Κοινωνική φοβία και γραπτές εξετάσεις...

Τον ερχόμενο Ιανουάριο θα πρέπει να δώσω γραπτές εξετάσεις στην σχολή μου... Είμαι 22 ετών και πάντα ήμουν ντροπαλή, όμως πριν μόλις δύο εβδομάδες είχα για πρώτη φορά στην ζωή μου μια αγοραφοβική κρίση (πανικού) στην αίθουσα του πανεπιστημίου. 100+ άτομα, μου ζητήθηκε να διαβάσω ένα κείμενο και έτσι ξαφνικά, εμφάνισα ταχυκαρδίες και τρέμουλο στη φωνή. Από τότε, μετα βίας παρακολουθώ μισή ώρα μάθημα τη βδομάδα, τρέμω, κοκκινίζω, κι έχω τάσεις φυγής από την αίθουσα. Δεν έχω πάει σε ψυχολόγο, ούτε παίρνω χάπια.

Δεν ξερω πως θα δωσω εξετάσεις με 100 άτομα γύρω μου, με άκρα σιωπή και τα βλέμματα των επιτηρητών. Φοβάμαι οτι θα τρέμουν τόσο πολύ τα δάχτυλα μου, που δεν θα μπορώ να γράψω λέξη... και θα γίνω ρόμπα στους συμφοιτητές, αφού δεν μπορεί κανείς να αποχωρήσει από την αίθουσα σε διάστημα μικρότερο της μιάμισης ώρας. Δεν κοιμάμαι τα βράδια από το άγχος, φοβάμαι οτι θα χάσω το πτυχίο μου, και είναι το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή μου! :(

Γεια σου Μαρουλι.Ολα οσα περιγραφεις δεν μου ειναι αγνωστα.
Τα εχω περασει και εγω.Aφησα δυο φορες τις σπουδες και τωρα που ειμαι 25 χτυπαω το κεφαλι μου στον τοιχο.
Eφτασα σε σημειο να φτανω στην πορτα της σχολης και να γυρναω πισω.Μην φτασεις και εσυ στην ιδια κατασταση.

Επισκεψου εναν ειδικο,δεν χρειαζεται να φοβασαι.
Δεν χρειαζεται να παρεις χαπια αν δεν θες,εγω χωρις φαρμακα το παλευω,αλλα πρεπει καπου να μιλησεις.
Πρεπει να μαθεις να διαχειριζεσαι το αγχος και ενας ψυχολογος μπορει να σε βοηθησει.
Συνηθως στην φοιτητικη λεσχη παρεχουν υπηρεσιες συβουλευτικης.Μπορεις να απευθυνθεις εκει.

Ναι, έχεις δίκιο. Πρέπει να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να πάω να γράψω, τουλάχιστον σε εκείνα τα μαθήματα που είμαι αισιόδοξη οτι μπορώ να πετύχω. Σκέφτομαι οτι υπάρχουν άτομα εδώ που έχουν χρόνια κοινωνική φοβία, 1,2,5,10 χρόνια. Εγώ είμαι σε αυτή την κατάσταση εδώ και μισό μήνα. Θα το χτυπήσω στη ρίζα του το πρόβλημα, μόνη μου, όπως μόνη μου μου το προκάλεσα, πρίν μου γίνει βραχνάς για μια ζωή...

Θυμάμαι πάντως οτι όταν είχα δώσει πανελλήνιες, προ 3 ετών, είχα μια διαφορετική νεύρωση: με έπιανε ανεξέλεγκτη ναυτία και πήγαινα νηστική στις εξετάσεις για να μην κάνω εμετό... (Είχα κάνει 2 εμετούς στο Δημοτικό, λόγω ιώσεων και μου είχε μείνει το τραύμα ώς τα 18 μου).

