Καταθλιψη, απελπισια κ γιορτες
Με χει παρει παρα πολυ απο κατω κ ειμαι σε απελπισια, απογνωση κ αδιεξοδο. Ειμαι δυστυχισμενη κ δεν μπορω να βλεπω αλλους να χαιρονται, ματωνω. Εχουν αυξηθει οι φοβιες μου κ πιστευω οτι ξαναπαθαινω καταθλιψη. Ειναι φορες που απλα δεν αντεχεις αλλο. Τοσο απλα. Φετος ειναι η χειροτερη χρονια μου. Κ ελπιζω η τελευταια μου. Τα χειροτερα ερχονται! Τελεια ρε! Γιατι να τα ζησω?
Κανεις δεν νοιαζεται πραγματικα. Νομιζουν οτι εισαι καλα κ θελουν να σε βλεπουν καλα. Γιατι θελουν να ζουν σε ψευδαισθησεις. Αλλα ποσο να αντεξει ενας ανθρωπος οταν υποκρινεται συνεχεια κ μεσα του ειναι κομματια. Οταν δεν εχεις καταφερει τιποτα αλλα εχεις προκαλεσει μονο πονο κ δυστυχια που σου γυριζουν μπουμερανγκ.
Θελω να αυτοκτονησω αλλα δεν το κανω επειδη ξερω τις συνεπειες κ αυτη τη φορα δεν θα υπογραψουν οι γονεις μου για να βγω. δεν θελω να σερνομαι κ να παρακαλαω κανεναν. αμα κανω κατι, θελω να το κανω αξιοπρεπως, να φυγω με το κεφαλι ψηλα απο αυτη τη κωλοζωη, κ οχι να ξυπνησω με ενα levin μεσα στη μυτη κ μετα να με τρεχουν σε κλινικες. αυτο το θεωρω καταντια.
δεν υπαρχει επιτυχης τροπος αυτοκτονιας. ο,τι κ να κανεις, θα σε σωσουνε. το λεω επειδη εχω εμβαθυνει στο θεμα μην το επιχειρησει κανεις, θα τρεχει μετα κ δεν θα φτανει.
Τη σχολη μου αν κ μ αρεσει την παρατησα, κ μαλιστα εφυγα προτου τελειωσει η εξεταστικη, κ ειπα ψεματα στους γονεις μου οτι τελειωσαμε νωριτερα, μονο 3 μαθηματα εδωσα, βεβαια ξερω οτι τα περιθωρια στενευουν, αλλα κ να με διαγραψουν χεστηκα.
Χτες βραδυ εκλαιγα ολη νυχτα κ παρακαλουσα να ψοφησω, βγηκα ξυπολιτη στο μπαλκονι κ καπνιζα μετα μανιας κ παγωνα κ ηθελα να ποναω, γουσταρα την αυτοκαταστροφικοτητα, παρολο που εχω χιονιστρες στα ποδια κ τενοντιτιδα στα χερια κ παιρνω φαρμακα κ γι αυτα.
Δεν εχω ορεξη ουτε τον υπολογιστη να βαλω κ χτες ολη μερα κοιμομουνα κ ευχομουν να πεθανω, η να κανω κατι να την ακουσω, αλλα δεν θελω να μπλεκω παλι με ουσιες, μιας κ εχω να κανω 2 μηνες κ ειμαι σε καλο δρομο κ δεν θελω να μπλεξω.
Σημερα αρχισανε κ τις επισκεψεις γαμω το χωριο μου μεσα θελω να φυγω απο εδω, κ επρεπε να κατω μαζι τους κ σε μια φαση δεν αντεξα κ πηγα στο δωματιο κ εκοψα το χερι μου με σουγιαδακι κ το αφησα (το σουγιαδακι) στο πατωμα μαζι με το κινητο μου οπου ειχα γραψει ενα μηνυμα κ κρυφτηκα κατω απο το κρεβατι. Ηρθε μετα η μαμα μου κ βγηκα κ πρωτη φορα την ειδα τοσο στοργικη μαζι μου αρχισε να με χαιδευει κ να μου λεει ενα τραγουδι που μου ελεγε μικρη που εχει το ονομα ρηνουλα μεσα κ μ αρεσει κ ενιωσα προς στιγμην καλυτερα, αλλα μετα αρχισε να μου λεει οτι φαινεται η καταθλιψη μου κ πρεπει να παρω δυνατοτερα αντικαταθλιπτικα. ξενερωσα.
αυτα τα ωραια.
κανεις σε παρομοιο mood??
