Originally Posted by
renos
Οσους φιλους και να χα τους εχασα. Για οτι συμβει καλο ή κακο θεωρω υπαιτειο των εαυτο μου. Βαρεθηκα να φοβαμαι την ζωη με το παραμικρο να μην εχω και εχω τον χαρακτηρα και την ζωη οπως εχουν οι αλλοι εφηβοι της ηλικιας μου, να νιωθω και εγω ωραια.Ωρες - ωρες σκεφτομαι πως δεν επρεπε να υπαρχουν ανθρωποι σαν και εμενα. Μου απεμεινα μονο η αγαπη των γονιων μου.Θα ηθελα κι εγω να εχω πραγματικους φιλους οπως ολοι οι αλλοι , να μοιραζομασται τα απλα καθημερινα πραγματα. Οτι κανω, οτι πω, οπου και αν παω νομιζω πως αφηνω ερηπεια πισω μου. Ναι το ξερω πωσ θα επρεπε να ημουν πιο δυνατος ψυχικα και να εχω περισσοτερο θαρρος και γενναιοτητα ψυχικα γιατι ειμαι σε μια ηλικια που κρινεται η ζωη μου, αλλα πραγματικα κανω προσπαθειες αλλα οτι δεν αντεχω και τα παρατω.Αν μπορειτε πειτε μου καιμια συμβουλη μπας και μπορεσω να το συνηδητοποιησω πως πρεπει να βρω κουραγιο για να συνεχησω την ζωη μου και ναμην νιωθω τοσο σκουπιδι.......