Όχι, δεν θέλω να πάω σε ψυχολόγο... Είμαι συναισθηματικός άνθρωπος και η ενδοσκόπηση, η υπερ-ανάλυση δεν μου κάνει καλό. Φοβάμαι μήπως μου εξελιχθεί σε εμμονή, ή μήπως ο ψυχολόγος μου το παρουσιάσει σαν αρρώστια και τρομάξω. Να μου λείπει προς το παρόν. Θέλω να το βλέπω σαν κάτι παροδικό που θα ανταπεξέλθω χωρίς βοήθεια και θα με κάνει δυνατή. Ας μην εξαρτώμαστε καλύτερα από φάρμακα και ψυχολόγους.

Το να μιλησεις με εναν ψυχολογο δεν σου κανει κακο.Τουλαχιστον η δικη μου εμπειρια ειναι θετικη.
Οσο για τα φαρμακα και εγω ειμαι κατα.
Καποια αλλα πραγματα που μπορεις να κανεις ειναι να αυξησεις την σωματικη σου δραστηριοτητα,να γυμναζεσαι ή να χορευεις,να βγαινεις βολτα στην φυση.
Ακομα και αλλαγες στην διατροφη βοηθανε στην μειωση του αγχους.
Για παραδειγμα οι μπανανες και τα μαρουλια,τα ψαρια οι ξηροι καρποι,ενω βοηθαει και το να μειωσεις το κρεας και το fast food.
Ασχετο αλλα οι φιλοι ή οι συγγενεις σου γνωριζουν την κατασταση?

Καλησπέρα, Betelgeuse, από την τελευταία φορά που έγραψα συνέβησαν πολλά. Έπαθα κρίση πανικού μπροστά στην αδελφή μου και με συμβούλευσε να δω ψυχολόγο. Η μητέρα μου ευτυχώς το πήρε χαλαρά, δεν είχαμε αρχαία τραγωδία, κι έτσι προσεχώς θα το βάλω μπροστά. Ήμουν προκατειλλημένη είναι η αλήθεια για το θέμα, αλλά τώρα πια είναι απαραίτητο. Το απενοχοποίησα στο μυαλό μου.

