Τελικά δεν έχω τίποτα;

Τους τελευταίους μήνες πέρασα μια δύσκολη κατάσταση, για μένα τουλάχιστον, που με έχει επηρεάσει αρκετά αν και δεν το περίμενα, τουλάχιστον όχι σε τέτοιο βαθμό.

Κάθε μέρα αισθανόμουν χάλια όχι μονο ψυχολογικά, αλλά και σωματικά, έχοντας όλα τα συμπτώματα του άγχους και απογοητευόμουν περισσότερο καθως δεν μπορούσα να τα ξεφορτωθώ και με εμπόδιζαν να λειτουργήσω κανονικά σε ό,τι έπρεπε να κάνω.

Αφού έκανα ό,τι μπορούσα από μόνη μου για να αρχίσω να αισθάνομαι καλύτερα, ασχολιόμουν με τις σπουδές μου, τη δουλειά μου (έστω τη λίγη αυτή που έχω), έβγαινα έξω με φίλους, πήγα ταξίδι κλπ, δεν είδα κανένα αποτέλεσμα, ούτε βελτίωση. Διάβασα βιβλία, άρθρα, τα οποία μόνο προσωρινά με έκαναν να αισθανθώ καλύτερα.

Τελικά, 2 μηνες μετα, έφτασα να χάσω μερικά κιλά, 1-2 ευκαιρίες για δουλειά γιατί δε με ενδιέφερε πλέον και να σκέφτομαι να παρατήσω το μεταπτυχιακό που κάνω.
Νομίζω ότι δε με ενδιαφέρει πια τίποτα, αν δεν είναι ανάγκη προσπαθώ να μη βγαίνω από το σπίτι και να μη μιλάω σε κανεναν.

Ένας φίλος μου που έχει αντιμετωπίσει προβλήματα στο παρελθον επέμενε να επισκεφτω καποιον γιατρό, μου συνέστησε κάποιον που τον βοήθησε. Το έκανα αυτη την εβδομάδα. Πήγα ούσα απολυτως αρνητική στο να ακολουθησω οποιαδήποτε φαρμακευτική αγωγή, αλλά από ό,τι φάνηκε δε θα χρειαζόταν!

Απογοητευτηκα απο γιατρούς και ειδικους...
Ο γιατρος δεν εκανε καμία διάγνωση... :confused: κακώς... θα έπρεπε κάτι να έχω τουλάχιστον που να με κάνει να φαντάζομαι ότι δεν είμαι καλά.
Του είπα και για όλα αυτά που έχω πάρει από μόνη μου, τα χάπια βαλεριάνας, το 5ΗΤΡ που, μου είπε ότι αν βλέπω αποτέλεσμα να τα συνεχίσω, το 5ΗΤΡ, να το διπλασιάσω σταδιακά και μετα να το ξαναμειωσω. Μου ειπε λεπτομερειες και θα μου τα ξαναπει ετσι κι αλλιως... Μου σύστησε κι ένα άλλο σε συνδυασμό και να μην πίνω... Όλα αυτά τα ήξερα κι από μόνη μου...
Μίλησα με τον φίλο μου που μου τον σύστησε, μου είπε να μην τον αμφισβητώ, έκανε τις παρατηρησεις, τα τεστ και τις μετρήσεις κατά τη διάρκεια της επίσκεψης κι αν κατέληξε ότι δεν έχω και δε χρειάζομαι κάτι, ισχυει.

Αποφασισα να πάω και στον ψυχολόγο. Πάλι τίποτα που να μην το ξέρω. Σκέψεις και τρόποι να απαλλαγω απο το άγχος (ειπε οτι εχω ηπια γενικευμενη αγχωδης διαταραχη, αλλα πολυ ηπια) και ό,τι με κρατάει δεμένη στο παρελθόν, με θετική σκέψη και χωρίς αρνητικά συναισθήματα, η ευτυχία και η ολοκληρωση που νιωθουμε πρέπει να πηγάζει από μέσα μας και να μην εξαρτάται από τους άλλους κλπ... σε πόσα βιβλία και άρθρα τα έχω διαβάσει αυτά;... Θα ξαναπάω την επόμενη εβδομάδα (;)

Αρα τι κανω τώρα; Αφού είμαι μια χαρά λοιπόν;
Είχα μια ελπίδα ότι κάποιος θα με βοηθόυσε...

