H' στραβός ειν' ο γιαλός ή ίσιος...

Την καλησπέρα μου και τις ευχές μου σε όλο το forum.

Θα προσπαθήσω να γίνω όσο πιο σύντομος και περιεκτικός μπορώ αποφεύγοντας σεντόνια και κουρτίνες.

Είμαι 35 ετών (αρκετά γυμνασμένος και φανταζομαι εμφανίσιμος - το αναφέρω για να σχηματίζουμε αν γινεται μια εικόνα της ιστοριας) και εδώ και 1 χρόνο περίπου έχω σχέση με μια γυναίκα 42 ετων.

Από την πρώτη στιγμή τα συναισθήματα ήταν πολύ έντονα και από τους δύο μας.
Λίγο μετά την γνωριμία μας οι δύο διεκόψαμε τις μέχρι εκείνη στιγμή σχέσεις μας (εκείνη 9 χρόνια με κάποιον, τα 3 τελευταία σε γάμο) προκειμένου να είμαστε μαζί...
Πάθος,sex, έρωτας, αγάπη(?)... κτλ.

Μέχρι εδώ όλα ωραία (μαλλον)...

Ο σκοπός του post μου τώρα:
Εξ αρχής αντiμετώπιζα μια ,κατά την αποψη μου, αδικαιολόγητη επιθετικότητα εκ μέρους της και μια προσπάθεια της να με υποτιμά διαρκώς.

Παραδείγματα:
-Πριν ερθω εδώ (στο ραντεβού), εκεί που ήμουν αρεσα σε όλους...
-Ο τάδε μου είπε ότι διεγείρετε (για να μην το μεταφέρω αυτολεξεί...) μαζί μου...
-Ο δείνα με λέει ετσι...
-Μην νομίζεις ότι μόνο εσυ...
κτλ

Αρχικά δεν εδινα σημασία, το αντιμετόπιζα μάλλον με χιούμορ, αλλά η συμπεριφορά της επιδεινωνόταν...

Το δεύτερο και εξ ισου σημαντικό πρόβλημα είναι οι εκρήξεις θυμού κάθε φορά που προσπαθούσα να της εξηγήσω πως αυτό που κάνει έχει αρχισει να με ενοχλει...

Φωνές επί ωρα, εκτόξευση αντικειμένων, απειλές,χτυπήματα(!!!)...

Τρίτο θέμα:
Eχει φοβίες, τις οποίες μου εκμηστηρευτηκε, και συμφωνα πάντα με αυτή, εμφανίστηκαν σχετικά πρόσφατα.
Δεν μπορει να μιλήσει σε κοινό (το απαιτει κάποιες φορες η δουλεία της).
Δεν μπορει να οδηγησει σε τούνελ.
Τελευταιά την πίανουν ηπιες (δεν ξέρω αν είναι σωστός ο όρος) κρισεις αγχους.

Τότε αποφάσισα να ζητήσω βοηθεια ειδικού. (ενός φίλου ψυχιατρου)
Του μετέφερα όσο μπορούσα το προβλημά μου...
Η απάντησή του ήταν ,σε γενικές γραμμές, ότι το θέμα είναι ορμονικό...
Ρόλο παιζει επίσης η αλλαγή συντρόφου, που από μια "βολεμένη" και "ασφαλή" σχέση, πήγε σε κάποια με εναν νεοτερό της.
-Για να φτάσεις εδώ, μαλλον νιώθεις πολλά για αυτή... Δεν είναι κάτι ανησυχητικό, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω και περισοτερα απουσια της (λογικό...)

Το θέμα είναι ότι πρόσφατα εμαθα από την ιδια πως ο πατέρας της ήταν πολύ επιθετικός και βίαιος τόσο απέναντι στην ιδια, όσο και στην μητέρα της.
Κάτι που την κάνει να τον μισει ακόμα.


Οσο τρυφερός και να είμαι, αν και το δεχεται, δεν το ανταποδίδει...
Οταν αλλαζω στάση και γίνομαι πιο "σκληρός", δείχνει να το "εκτιμά"...