Είναι βασικό να τα βγάζεις από μέσα σου, να ξεσπάς. Εγώ από εσωστρέφεια κύλησα στην κατάθλιψη και τις κρίσεις πανικού/αγοραφοβίας. Κρίμα που δεν το πρόλαβα πιο μικρή... Δεν είναι πια τόσο τρομερή υπόθεση η ψυχοθεραπεία.

~~~

Φίλε μου, ξέρεις αν υπάρχει κάποια λύση για τις (απάλευτες πραγματικά) μεσημεριανές/βραδινές αϋπνίες σε συνδυασμό με ταχυκαρδία? Κανένα τσαγάκι ίσως? Χαμομήλι? Μουσική?

Φυσικά και δεν είναι κάτι το φοβερό η συμβουλευτική ψυχοθεραπεία. Ακόμα και να μην έχεις κάτι ουσιαστικό βοηθάει στο να ανακαλύψεις τον εαυτό σου,να καταλάβεις πως δεν είσαι ο μόνος που παλεύεις για την ευτυχία σου....όσο για την χαλάρωση εμένα προσωπικά με βοηθάει η μουσική.Τσάι όχι,χαμομήλι ναι. Επίσης σκέψεις με ανθρώπους που αγαπάς και σε νοιάζονται,αναμνήσεις που σε κάνουν χαρούμενη αλλά και αναμνήσεις απο τότε που είχες βιώσει τον ίδιο φόβο και το είχες ξεπεράσει. Οσο για τα φάρμακα είμαι κι εγώ κατά...δοκίμασε τα ανθοιάματα bach,είναι καθαρά φυτικά και ακίνδυνα ενω δεν έχουν παρενέργειες.Ειδικότερα το rescue remedy που χρησιμοποιώ εγώ σε φάσεις αυξημένου άγχους όπως πριν από γράψιμο στην εξεταστική με έχει βοηθήσει αρκετά συχνά.

~Εύχομαι να σου πάνε όλα καλά ή μάλλον να δεις πως όλα είναι καλά.~

Σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί είχα περάσει κι εγω από μια τέτοια φάση...πηγαινα μεχρι την πορτα και εφευγα. Ή όταν έμπαινα από το άγχος μου με επιανε αστάθεια. Αποφάσισα να το παλέψω όμως και σε ενα βαθμό το κατάφερα. Χωρίς ψυχολόγους και χωρίς φάρμακα. Όχι οτι είναι κακό να επισκεφτείς ψυχολόγο όταν έχεις αυτή την ανάγκη απλώς σου λέω την προσωπική μου εμπειρία. Με βοήθησε πολύ η μουσική και η σταδιακή έκθεση στο φόβο έτσι ώστε να το απομυθοποιήσεις. Όταν ήρθε η ώρα της εξέτασης δίστασα να μπω στην αίθουσα αλλά πίεσα τον εαυτό μου για το καλό μου. Δεν γίνεται να με καταστρέψει αυτό το συναίσθημα χάνοντας τα μαθήματα μου. Αυτό έλεγα. Συμβούλευα τον εαυτό μου σαν να να συμβούλευα μια φίλη με το ίδιο πρόβλημα. Αντιμετώπισε το υπάρχει ο τρόπος. Αρκεί να μην το αφήσεις να σε κυριεύσει. Έχουμε πολύ περισσότερη δύναμη μέσα μας από οση νομίζουμε. Εύχομαι όλα να σου πάνε καλα. :)))

Γραψτε με και εμενα στη λιστα με την ιδια φοβια...το περασα κι αυτο! Στη σχολη επρεπε να παρουσιασω ενα σεμιναριο και απετυχα και τις 2 φορες που προσπαθησα. Την μια δεν τολμησα καν να μπω στην αιθουσα και την δευτερη ενω αρχισα να μιλαω με επιασε κρυος ιδρωτας και ζαλαδα κ ετρεξα πανικοβλητη στο μπανιο και εκανα εμετους. Φαντασου ξεφτιλα μπροστα σε τοσους φοιτητες. Τελικα δεν το παρουσιασα ποτε το σεμιναριο μου...ολο επαιρνα το θεμα και ολο δισταζα μεχρι και να παω μετα απο αυτο. Ειναι ο φοβος οτι θα σε κρινουν και ολες οι σκεψεις που μπορει να περνανε απο το μυαλο τον απο κατω. Πως ειναι ετσι? Πως μιλαει ετσι? Κοιτα τι φοραει! και ολα αυτα τα ωραια... Αλλα τωρα πια μου φαινεται τελειως χαζο που δεν μπορουσα.Δεν ξερω πως το ξεπερασα δεν εκανα κατι απλα εφυγε καποια στιγμη. Τωρα διδασκω μπροστα σε 20 τερατακια που σκεφτονται τα χειροτερα για μενα απο μεσα τους αλλα δεν με νοιαζει καθολου! Κανε αυτο που λενε καποιοι...βγες μπροστα στον κοσμο και σκεψου οτι ειναι ολοι γυμνοι για να αισθανεσαι πιο ανετα. Εχω ακουσει οτι πιανει αν μπορεις να συγκεντρωθεις σ αυτη τη σκεψη.