Εγω δεν ειμαι γιατρος,θα πιαστω ομως σε καποια συγκεκριμενα θεματα οπως :
Το να παρατησεις το μεταπτυχιακο σου...Πιστευω οτι κριτηριο γι'αυτην σου την αποφαση ειναι η δραματικη κατασταση που ζουμε στην ελλαδα?Οπως εγω που ειμαι φοιτητης και σκεφτομαι να τα παρατησω ολα και να παω αυστραλια για υπολογιστες και ας μην ειναι αυτο που σπουδαζω?ναι.. ειμαι και εγω σε μια τετοια φαση αλλα προσεξε αυτο που θελω να σου πω
Οι αποφασεις αυτες που παιρνεις απο μονη σου για να δοκιμασεις καποια χαπια διχως ιατρικη συμβουλη πιστευω οτι δεν ειναι σωστο.Αποτι βλεπω διαβαζεις και ξερεις αρκετα πραγματα γυρω απο την αντιμετωπιση του αγχους προσπαθησε να το αποβαλλεις με αλλον τροπο..οχι με φαρμακευτικη αγωγη εφοσον εισαι καλα...
Βρες κατι που σου ζωγραφιζει ενα χαμογελο στο προσωπο...Τι?εσυ ξερεις :)
Αλλα μην παρατησεις το μεταπτυχιακο !!!

Ο λόγος που θέλω να το παρατήσω είναι ότι δεν έχω τη διάθεση να ασχοληθώ, ούτε με αυτό ούτε με τίποτα άλλο. Αν και το ξεκίνησα με ενθουσιασμό μπορώ να πω, με αυτά που έγιναν τον έχασα και μαζί έχασα και προθεσμίες για εργασίες κλπ και κατέληξε να γίνει πιο (κατα)πιεστικό.

Η αληθεια ειναι οτι έχω διαβάσει πολλά τελευταία για το άγχος, το πώς να αντιμετωπίσεις ένα χωρισμό, τη θετική σκέψη... Το έκανα γιατί είχα τρομάξει με αυτό που μου συνέβαινε, θεωρητικά τα ξέρω, περίμενα ο ψυχολόγος να βοηθούσε κι όχι να μου πει τα ίδια πράγματα (τουλάχιστον έμαθα πως ό,τι διαβασα ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση...)

Δε βρίσκω τίποτα που να με κάνει να χαμογελάσω. Στην αρχή προσπαθούσα να κάνω πράγματα με το ζόρι, αλλά τώρα πλέον δε με νοιάζει, συμπεριφέρομαι όπως νιώθω.

Μιας που ξερεις πως αντιμετωπιζουμε ενα χωρισμο απαντησε και στο θεμα που εχω κανει αν θελεις...( γιατι και εγω εχω χασει 5 κιλα σε 1 βδομαδα )
Η συμπεριφορα σου λογικο ειναι να εκφραζεται αναλογα με το πως νιωθεις και οτι εχεις χασει τον ενθουσιασμο με την σπουδη σου πιστευω οτι φταιει το οτι σου ηρθαν τουμπα
τα πραγματα σχετικα με την ψυχολογια σου.Καπου εκει μεσα ομως πιστευω οτι αν προσπαθησεις χαμενη δεν θα βγεις,μου λες πως εμεινες πισω στις προθεσμιες για εργασιες κλπ
ομως δεν εχει τελειωσει τιποτα anniw και για να σου πω την αληθεια ολη μας η ζωη απο μια καταπιεση ειναι,ειτε αυτη ειναι σε μια σχεση,ειτε ειναι στην δουλεια,ειτε ειναι στο να μας εκτιμησουν σε καποια πραγματα.Τι παραδειγμα να σου δωσω...
Παρε π.χ στην αρχη μιας σχεσης ολα ειναι μεσα στο μελι στην πορεια βγαινει ο αληθινος εαυτος...
Θα σου πω κατι που με κραταει ζωντανο ψυχικα..
Η ζωη ειναι ενα ζαρι δεν κανει χαρη τεσταρει
και οτι συμβαινει γινεται μονο και μονο για να παρεις χαμπαρι
Παντα σεβασου πρωτα τον εαυτο σου,την οικογενεια σου,τον συνανθρωπο σου...
Μην φοβηθεις να αγαπησεις η να αγαπηθεις
Μα μην ξεχνας πως στο τελος εισαι μονος σου

