυρισε η μανα της της ειπε πως ηταν πεθαμενος. περασε απο πανω του και ηταν πεθαμενος.
δεν ξερεις αν ζουν την ωρα που τους βλεπεις κοκαλο η οχι. περνας απο πανω τους απο διπλα τους απο πισω τους και δεν ξερεις, δεν αναρωτιεσαι.
μ μενει η εικονα να σουταρουν φορωντας τις κουκουλες τους σαν να μην θενε να τους δει κανεις υποσυνηδειτα, αλλα παρ ολα αυτα μεσα στην μεση της πλατειας κατω απο τα φωτα...τρυπουσανε τις φλεβες τους με βρωμικες συριγγες.