Μήπως στο πρόσωπό μου εκδικειται τον πατέρα της?
Μήπως δεν μπορεί να βιώσει θετικά συναισθήματα?
Μήπως χρειαζεται βοηθεια ειδικού?
Μήπως δεν νιώθει τίποτα για μένα?
Μήπως να ξηγηθώ "Παναής από τα Μέγαρα"?:)

Για οποια διευκρίνιση, είμαι διαθέσιμος.

Ξέρω ότι δεν μπορειτε να σχηματίσετε πλήρη εικόνα μονόπλευρα (απουσια της),
ΟΜΩΣ...
οι θέσεις σας είναι πολύτιμες για μένα.

Φιλε μου χρονια σου πολλα και καλα..
Κατα την γνωμη μου το μοναδικο που την οδηγει σε αυτη την συμπεριφορα ειναι η ανασφαλεια και το λεω κρινοντας απο τον εαυτο μου..
Δεν τιθεται θεμα, εχει πολλα και δυνατα συναισθηματα για σενα και αυτο την οδηγει σε τετοια εντονη συμπεριφορα
Φυσικα και από μια "βολεμένη" και "ασφαλή" σχέση πήγε σε κάποια με εναν νεοτερό της.

Προσπαθησε να μην παιρνεις σοβαρα ολα αυτα που σου λεει 'ποιος την φλερταρε κτλ' και με τον καιρο και αφου δει οτι δεν προκειται να σε χασει, πιστευω πως θα ηρεμησει..

χωρις να ειμαι ειδικος, απλα την γνωμη μου σαν γυναικα λεω, πρεπει να ξερεις οτι πολλες γυναικες μετα τα σαραντα μπαινουν σε μια φαση προεμμηνοπαυσης που οι ορμονες τρελαινονται λιγο με αποτελεσμα και αδικαιολογητα νευρα να υπαρχουν και συχνες εκρηξεις θυμου.ισως και η αυτοπεποιθηση της να ειναι λιγο πεσμενη λογω του οτι εισαι μικροτερος και εμφανισιμος και δεν μπορει να το διαχειριστει ολο αυτο,ειναι και το γεγονος οτι εφυγε απο μια μακροχρονη σχεση-γαμο που της παρειχε ασφαλεια και φοβαται το καινουριο,για να κανει ομως ενα τετοιο βημα σιγουρα τα αισθηματα της ειναι πολυ δυνατα, δωστης χρονο και προσπαθηστε να το λυσετε με συζητηση,η γνωμη μου ειναι οτι με την συζητηση μπορουν να λυθουν πολλα

Kαλή χρονιά με υγεία και ευτυχία!

Παιδια ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τις απαντήσεις σας.

Είναι η πρώτη φορά που βάζω τον εγωισμό μου σε δευτερη θέση και ρωτάω, εστω και ετσι (δικτυακα), την γνωμη κάποιου.

Για τις φοβίες που αναφέρω, θα πρέπει να υπάρχει κάποια συγκεκριμένη αντιμετωπιση απο την μεριά μου ή υπάρχει περίπτωση να χειριστώ λάθος το θέμα?

Mηπως να ρωτησεις καλυτερα τον φιλο σου τον ψυχιατρο για την σταση σου απεναντι σε αυτες τις φοβιες?
Εγω προσωπικα θα ηθελα συμπαρασταση και κατανοηση αλλα η καθε γυναικα δεν ξερω αν λειτουργει το ιδιο..

Tελικα... και για την ιστορία... τέλος.

Του φευγάτου η μάνα δεν εκλαψε ποτε.

Οσο αγάπη, οσο σεβασμό, όση τρυφερότητα, όσο πάθος και να δώσεις δεν αρκούν.

Βαρέθηκα να ακούω για τρίτους.
Σιχάθηκα....
Σιχάθηκα αυτή, σιχάθηκα την ζωή μου.
Δεν μπορεσα να καταλάβω τι προσπαθόυσε να καταφέρει με αυτό.
Θα μείνω με την αυτή την απορία...

Και αφού είμαστε σε forum ψυχολογίας.... ενα μάθημα πήρα από αυτό που εζησα...

Ο ανθρωπος δεν αλλάζει.

Ας εμπιστευόμαστε την διαισθησή μας και ας μην προσπαθούμε να βέλτιωσουμε τίποτα στον αλλόν.

Το μόνο που μας μένει είναι ο εαυτός μας.