ετσι δυστυχως ενθουσιαζομαστε ευκολα οι γυναικες οτι βρηκαμε καποιον να μας αγαπαει και μας σεβεται. και τρωμε τα μουτρα μας στο τελος και απο το σοκ παθαινουμε καταθλιψη και τα παραταμε ολα. θα συνεβαινε το ιδιο αν αντι για τον γκομενο ,σε παρατουσε η μανα σου ή η καλυτερη σου φιλη? σκεψου το αυτο. σαν πολυ δεν εξαρτιωμαστε απο τα αρχιδια ενος μαλακα? οι γκομενοι ερχονται και παρερχονται. αλλοι φευγουν με ομορφο τροπο απο την ζωη μας κι αλλοι φευγουν σαν κλεφτες. φτυστον οπως σε εφτυσε αυτος. να εισαι ετοιμη για τον επομενο μαλακα που θα σου ερθει αλλα προσοχη στον ενθουσιασμο! το μεταπτυχιακο τελειωσε το! κι εγω στην ιδια φαση με σενα, κοντεψα να χασω το μεταπτυχιακο μου με την καταθλιψη που επαθα, τωρα τρεχω να τελειωσω την πτυχιακη μου για να μην με διαγραψουν, μολις την αρχισα και πρεπει να τελειωσει μεχρι το καλοκαιρι.δυστυχως τον αφησα να με πατησει και να εχω χασει απειρους μηνες απο την ζωη μου, στους οποιους μηνες ανετα ειχα τελειωσει το μεταπτυχιακο κι ανετα ειχα βρει μια καλη δουλεια.
απλα φαινεται καποιοι ανθρωποι δεν ερχονται στην ζωη μας για καλο. πρεπει να μαθουμε απο αυτο. εγω τουλαχιστον εμαθα και θα εχω παντα το νου μου, οτι ανα πασα στιγμη ο αλλος μπορει να την κανει.

Εγω δεν ενθουσιαζομαι ευκολα, ειδικα σε οτι έχει να κάνει με άντρες. Το μεταπτυχιακό δεν ξέρω αν έχει και τόση σημασία πια αν και με διάφορα ψέματα κατάφερα να το σώσω προς το παρόν.
Δεν έχω όρεξη να κανω τίποτα, ούτε κουράγιο να βρω μια καλή δουλειά. Αισθάνομαι ότι χάνω πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μου, τη βλέπω να φεύγει και δεν μπορώ να κάνω κάτι.
Ανέμελη δε μου αρέσει αυτό που λες, κι έρχεται και σε αντίθεση με το όνομά σου! Μπορείς να ζεις έχοντας κάποιον στη ζωή σου με το σκεπτικό ότι μπορεί να την κάνει ανά πάσα στιγμή;

Και μέσα σε όλα αυτά, τα οποία δεν έχω περιγράψει κι αναλυτικά, να μου λένε ότι δεν έχω τίποτα, όλα είναι σε "ήπια" μορφή και θα εξασθενήσουν από μόνα τους. Πότε; Όταν θα έχουν χαθεί όλα; Κι εγώ τι να κάνω τώρα; Να συνεχίσω αυτό που κάνω, τίποτα δηλαδή; Να πάρω κι άλλη γνώμη; Να αναλάβω πρωτοβουλίες από μόνη μου;

Οταν λες πρωτοβουλιες μπορεις να μας πεις καποια παραδειγματα ?

Quote:

---

Originally Posted by Chemistry

Οταν λες πρωτοβουλιες μπορεις να μας πεις καποια παραδειγματα ?

---

Δεν ξέρω, όπως πχ έψαξα κι έμαθα μόνη μου, πήρα διάφορα "φάρμακα" μόνη μου, διάβασα και κατάλαβα τον τρόπο σκέψης με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίσω το όλο θέμα, αν και στην πράξη δεν τα καταφέρνω, και μάλλον τα έκανα σωστά. Αφού και οι 2 που πήγα μου είπαν και συνέστησαν τα ίδια που έκανα κι εγώ. Αυτά δεν είχαν αποτέλεσμα. Πρέπει να ψάξω κάτι άλλο.

ετσι εχασα κι εγω πολυτιμο χρονο απο την ζωη μου. κοντευω να κλεισω χρονο καταθλιψης. ενταξει στην αρχη ηταν πολυ εντονη, ειχα ολα τα συμπτωματα της βαριας καταθλιψης. τωρα ειμαι καλυτερα, αλλα με μια μονιμη θλιψη. δεν χαμογελαω πλεον.
ναι δυστυχως ετσι εμαθα τωρα να ζω με εναν μονιμο φοβο, οσον αφορα τις σχεσεις με το αλλο φυλο. να μην ξαναεμπιστευτω ποτε κανεναν.