Quote:

---

Originally Posted by kritsini

Γραψτε με και εμενα στη λιστα με την ιδια φοβια...το περασα κι αυτο! Στη σχολη επρεπε να παρουσιασω ενα σεμιναριο και απετυχα και τις 2 φορες που προσπαθησα. Την μια δεν τολμησα καν να μπω στην αιθουσα και την δευτερη ενω αρχισα να μιλαω με επιασε κρυος ιδρωτας και ζαλαδα κ ετρεξα πανικοβλητη στο μπανιο και εκανα εμετους. Φαντασου ξεφτιλα μπροστα σε τοσους φοιτητες. Τελικα δεν το παρουσιασα ποτε το σεμιναριο μου...ολο επαιρνα το θεμα και ολο δισταζα μεχρι και να παω μετα απο αυτο. Ειναι ο φοβος οτι θα σε κρινουν και ολες οι σκεψεις που μπορει να περνανε απο το μυαλο τον απο κατω. Πως ειναι ετσι? Πως μιλαει ετσι? Κοιτα τι φοραει! και ολα αυτα τα ωραια... Αλλα τωρα πια μου φαινεται τελειως χαζο που δεν μπορουσα.Δεν ξερω πως το ξεπερασα δεν εκανα κατι απλα εφυγε καποια στιγμη. Τωρα διδασκω μπροστα σε 20 τερατακια που σκεφτονται τα χειροτερα για μενα απο μεσα τους αλλα δεν με νοιαζει καθολου! Κανε αυτο που λενε καποιοι...βγες μπροστα στον κοσμο και σκεψου οτι ειναι ολοι γυμνοι για να αισθανεσαι πιο ανετα. Εχω ακουσει οτι πιανει αν μπορεις να συγκεντρωθεις σ αυτη τη σκεψη.

---

Και εγω αντιμετωπιζω το ιδιο οταν παρουσιαζω καποιο θεμα σε πανεπιστημιακους.Και συνηθως εχει δυσκολες εννοιες και εαν χασεις λιγο την μπαλα αντε να τα βγαλεις περα

Γυμνοι????Εγω που ειμαι αντρας μπορει να φανει οτι κατι πονηρο σκεφτομαι ...αστο καλυτερα

χαίρομαι που βρίσκω ανθρώπους που θα με καταλάβουν. παλεύω 10 χρόνια και τώρα τα συμπτώματα είναι πιο έντονα, σε σημείο να μην μπορώ να πάω για καφέ ούτε με τον αδερφό μου. ο ψυχολόγος με βοήθησε αρκετά να βρω πράγματα για τον εαυτό μου που δεν γνώριζα. αλλά μετά από δύο χρόνια, έναν χωρισμό και χωρίς δουλειά, τα πιο απλά πράγματα είναι ανυπόφορα. και πρέπει να πηγαίνω και σε συνεντεύξεις!!!! δεν παλεύεται..καμία συμβουλή?

Καλησπερα κουρασμενη.
Movo απο το nickname μπορω να καταλαβω πως νιωθεις.
Δεν εισαι ομως η μονη που περναει κατι τετοιο.
Θελεις να ανοιξεις ενα νεο θεμα,και να μιλησεις λιγο παραπανω για εσενα.
Να μας πεις για παραδειγμα την ηλικια σου,αν σου εχει γινει καποια διαγνωση,καθως και αν εκανες θεραπεια και τι ειδους.

πως θα ανοίξω καινούργιο θέμα? συγνώμη είμαι καινούργια στο forum

Αλήθεια δεν ξέρεις πως;

δεν μπορεις να φανταστεις ποσο σε καταλαβαινω ειμαι μαθητρια της τριτης λυκειου και επαθε την πρωτη κριση πανικου πριν 2 μηνες απο τοτε ειμαι χαλια ομως τις τελευταιες μερες εχει χειροτερευσει τοσο πολυ που δεν νιωθω καλα πουθενα παρα μονο στο σπιτι μου δεν μπορω να παρακολουθησω μαθηματα σχολειου και φροντιστηριου και εχω μεινει πολυ πισω ενω ημουν μαθητρια του 18 γραφω κατω απο τη βαση η δινω λευκη κολλα και βγαινω απο την αιθουσα ειμαι σε απογνωση δεν μπορω πλεον να βγω ουτε για καφε επισης δν παιρνω ουτε το αστικο πραγματικα δν υπαρχει πιο βασανιστικο πραγμα νιωθεις το ιδιο σου το σωμα εχθρο σου

Καημενες δυστυχες δυσμοιρες κοπέλες... που υποφερετε 2 βδομαδες η μια και 2 μηνες η αλλη.... Δεν ξερετε ποσο συμπασχω στο δραμα σας. Ποσο σκληρη ειναι η ζωη με μερικα ατομα ρε γμτ...