Μου αρέσει που το έχεις ψάξει κιόλας, σωστά σου λένε οι ειδικοί ότι δεν έχεις τίποτα το άξιο λόγου, λάθος προσανατολισμό έχεις, λάθος αξιολόγηση των πραγμάτων και υπερβολική εξάρτηση από τρίτους (και στο θέμα σχέσεις και στο θέμα γνώμες) ξεκίνα από το να ευχαριστιέσαι τα βασικά, τα οποία τα θεωρείς δεδομένα (όπως και πολλοί άλλοι, δεν λέω) ενώ δεν είναι, άρχισε να θέτεις στόχους και σταμάτα να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτόν σου ότι έχεις κάτι σοβαρό, γιατί στο τέλος θα το πάθεις.

Μου θυμίζεις πολύ τον εαυτό μου anniw! Κι εγώ έτσι αναλύω κι εξηγώ τα πράγματα και σε υπερβολικό βαθμό. Προσπαθώ στις δύσκολες περιόδους να διαβάζω πολύ, μα ειλικρινά πάρα πολύ! Εμένα η δική μου διάγνωση ήταν ήπιας μορφής κατάθλιψη, αλλά αυτό, που μου είχε κάνει εντύπωση και θέλω να το μοιραστώ μαζί σου, είναι ότι ο ψυχολόγος δεν σταματούσε να μου λέει, ότι η συνεχής επανάληψη των όσων μαθαίνεις κατά την διαδικασία της ψυχοθεραπείας, είναι αυτή, που βοηθάει στο να ξεπεράσουμε τα δύσκολα.. Άρα, αυτό που αναφέρεις ότι δηλ. μετά το διάστημα των 2 μηνών, πάλι υποτροπίασες, ήταν αναμενόμενο, γιατί ήταν λίγος ο χρόνος κι εσύ ανυπομονείς υπερβολικά. Κι εγώ πάντα βιάζομαι και θέλω άμεσα αποτελέσματα. Δεν γίνεται όμως..Θέλει υπομονή κι επιμονή και καλά έκανες και ξεκίνησες πάλι ψυχοθεραπεία. Έπειτα το ν' αναζητάς ολοένα και περισσότερες πληροφορίες, σε κάνει να πελαγώνεις και κάπου χάνεσαι μέσα σ' όλ' αυτά, που ίσως σε οδηγούν και σ' επικίνδυνα μονοπάτια. Χρειάζεται γλυκειά μου, ν' αναρωτηθείς αν θέλεις να σου πει ο κάθε ειδικός αυτό που θες ν' ακούσεις κι όχι αυτό, που πραγματικά ισχύει.

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις.
Δεν προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι έχω κάτι σοβαρό (θα έλεγα ότι προσπαθώ να κάνω το αντίθετο) κι ούτε ήταν αυτό που ήθελα να ακούσω.
Πίστευα ότι έχω λάθος προσανατολισμό, ή με έπεισαν τέλος πάντων, γι αυτό και δεν έβλεπα κάποια βελτίωση, κι αυτός ήταν ο λόγος που απευθύνθηκα για βοήθεια. Αλλα από οτι φάνηκε, είχα σωστό προσανατολισμό, δεν μου είπαν κάτι καινούριο, τα έχω όλα "ήπια", δε χρειάζομαι κάτι παραπάνω από αυτά που ήδη έκανα. Μαρκέλα δεν ξεκίνησα "πάλι" ψυχοθεραπεία, μία φορά πήγα και μου είπε αυτά. Έκλεισα να πάω κι αυτή την εβδομάδα αλλά δεν ξέρω...
Εξάρτηση από τρίτους δε νομίζω να έχω, απλά όταν μετά από χρόνια κάποιος αποφασίζει να εξαφανιστεί ξαφνικά από τη ζωή σου και βρίσκεσαι πλέον μόνος σε ένα σπίτι, είναι μια αλλαγή που δε συνηθίζεται εύκολα.
Μπορεί να είχα μεγάλες προσδοκίες, ότι θα μου είχαν μια έτοιμη λύση και θα περνούσαν όλα, δεν ξέρω. Το να μη βοηθήσουν σε τίποτα πάντως δεν το περίμενα.

Ο λάθος προσανατολισμός είναι στο τρόπο που βλέπεις τα πράγματα, υποβαθμίζεις μέχρι εξαφανίσεως ότι καλό σου συμβαίνει και υπερτονίζεις οτιδήποτε άσχημο, πιάσε το από την αρχή και άρχισε να δίνεις σημασία στα μικρά, άνοιξε τον ορίζοντά σου και δες ότι όμορφο υπάρχει γύρω σου. Μάθε να απολαμβάνεις την σχέση με τον εαυτόν σου και σιγά σιγά θα βρεις κι έναν σωστό και ισορροπημένο άνθρωπο για να μοιραστείς, ότι καλό σου συμβαίνει.